ఎందుకో కానీ ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు

ఎందుకో కానీ ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు ప్రేమ అనుకుని, ప్రేమను అందుకుందామని ఎందుకో కానీ ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు పిల్లలు తిరిగే లోకాలలో, శిశువులు నవ్వే కాలాలలో పూవులు తిరిగే, తిరిగి పూసే రంగుల క్షణాలలో ఎందుకో కానీ ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు అద్దంలోంచి మన ముఖాల్ని లాగాడానికీ ముఖాల్లోంచి అద్దాలని తీసివేయడానికీ, మన హృదయాలని భక్షించి తమ హృదయాలని శిక్షించుకుని, చిందరవందర అయ్యేందుకు ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యేందుకూ ఎందుకో కానీ ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు అరచేతుల్లో వీడ్కోలు అయ్యి, కళ్ళల్లో ఎదురు చూపులయ్యీ దినానంతాన గుమ్మానికి అనుకుని నిన్ను స్మరించుకుంటూ నిన్ను శపించుకుంటూ ఎందుకో కానీ ఎందుకో ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు వానలు కురిసే వేళ్ళల్లో, ఎండ చిట్లే కాలాల్లో వొంటరిగా ఒక్కళ్ళే అనేకం అవుతూ, అనేకం అయ్యి వొక్కళ్ళుగా మిగులుతూ దీపం వెలిగించిన చీకట్లో తమని తాము రాసుకుంటూ నిన్ను నీకు చెరిపివేస్తూ ఎందుకో కానీ, ప్రేమిస్తారు స్త్రీలు ఎందుకో కానీ మోహిస్తారు స్త్రీలు ఎందుకో కానీ నీకు మృత్యువుని పరిచయం చేసి మృత్యుంజయులుగా మిగిలిపోతారు స్త్రీలు, ఏమీ మిగుల్చుకోని స్త్రీలు ఏమీ లేని ఏమీ కాని స్త్రీలు ఎందుకో కానీ నిన్ను ప్రేమించే స్త్రీలు

శిధిలాలు

మొహసింతో కిటికీ వెలుపలకి చూడు : శతాభ్ధాలుగా మనం పేర్చిన ఊచలకు అవతలగా రాళ్ళకు అవతలగా నువ్వు దానిని కనుగొంటావు: ప్రశాంతంగా జీవంతో కంపిస్తూ మంచుదీపంలో వెలిగే ఒక తడి ఆరని జ్వాలని. నువ్వు. ప్రతిసారీ నువ్వు. నేనైన నువ్వు నీదైన అతడు. ఆమెగా మారిన ఎవరికీ చెందని నువ్వు. ప్రతిసారీ నువ్వు. పదం.ఆ పదం. అది మనం ప్రతిసారీ ఆమెవద్దకు మోసుకువెళ్ళే వారసత్వంగా వచ్చిన ఒక మరణ శాసనం. అవతలివైపు, అవతలికి అవతలివైపు, పదపు మాతృముఖం వైపు మనం ఏకత్వంతో వదిలివేయబడతాం. పదం.ఆ పదం. అది మనం ప్రతిసారీ అతడి వద్దకూ, ఆమె వద్దకూ నా వద్దకూ మన వద్దకూ తీసుకువెళ్ళే వారసత్వంగా రాని ఒక జాడ: అది మనం. శిధిలాలా? ఆరంభమే అంతం. హింసా? అంతం ఆరంభం కాదు.ఇక తేలుతాం మనం, కనిపించని ఆధారం నుంచి వెలువడే పొగలా, జ్వాలలా తేలుతాం మనం. నువ్వూ తేలుతావు నేనూ తేలుతాను ఎక్కడాకాని స్థలం నుంచి ఎక్కడా కాని స్థలంలోకి, శబ్ధంలోకి, నిశ్శబ్ధం అంచులలోకి పయనిస్తాం మనం:మనం. శిధిలాలు, హింసా ఒక కన్నీటి చుక్క కూడా మనం: నువ్వూ, నేనూ మనం. అది మనం. అందుకే దానిని పదిలంగా పొదివి పుచ్చుకున్నాం:మనం. పెదాల మధ్య దానిని భద్రంగా దాచుకున్నాం: మనం. మన అస్తిత్వాలతో దానిని శిలువవేసాం:మనం. ఎలా అంటే, మనం చేయగలిగినదల్లా నిన్ను గడ్డకట్టించగలిగినట్టు. నిన్ను గుర్తుంచుకుంటూ కూడా విరామచిహ్నాల మధ్యకు నెట్టి వేయగలిగినట్టు. నువ్వు. ప్రతిసారి నువ్వు. నేనైన మనంగా మారిన నువ్వు . (అస్తిత్వపు అంచున ఖచ్చితంగా అస్తిత్వపు అంచునే ఒక చిహ్నం బయల్పడటంతోనే దాగి ఉంటుంది: మనం. నువ్వు.) మొహసింతో కిటికీ వెలుపలకి చూడు : శతాబ్దాలుగా మనం పేర్చిన ఊచలకు అవతలగా రాళ్ళకు అవతలగా, నువ్వు దానిని కనుగొంటావు: ప్రశాంతంగా, జీవంతో కంపిస్తూ మంచుదీపంలో వెలిగే ఒక తడి ఆరని జ్వాలని. ఇప్పుడు మనం మాట్లాడవచ్చు. ఒకసారి. మరలా. ఒక్కసారి .

వాగ్ధానం

నీ పదం నా సత్యం కాలేదు, నేను కాంచే ఉత్సవం నీకు వాగ్ధానం కాలేదు మొహసింతో, మనమందరమూ హృదయాలలో ఒక సమాధినీ భుజాలపై వారసత్వంగా వచ్చిన ఒక శిలువనీ మోసుకు తిరుగుతున్న వాళ్ళమే. శిలువవేయబడి ఈ భూమినీ మన అస్తిత్వాలనీ ఒక స్వరరహిత తరంగంలో ముంచివేసే ఆ తపన ఇక్కడిది కాదు. దిగులు,మొహసింతో, ఎదురుచూసే మన కళ్ళని కమ్ముకునే ఆ దిగులుపూరితమైన దిగులూ ప్రతిధ్వనీ ఏదీ లేక మన హృదయాలలోంచి దూసుకువచ్చే ఆ నిశ్శబ్ద ఆక్రందనా అవి మనకు చెందవు మొహసింతో, మన పిల్లలలా అవి మన ద్వారా వస్తాయి కాని మనకు చెందవు . నేను దిగులుగా ఉన్నానా? నాకు తెలీదు . నేను మతిస్థిమితం లేని వాడినా? అది నాకు తెలుసు . ఇక మనకు మిగిలిన శరణాలయం అంటావా? మొహసింతో, ఈ జీవించడంలో మరణించు .

మంత్రగత్తె

ఎండలోకి చినుకూ చినుకులోకి ఎండా కలసి కలగలసి గాలికి పరదాలు పరదాలుగా రెపరెపలాడే సమయం యిది. యిక తన రూపపు తీవ్రతతో మూతబడ్డ కనులతో నుదిటిన మంత్రించబడ్డ బాకు మొనతో తనని స్మరించుకోవాల్సిన సమయమూ యిదే. చూడు ఎండా వానా కలగలిసిన ఎలాంటి మంత్రగత్తో తను!

నువ్వు

నువ్వు పదిలంగా తెచ్చిన నీకు రాత్రి యిచ్చిన ______ఆ వాన పూవుని నా కనుల అంచున ఉంచుకుంటాను. యిక నీ చీకటి పరిమళంలో నిదురపోనా చల్లగా నేను ఈ పూటకి-?

అతిశయం

ఎవరి పిడికిలిలోనో చిక్కుకుని ఎటూ తప్పించుకోలేక విలవిలలాడుతుంది ఈ నీ హృదయపు తేనెపిట్ట. నిజమే ఫిరోజ్, రాత్రుళ్ళకు నల్లని రంగు వేసి పగళ్ళకు వెలుతురుని కట్టేదీ చుక్కలని చక్కగా అల్లి ఈ భూమిని అలంకరించేదీ ఆకులకు వాన చుక్కలని అంటించి సంతోష పడేదీ సూర్య చంద్రుల దీపాలకు తన దేహ తైలం అర్పించి వెలిగించి రాత్రింబవళ్ళూ మురిసిపోయేది తనేననీ తనలో తాను ముడుచుకుపోయిన ఈ లోకపు తాబేలుకు నువ్వు ఎలా చూపించగలవు? ఎం చెప్పగలవు? ఫిరోజ్, చూడు తను జ్ఞాపకం వచ్చి నీ ముఖం ఈ అర్థరాత్రిలో ఎలా ఓ ఇంద్రధనుస్సులా వికసించి సీతాకోకచిలుకై కమ్ముకున్న మబ్బుల పూదోటలో ఎంత అతిశయంతో చక్కర్లు కొడుతుందో!

ధూళి దీపం వెలిగి

ధూళి దీపం వెలిగి ధూళి దీపం వెలిగి________బయట వాన పూలు రాలి నీ ఇంట్లో గాలికి పరదాలు రెపరెపలాడి పరిగెత్తుకుని వస్తారు ఆకుపచ్చని మట్టితో శిరస్సున చినుకుల దీవెనలతో ముఖాలలో లేత కాంతి నవ్వులతో పిల్లలూ, ఆ కుక్క పిల్లలూ పిల్లులూ బురద బుగ్గలతో ఏరుకుని తెచ్చుకున్న మెత్తని గులక రాళ్ళతో! తెరిచే ఉంచు కాస్త నీ ఇంటి తలుపులను-

మహా వానరం

రోజూ సాయంత్రం లేత ఎండకు ఊగుతూ సూర్య ఫలాన్ని రాత్రిలోకి లాగుతూ కూర్చుంటాయి ఆ మూడు కోతులు- ఒకదానిపై మరొకటి కలబడుతూ ఒకదానిపై మరొకటి దుముకుతూ ఒకదానికి మరొకటి కోపంతో పళ్ళు చూపిస్తూ, తిరిగి అంతలోనే ఒకదాని వెంట మరొకటి 'కిక్కీ కిక్కిక్కీ' మంటో పరిగెత్తే కోతులు ఇంటినిండా కాగితాలు చింపిపోస్తూ ఇంటినిండా నీళ్ళు ఒలకబోస్తూ ఇంటినిండా బట్టలు విసిరివేస్తూ చేతికందినవి పగలగొడుతూ కిటికీలలోంచి బయటకి విసిరి కొడుతూ ప్రతీ సాయంత్రం కల్లు తాగకనే చిందులేసే రెండు పిల్ల కోతులూ ఒక తండ్రి వానరమూ- ఒకటి ఎవరి మాటా వినదు ఒకటి ఎవరనీ చూడదు. ఒకటి ఎప్పటికీ మాట్లాడటం ఆపదు- చూడిక, ఊసురోమంటూ ఇల్లు ఊడ్చుకుంటూ అంటుంది మా ఆవిడ- 'అడవిలో సీతనైనా కాకపోతిని కొంత విరామమైనా దొరుకును- ఎలా చచ్చేదీ పిల్లలతో పాటూ నిన్నూ నీ ద్రిమ్మరి కోతి వేషాలనీ_" యిక నేను అనుకుంటానూ తనకి అంతిమంగా తెలియక తెలిసే ఉంటుందని - తాను పెళ్ళాడినది ఒక మానవుడిని కాదు ఒక మహా వానరాన్నని!

వలయ వాస్తవం

ఏ చేతులైతే చీకటిని చిదిమేందుకు ఒక దీపాన్ని లోపలి తెస్తాయో ఆ చేతికి చెందిన పెదాలే తిరిగి ఉఫ్ఫ్ మంటో వంకీలు తిరిగిన గాలిని ఊది నీ ప్రమిదె కాంతిని ఒక్క అధాటున ఆర్పివేస్తాయి- ఇంతా చూసి యిక చేతులకీ, పెదాలకీ చీకటికీ వెలుతురికీ ఏం సంబంధమంటే నేనేమి చెప్పేదిరా అమ్మలు గన్న నాన్నలు లేని నా ఎర్రి నాగన్నా?

పాలు

పాలు కుడిచి తల్లి చన్ను నరకు చందమున ప్రకృతిపై మనిషి జరుపుచున్న విధ్వంస కాండకు; తనకు తాను చేసికొనుచున్న ఘాతుకములకు మనసు చెదిరి మిక్కిలిగ వేదన నొందు నాకు ఎవరు తోడు? ఏది ఉపశమనము? మహాత్ముల ఆలోచనలు, భావములే తోడు గోవిందుని స్మరించుటయే ఉపశమనము నంద నందనుని ధ్యానించుటయే మంగళ కరము

నీ ముఖంచే

నీ ముఖంచే అంధుడిని కావించబడి సూర్య గ్రహణం వీడిపోయాక గ్రహణం చుట్టూ మెరిసిన ఆ పసిడి కాంతి వలయం ఏమౌతుంది? యిప్పుడు తెలుసు నాకు, నువ్వు ఆ పరదా వెనుక నీ ముఖాన్ని ఎందుకు దాచుకుంటావో- And the God said, Let there be light. And then your face is revealed to the world!

సాధా/రణం

తడచిన మంచు రాత్రుళ్ళలోంచి నువ్వొచ్చి బిక్కుబిక్కుమంటూ నా పక్కలో నువ్వు ముడుచుకుని పడుకున్న జ్ఞాపకం- వొణుక్కుంటూ ఏడ్చుకుంటూ ఎక్కిళ్ళు పెట్టుకుంటూ నువ్వు ఎందుకొచ్చావో ఆ నల్లని రాత్రి నా శరీరంలోకి చొచ్చుకుపోయి ఎప్పటికీ ఛాతిపై మిగిలిపోయే ఒక కత్తి గాటై- ఎందుకని నేనూ అడగలేదు ఎందుకో నువ్వూ చెప్పలేదు కానీ ఆ రాత్రంతా బయట వానకి తడిచి చలికి వొణికి ఒక పిల్లి అరుస్తూనే ఉండింది, ఆకలితో మనం పెంచుకున్న కుక్కపిల్ల బోరుమని ఊళ పెడుతూనే ఉండింది - ఆనక ఏ తెల్లవారుజాముకో కిటికీ అంచుల నుంచి వాన మందగించి, చినుకుల లతయై భూమికి అల్లుకుంది. చెప్పడం మరచిపోయాను నేనా రోజు నీకు నిజంగానే నువ్వు వెళ్లిపోయిన మరుదినం నుంచి యిక మిగిలిపోయిన ఒంటరి రాత్రుళ్ళలో విరిగిపోయిన ఆకాశంలో పొటమరించిన ఒక పాలరాతి అశ్రువుని తప్ప తిరిగి నేనెన్నడూ జాబిలిని చూడలేదు. యిక నాకెన్నడూ పవిత్ర మాసం మొదలు కాలేదు

ఒంటరితనం

ఈ గది గోడ మీద నిన్నటి రాత్రంతా నీ నీడ ఒక్కటే రెపరెపలాడుతూ వెలుగుతూ కూర్చుంది. ఈ ఒంటరితనం గురించి ఎలాగా నీతో మాట్లాడటం?

అప్పుడు నీకు

రెండు వేళ్ళ మధ్య వొత్తిని అదిమి వేసి చీకటిని వెలిగించి- యిక ఒక్కడివే రాత్రంతా రాళ్ళనీ వాననీ గాలినీ చీకటినీ విన్న క్షణాలలో తడిమిన చేతికి ఎవరూ అందక పోతే ఎలా అనిపించింది అప్పుడు నీకు? నీ ఏకాకి నీడకూ?

ఇంద్రజాలం

ఒక గడ్డిపరకని అరచేతులోకి తీసుకుని గుప్పిట మూసి అరనిమిషంలో తెరచి వొదిలివేస్తావు కదా అందులోంచి ఒక రంగు రంగుల చిన్ని పిట్టని, విస్మయంగా తెరుచుకున్న నా కనుల ముందుగా మరి అంత ఇంద్రజాలమేదీ లేదు నా వద్ద కానీ నా దగ్గర ఉన్నదేదో చూపిస్తాను నీకు చిన్నగా- ఒకసారి కనులు మూసుకో నెమ్మదిగా నీకు నచ్చినవాళ్ళని తలుచుకో ప్రేమగా నీ వదనం ముందు నిలిచిన నా చల్లని అరచేతులలోకి గాలిని ఊదు ఒక్కసారి, నిండుగా నింపాదిగా నీటి తెరలపై వీచే గాలిగా-ఆపై కనులు తెరిచి చూడు యిక నిలకడగా నీ ఎదురుగా! అమ్మాయీ ఏం కనిపించింది నీకు నా అరచేతుల్లో _మొలచుకు వచ్చిన నీ శరీరమంత_ అద్దాల వనాలలో వీచే పవనాలలో?

నువ్వడిగినదే

నా కనుకొనలలో రాళ్ళు నిండుకుని యిక నీళ్ళు తొణికాయి ఆగకుండా నిన్ను యిలా చూడగానే - ఇంతకూ ఒక రాయి నుంచి పెదాలు పగిలినఓ పసివాడిగా ఎన్నడు మారావు-?" అని తను అడిగింది. యిక నేను అన్నాను, పూల పాత్రలో ప్రాణం లేని రాతి పూలను ఉంచుతూ 'యిది నువ్వాశించినదే'!

ఏమీ లేదు

చెక్కబల్ల- పై - రాయి-లో - పూవు వై పూయి- -ఈ- వానతో - ఆ - వాగుతో - నేలనెలవంకతో - అతనితో - తనతో. యిక - ఇంతకు - మించి - లేదు ఏమీ - నీ - ఈ - రాయి లో - -రాసే -నీ - రాయబడే నీ - శరీరపు - రాతలో - ఈ ధరిత్రి లిపిలో -నీలో-. -ఇంతా చేసి - ఇంతకూ - తడిచిన - నీ - కనులని - తాకారా - ఎవరైనా - దయగా - -తమ - పెదాలతో - -ఇంతకు - -ముందు -ఏనాడైనా- ఎక్కడైనా? అద్దాన్ని/అద్దంలో/ ముంచి చివరిగా/ ఇంటికి /వెళ్ళింది ఒంటరిగా/తనే./ఓ___న్నై/ చచ్చిపో. యిక. ఒక. భాషలో.

చెప్పిన తప్పు

చెప్పిన తప్పు - నువ్వు- అనుకున్నది - చెప్పకు- ఎన్నడూ-. - యిక - - ఒక - ప్రమిదె - లోంచీ - రెండు - కళ్ళ- లోంచీ - నల్లని - చీకటి- - మొదలయ్యి - నిన్ను - తను - - లేని - హస్తాలతో - - పరుల - నిందా - - దూషణలతో - అజగర గరళ నోటితో -నులిమి- వేసిది - అప్పుడే - అక్కడే- నీడలోంచి/ చీల్చుకు వచ్చి/మరొక నీడలోకే /రాలి/ పోయిన/ నీడ. నువ్వే. అవునా?

ఆవలివైపు

పావురాలు ఉండే నీ కళ్ళల్లో రెండు గుడ్లు దాచుకున్నాను నేను. (అవి నా రెండు చేతులు అనే అనుకో ప్రస్థుతానికి. కానీ...) వెలిసిన నీ శరీరంలో వాన శ్వాస ఊదిన ఒక ఇంద్రధనుస్సు. అ/నిజం నువ్వు పొదిగిన ఇళ్ళల్లో పిల్లలెవరూ లేరు దాగి ఇపుడు. పర, పరా వర్తనం చెంది, వాళ్ళ హృదయం కాంతి తీగలై సమాధి అయ్యింది యిక్కడే. నువ్వు చూసే ఈ తెరపైనే! ఎవరు చెప్పగలరు అసలు నువ్వున్నావో లేక ఒక ప్రతి/బింబాన్ని అనేక వలయాలుగా పూజిస్తున్నామో? సరే ఉరితాళ్ళు ఉండే నీ కళ్ళల్లో ఇద్దరిని దాచుకున్నావు నువ్వు. యిక కాంతి శాంతి ఎక్కడా రాగిణీ-? ఓం తత్సత్! నిన్ను తాకి నిన్ను కోరీ పురుషులు అనాధలై దేహార్తులై శరణార్ధులై ప్రధమ పాపపు పవిత్ర శోకితులై చచ్చిపోయేదీ ఇకిక్కడే! తాగిపో నిండుగా ఈ దేహపాత్రని. దేహ పాత్రా ధారినీ.

కూర్చుందాం

కొడవలైన నెలవంక అంచున అలసి వాలిన నీ శిరస్సును తాకలేదా ఎవరైనా ఈ పూట? చింతించకు! ఎన్నో రాళ్ళను ఏరుకుని వచ్చాను నేను మన కొరకు- యిక రాత్రంతా నింపాదిగా అడుగంటిన ఈ కనుల కుండల్లోకి ఆ రాతి పూలను మన వేళ్ళ మధ్య నుంచి జాగ్రత్తగా దొర్లించుకుంటూ నిండి, ఒలికే కన్నీటిని తాగుతూ కూర్చుందాం పరస్పరం చెమ్మలేని ఈ నలుపు రాత్రంతా నా చేతుల్లోంచి నువ్వూ నీ చేతుల్లోంచి నేనూనూ-

చావు నీ పల్చని పాదాలు రగిలి రగిలి ఎండకు నీ ముఖం పగిలి పగిలి నీ చల్లని చేతులు వొణికి వొణికి మధ్యాహ్నం మూడింటికి కుదేలవుతున్న ఆకలి కడుపుతో వడివడిగా ఇంటికి వచ్చి నిన్న రాత్రి దాచుకున్న ఆ అన్నం గిన్నెలోకి నీ ముఖాన్ని వొంచితే, జువెరియా తబుస్సుం దాచుకున్న అన్నం మెతుకులుకు నీళ్ళు పట్టి పాచి వాసన ఒక పామై నిన్ను నిలువునా నుదిటిన కాటు వేసిననాడు నీ కన్నీళ్లు ఏమైనాయి, ఆ సత్తు గిన్నెలో రాలిపడి ఏడ్చిన నా నీలి చావు ఏమైనాదీ?

నల్ల చేపపిల్ల

తెలుసా? తుంపరే మేలి ముసుగు నీకు అయినా ఎలా దాచగలవు నువ్వు పచ్చిక మాటున దాగి నక్కి నక్కి చూసే తెల్లటి కుందేలుని? దానిని నేను జాబిలి అనే నీ చల్లటి ముఖం అనే పిలుస్తాను నిస్సిగ్గుగా, నిర్భీతిగా - చూడూ నా వేళ్ళ అంచులతో నీ శిరోజాలపై రాలిన మంచుపూలను తొలగించిననాడు, చుట్టూతా లేత పుదీనా వనాల పురాస్మృతుల పొగ ఎలా కమ్మగా కమ్ముకుందో! అయినా తప్పేముంది? అలాంటి వలయ ధూప శిఖరాలని నేను నీ తనువు అనే నీ వక్షోజాలనే పిలుస్తాను నీ ఈ ఆలయ ప్రాంగణంలో అ/పవిత్రుడనై కృతజ్ఞుడనై. చూడూ యిక అప్పటికీ, ఇప్పటికీ ఈ నా ఛాతిలో ఒక నల్ల చేప పిల్ల మెసులుతూనే ఉంది నువ్వు వొద్దనుకున్న ఆ తూనీగ రెక్కలతో. చెప్పు ఏం చేద్దామిక ఈ సరస్సుల ఒడ్డున కూర్చుని వల వేసి ఆగి ఉన్న దాగి ఉన్న సన్నటి ఈల పాటతో వాన సాంద్రతనీ సూర్యకాంతినీ కొలుస్తున్న ఒంటరి బాహువుల రాతి పూవుల ఆదిమ బహిష్కృతుడినీ ఒక పసి పెదాల రోదనై వేచి ఉన్న కవినీ?

అవనతం

రాత్రి అలలలోంచి ఒక ముఖం తేలి నిన్ను మృత్యు పెదాలతో తాకిన వేళ వెడతావు నువ్వు ఇల్లు కాని ఇంటికి నెత్తురు పాదాలతో ఓ పూలగుచ్చంతో రాత్రిలోని చీకటిగా మారి ఎదురుచూసే తన నయన సమాదులపై ఉంచేందుకూ నీకై నువ్వు రెండు నిమిషాలు మౌనం పాటించి నిశ్శబ్ధంగా అవనతమయ్యేందుకూ-

అడవులు

కలక అంటిన కళ్ళలోకి ఓ తల్లి పాలచుక్కలు వేసినట్టు లేత ఉదయపు సూర్యరశ్మి, చినుకులై కళ్ళలోకి జారే మృదువైన అడవి దారి- చాచిన అరచేతిలోకి నిండుగా నీడలూ అరిచే పక్షులూ గాలీ చీకట్లో ఎక్కడో చిలుకలు వాలి రెక్కలు విశ్రమించిన ఒక నిర్మలమైన లోకమూ, కాలమూ- పురా స్మృతులతో మనిషి ఆదిమ ఆనందంతో మనిషి భూమిపై పుట్టుమచ్చైన నగువైన పాపమైన శాపమైన శోకమైన పవిత్రమైన మనిషి ఇక్కడి నించీ యింకా రాలేక, ఖండిత పట్టణ బాహువులలో ఒదగాలేక అదే మనిషి యిక యిక్కడే ఈ పూటకి తనని తాను పచ్చిక మైదానాలో పారవేసుకుని, ఉన్నాడు తొలిసారిగా. అది సరే కానీ ఫిరోజ్ ఇంతటి చల్లటి ప్రియమైన నిశ్శబ్ధాన్ని మన హృదయాలలోకీ దేహాలలోకీ యింత ఆకస్మికంగా తీసుకు వచ్చింది ఎవరు?

ఒకవేళ

జ్వరం సోకినఈ రాత్రుళ్ళలో నీ నుదిటిపై చల్లటి వర్షమై ఓ అరచేయి దీపం వెలిగించిన వెచ్చదనంతో నీ చీకటి కళ్ళని నెమ్మదిగా ఒద్దికగా తాకితే రేపు ఉదయం తడిని విదుల్చుకునే రెక్కలతో ఎగిరేపోతాయి గూళ్ళలోంచి ఆ పక్షులు, కొద్దిగా ఉపశమించి చల్లబడిన నీ శరీరంలోంచి మంటను రాజేసిన వంటింట్లోకి ఓ తేనీటి పాత్రలో మరిగే ఆ సూర్యజలం వద్దకు- సరే, సరే కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోవాలి యిక నీకే ఎప్పటికైనా పూలు వడలి అలసి ఆగిన చోట నువ్వు వికసించిన కాలానికీ ఒక అనామక పద స్నేహానికీ-!

అస్పష్టత

ఆ నీళ్ళకళ్ళని తాకి ఈ గాలి పొదుగులో తల దూర్చి కూర్చుంటావు ఊరకనే ఎందుకో ఆకులపై సూర్యుని రాత్రి గీతలు మెరిసి చెమ్మగిల్లిన ఓ అరచేయి నిను తాకితే చితుల ధూపం రేగిన విలాప మధ్యాహ్నాన- యిలా చూడు- నా శ్వాస ఓపలేని కన్నీరై నీలోంచి ఎలా ఒలికి పొయిందో. నీ దూరం ఓ సమాధియై ఎలా నింపాదిగా దగ్గరయ్యిందో- ఇంతకూ, అంత తేలికగా ఈ శ్వేత దీప ద్వీపదినంలో యింత నల్లని కాంతిని వెలిగించి వెనుదిరిగి చూడకనే వెళ్లిపోయింది ఎవరు?

నా వానర (మానవా?) వాచకం

మురుగా మురుగా మురుగా నాలో ఉంటూ నాలోనూ లేక, ఉండి లేక, లేక ఉండి లేకుండా ఉండీ ఉండుండీ ఉంటూ లేక లేక ఉంటూ ఉండుండీ ఉండ లేక మురుగా మురుగా మురుగా కవిత రాసేదేవరూ, కవిత రాయించేదెవరూ కవిత వినేదెవరూ , కవిత వినిపించేదెవరూ? ఇతరులు లేక నా చేతన యుండి యుండెనా నేను లేక ఇతరులు ఉండి యుండెనా- ఏది ఎలా సాధ్యమ్ము? మురుగా రమణా రమణా మురుగా, ఏది నిజము ఏది అబద్ధము, ఏది సహజము ఏదేది అ సహజము ఏది సమాజము ఏది నీ అసమాజము? ఏదీ ఆ సమాజము? సంస్క్రుతి లేక ప్రకృతి యుండెనా లేక ప్రకృతి నుండి సంస్క్రుతి వచ్చెనా లేక సంస్క్రుతియే ప్రకృతిని ఇచ్చెనా?నాఆ మురుగా మురుగా మురుగా నీవు లేవు నేను లేను ముఖ కవళికలతో ఈ పదములు లేవు దీనిని చదువువాడు లేడు దీనిని రాయువాడు లేడు - ఇంతకూ నేనెందుకు వస్తిని ఈ అంతర్జాల మార్జాల బస్తీకి అమ్మల గన్న అమ్మతో చివికి చిక్కి రోదించే ఈ రాత్రి వెన్నెల భూమాతతో?

పసి నిద్ర

ఈ రాత్రి దీపపు వెన్నెల కొమ్మ కింద నువ్వో పసి పసిడి సీతాకోకచిలుకవి- సబ్బునీళ్ళు చాలిక నీకు ఊదుతావు నీ పెదాలతో రంగురంగుల ఆకాశాల్ని దివంగత ప్రసంగాలుగా మారిన గృహ రణాల రుణాల మనుషుల ముందు- భగవంతుడా నాక్కొంచెం ఆ పసితనాన్ని తెచ్చివ్వు- నిదురపోతాను నీలా నిదురలో నవ్విన పసి పెదాలపై వీచిన నీ విశ్వ వేణుగానపు వెదురు వనాల్లా!

కన్నయ్యా! యిది నీకే

అయ్యో! ఎంత ఉలికిపాటు కన్నయ్యా నీకు అమ్మా నే మన్ను తినలేదని చెప్పినా మూతికంటి నువ్వు తుడుచుకోని ఆ వెన్న వెన్నెల నిన్నలాగే పట్టిస్తుందిలే కానీ నీ వడ్రాణం కింద వేలాడే ఆ చిన్ని బెల్లంకాయతో నిన్ను చూచి నీ ముడ్డి కడిగి ఓ నాలుగు అక్షరాలు రాసుకున్న ఆ మగ యశోదను నేను కూడా కానీ ఎదిగిన రోషం తన్నుకొచ్చి కన్నయ్యా ఎరుపెక్కిన ముఖంతో నిందారోపణలతో నాతో వాదిస్తో నన్ను సంహరిస్తో విశ్వాన్ని చుట్టి మధించే ఆత్మను నువ్వెలాగూ చూడటం మరిచావు కానీ, కన్నయ్యా నా ఇతర ప్రతిబింబాల చిన్నయ్యా లాగులు ఎలాగూ లేవు మరి ఎవరికీనూ- నీకూనూ నాకూనూ - మరిక ఎందుకు కన్నా దొంగ చిన్నా నీకంత నీ అంత ఉలిక్కిపడి తడుముకునే స్వగతాల స్వీయ జాతరల పదాల ఉలికిపాటు?

మృతమయం

నా తలను తెంచి నీ అరచేతుల పూలపాత్రలో ఆలంకరిస్తాను - ఒద్దికగా ఓపికగా ఇష్టంగా - రాత్రిపూట నీ గదిలో ఒక తెల్లని దీపమై వెలిగేందుకూ చీకట్లో మంచి నీళ్లకై నువ్వు తడబడితే ఓ నెత్తురు కూజానై నీకు అందేందుకూ- అందుకనే వెళ్ళిపోనీ నన్ను తాత్కాలికంగా. ఇపుడు కనుక నా అరచేతుల్లోకి నా ముఖాన్ని వొంచుకుని ఆ అద్దపు నీటిలో కొట్టుకులాడే రెక్కలు రాని పిచ్చుక పిల్లలని నేను అందుకోకపోతే, రేపటికి వెన్నెల కపోతాలని కన్నులపై రాసేన ఒక చీకటి మనిషి ఎలా చీకటై చిరుగులై తుంపి వేసిన నవ రేకుల పూవై నీ సన్నిధికి వచ్చి ఎలా ఈ మృత పదాలని చూసి రాస్తాడో యిక నువ్వే చూస్తావు- అనునయంగా ప్రేమగా!

ఎలా...

నిండుగా విచ్చుకోక మునుపే తెంపి వేయకు ఈ ఉదయపు గులాబీని - హృదయం లేని శరీరంతో పగలంతా ఓ చీకటై ఎలా పని చేసుకోగలను నేను ప్రమిదెలు లేని కళ్ళతో నీ స్మృతి చెప్పలేనిఈ చెమ్మలేని చేతులతో?

యిలా....

ఆకాశం నుంచి ఈ నేల దాకా ఒక లేత వాన పరదా జారితే యిక ఎందుకో నాకు ఎప్పుడో నా తల్లి కట్టుకున్న చుక్కల చీరా నేను తల దాచుకున్న తన మల్లెపూల నీటి యెదా గుర్తుకు వచ్చింది. పమిట చాటున దాగి తాగిన పాలు తన బొజ్జని హత్తుకుని పడుకున్న ఆ ఇంద్రజాలపు దినాలు రాత్రి కాంతితో మెరిసే దవనం వాసన వేసే చెమ్మగిల్లిన సూర్య నయనాల కాంతి కాలాలూ గుర్తుకువచ్చాయి ఎందుకో, ఇప్పటికీ చీకట్లో అమ్మా అంటూ తడుముకునే, ఎప్పటికీ ఎదగలేని ఈ నా నలబై ఏళ్ల గరకు చేతులకు- ఉండే ఉంటుంది తను ఇప్పటికీ - ఎక్కడో - నన్ను తలుచుకుంటో ఏ చింతచెట్ల నీడల కిందో ఓ ఒంటరి గుమ్మం ముందో కాన్సరొచ్చి కోసేసిన వక్షోజపు నుసి గాటుపై ఓ చేయించుకుని నిమురుకుంటూ తనలోనే తాను ఏదో గొణుక్కుంటూ ఇన్ని మెతుకులు కాలేని ఆకాశాన్నీ కాస్త దగ్గరగా రాలేని దూరాన్నీ ఎలా అ/గర్భంలోకి అదిమి పట్టుకోవాలని ఒక్కతే కన్నీళ్ళతో అనేకమై యోచిస్తో వాన కానీ భూమీ కానీ మొక్క కానీ పూవు కానీ గూడు కానీ దీపం కానీ అన్నీ అయ్యి ఏమీ కాక, ఒట్టి ప్రతీకలలోనే మిగిలిపోయి రాలిపోయే లేగ దూడ లాంటి మన అమ్మ యిలా ఉందని ఎలా చెప్పడం?

ఫిరోజ్ సీత

చారలుగా చీకటిని వేళ్ళతో ముఖంపై రాసి వెళ్లావు నువ్వు- అవి, ఆ చారలే నిప్పు గీతలై, దహించుకుపోయాయి కళ్ళూ కమిలిపోయాయి పెదాలు, నుదురొక కాలిన కాగితమై యిక కొట్టుకేపోయింది నింగికి మాడిన గాలి వాసనతో- ఆ తరువాత ఈ దారిన వెడుతూ అంటారు జనాలు యిక చక్కగా శింగారించుకుని నింపాదిగా కూర్చుని దిన దిన విష పాత్రల వినోదాత్మక తంత్రీ తంత్ర మంత్ర ప్రసారాలు చూసే నీతో- 'సాహిబా, వింతే చూసాము మేము దారిలో మీరు తిరిగి వచ్చిన ఆ ఉద్యానవన కాంతిలో సాహిబా, కనుబొమ్మలు లేని కబోధి ఒకడు మట్టిని తవ్వుకుంటూ జాబిలికై ప్రార్ధించడం విన్నాము మేము నిలువెత్తు ఆశ్చర్యంతో-' చారలుగా మట్టిని తవ్వుకుని, వెన్నెల నీళ్లకై ముఖాన్ని భూమిలో పాతుకుని, పాదాలతో ఆకాశాన్ని ఒక అధ్భుతానికై, నీ కటాక్షానికై ప్రార్ధించి వేచి చూసీ చూసీ ధరిత్రిలోకి నిరాశతో వెళ్ళేపోయిన నా ఫిరోజ్ సీతను చూసారా మీరు ఎన్నడైనా మీరు నిర్లక్ష్యంగా తిరిగి వచ్చే ఈ నగరపు లోహపు దారిలో?

24.08.2012

కనులపై పల్చటి పొరలా వ్యాపిస్తున్న చెమ్మతో తను అడిగింది యిలా 24.08.2012 సాయంత్రంనాడు- 'ఏం చెప్పను? నీకు? నీకూ? వాన నీటిని దాచుకున్న ఈ చెట్టుని ఎవరైనా గట్టిగా ఊపితే బావుండు-' యిక ఒక చీకటి బాకుతో ఛాతిని నిలువునా చీల్చుకుని ఇంటికేనా వెళ్ళింది నేను గూటిలోంచి రాలి చితికిన రెండు పావురపు గుడ్ల వంటి తన కళ్ళని నా అరచేతుల్లో దాచుకుని?

నువ్వు/వ్యసనం

మధువు వలె గంజాయి వలె పూలవనం వలె తుంపర వలె చీకట్లో వెలిగించిన దీపం వలె రాత్రిలో వీచిన వెన్నెల వలె వడలిన ముఖాన్ని తాకిన ఒక మెత్తని చిరు గాలి వలె చల్లటి మట్టి కుండ వలె తెల్లని మెతుకుల వలె పెదాలకు తల్లి అందించిన స్థన్యం వలె మధువు వలె మాదక ద్రవ్యం వలె ఒక గూడు వలె ఒక సౌఖ్యం వలె పొదివి పుచ్చుకునే చలిమంట లాంటి బాహువుల వలె నేరం వలె శాపం వలె ఎవరో అనామకంగా ఇచ్చిన ఓ ప్రార్ధనా దీవెన వలె మధువ వలె గంజాయి వలె శ్వాస వలె భాష వలె ఓ పాపం వలె పుణ్యం వలె ఓ మృత్యు స్వాంతన వలె యిలా నువ్వు అలవాటైతే యిక ఎలా నేను?

ఒక జవాబు

ఒక జవాబు కనురెప్పల కింది చీకటిని వేళ్ళ చివర్లతో తుడిచివేసి వాళ్ళ కళ్ళల్లో రెండు ప్రమిదెలు వెలిగించి చూడు నువ్వు ఎన్నడైనా. యిక భీతి రాత్రుళ్ళలో రహదారులలో మధుశాలలలో ఆ మనుషులెందుకు అలా నిస్సహాయంగా పాలిపోయి రాలిపోతారో నీకే తెలుస్తుంది.

నీకు చెప్పిందెవరు

ఒక నలుపు గూడులో దాగిన శరీరం నువ్వు. నిన్ను వొదిలి నీళ్ళు నీ కళ్ళతో రాలిపోయినప్పుడు నిను తాకి అవి కన్నీళ్ళని నీకు చెప్పిందెవరు? చూడు ఇక ఈ పూట అద్దం గూడుని వదిలి ఓ కాంతి కోకిల నీలా ఎలా పరావర్తనం చెంది ఎగిరిపోయిందో!

నీ చేతులంటిన కళ్ళు

నీ ముంజేతుల మీద వాలిన కళ్ళను ముని వేళ్ళతో నిమిరి వాటి తేమను తుడిచి నింపాదిగా వొదిలివేసావు నువ్వు. యిక నీ చేతులంటిని కళ్ళు రెక్కలు విరిగిపోతో ఏ దిగంతాలలోకి రాలి చిట్లి చీలికలైపోయాయో తెలుసా నీకు ఏమైనా?

స్మృతిదీపం

సరళమైన నీటి చెలమలో ప్రసన్నమైన వదనంతో ఎవరో వెలిగించిన స్మృతి ప్రమిదెవు నువ్వు: రాత్రిపూట వీచే సన్నటి గాలిలో, ఒక దిగులులో ఆ దీపపు కాంతిలో నీ నీటిలోతుల్లో నా ప్రతిబింబం చూసుకోడానికైనా నీ అరచేతుల్లో నీళ్ళు అందుకుని నా ముఖం కడుక్కోవడానికైనా, ఆఖరకు మంటని తాకడానికైనా దీపం ఆర్పి వేయడానికైనా, నేను ఎవరు? నువ్వెవరు?

కానివ్వు ఇలాగే

నెలవంకని మోసుకుని నల్లని చీమలు నీ నిదురలోకి నడిచే రాత్రి అయ్యింది-. యిక చూడు కరివేపాకు వనాలు వీచే కిటికీలు తెరచి ఉంచిన మన గదిలో రెండు మంచాలు పరిచాను దూరం దూరంగా. యిక ఈ రాత్రంతా ఇరు మంచాల పైనా ఒకే సమయంలో పరుండలేక ఓ ఆరేళ్ళ పిల్లవాడు ఎందుకో చీకటిలో గులాబీ నక్షత్రాల రెక్కలని విదిల్చే ఆ నల్లని కాంతి సీతాకోకచిలుకలనే తన తెల్లటి చేతులతో అనుసరిస్తాడు. సరేలే. ఒక రాత్రి కూలిపోతే పక్షులు రాలిపోతే - నీకూ నాకూ ఏం సంబంధం? కానివ్వు ఇలాగే!

పర్లేదు

దయగానే ఉండు, పర్లేదు విసిరిన రాళ్ళని పూలుగానే అందుకో నెత్తురు హారాలుగానే అలంకరించుకో దయగానే ఉండు, పర్లేదు రాత్రైతే నిన్ను నువ్వు దాచుకోడానికి నీలో నువ్వు ఒక నీటి నిశి పందిరిని అల్లుకో: అది కన్నీళ్ళసమాధి అయినా సరే, గాయాల లోగిళ్ళు అయినా సరే - పర్లేదు దయగానే ఉండు లోకంతో జనంతో: గుర్తుంచుకో- దీపం చుట్టూతానే నువ్వు చూడలేనంత చీకటి ఆగి దాగి ఉంటుంది. ఆరిపోయి కూడా మిగిలిపోయి నలుమూలలా సాగే ఆ దీపపు ధూపం నీవే! సమయం ఆసన్నమయ్యింది, యిక మూయి నీ నీలి పద నీలాల కనులను-

ఎలా?

అన్నంలో నెయ్యి కలిపి మెత్తగా ఆకాశంలోని జాబిలిని చూపిస్తూ గోరుముద్దలు పెట్టేది అమ్మ, చీకట్లో వీచే అరటి తోటలై ఆవరణలో విరిసే వేపచెట్ల వెన్నెలై ముఖాన్ని రెపరెపమంటూ తాకే తన నుదిటి కురులై- జాబిలీ అక్కడే ఉంది కానీ చూపించిన తన చేతివేలు నా చేతిలో కలం అయ్యి యిక్కడే ఉంది కానీ అమ్మే లేదు యిక తన చుక్కల చీరనే పాదాల నుండి శిరస్సుదాకా నిండుగా కప్పుకుని ఓ రాత్రి మా కంచం ముందు తొలికిన పాత్రై అన్నం మెతుకులై మంచి నీళ్లై వెళ్ళిపోయిన నా మీ అమ్మ- భాయీ ఎలా దిగమింగుకోను ప్రతి రాత్రీ ఈ అనాధ అన్నంముద్దనూ గోధుమ రొట్టేలనూ, తను లేని ఈ ఏకాకి చీకటి గదుల నర హంతక కర్కశ నీడలనూ?

రాత్రిదీపం

రాత్రిదీపం రాత్రి రాతి పుష్పాన్ని తల దగ్గర దీపంలా వెలిగించుకుని పడుకున్నాను నిస్తేజమైన కళ్ళతో ఇలా కిటికీ ఆవలగా చీకటి రెక్కల శీతల సవ్వడిని వింటూ ఒక మృత్యు భ్రాంతితో: ఈ చీకటికి అవతలివైపు వానలు రాలే వేళల్లో ఏం చేస్తున్నావు నువ్వు?

ఒక చెట్టు

ఒక చెట్టు ఎంతోమందికి నీడనిస్తుంది! ఒక నుయ్యి ఎందరికో దాహం తీరుస్తుంది! ఒక పంట ఎందరికో కడుపు నింపుతుంది! ఒక శిల మూర్తి గా పూజలందుకుంటుంది! ఒక ధర్మం సత్పథానికి దారి చూపుతుంది! ఒక ఆచరణ సంకల్పాన్ని సత్యం చేస్తుంది! ఒక పుస్తకం గొప్ప స్నేహితుడవుతుంది! ఒక స్నేహం జీవితకాలపు వరమవుతుంది! ఒక ప్రేమ బ్రతుకు లో పెన్నిధి అవుతుంది! ఒక బంధం బ్రతుకే తానవుతుంది! ఒక నిర్మల కాంక్ష కైవల్యం అవుతుంది! ఒక హృదయార్తి మోక్షానికి దారి చూపుతుంది! ఒక మంచి మాట పదిమందికి నచ్చుతుంది! ఒక గొప్ప పని వందమందిని మెప్పిస్తుంది! ఒక ధైర్యం విజయానికి పునాది అవుతుంది! ఒక విజయం చరిత్ర పుటలో శాశ్వతమైతుంది! ఒక దానం భగవంతుని పూజవుతుంది! ఒక కరుణ నిన్ను భగవంతుడి గా మలుస్తుంది! ఏది చేసినా ఫలితం పదిమందికి మేలుచెయ్యలి! అప్పుడే నేస్తం! నీలాంటి మనిషి మనీషి అవుతాడు!

చందమామ

చినబోదా . . , చెలి నీ నవ్వు చూసి . . . ! కోకిలమ్మ మూగబోదా . . , చెలి నీ స్వరం విని . . . ! సెలయేరు ఈర్శ్య పడదా . . , చెలి నీ హొయలు చూసి . . . ! ... మల్లెతీగ ముడుచుకోదా . . , చెలి నీ సోయగాన్ని చూసి . . . ! నా మనసు గువ్వై నిన్ను చేరుకోదా . . , చెలి నీతో చెలిమి కోరి . . . ! . . . . . . . ప్రేమతో నీ.........

ఆకాశమంత

అందనంత ఎత్తులో నీవు... నేలబారున అగాథపు అంచుల లోయలో నేను... దేహమంతా పూసుకున్న నీ ఊహల పరిమళంతో నేను... ఒక్క మాట కూడా రాని మౌన ప్రమాణంతో నీవు... రాని అతిథిలా సుదూర తీరాన ఒంటరి నావపై నీవు... కాలమంతా కరిగిపోతూన్న మంచు గడ్డపై నేను... శిశిరాన మునిమాపు వేల మబ్బుల తెరల మాటున దాగిన వెన్నెలలా నీవు... ఎడారి అంచుల కాష్టపు కారు మేఘాల మాటున సగం కాలిన నెలవంకలా నేను...

నిండు పున్నమిన

నిండు పున్నమిన నింగిన విరిసే పాలవెన్నెలలే పాలవెన్నెలకు పోటీగ యిలలో పూసే తెల్లని పారిజాతాలే చెంపకు చారెడు కళ్ళలా విరిసిన పారిజాతాలు చెట్టుకే అందం తెచ్చే ఊరిలోకి వచ్చిపోయేవారిని పాలనవ్వుల పారిజాతాల పరిమళాలు పలకరించే ప్రభాతవేళ చెలులతో చేరి పారిజాతములునేరి దోసిళ్ళలో చూసి మైమరచే పుస్తకాల పేజీలలో యెంచిన కొన్నిపారిజాత పూలను గుర్తుగా దాచి సంబరపడితి గతించిన సుకాలపు తీపి గుర్తులల్లే పేజీలకు అంటిన ఎండిన పారిజాతాలే మిగిలే సాక్షిగా సతిసత్యభామ గర్వభంగ యితిహాసమునకు పారిజాతమే పువ్వే అంకురమయ్యేగ ఇటువంటి యిహపరలోక ప్రహసనం గల్గిన పారిజాత పూలంటే నాకు మిక్కిలి ప్రేమగా

చరిత్ర

చరిత్ర కాలం కప్పెట్టిన కంకాళం కాదు! సమకాలీన స్వార్థపరుల భజన కాదు! బి.సి.,ఏ.డి. లెక్కల చిట్టా ఆవర్జా కాదు! అణు భావాల సంకలిత పోరాటం కాదు! పెను యుద్ధ్హ్గాల ఫలితాల విజయపతాక కాదు! వర్తమానం గతం లోకి చేసే ప్రయాణం! జీవధారలా కొనసాగే వాస్తవ అవలోకనం! అసత్యాలు, అభూతకల్పనలు ఎప్పటికీ నిలవవ్! సత్య దూర స్వార్థాలకు అయుష్సు స్వల్పాతిస్వల్పం! రాజులు,రాజ్యాలు కాలంతెరపై సజీవ చిత్రాలు! ఏలికలూ,ఎడతెగని నిర్మాణాత్మకర్తలు చిరంజీవులు! అఫ్ కోర్స్! భౌతికంగా కాదు! నిన్నటి స్మరణలుగా!! గతకాలపు ఘనతే శవం ఐతే ఎప్పటి రేపుకప్పుడే సమాధి! తరతరాల పరంపరను నిక్షిప్తం చేసే ఖజానా చరిత్రే! చెత్తను చరిత్ర గా మలచాలనుకునే వారికి పెద్ద దండం! ఒకనాటి లాభాలకు సత్యాలు తారుమారైతే సంస్కృతి కి స్మశానం లో పట్టం! చెరగని చెదరని మారని చరిత్ర ఎదో ఒకనాటికి మళ్ళీ విశ్వరూపం ధరించినప్పుడు కుహనా చరిత్రకారుల జారుడు ముసుగులు మరుగైపోతాయ్! అప్పుడు వారు ఎదుర్కునే చీత్కారాలు వారి కళేబరాలు నరకం లో వింటాయ్! నిత్య సంకుల సంఘర్షణను సదా అక్షరీకరించే అనుభవజ్ఞులకు తరం తరం నిరంతరం పాదాభివందనం చెయ్యాలి నేస్తం! ఆధునిక నవ్య భావకులారా! చరిత్ర రేపటికి అడ్డుకాదు, అర్థం కానిదేమీ కాదు!

గుండె లోతుల్లో

‎"..

కదలాడే నీలి దొంతరలు గుండె గదిలో తచ్చట్లాడే సరిగమల పదనిసలు .. ఆశల ఆరాటాల ప్రయాణంలో ప్రేమ ఒక్కటే వెలిగించే దీపం కదలాడే కాంతి పుంజం మనసు దోచే ..మదిని తలపించే ఒకే ఒక్క అరుదైన సన్నివేశం అదే వెంటాడే జ్ఞాపకం తొలి చూపులో ఆకట్టుకునే రూపం ..మాలి చూపులోకి వచ్చే సరికల్లా ఆ అందమైన దృశ్యం మనోఫలకం మీద.. అలాగే ఉండి పోయింది అప్పుడెప్పుడో ..చూసినట్టు గుర్తుకు వచ్చినా ..ఇప్పుడు ఆమె గుర్తు పట్టే స్థితిలో లేదు అదే విషాదం.. అంతులేని శోకం.."

పయనం

సాగాలి పయనం..... చీకటి లోయ నుండి వెలుగు శిఖరాల వైపుకి అసంతృప్తి ఆకలి నుండి మనసు నింపే తృప్తి వైపుకి క్రోధపు సంద్రం నుండి శాంతి తీరం వైపుకి నిరాశ శూన్యం నుండి ఆశా ప్రపంచం వైపుకి అహంకారపు అంతఃపురం నుండి మమకారం నిండిన మన్ను వైపుకి కృత్రిమమైన అలంకారాల నుండి సహజ సౌందర్యం వైపుకి దాస్యపు శృంఖలాల నుండి స్వేచ్ఛా స్వాతంత్ర్యాల వైపుకి "నేను" అనే చిటారు కొమ్మ నుండి "నిగర్వపు" వేళ్ళ మూలల వైపుకి !!!

ఇంకేం కావాలి

ఇంకేం కావాలి చిన్నిపూవుని జడలో తురుముకుంటే , గోరింట తో చేతులు పండుతుంటే కాలి మువ్వలు సందడి చేస్తుంటే గాజులు గలగలా సవ్వడి చేస్తుంటే ముక్కుపుడక మిలమిలా మెరుస్తూ ఉంటే కంటికి కాటుక కాంతులు నింపుతుంటే నుదుటిన కుంకుమ నిండుగా నవ్వుతుంటే చిన్ని బుట్టలు చెవులకు ఊగుతుంటే పచ్చని గొలుసు పూల హారమై మెడని అలంకరిస్తే మట్టెలు కాలి వేలితో మంతనాలాడుతుంటే పెదవులపై చిరునవ్వు పెట్టని ఆభరణమైతే ఏం కావాలి ?? ఇంకేం కావాలి !!!

నీకై సాగుతున్న

నా గమనానికి తెలుసు ఈ గీతం నీ కోసమేనని నీ దరికి చేరాలన్న నా మదికి తెలుసు నా హృదయగానం నీ పేరేనని గాలులలో అలల్లా నా పిలుపు మాటలురాని పాటలా నా ఎదురుచూపు సాగుతుంది ప్రియా నువ్వే నా శ్వాస అని .....

మనసులో

చితి మంటలు రేపి కలలకు సంకెళ్ళు వేసి,..... కదిలిన నేస్తం హృదయం..., వుంటే వినమంటున్న నా గోడు....!! కోటి జ్ఞాపకాలు నింపుకున్న......., కనుపాపలు కన్నీటి కడలాయనే...., పలు ప్రేమ రాగాలు నేర్చుకున్న...., పెదవులు మూగ స్వరమాయనే....., వెచ్చని ఉహల్లో వెలుగుతున్న....., ఆశలు అరిపోయనే......, పల్లవిస్తూ పరుగెత్తిన అడుగులు నిశ్చలమాయనే......., నీ తోడులేని క్షణాలతో ఒంటరిగా బ్రతకలేకున్న నా గుండెకి తగిలిన గాయాలతో భాదను ఒర్చుకోలేకున్న నీ ప్రేమ వంచనకి ఈ నిజాలని తలచుకోలేక, ఇకపై కడదాకా నీతో నిలువలేని నా శ్వాసనీ విడి లోకానికి వీడ్కోలు చెప్పేస్తున్నా.,...!!

ఒంటరి తనంలో ప్రేమ::::

ఒంటరి తనం జీవితంలో అన్నింటిని నేర్పిస్తుంది... ప్రేమించిన వారికి దూరమైనప్పుడు వారి ప్రేమ లోతుని.... ప్రేమలోని మాధుర్యాన్ని, ఎడబాటులోని విరహాని, బంధాల అంతర్యాన్ని, మంచిని చెడుని బేరీజు వేసే మనస్తత్వాన్ని.... అన్నింటిని మించి ఆలోచన విధానాన్ని... కాని మనల్ని ఒంటరి తనానికి గురిచేసిన వాళ్ళని మర్చిపోవటం తప్ప....

నన్ను నేను వెతుకుతున్నా

నన్ను నేను వెతుకుతున్నా ఎన్నో నువ్వులు దొరికాయి నవ్వులు కొన్నీ కన్నీళ్ళు కొన్ని.. కలతలకు కొన్నీ కలలూ కొన్నీ కరచాలనం తో కత్తిపోట్లు ప్రేమగా బహుమతిచ్చిన గుండెగాట్లు ముళ్ళనిపించీ ముద్ద మందారమైనట్టు గులాబీ సొగసు ఆశకద్దినట్టు ఇదో వలయం కలల నిలయం ప్రశ్నకో రోజులేదు ప్రేమకో క్షణమూ ప్రత్యేకం కాదు ప్రేమగా ప్రశ్నని స్పృశిస్తే సమాధానం మరో ప్రశ్నవైపు చూపి తీయగా నవ్వుతుంది కాలానికీ కొంటెతనమూ ఎక్కువే నావాళ్ళనుకునేలోగా నిలువుటద్దంలా హృదయం భళ్ళుమంటుంది చిరునవ్వులు అపరిచితమై దిగులు మేఘాలే అంతా ఇంతలోనే చినుకులా రాలి దేవతల్లే హత్తుకుంటాయి ఎన్నడూ చూడని చిరునవ్వులు కొత్త రూపాలుగా మారి... ఇదో వలయం కలల నిలయం

ఒకే నాణెం

నాకేందే నేను మస్తుగున్న పెళ్ళాం ఇద్దరు పిల్లలు బిందాసుంది లైపు పొద్దంత పత్తర్ఘట్ల పంజేస్త పొద్మూకి ఇంత మందు బిర్యానీ నెలకి మూడువేలు నా పెళ్ళానికిస్తా ఇల్లంత తనేజూస్కుంటది మనకేం టెన్షన్లేవ్ పిల్లలు మంచిగజద్వుతుర్రు ఇంకేంగావల్నే *** *** *** *** *** ఏంజెప్పనన్నా మా కష్టాలు నా మొగుడిచ్చే మూడువేలు కిరాయికి పిల్లల తిండికేసాల్తలేవు ఆళ్ళ ఫీజులేమాయే బట్టలు పుస్తకాలు యెట్టెల్తాయో జెర్రజెప్పు రోజు పూలల్తున్న మిషినిగుడ్తున్న నేను పంజేయంగ నెలకింత యేన్నన్న బదుల్దెస్త మా బాడల జరాలు పిలిస్తెవల్కుతయ్ దవ్కాన్లు మందులు ఆయ్నకెన్నడు ఎదురడ్గొద్దనే నా కాడుపుగట్కొని కట్టుకున్నోన్ని ఎనకేసుకొస్తున్న పాపం ఆడుమాత్రం ఏంజేస్తడు ఐనకాడికి కస్టవడ్తుండు మల్ల మా ఆయనకు జెప్పకుర్రి నేను పంజేస్తున్నా అంటే బాదవడ్తడు

చెయ్యలేను.....

ఏదో చాలా బాధిస్తోంది అదేమిటో చెప్పగలిగితే తగ్గుతుందేమో కానీ నా వేదన ఎవరికీ పంచాలంటే మనసు వొప్పు కోదు నిజమే ....ఏమి చెప్తాము కూలిన స్వప్నాల సౌధాలను గూర్చి నిస్సహాయంగా చూస్తుండగానే చేజారి పోయిన అపురూప మైన కాలం గూర్చి............ చివురు ఆశల వురితీతలు లేత దేహపు బలిదానాలు ఊహతేలియని ఉచ్చుల్లోకి చేసిన అమాయకపు ప్రయాణాలు ఇవన్నీ చెప్తే...... ఇప్పటికీ చెలరేగుతున్న హృది హోరు లో ఉక్కిరి బిక్కిరౌతున్న ఉత్సాహాలు ..... ఏమి చెప్తాం ఎవరికైనా చెప్పుకుంటే నా బాధ కొంత తగ్గచ్చు నేమో కానీ నేను ప్రేమించేవారి మది నొప్పించనూ వారిని కలత పెట్టి కన్నీళ్ళతో ఎద గాయాలను వారి ముందు ఎలా కడుక్క్కోను సానుభూతినో సహాను భూతినో సంపాదించి ఏమి చేసుకోను అందుకే నిశ్సబ్దంగా చెరగని చిరునవ్వుతో హాయిగా నవ్వేస్తూ...... నవ్వే నా పెదవుల వెనుక నవ్వలేని వేదనని దాచేస్తూ...

ఎగిసి

పడే అలలా..., ప్రజ్వలించే రవి కిరణంల నా కోసం వచ్చి నీ ప్రేమను ఇస్తావని అనుకున్న.... కానీ నా కలలకి సమాది కట్టి నా ఆశలని బూడిద చేసి ...నా ఉహలకి ఉరి పోసి..., ఈ నా ప్రాణం నువ్వు తీసుకు పోయాక నేస్తం,చివరికి చావు కూడా నా దరి చేరనంటుంది,...!!

స్పర్శ

"స్పర్శ మధురాతి మధురం రెండు నదులు ఒకే చోట లయాత్మకంగా కలుసుకున్నట్టు ఉంటుంది అదో అధ్బుతమైన అనుభవం బహుశా ..మనుషులకు

దేవుడు ఇచ్చిన వరం ప్రేమ ప్రవహించే ఉత్తేజం ఉప్పొంగే జలపాతం ఎన్నేళ్ళు నిరీక్షిస్తే దొరుకుతుందీ ఈ అదృష్టం ..? రెండే రెండు హృదయాలు ..కడలి కెరటాలు కదిలే నెలవంకలు మత్తుగా ..గమ్మత్తుగా సాగిపోయే సన్నివేశం అది ఒక ఉద్విగ్నపు ఆరాటం ఏదో ఒక చోట ఆగి పోవాల్సిందే ఓ చిన్నిపాటి చెమ్మగిల్లిన అనుబంధం చెరిగిపోని సంతకమై మనసు మీద చిత్రం గీస్తుంది ఓ వెచ్చని అనుభూతిని కలిగిస్తుంది ..."

అందరూ

అందరూ చూడగలిగిన గులాబి పువ్వులోని కమ్మని తేనె మాత్రం తుమ్మెద సొంతం అందరికీ కనిపించే అందమైన నీ రూపం వెనక ఉన్న నీ మనసు మాత్రం నాకే సొంతం నీ ఓరచూపుకే నాలో కలిగెను పరవశం నా గుండెల్లో మొదలయ్యెను ఒక కలవరం ఎవరు చల్లారు నా మనసుపై ఈ సంతోషం.....

ఏం ??

ఏం సంపాదించుకున్నావ్? డబ్బు! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి. ఏం సంపాదించుకున్నావ్? పేరు! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏం సంపాదించుకున్నావ్? అధికారం! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏం సంపాదించుకున్నావ్? పదవి! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏం సంపాదించుకున్నావ్? విజయాలు! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏం సంపాదించుకున్నావ్? రికార్డ్లు! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏం సంపాదించుకున్నావ్? జనబలం! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏం సంపాదించుకున్నావ్? క్రేజు! ఏం పోగొట్టుకున్నావ్? మనశ్శాంతి! ఏదేదో సాధించేసారు అనుకున్న ప్రతి ఒక్కరూ మనశ్శాంతి ని పోగొట్టుకునే తీరాలా? అలా ఐతే అసలు కష్టపడి సంపాదించినదేదైనా వృధా కదా? అనుకున్నానో లేదో కళ్ళ ముందు ఒక వృద్ధమూర్తి కనిపించింది! అమే మదర్ థెరిస్సా!లౌకికమైన ప్రతిదీ పోరాడి, పోగొట్టుకుని పొందేదే! కానీ ఒక్క సేవాభావం కోసం జీవితం మొత్తం పోగొట్టుకున్నా, పొందే మనశ్శాంతి జీవితం కన్నా ఎక్కువ నేస్తం! !!

ఒక నడక

నడుస్తున్నది కాళ్ళైనా కళ్ళకెంత శ్రద్దో పోగొట్టుకున్నదేదో వెదకుతున్నట్టు నిశితంగా చూపు సారిస్తుంది అప్పుడప్పుడూ ఒక్కింత ఆశ్చర్యాన్ని ఒక్కింత ఆనందాన్ని మరికొంత దుఃఖాన్ని రెప్పల్తో ప్రకటిస్తుంది లోలోపల ముత్యమంత అక్షరమేదో పొటమరిస్తుంది ఒకదానివెంటొకటి హారమై అల్లుకుంటుంది ఆలోచన నగిషీల నద్దుతుంది కనులు ప్రేమించే పదాలలోకి కాళ్ళు దారులు వెదకుతుంటాయి నేనిక్కడలేనప్పుడు నీవు ఆలింగనం చేసుకున్న అక్షరాలు కళ్ళకెలా తెలుస్తుందో కొత్త సత్తువను దిగుమతి చేసుకుంటుంది నేనుగా ఎక్కడైనా కన్పిస్తే కళ్లతోనే కాళ్ళకు నమస్కరిస్తాను ఎందుకంటే నడుస్తున్నది కాళ్ళైనా కళ్ళకెంత శ్రద్దో!!

హిమాలయాలు

హిమాలయాలు సైతం కరిగిపోతున్నాయి నా విరహాగ్నిలో..వేడి నిట్టూర్పులలో.. ఏ యుకలిప్టస్ కొమ్మ చివరనో చిక్కుకుని ఆశగా ఎదురుచూస్తోంది మనసు నువ్వు వస్తావని.. ఆశనిరాశల ఊయలలో ఆయువంతా కరిగిపోతున్నా ఆఖరిక్షణం వరకు అలసిపోకుండా వేచిఉంటాను నీ పిలుపు కోసం..

నిండు పున్నమిన

నిండు పున్నమిన నింగిన విరిసే పాలవెన్నెలలే పాలవెన్నెలకు పోటీగ యిలలో పూసే తెల్లని పారిజాతాలే చెంపకు చారెడు కళ్ళలా విరిసిన పారిజాతాలు చెట్టుకే అందం తెచ్చే ఊరిలోకి వచ్చిపోయేవారిని పాలనవ్వుల పారిజాతాల పరిమళాలు పలకరించే ప్రభాతవేళ చెలులతో చేరి పారిజాతములునేరి దోసిళ్ళలో చూసి మైమరచే పుస్తకాల పేజీలలో యెంచిన కొన్నిపారిజాత పూలను గుర్తుగా దాచి సంబరపడితి గతించిన సుకాలపు తీపి గుర్తులల్లే పేజీలకు అంటిన ఎండిన పారిజాతాలే మిగిలే సాక్షిగా సతిసత్యభామ గర్వభంగ యితిహాసమునకు పారిజాతమే పువ్వే అంకురమయ్యేగ ఇటువంటి యిహపరలోక ప్రహసనం గల్గిన పారిజాత పూలంటే నాకు మిక్కిలి ప్రేమగా....

జగద్ధాత్రి || తపస్సు ||

నరుక్కుంటున్నా నాలోని నన్ను..నా అహాన్ని అభిజాత్యాన్ని ..అసహాయతని..అజ్ఞానాన్ని ఖండఖండాలుగా.... అశక్తతని ..అనుమానాలని ..మొహమాటాలని ముక్కముక్కలుగా... నాలోని నా అసలు నేను నాకు దొరికే వరకు ఈ నిరంతర ఊచకోత సాగిస్తూనే ఉంటా నా శక్తిని నేను తెలుసుకునే వరకు నా మనసుని యధాతధంగా వ్యక్తీకరించగలిగే వరకు నా అనుభవాలను నిర్మమంగా అక్షరీకరించేవరకూ నా అనుభూతుల అ౦శీ భూత రాశిని అభివ్యక్తీకరించ గలిగేవరకు నాలో నాకు నేనే ..అడ్డుపడే అన్ని గోడల్ని తెరలని పొరలని చీల్చుకుంటూ ధరిత్రి లోంచి మొలకెత్తిన నా జీవన విత్తనాన్ని..నా జీవిత కధనాన్ని కాస్తైనా మీకు చెప్పేవరకు ఈ నా నిరంతర అంతర్యుద్ధం సాగిస్తూనే ఉంటా నన్ను నేనే సరి చూసుకుంటూ ..సరి చేసుకుంటూ నన్ను నన్నుగా చూపించడానికి అడ్డొచ్చే ప్రతి ఆంక్షని నిజాయితీ తో నరుకుతూ పోతా చివరికి అసలైన "నేను" ను ఆవిష్కరించుకునే దాకా నగ్నమైన నా ఆత్మను నా ప్రేమను ..కనుక్కునేదాకా ఇలా ఈ ఊచకోత సాగిస్తూనే ఉంటా....!!!

మన భారతావని ….

అందరు కలసికట్టుగా నియంత్రించాలి జనాభాని అప్పుడు వీలవుతుంది సాథించడానికి ప్రగతిని దేశంలొ అరికట్టాలి ప్రాణాంతక వ్యాథిని అందుకు మేల్కొలపాలి మానవజాతిని మనుషులలో అణచాలి కులమతాల చిచ్చుని మనసులలో వెలిగించాలి మానవత్వపు ప్రమిదని అందరకి అందించాలి చదువుని వాళ్ళ జీవితాలలొ నింపాలి వెలుగుని చిన్నారులు అనుసరించాలి పెద్దల బాటని వాళ్ళ మాటలలో నుంచి పొందాలి స్పూర్తిని గౌరవించాలి మనదేశ సంస్కతిని ఆచరించాలి మనదేశ సాంప్రదాయాలని సంపాదించాలి పరభాషా జ్ఞానాన్ని విడనాడాలి పరదేశ వ్యామోహాన్ని క్రీడలలొ చూపించాలి మన ప్రతిభని అన్ని దేశాలకు చాటాలి మనదేశ ఖ్యాతిని ప్రజలందరూ అవలంబించాలి నీతిని సమాజంలో తుంచాలి అవినీతిని ప్రతిఒక్కరూ చాటాలి మనమంతా ఒక్కటని అప్పుడు నిజంగా వెలిగిపోతుంది మన భారతావని……. ఈ రోజు నుంచి మొదలుపెడదాం…. ………..

జ్ఞాన దాహం

జ్ఞాన దాహం తీరని జన్మలు కొన్ని ఉంటాయి! అవి నిరంతరం పరిభ్రమిస్తూంటాయి! ఆ కళ్ళలో దివిటీలుంటాయి! ఆ నవ్వుల్లో అనుభవాలుంటాయి! ఇంకా చదవాలి!ఇంకా తెలుసుకోవాలి!ఎంతో మధించాలి! తపన, తపన, తపన, అమృతం తాగినా చల్లారని దప్పి మనసుకి! చుట్టూ జీవితాలపై పరిశోధన!కనిపించే వ్యవస్థపై పరిశీలన! నిన్నలను, మొన్నలను, రేపటిని నిత్యం బేరీజు! నచ్చిందానిపైన విశ్లేషణ! నచ్చందానికోసం ఆందోళన! కావాలనిపిస్తే ప్రయత్నం!ఒద్దనుకునే ప్రస్తావనే రాదు! వయసేమిటి నాన్సెన్స్ అంటూ వడి వడి పరుగుల రీసెర్చ్! బోసినవ్వుల పాపాయిల్లా ఎప్పుడూ ఉత్తేజపు కేరింతలే! గడియారం తో సమానంగా స్పీడ్ గా పనికి రేడీ! మాటలు మొదలుపెడితే ప్రతి పలుకూ జీవనసారానికి ప్రతిపదార్థం! ఒక్క సారి అటువంటి పిపాసి ఎదురైతే మనం ధన్యులం! వారి పాదధూళి షిరిడీ ఊది లా పరమపవిత్రం! వెదకాలి!నిత్యం లైబ్రరీలలో కనిపించే వృద్ధమూర్తుల్లో, ఎందరున్నారో నిత్యాన్వేషకులు! ఛీ! ఓల్డ్ స్మెల్! అని.. తప్పుకుపోతే నువ్ పోగొట్టుకునే ఐశ్వర్యం జన్మలెత్తినా రాదు! వారితో సంధానం సత్పథం లో నడిపించే దిక్సూచి! మేధస్సు సదా బ్రహ్మకమలం లా వికసించేఉంటుంది! సమక్షం మానససరోవరం లా ప్రశాంతంగా ఉంటుంది! నిన్నటి తరాల ముర్తిత్వాలు నీకు మార్గదర్శకాలు నేస్తం!

సంచారమే

"..

జీవన ప్రయాణమైన చోట ఇక ఈ దేహానికి సాంత్వన ఎక్కడ..? అలుపు సొలుపు లేకుండా సాగుతున్న ఈ గమనం ... ఇంకెక్కడికో పయనం పలాయనం చిత్తగించకుండా సాగి పోవటమే ముందున్న సవాలు అంతా మార్కెట్ మయమైన తరుణంలో తోడు ఉండేది ఎవరు సాహచర్యం పంచేది ఎవ్వరు నా అనుకున్న వాళ్ళు ..మనతో పాటే ముందుకు నడిచిన వాళ్ళు ఎవరికి వారు ..ఎప్పుడో ఒకప్పుడు విడి పోవాల్సిందే కదా ఈర్ష్యలు...విద్వేషాలు ... కోపాలు ...దౌర్జన్యాలు కనురెప్ప మూసే లోగా కాలం భళ్ళున మన గుండెల మీద కోలుకోలేని గాయాన్ని చేస్తుంది ప్రతి సమయంలో పెట్టే పరీక్ష అడుగులు వేయనీకుండా చేస్తుంది అందరం జీవిస్తాం .. అలా ఉన్నట్టు నటిస్తాము తప్పదు ..పూట గడవాలంటే ఎక్కడో ఒక చోట సర్దుకు పోవాల్సిందే లేకపోతే ..ఈ లోకపు కీకారణ్యంలో ప్రేమ నింపుకున్న హృదయాలకు చోటు ఎక్కడ దొరుకుతుంది ..? కోరికలను జయించిన వాళ్ళే యోగులు ప్రపంచాన్ని వదిలివేసిన వాళ్ళు సన్యాసులు బతుకు మర్మాన్ని ఎరిగిన వాళ్ళు పకీర్లు ఇప్పుడు ...ప్రశాంతంగా నిదుర పోవాలని ఉంది మసీదుల్లో ..దర్గాలల్లో హాయిగా ధ్యానంలో మునిగి పోవాలని ఉంది సేదదీరాలని ఉంది .."

అమ్మ

అమ్మ ..... పిలిస్తేనే సుధ సాగరం కురుస్తుందే పేరులోనే ప్రియపవాహం స్ఫురిస్తుందే మరి నిన్ను కలంతో కురిపించి కాగితాన్ని తేనెతో తడిపేస్తే ఇక వేరే పదాలకి చోటెక్కడిది ..... ......... ...... ...... కాదేది కవికనర్హం కాని కవిత కమ్మనిదైనా అమ్మ ప్రేమని చూపించే కమ్మదనాన్ని లిఖించే శక్తి భువిపై లేదంటాను...

అల్లరి పనులు

అల్లరి పనులు కొంటె మాటలు చిలిపి చిరునవ్వులు నునులేత సిగ్గులు మనసులో మలయమారుతాలు అచ్చెరువొందించే విషయాలు నీతోనే మాయమయ్యాయి ఇప్పుడు కేవలం నేను బరువెక్కిన హృదయంతో

రెండు కళ్ళు

రెండు కళ్ళు నిన్ను గమనిస్తూ ఉంటాయి! నువ్ తప్పు చేసావనుకో కోపంగా చూస్తాయి! నువ్ మెప్పు పొందావనుకో ఆనందంగా నవ్వుతాయ్! నీలో కాంక్షలు తలయెత్తితే హెచ్చరిస్తాయ్! నువ్వు వాంఛలకు లోబడితే నిప్పులు గ్రక్కుతాయ్! నువ్వు కన్నీళ్ళు కార్చావా ఓదార్పుగా కనిపిస్తాయ్! నీవు నిజాయితీని మర్చిపోతే గుర్తు చేస్తాయ్! నీవు నీతి,నియమం వద్దనుకుంటే బుద్ధి చెప్తాయ్! నీకు కష్టం వస్తే నీ తోడై ఉంటాయ్! నీకు దు:ఖం వేస్తే భుజం తడతాయ్! నీతో నిరంతరం పయనిస్తూ ఉంటాయ్! నీకే అనవరతం సహరిస్తూ ఉంటాయ్! నువ్వు కోరావని నీ దగ్గరకు రాలేదు! కానీ గుర్తించలేదనుకో దూరమైపోతాయ్! పిలవందే వచ్చి నీ అంతరంగం లో పీట, వేసుక్కూర్చున్న ఆ రెండూ కళ్ళూ ఎవరివో గ్రహించగలిగావా? నీకు జన్మనిచ్చిన దేవదేవుడు నీ గుండెల్లో కొలువై ఉన్నాడు! ఆత్మ లో పరమాత్మని ఆరాధిస్తావా? అజ్ఞాంధకారంతో కళ్ళు మూసుకుంటావా? ఎప్పటికప్పుడు మంచి ని చెప్పే ఆత్మే పరమత్మ నేస్తం!

దర్శనం

రెండు మాంసపు ముద్దల నడుమ ...... ఒక భూగోళం ఆలోచనల అలజడికి ప్రతి క్షణం స్పందించే ఓ పాలపుంత పిడికెడు అంగమే అయినా అంతులేని భావనలను తల దాచుకునే ఆర్ణవ అగాధం ... మమకారపు క్షీర ధారాప్రవాహం జీవన క్షారతను అనుభూతిస్తూనే .... మధురామృతాలను పంచే... కామధేనువు స్పందించే చివరి క్షణం దాక అస్తిత్వాన్ని కల్పించే పారమార్ధిక సూచిక ... !!!

నువ్వొచ్చి వెళ్ళాక

నీకేం! ఇలావచ్చి అలా వెళ్ళిపోతావు ఆశేదో గూడుకట్టిన మేఘమౌతుంది నువ్వెళ్ళాక వర్షించడం మొదలౌతుంది నీ బాల్యాన్ని భుజంపై మోస్తూ నా పనులు చేస్తున్నప్పుడు నీవు చేసిన సవ్వడులు ఇప్పుడు జ్ఞాపకాలై రాల్తుంటాయి ఎదో మిషతో నువ్వెళ్ళకుండా బంధించాలని చూస్తాను బాధ్యతల గుమ్మానికి ప్రాణాలు తగిలించివచ్చావని గుర్తొస్తుంది బంధించాలనే వూహలన్నీ పురిలేని దారాలయ్యాయి చిన్నిచిన్ని పక్షుల్ని చూసి ఎగరటం ఎలా అని అడిగిన నువ్వు అనురాగాలన్నీ ప్రక్కనపెట్టి హఠాత్తుగా ఎగిరేందుకు సన్నద్దమౌతావు నీకేం! ఇలావచ్చి అలా వెళ్ళిపోతావు నీవు చెప్పిన ఊసుల్తో కొన్నిరోజులు దిగమింగిన బాధల్ని తలపోస్తూ మరికొన్నిరోజులు మళ్ళీ వచ్చేదెపుడోనంటూ ఎదురుచూపుల్ని వాకిట్లో ఆరబెట్టి కేలండరును కత్తిరిస్తుంటాము అప్పుడప్పుడు ఇంటిపైన ఎగిరే విమానం చప్పుడుల్లో నీవున్నావని భ్రమపడి బయటకొచ్చేలోగా విశాలాకాశంలో అదృశ్యమౌతుందా తలపు నీకేం! ఇలావచ్చి అలా వెళ్ళిపోతావు తలపుల్తో పాటు తలపుల్ని మూసి చెమ్మగిల్లిన కన్రెప్పల్తో నిద్ర రాక తూగుతుంటాము **************అమ్మలందరికి అంకితం**************

కవితలు

నీ జ్ఞాపకాలు అలలు తాకిన ప్రతిసారీ నా మది పడవ గమనం మారిపోతోంది ...22/8 చేసిన వాళ్ళ చేతలు ఇసకలో రాతలు భరించిన వాళ్ళ బాధలు రాతిలో గీతలు ...22/8 మనస్ఫూర్తిగా అంటున్నా మనస్సాక్షిగా చెబుతున్నా మళ్ళీ జన్మంటూవుంటే దరిచేరకు దర్శనమీయకు...22/8 అమ్మదొంగా ప్రసాదం కాదా హారితి కర్పూరం తింటున్నావా!..22/8 (ధర్మాన ఆధర్మాలు ) మరీచికల మాయలో పడి ఒయాసిస్సును ఒదిలిపోతున్నావేం ..చెలీ..22/8 ఏమన్నా పోగొట్టుకుంటే తెగ బాధపడిపోతుంటాం మరి మనసు పారేసుకుని మురిసిపోతామేంటి...21/8 తను అడుగుపెట్టిన వేళావిశేషమేమో మోడులు కూడా మొక్కలతో పోటీపడి విరబూస్తున్నాయి తోటలో ..21/8 తలపుల తలగడలో తలదూర్చుకొని విలపిస్తున్నా నేను మనసిచ్చినట్టే ఇచ్చి తీసేసుకున్న నిన్ను మరచిపోలేక ... 20/8 నువ్వెక్కాల్సిన రైలు జీవితకాలం ఆలస్యం అంటే సరే ఈ రైలు క్రిందపడితే ఆ రైలు వచ్చేస్తుందిగా అంటూ దూకాడట ఓఅమాయకుడు ...20/8 సర్లేమని సాయంత్రం వస్తానంటే తెల్లారితేగాని పంపనందట ఒకావిడ ........20/8/12 ఆడపిల్ల పెళ్లి చేయాలంటే చెప్పులు అరిగేవట ఒకప్పుడు కాలుమీద కాలు తీయాలంటే కష్టంగా ఉందట ఇప్పుడు ...20/8 అలవాటు ప్రకారం ఆరింటికే లేద్దామని అనుకున్నా • స్వప్నసుందరి వచ్చి దుప్పట్లో దూరింది ఇంతలో ...20/8 చిన్నది విసిరిన వన్నెల వలపు చెంత పున్నమి పరచిన వెన్నెల వెలుగు ఎంత ...19/8

అరమరికలు

అరమరికలు లేని బంధం కోసం మూడు ముళ్ళ తో ఏకమయ్యాం అమ్మా నాన్నలమయ్యాక కూడా అర్ధరహిత అహంకారాలతో ఆభిజాత్యాలతో స్వయంకృతాపరాధాలుగా మూడు ముళ్ళను మలుచుకున్నాం ఇంకేముంది ఒకరి మాట ఒకరం వినం కానీ మన మాటలందరూ వింటున్నారు పసివాడికి బాల్య మాధుర్యాన్ని మిగలనీయని మన మూర్ఖత్వం సూర్యోదయాన్ని పడమటింటికంపుతున్న నిశితేజమై కబళిస్తోంది... ఇకనైనా నీవు నేను అను వాదనలనాపి ఎదుగుదాం నువ్వే నేనైన ఏకత్వంతో పాపడికి బంగరు భవితనిద్దాం...

తోటమాలి

ఇంతా అని తెలియదు ఒంటరివాడిని నేను అని తెలుసు కానీ మొగ్గ, పువ్వై, పరిమళించి ... కొమ్మను వెగటు చెందుతుందని అనుకోలేదు ఇంత తియ్యగా ఉంటుందనుకోలేదు నీది కోకిల గళం అని తెలుసు కానీ పొత్తిళ్ళలో, పాకుతూ, తప్పటడుగులు వేసేప్పటి తోడు నడిచి నిలబడ్డం వొచ్చాక వొద్దనుకున్నావనే నిజం ఇంత తియ్యని బాధని ... ఇంత మార్పు నీలో వస్తుందని తెలియదు తెలిసినా అప్పుడు ... నిన్ను ముద్దాడటం చేసేవాడ్నే మొక్క ఎదిగి, పూచి, కాస్తుందని తెలుసు ప్రతిఫలం నాకే చెందాలనుకోవడం భావ్యం కాదని తెలుసు కనుక ఇంత మధురం పొందకపోవడం పోగొట్టుకోవడం అనుకోలేదు ప్రతిసారీ ... దూరంగా నిన్ను చూస్తున్నప్పుడు నీవు నన్ను గమనించట్లేదనే బాధను మించి ... సంతోషంగా ఉన్నావనే గర్వం ఆనందం అస్రువులు అనుభూతులు ఇంత కష్టం అనుకోలేదు మరుపు ... లేవనుకోవడం ఎంత ప్రయత్నించినా సంబంధం లేదు అని అనుకోలేని బలహీనతే తపన ... నాన్నా అని పిలుస్తావని ... పిలిపించుకోవాలని భరించలేని ఈ తియ్యని బాధాగ్నిని నిన్ను దగ్గరకు తీసుకుని చల్లార్చుకోవాలనే

వెన్నెల విల్లు

నువ్వొచ్చావ్ కంటి చూపు ల్లోంచి వెన్నెల కురిపించావ్ పెదాల వంపుల్లోంచి పాటలు వినిపించావ్ గుండె లోతుల్లోంచి అనురాగం పంచావ్.. ఇప్పటి దాకా ఈ ఆకాశం బావురుమంటూ చీకట్లో ఉంది నువ్వొచ్చాక వెలుగులతో నిండి పోయింది మెరుపులతో మురిసిపోయింది వాన జల్లయి తడిసి పోయింది...

కొత్త విత్తనం

రక్తంతో తడిసిన అక్షరాలు చరిత్ర పుటల్లో మూలుగు తున్నపుడు ఎర్రటి మరకలతో తెల తెల పువ్వులు వెల వెల పోతున్నపుడు దాగుతుందా నిజం తెలియక చేసిన తప్పు తీగలా పుడుతుందని తెలిసినదాన్నంతా అల్లుకుపోతుందని గతమంతా ఇంతేనని అనుకుందామా ? జరిగినదాంట్లో మనకేం ఒరిగిందని కుర్చున్దామా ? మర్రి ఊడలు వేర్లవుతాయి మరకలు కూడా చెరగని గురుతులవుతాయి మార్చే మొలకలవుతాయి గతం సంగతి గాలికి తెలియదా బాధ పడి ఆగిపోతే బ్రతుకు ఉంటుందా అవగతం కాని గతాన్ని అవగాహన చేసుకుంటూ కదిలిపోతుంది గాలి కాలాలను మార్చుకుంటూ ఎండిన విత్తనమే కదా మొలకేత్తేది

అబద్దపు గోడల్లో ....

నేనూ నీతో ఉన్నాననుకుంటున్నావు కాని నీవు నన్ను నన్నులా చూడనప్పుడు నేనీతోనే ఉన్నా నా మనసు నను విడిచి పరిగెడుతుంది ఈ గల్లి ఆ గల్లి దాటి ఊరిబయట బస్సెక్కి, రైలెక్కి మద్యలో దిగి కొండల్లో సంచరిస్తూ నెమళ్ళ నాట్యానికి పరవశిస్తూ కుందేలు పరుగులో లేడిపిల్ల గెంతుల్లో చురుకుదనం అరువు తీస్కొని కొండ బంతిపూల వాసన చూస్తూ పురాతన బావిలో మునకలేసి ఇది ఇంకా సజీవంగానే ఉంది దాని సొంత అస్థిత్వం వల్లనా అని ఆశ్చర్యపోతూ మళ్ళీ అడవిబాటపట్టి చెంచుల చుంచు బట్టలు చూసి నేను బాగానే ఉన్నాననుకుని చెట్టెక్కి వడ్రంగి పిట్టతో ముచ్చటెట్టి అడవిపూల పరిమళానికి ఆకలి దంచేస్తే దుంపలతో పొట్టనింపుకుని చింత చెట్టుకింద చిరు కునుకుదీసాక ఎత్తైన శికరమెక్కి ఆవలివైపు దిగి అచ్చెరువొందించే జలపాతంలో జలకాలాడి చేపపిల్లలా ఈది సముద్రంలోపడి ఆల్చిప్పల్లో ముత్యాలేరుకున్నా కాని ఇవి నాకెందుకని సాగరానికే వదిలి ఆవలి తీరం చేరా గడ్డకట్టుకుపోతున్న నీటి అంచుల్లో మంచుతో నిండిన కొండచరియల్లో మనుషులెవరూ లేరని నిర్దారించుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడ్చి ఒకే ఉదుటున మళ్ళీ నీ కళ్ళముందుకొచ్చి పడ్డా కన్నీటి జాడను వెతికా అది అక్కడే గడ్డకట్టుకుపోయిందని చాలా సంతోషించా నీతో మామూలుగా మసులుతూనే నా మనో విహారపు తీపి జ్ఞాపకాలను నెమరెసుకుంటూ అస్థిత్వం లేకున్నా ఆనందాన్ని నిర్మించుకుంటున్నా అబద్దపు గోడల్లో

దిద్దుబాటు

దిద్దుబాటు లేకుండా రాసిన కవితంటూ ఉందా? సర్దుబాటులేని జీవితముంటుందా?? ఓడినంతమాత్రాన నీ జాడ మరుగైనట్టుకాదు, సానుభూతికోసం ప్రయత్నిస్తూ చతికిలపడకు. ఓడిపోవడం చెడ్డపని కాదు, అలాగని,ఆగిపోవడం దొడ్డపనికాదు. ఓటమి కారణాలు చెప్పేందుకు ప్రయత్నించకు, గెలుపు తోరణాలు సిద్ధించేందుకు యత్నించు. ఓడినవాడి కారణాలు వినేదెవ్వడు, గెలిచినవాడ్ని కారణాలు అడిగేదెవ్వడు. అలసిపోతే ఆశించిన ఫలితం దక్కదు, లక్ష్యం... మగ్గిన మావిడిపండు కాదు, గాలికి రాలి నీ చేతిలో పడేందుకు. నిట్టూర్పుని నిషేధించు, బద్దకాన్ని బహిష్కరించు, నిర్విరామ సాధన చెయ్, గెలుపు నీ తలుపు తట్టకమానదు. గురి ఉంటే విడిచిన శస్త్రం, లక్ష్యం చేదించక మానదు. దృఢచిత్తం ఉంటే గమ్యం,ముంగిట్లో వాలక ఆగదు.

భావేంద్రజాలం

సముద్రాన్ని పుక్కిట్లో బంధించగలమా.. ఆకాశాన్ని గుప్పిట్లో బిగించగలమా… ఉవ్వెత్తునా ఎగసిపడే భావతరంగాలను నిరోధించగలమా.. అవధిలేని హృది వినువీధిని– అక్షర నక్షత్రాల్లోనే ప్రకటించగలమా… అనుభూతుల స్వేఛ్చావిహంగాలను- పద పంజరాల్లో ప్రదర్శించగలమా… కంటికి కనిపించని కాంతిలాగా కర్ణభేరి గ్రహించని శబ్దాల్లాగా భాషకందని భావాలూ…..! నిత్యనూతన అనుభవాలూ…!!

ప్రతి మనిషి

ప్రతి మనిషి కి ఒక మనసు ఉంటుంది! ప్రతి మనసుకి కి ఒక స్వప్నం ఉంటుంది! ప్రతి స్వప్నం వెనక ఒక ఆశ ఉంటుంది! ప్రతి ఆశ కి ఒక ఆకారం ఉంటుంది! ప్రతి ఆకృతి కి ఒక సాకారత ఉంటుంది! ప్రతి సాకారం వెనక ఆచరణ ఉంటుంది! ప్రతి ఆచరణ ఒక దృఢత్వం కోరుతుంది! ప్రతి దృఢత్వం ఒక నియమం పాటిస్తుంది! ప్రతి నియమం ఒక నిబద్దతనాశ్రయిస్తుంది! ప్రతి నిబద్దత ఒక నీతిని నమ్ముతుంది! ప్రతి నీతి నిజాయితీ ని నిలబెడుతుంది! ప్రతి నిజాయితీ ఒక గెలుపును చూస్తుంది! ప్రతి గెలుపు ఒక ఉనికి ని ఏర్పరుస్తుంది! ప్రతి ఉనికి ఒక స్థిరమై వెలుగుతుంది! ప్రతి స్థిరత్వం ఒక చరిత్ర ఔతుంది! ప్రతి చరిత్ర వెనకా మనిషే నేస్తం! అందుకే మనసున్న మనుషులమై చరిత్ర గా మిగులుదాం!

ఈ తెల్లవారే సూరీడు

ఈ తెల్లవారే సూరీడు ముఖాన మీ నెత్తురి మరక... గాయపడ్డ అడవి గర్భశోకంతో నెత్తురు మడుగైంది... ఒక్కొక్కరు ఒకే కలను కంటూ ఒరిగి పోతూ పిడికిలెత్తుతూ... చుట్టూరా కమ్ముకున్న వేట గాళ్ళ మధ్య పోరాడుతూ మందుగుండవుతూ... వారి కలలను చిదిమేయాలని గుండెలపైనే కాదు మెదళ్ళనూ చీలుస్తూ గుళ్ళ వర్షం... నవ్వుతూ వాడి ఓటమిని చూస్తూ ఎరుపెక్కిన తూరుపు తీరం... ఆశయాలను అంతం చేయాలన్న వాడి కలను చిద్రం చేస్తూ తూటా దెబ్బతిన్న లేగ దూడ రంకెవేస్తూ.... దేహమంతా కప్పుకున్న నెత్తుటి వస్త్రాన్ని జెండాగా ఎగురవేస్తూ అడవి తల్లి దిక్కులు పిక్కటిల్లెలా నినదిస్తూ... (1998 ఆగస్టు 9 న ఒరిస్సా రాష్ట్రంలోని కోపర్ డంగ్ అటవీ ప్రాంతంలో జరిగిన ఎదురుకాల్పులలో్ అమరులైన 13 మంది ప్రజావీరుల స్మృతిలో. తొలిసారిగా రాజ్యం హెలికాప్టర్ నుండి కాల్పులు జరిపిన దారుణ సంఘటన.)

గుండె సవ్వడి...

ఎగిరే అలలపై వెన్నెల నురుగు , అందుకోవాలని తీరాన నా పరుగు , నీ ఎదురు చూపుల నిశ్సబ్దపు సడి , నన్ను వెంటాడుతున్న కలల ఒరవడి అలసటలో ఎరుపెక్కిన పడమటి సూరీడు , చీకటి చప్పట్లలో నింగిన నెలరేడు , గదిలో నీ గాజుల సవ్వడి ,నా మదిలో తీయని ఊహల రాపిడి నిండు కొలనులో కలువలు , ప్రకృతి రాసిన కవనాలు పానుపు పై తన పరువాల సవ్వడి , నా దరి చేర్చుకోనా తనువంతా ముద్దాడి ...వర్మ

వెన్నెల విల్లు

నువ్వొచ్చావ్ కంటి చూపు ల్లోంచి వెన్నెల కురిపించావ్ పెదాల వంపుల్లోంచి పాటలు వినిపించావ్ గుండె లోతుల్లోంచి అనురాగం పంచావ్.. ఇప్పటి దాకా ఈ ఆకాశం బావురుమంటూ చీకట్లో ఉంది నువ్వొచ్చాక వెలుగులతో నిండి పోయింది మెరుపులతో మురిసిపోయింది వాన జల్లయి తడిసి పోయింది...

కన్ను తాకిన

కన్ను తాకిన కల కష్టపడకూడదని రెప్పల దుప్పటిని తీయనేలేదు... రేతిరంతా రేగుముల్లులా గుచ్చిన అస్పష్టమైన ఆ మనిషి రూపం ఎవరిదో? మేలుకొలపలేని మెలకువ మెత్తబడ్డ క్షణాన, రేపటి ఆశను చూపి నిర్దయగా నన్ను సోమరిని చేసిన పాం ఎవరిదో? చీకటి చిక్కబడుతోందని భ్రమలో విర్రవీగుతున్న నాకు.. కొక్కొరొక్కో కూతలు చెవిన పడనేలేదు ఇంకా నేను నిద్రిస్తున్నానా?నిద్రను నటిస్తున్నానా? నిదుర వదిలిన క్షణంలో నిగ్గుతేలే నిజాల్ని చూసి, కళ్ళు బెదురుతాయన్న విషయం తెలిసీ కపట ధైర్యాన్ని వాటికి నూరిపోసి బద్ధకపు నీడే బావుందనుకుంటూ.. "బ్రతకడం" నా బాధ్యత కాదనుకుంటూ.. నన్ను నేను దాచేస్తూ నా భవితని నేనే దోచేస్తూ.. లేని గమ్యానికై పరిగెడుతున్నానా? తెలియనితనంతో ..తెలుసుకోలేనితనంతో నాకు నేనే భారమవుతున్నానా? దూరపుకొండలెపుడూ నునుపే పక్కోడి దారెపుడూ మనకి పూల పానుపే.. నా వెంటే నడిచొచ్చే నిజాన్ని నమ్మాలి తప్పదిక నలుగురితో నా పాదాలను నడపాలిక.. అమ్మో.. ఆ ఊహే భయంకరంగా ఉంది.. నలుగురూ...నేనూ ఒక్కటేనా?? చ...చ... రాజీపడవద్దని చెప్పే రాత్రికి సలాం కొడతా... కష్టం మాత్రమే తెలిసిన నా రెక్కలు కత్తిరించబడ్డా కసి తగ్గని నా కలంతో చరిత్ర పుస్తకంలో నా తుది సంతకం పెడతా...!!

వసంత కోయిల

వసంత కోయిలని మూగ పొమ్మన్నాను కమ్మని పాటతో నిన్ను మురిపించాలని. ఎదుట నిలిచి నన్ను మరిపించే నీ,.... మాటకి కోయిల పాట సరి తూగునా.....?? మబ్బులో చినుకులని ఆగి పొమ్మన్నాను మబ్బుల పల్లకి నీక...ు మోయమని,....!! అనుక్షణం సరికొత్త లోకం చూపించే నీ చూపుకి మబ్బులు మరుగవవా,....?? కరిగిపోయే కాలాన్ని మారి పొమ్మన్నాను అందమైన లోకం నీ ముందు నిలుపాలని. ప్రతి నిత్యం రంగుల కలల్ని తెచ్చే నీ చెలిమికి కాలం నిశ్చలం కాదా,,,,,?? హరివిల్లుని నేలకు నిలువమన్నాను.బాధని బంధించే నీ నవ్వుకి హరివిల్లు బిగువ కాదా,,,,?? ఉరుములను మెరవకన్నాను కొరతలేని ప్రేమని పంచి, కలతలు తీర్చే నీ స్నేహానికి మెరుపులు చిన్నబోవా,,,,?? ఏం ఇవ్వగలను నీ ప్రేమకి కానుకగా,,,,,,,?? నా ప్రాణమే నీకు కానుకగా ఇస్తాను అందుకో ప్రియా...!!

ఆహ్వానం

నీవు చెప్పే పలుకులింత తీయగా ఉంటాయనుకోలేదు నీ కౌగిల్లో నేనన్నీ మరిచిపోతాను కను రెప్పలకు తాళం వేసి కలలను కూడా నిదురించమంటావు అందరిని మరిచి రమ్మంటావు అన్నీ మరిచి పోమ్మంటావు నీ విందుకు అందరినీ ఆహ్వానిస్తావు నా పేరున ఉన్న ఆహ్వానాన్ని నేను మన్నించక తప్పదు , కానీ ఇప్పుడే కాదు పసి మొగ్గలు పంచామృతాలు రుచించని సిరి మల్లెల సింగారాల్ని పరికించని కాలి అడుగుల మరకలను కడుక్కోని కాస్త శ్రమించని , కాస్త విశ్రమించని అప్పుడు నేనే నీ దగ్గరకొస్తాను మరణమా ... నీ ఆహ్వానాన్ని తప్పక మన్నిస్తాను తప్పదు కదా !

అడుగులు

మనిషిని మనసును మరచి కదిలే అడుగులకు ఆత్మీయతలు ఏం తెలుసు ఈ అడుగులు ఒకప్పుడు మండుటెండలో రగిలే ఇసుకను చెమటతో చల్లర్చాయి భాషల ఊసులు తెలియనప్పుడే భావాలను పూయించాయి ప్రేమను పండించాయి కదిలే అడుగులకు కడకు రాళ్లు కూడా నునుపెక్కాయి కొండలను కోసుకుంటూ వెళ్ళిన గాలిని బండలను కరిగించిన ఎండల వేడిని జారుతూ పారుతూ జలం వెదజల్లిన జీవాన్ని కాలి అడుగుల కళ్ళు ఎప్పుడో చూశాయి కాంక్షలను కిరీటాలను వదిలి ప్రేమను పంచుకుంటూ ,పెంచుకుంటూ కదిలిన అడుగుల గురుతులు ఏ కన్నులకు కనిపించవెందుకో కుత్తుకలని కోసి కత్తులు పారించిన కరకు మరకలు అంటుకున్నపుడు సైతం, ఆ అడుగులు ఇప్పటిలా లేవు ఎన్నో చేసిన ఎన్నో చూసిన ఎన్నో చూపించిన ఆ అడుగుల గురుతుల్లో ఈ అడుగులు వెతుకుతున్నవి మలినాలేనా ?

ఏమంటావ్ ?

దోసెడు క్షణాలు ఏరుకుని తప్పించుకు పారిపోదామా అందరికీ దూరంగా మనిద్దరమే జేబునిండా మరమరాలు దొంగిలించి పరిగెత్తే పసి గువ్వల్లాగా చెలిమి గాలిపటాలు ఎగరేసుకుందికి కాలం కందెన పట్టుకుని చల్లగా జారుకుందామా కొద్ది సేపు ఏ కంటికీ కన పడకుండా జ్ఞాపకాల తీయని తేట నీటి జలకాలాడి వద్దామా కాసేపే మళ్ళీ వచ్చేద్దాం ఈ నిత్య రొంపి లోకి తప్పదుగా ...ఎప్పటికైనా ఒక్కసారి ఆ పాత మధురాలను తావి తీరా పాడుకుని హాయిగా గలగలా సెలయేరులా గుండె నిండుగా నవ్వేసుకుని మళ్ళీ వచ్చేద్దాం తిరిగి ....తప్పదుకదా ఏడాదికొక్క మారైనా ఊపిరితిత్తులకి స్నేహ ప్రాణ వాయువువు నివ్వక పోతే ఊపిరాడక చచ్చి పోతాము గుప్పెడంత గుండెలకు చప్పనైన నాలుకకి ఆత్మీయ అటుకులు బెల్లం రుచి చూపిద్దాం అందుకే ఎవడో పెట్టాడని అన్నాడని కాదు గానీ ఈ పేరున ఒక్క రోజైనా మనం మన కోసం గడుపుకుంటే వచ్చే ఆనందం మళ్ళీ ఏడాది వరకు మనల్ని బతికిస్తుంది కదా కాదంటావా నేస్తం !!!

కరిగి పోతావా

కరిగి పోతావా కల ఉదయాన్ని పిలిచి ఓ చిరు దీపం కారు చీకట్లను తరిమేస్తుంటే ఓ కలం నవ వసంతాన్ని పలికిస్తుంటే ఓ గళం శిలాతి శిలలను కరిగిస్తుంటే ఓ హృదయం అమృత వర్షం కురిపిస్తుంటే ఓ నేత్రం సుచిత్ర భవితవ్యం చూపిస్తుంటే ఓ మంత్రం నలు దిక్కుల పాపాలను కడిగేస్తుంటే కరిగి పోతావా కల ఉదయాన్ని పిలిచి

నేను చేస్తున్న

నేను చేస్తున్న పనులకు చెట్లు ఆనందంతో పులకించి పోతున్నాయి. వాటిని కొట్టివేస్తున్న నాకోసం ఆనందంగా తలలు వంచుకుంటున్నాయి. ఎందుకంటే నా వ్రాతలు ఉపయోగ పడతాయి. ఉపయోగ పడకపోతే నేను వ్రాయను కనుక. అందుకు వాటిని కొట్టివేస్తున్న బాధ పడటం లేదు. ఆనందం గా తలలు వంచుకుంటున్నాయి.. ఎందుకు చెట్లు మన అడ్డమయిన అర్ధంకాని పిల్లలను చెడగొట్టే అందర్నీ నాశనం చేసే వ్రాతలకు చెట్లు ఎందుకు బలి కావలి. ఆ పనే నేను చచ్చిన చేయను

సముద్రంతొ ఆటలాడే

సముద్రంతొ ఆటలాడే కుర్రాడిని చూసాను నిన్న చింతపల్లిలో సిం హం జూలు పట్టి దాని పై స్వారీ చేయాలని చూస్తున్నాడు దెబ్బతిన్న పాములా సర్రున లేచిన కెరటం బుసకొడుతూ పడగ విప్పితే దాని పీక పట్టి కోరలు పీకిన వానిలా నిర్భయంగా దాని చుట్టే తిరుగు తున్నాడు పన్నెండేళ్ళ బాల్యమే అయినా గుండెల క్రింద "కట్ట" పెట్టుకొని సముద్రాన్ని జయించాలని చూస్తున్నాడు ఒంటి పై చొక్కా కూడా లేని వాడు బెల్లం దిమ్మకు పట్టిన నల్లని కండచీమలా సముద్రాన్ని అంటిపెట్టుకుని ఉన్నాడు ఎన్ని సార్లు విదిలించినా మళ్ళీ మళ్ళీ వచ్చే చీమలా కెరటం ఎన్ని మార్లు బయటకు నెట్టేస్తున్నా సముద్రం పైకి దూకుతునే ఉన్నాడు ఎంత సాహసం వాడిది సహస వంతులే దేన్నయినా సాధించగలరని నిరూపించే వాడిలా ఉన్నాడు రేపటి బతుకు సముద్రాన్ని ఈదటానికి తనకు తనే తర్ఫీదు పొందుతూ మరొ ఏకలవ్యునిలా కనిపిస్తున్నాడు ఈసారి బొటన వేలు కావాలనే దొరలు వస్తే తెడ్డు తిప్పగల చైతన్యాన్ని స్వాసిస్తున్నట్టుగా ఉన్నాడు

ఆటో లో పోతున్నాను

ఆటో లో పోతున్నాను. ట్రాఫ్ఫిక్ జాం. బండి ఆగిపోయింది. చుట్టూ చూస్తున్నాను. పక్కనే మోపెడ్ మీద ఫామిలీ. ముందు భర్త, వెనక భార్య, అతడి ముందు 3 ఎళ్ళ కుర్రాడు. ఆమె చేతిలో 6 నెలల పసిపాప. చాలా ధైర్యంగా చుట్టూ చూస్తూ.. కిలకిల నవ్వ్బుతోంది చక్కిలిగింతలు పెట్టినట్టు. తల్లి ఆ నవ్వుల్ని.. ఎంత ఎంజాయ్ చేస్తూందో.. ఆమె మొహం లో ఆనందం చెప్తోంది. చిట్టి తల్లి ఏం చూత్తొంది.. కార్లు చూత్తొందా?? ఆటోలు చూత్తొందా.. అంటూ అది రోడ్డన్నది కూడా మర్చి పోయి కూతుర్ని ముద్దు చేస్తోంది. ఇక ముందు తండ్రి కొడుకులు, నాన్నా! ఐస్ క్రీం తిందామా? ఓ యస్.. నాన్నా! మొక్కజొన్నకంకి..వెళ్ళేప్పుడు కొందాం, నాన్నా మనక్కారెప్పుడొస్తుంది.. నువ్ బాగా చదువుకుని పెద్దయ్యాక..కొందాం. వాళ్ళకి అది నడిరోడ్డనిపించడమే లేదు. నాకు అప్రస్తుతమైనా ఒక విషయం గుర్తొచ్చింది. ఒక ఫామిలీ. సాఫ్ట్ వేర్ జాబ్. ఏడాదికి 30 లక్షలు జీతం, పెద్ద ఇల్లు, కారు, బాంకు బాలెన్సు, దర్జా.. పెళ్ళి ఐ 10 ఏళ్ళు దాటింది. పిల్లలు లేరు. వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్తే ఎప్పుడూ.. శ్రావ్యమైన సంగీతం వినపడుతోంటుంది. ఇల్లు అద్దంలా అన్ని సౌకర్యాలతో.. మెరుస్తోంటుంది. కానీ పసిపిల్ల నవ్వులు, ఏడుపులు వినపడని నిశ్శబ్దం.. వాతావరణాన్ని కాదు గుండె ని కోస్తు ఉంటుంది.ఒక శూన్యం ఆ శుభ్రత్ర నిండా! ఎందుకు దేవుడు ఒకచోట ఇచ్చింది ఇంకొకచోట ఇవ్వడు నేస్తం?

తడి ఆరని

తడి ఆరని నా కన్నులు ఆర్ధ్రతగా చూసే వేళలో నాకు ఎదురైంది ఒక తారక నీ రూపంలో నీవెవరు అని అడుగకుండా నేనుండిపోయాను ఉత్సాహంలో పేరు పెట్టని ఈ బంధం అల్లుకుంది నా మనసులో నా గుండెల్లో కొత్త సడి మ్రోగింది ఆనందరాగంలో నీతో ఎన్నో రోజుల సమయం గడిచింది నిముషాల్లో ఇదేదో చిరుజల్లేమోనని భ్రమపడ్డాను ఇంతలో జడివానలా మారిన ఊపుకి ఉలిక్కిపడ్డాను స్నేహమనే చిరుజల్లు జడివనలా చిలికి చిలికి గాలివానలా మారటం నేను ప్రేమసంద్రంలో తలమునకలవటం గమనించి ఆశ్చర్యపోయాను ఆ కడలిలో ఎగసే కెరటాలు నా ఉఛ్వాశమైతే అల చేరే నీ చూపుతీరం నాకు నిశ్వాశమైంది సంద్రపు ఆటుపోటుల్లొ బతికేస్తున్నాను నేను నిన్ను ప్రేమిస్తూ...

ఆశ -నిరాశ -భవాని ఫణి

ఆశావాది : వర్షమెంత బాగుందో కదూ!! నిరాశావాది :మేఘాల చేతుల్ని కప్పుకుని ఆకాశం అదుపుతప్పి రోదిస్తోంది ... ఆశావాది : కాదు.. కాదు.. తన ఆనందాన్ని చినుకులుగా చేసి అల్లరిగా కురిపిస్తోంది ఆశావాది: ఆ హరివిల్లు ఎంత అద్భుతంగా ఉంది!! నిరాశావాది: దుఃఖాతిశయాన్ని ఓపలేక గగనం తన రంగుల పెదవిని విషాదంతో విరుస్తున్నట్లుంది ... ఆశావాది : కాదులే...తన వర్షాతిశయాన్నిఆపలేక ఏడు వర్ణాల సాక్షిగా కాంతి కిరణాలతో సంతోషాన్ని పంచుకుంటోంది!! ఆశావాది: ఆ అందమైన సూర్యాస్తమయాన్ని చూడు !! నిరాశావాది: విధి నిర్వహణ నుండి తప్పుకోవాలని ఎందుకో భానుడికి అంత తొందర ... ఆశావాది: అదేమీ కాదు ..భూమ్యాకాశాల సరిహద్దులు దాటి ఆవలి లోకంలో ప్రాణశక్తి నింపాలని పరుగులు తీస్తున్నాడు ఆశావాది: ఈ పున్నమి రాత్రి కనువిందు చేస్తోంది !! నిరాశావాది: దివినంతా కబళించిన నిశీధి మనలోను చేరాలని రోజుచేసే కుతంత్రమేగా... ఆశావాది: అలా అనకు..అందమైన ఈ రేయి తారల కళ్ళతో తళుకుమని మెరుస్తూ చందమామ పెదవులతో వెన్నెల నవ్వులు చిందడం లేదూ!! ఆశావాది: కమ్మని నిద్ర ఎంత హాయిగా వస్తోంది!! నిరాశావాది: మృత్యు నీడలా వచ్చి కనురెప్పల్ని కలవరపరిచి కఠినం గా కబళిస్తోంది... ఆశావాది: తప్పు.. తప్పు .. స్వప్నలోక విహారానికి తీసుకు పోయే దేవకన్యలా సుతిమెత్తగా జోకొడుతోంది ఆశావాది: ఈ సూర్యోదయం కడు రమణీయం !! నిరాశావాది: అగ్ని బాణాలు వేసి మాడ్చి మసి చేసేందుకు మళ్ళీ సిద్ధమా ఈ మాయదారి సూర్యుడు .. ఆశావాది: అజ్ఞాన తిమిరాలని తరిమికొట్టి జ్ఞానదీపాన్ని వెలిగించాలని వేగంగా వస్తున్నాడు సూర్య భగవానుడు మనసు గవాక్షాలు తెరిచి చూడు నేస్తం !!!

ఈ సాయంత్రంలోకి

ఈ సాయంత్రంలోకి నల్లని జలతారు పరదా కమ్ముకున్న ఈ సాయంత్రంలోకి వాన దీపాన్ని పుచ్చుకుని తను నీ తనువు జలదరించే గాలితోనీ గదిలోకి అడుగిడగానే చూడెలా టప టపా కిటికీలు కొట్టుకుని రివ్వున తలుపులు బార్లా తెరుచుకుని, గూటిలోని పావురాళ్ళు ఒళ్ళు విరుచుకుని నీ హృదయం రెక్కలు విదుల్చుకుని నీ లోపలి మసక కాంతిలోకి ఆకస్మికంగా విశ్వవ్యాప్తమైన రహస్య పూల పరిమళం ఒకటి ఎలా తుంపరై రాలి రాలిపడుతుందో! పరవాలేదు పరవాలేదు: కదిలే తోట నవ్వుతూ కురిసే వానతో గదిలో గూడు కట్టుకునే గాలితో నీ మదిలోకి వచ్చాక బ్రతకడానికి నీకెందుకింక ఆ భయం?

ఎవరూ అడగనిది

నీ అద్దంలో ఉందొక నలుపు సరస్సు- వలలతో వస్తారిక జాలరులు రాత్రికి మౌనమృగ కర్మాగారపు దేహాలై నీ నీలి కనుల గృహానికి! ఆహోయ్ యిక కరిగిన అద్దంలో ముద్ర పడిన పెదాలు ఏ పదాలు ఉచ్చరించాయో ఎవరికి తెలుసు? వెళ్ళు చెల్లెమ్మా వెళ్ళు దారిని దోచిన పవిత్రతే నువ్వు నమ్మకూడని ఒక ఆత్మనిందా నేరం- యిక ఈ రాత్రికి నువ్వు నీ దర్పణంలో నిదురించావో లేదో ఎవరూ అడగరు!

లిప్తకాలం

కొంత - అనంతమైన- విసుగు పుట్టి ఏ ఒడ్డు నుంచో ఎరుకొచ్చిన శంఖాలని నీ రాత్రి రాతి కళ్ళతో మోగించుకుంటూ కూర్చుంటావు మూడో అంతస్థులో- యిక ఆ కొంత చెమ్మగిల్లిన సాయంత్రంలోంచి ఎక్కడిదో ఒక పసుపు పచ్చని పిట్ట వచ్చి రెక్కలల్లార్చుతూ నీ కిటికీ అవతల, ఆగకుండా గిరికీలు కొట్టేదీ కుండీలో ఒక పూవు శిరస్సు వంచి నిశ్శబ్ధంగా నీ మౌన సమక్షంలోంచి నిష్క్రమించేదీ, ఒక పిలుపు నీ నుంచి నెమ్మదిగా దూరమయ్యేదీ ఇటువంటి నీపై నీకే కొంత విసుగు పుట్టిన ఆ మసక బారిన సాయంత్రాలలోనే - చెప్పు నువ్వు నీపై నీకే అంతులేని విసుగు కలిగి, మూడో అంతస్థు నుంచి ఏడో అంతస్థు చేరి ఆ అంచున కూర్చుని ఊగిసలాడే లిప్త నిర్ణయపు మైకపు క్షణాలలో ఏం చేస్తావు నువ్వు? ఆ వీడని నీతో ఆ సంధ్యాకాలపు అలసట నీడలతో?

మంత్రగత్తె

ఎండలోకి చినుకూ చినుకులోకి ఎండా కలసి కలగలసి గాలికి పరదాలు పరదాలుగా రెపరెపలాడే సమయం యిది. యిక తన రూపపు తీవ్రతతో మూతబడ్డ కనులతో నుదిటిన మంత్రించబడ్డ బాకు మొనతో తనని స్మరించుకోవాల్సిన సమయమూ యిదే. చూడు ఎండా వానా కలగలిసిన ఎలాంటి మంత్రగత్తో తను!

అతిశయం

ఎవరి పిడికిళ్లలోనో చిక్కుకుని ఎటూ తప్పించుకోలేక విలవిలలాడుతుంది నీ హృదయపు తేనె పిట్ట. నిజమే ఫిరోజ్, రాత్రుళ్ళకు నల్లని రంగు వేసి పగళ్ళకు వెలుతురుని కట్టేదీ చుక్కలని చక్కగా అల్లి ఈ భూమిని అలంకరించేదీ ఆకులకు వాన చుక్కలని అంటించి సంతోష పడేదీ సూర్య చంద్రుల దీపాలకు తన దేహ తైలం అర్పించి వెలిగించి రాత్రింబవళ్ళూ మురిసిపోయేది తనేననీ తనలో తాను ముడుచుకుపోయిన ఈ లోకపు తాబేలుకు నువ్వు ఎలా చూపించగలవు? ఎం చెప్పగలవు? ఫిరోజ్, చూడు తను జ్ఞాపకం వచ్చి నీ ముఖం ఈ అర్థరాత్రిలో ఎలా ఓ ఇంద్రధనుస్సులా వికసించి సీతాకోకచిలుకై కమ్ముకున్న మబ్బుల పూదోటలో ఎంత అతిశయంతో చక్కర్లు కొడుతుందో!

ఈ సువిశాల

ఈ సువిశాల భరత ఖండాన్ని అణువణువునా గాలిస్తున్నాను నా అనురాగ వల్లికోసం జన్మజన్మల జాబిల్లికోసం !!? కొండకోనలు ...వాగువంకలు .. పూలతోటలు ...ఉభయ సంధ్యల్లో...!! గాలిలో లీలగా నీపాట వినిపిస్తుంది జాడ కనిపించదు, నీ నీడ అగుపించదు ?? అక్కడెక్కడో నాహృదయాకాశాన అద్భుత రంగుల పతంగానివై నన్నూరిస్తూ...... దారమెక్కడో తెలియదు, అధారమెక్కడో ఎంతకీ దొరకదు ..!!! నీ ఊహల్ని స్వప్నిస్తూ స్వాశిస్తూ నిను చేరేదాకా నాయానం ఆగదు! దేహాన్ని ఈ ప్రాణం వీడే లోపు!!

కలల కుసుమాలని

కలల కుసుమాలని దారిపొడవునా పరిచా నా స్వాప్నిక పరిమళం నిన్ను స్పృశిస్తూ ఉంటుంది ! కట్టు దిట్టమైన నా పూదోటకి నారాజువి, రారాజువి నీవేనా !!?? ఈ జన్మ నీకర్పించుకోవటానికే.. ఈ భూమ్మీదికోచ్చాను....! దరిచేరి ఓదార్చి ఈ ఆడజన్మకు అర్థాన్ని స్తావో ...? అర్దాతరంగా వదిలేసి అంతర్థానమవుతావో.... ఇక నీఇష్టం !!

కనురెప్పల మాటున

కనురెప్పల మాటున నీ రూపం నిశ్శబ్దంగా ఉలిక్కిపడింది.. కలత పడిన నా హ్రుదయం ఓ కనీటి చుక్క రాల్చింది.. జాలువారకే కన్నీరా.. జాలిపడే వారెవరు లేరిక్కడ.. జ్ణాపకాలు కుడా చిదిమేసేవేళ... నీ కన్నీటికి విలువెక్కడ... రెప్పలమాటున తనరూపం చెరిపేద్దామనీ తాపత్రయం.. తానే లేనిదే నేను లేనని తెలియకే ఈ ప్రయత్నం...

ఉప్పు తిన్నవాడు

ఉప్పు తిన్నవాడు నీళ్ళు తాగక తప్పదు! తప్పు చేసినవాడు దండన పొందక తప్పదు! పెద్దవాళ్ళు చెప్పే మాటలు పొల్లు పోవు! నవ్వుతూ ఈ రోజు చేసే తప్పులకు ఏడుస్తూ రేపు అనుభవించాలి! నేరం, పాపం చీకట్లో చేసి చేతులు కడుక్కున్నా, వెలుతురులో వాటి నీడలు వెంటాడక మానవ్! ఒకవేళ ఇప్పుడు వదిలిపెట్టినా.. రానున్న రోజుల్లో శిక్షించి గతకాలపు పాపాలను గుర్తుచేసే కఠినత్వం భగవంతుడు నేర్వకపోతే మనిషికి భయముంటుందా? దాదాపు 25 ఏళ్ళ క్రితం, వయసు, పదవి, పొగరు ఎక్సెట్రా పుష్కలంగా ఉన్న ఒక మహానుభావుడు కన్నుమిన్ను కానక తప్పులు చేశాడు! నైతిక విలువలకు మంగళం పాడి ఇష్టారాజ్యం గా తిరిగి, మొత్తానికి తన భాష లో లైఫ్ ను ఎంజాయ్ చేశాడు! మరి భార్యామణి జీతం, గీతం, పరపతి, పదవి చాలనుకుందేమో! ఎప్పుడూ మొగుడ్ని పల్లెత్తుమాటనలేదు పరమసాధ్వీలలామ! కాలం తనపని తాను చేసుకుపోతూ ఇక్కడొచ్చి ఆగింది! తండ్రి గారి తప్పులకు దేవుడి లెక్కలు మొదలయ్యాయి! సదరు గొప్ప మనిషి సంతానం జీవితం లో సుఖం శూన్యం! నేస్తం!ఇదంతా తప్పు కు శిక్ష గా భావిస్తే మరి.. ఈ విషయం మనకు తెలిసినంతా స్పష్టంగా తప్పుచేసినవాళ్ళు గ్రహించారా?

చక్కనైన చెలి చెక్కిన

చక్కనైన చెలి చెక్కిన చిక్కని భావానురాగాల తలపుల తరంగాల గంగా ప్రవహ శిల్ప పలుకుబడులకు సునామీ సైతం బలహీనపడి చిన్నబుచ్చుకున్న వదనంతో తేలిపోయిన మబ్బుల మాదిరి నీరుగారి మూర్చనలు పోవడం మాత్రం ఖాయం ఎదలోని వేదనల నివేదనల నైవేద్యమంతటి నిజమే మరి.

మౌన గానం

మౌన గానం కళ్ళ బాసని తర్జుమా చేయడంలో ఓ ఆనందం ఉంది.. ధ్వని చూపులకు స్పందించడం లో ఓ సంభ్రమం ఉంది.. స్పర్శల భాషకి లిపి కనుక్కోవడం లో ఓ ఆశ్చర్యం ఉంది.. పెదాల మాటలకు స్వరాలను అల్లడం లో ఓ విస్మయం ఉంది.. మనసు పరిమలాలకు దేహ శిల్పాన్నివ్వడంలో ఓ అద్భుతం ఉంది.. నీకూ నాకూ మధ్య ఉన్న నిశ్శబ్దం లో నా గుండె సవ్వడిని నువ్వు అనువాదం చేయడంలో ఓ విచిత్రం ఉంది.. ప్రియా, నీ మౌనాన్ని సైతం అర్ధం చేసుకోవడం లో నా ప్రేమ ఉంది..

ఆత్మబంధువుకి

ఆత్మబంధువుకి ఆత్మీయ కవితా లేఖ ప్రియమైన సంతోష్ దీదీ .............. ఇక్కడే కోనసీమ లో నేను....... ఎక్కడో కాశ్మీరం లో మీరు ....... అందమైన గోదారి గట్టున నేను ..... అంతే చక్కని తవి ఒడ్డున మీరు ...... ఎవరికి ఎవరో తెలియకుండా వేరువేరు ప్రాణాల్లో రూపాలు దిద్దుకున్నాం!! కొబ్బరాకుల కొంటె నవ్వుల మధ్య నేను..... కుంకుమ పూలతో కబుర్లాడుతూ మీరు.... ఒకరికి ఒకరు తెలియనంత సుదూర తీరాల్లో పెరిగాం !! అక్కడా ఇక్కడా మనల్ని చూసిన చందమామ మాత్రం చిలిపిగా నవ్వుకున్నాడేమో అప్పుడు!! పల్లె దాటి ఎరుగని నా అమాయకత్వాన్ని ... అల్లరి విధి మీ చెంతకి చేర్చింది !! ప్రపంచపు కల్మషాన్ని చూసి భయపడుతున్న నాకు... మీ రూపంలో మరో కొత్త లోకాన్ని చూపించింది !! కోపం తన సహజ గుణాన్ని మరిచిపోతుంది .. మీ పక్కన నిలబడితే !! ఆత్మీయత కొత్త పాఠాలు నేర్చుకుంటుంది.. మీ మనసు చదవగలిగితే !! సంతోషం ఎంతొ సంతోషిస్తుంది ... తను మీ పేరైందని తెలిస్తే!! శాంతం సిగ్గుతో తలదించుకుంటుంది ... మీతో పోటీపడితే!! అసూయ ఆనందంగా ఓడిపోతుంది.... మీలో చేరాలని తలపెడితే!! కొన్నివేల పనికిరాని పదాలు కనుమరుగవుతాయి మీరే గనుక భావాలకి నిఘంటువుగా మారితే!! మీరు కురిపించిన అభిమానపు జల్లుల్లో తడిసి తడిసి ముద్దయిన నేను... మీకు దూరమైనా మీతోనే ఉండిపోయాను !! మిమ్మల్ని తలవని తరుణం లేదు... మిమ్మల్ని మరిచిన క్షణం లేదు !! ఇన్నేళ్ళ తర్వాత మళ్ళీ మిమ్మల్ని కలసిన సమయాన .... నాలో కలిగిన భావోద్వేగాల్ని వర్ణించాలంటే కొత్త పదాలు కనిపెట్టాలి !! మీపైన నాకున్న గౌరవాన్ని కొలవాలంటే కొత్త పరికరాలు సృష్టించాలి !! మీకర్ధ మయ్యే భాషలో నాకు ప్రావీణ్యం లేదు... నే చెప్పగలిగే తెలుగు మీకర్ధం కాదు !! అయినా మాటలు చేర్చలేని ఎన్నో సందేశాలని .. మన మనసులు గ్రహించగలవని నాకు తెలుసు!! మీలాంటి అద్భుతమైన వ్యక్తిని కలవడమే అదృష్ట మనుకుంటే... మీ అభిమానాన్ని పొందగలగడాన్ని ఏమని పిలవాలో తెలీడం లేదు !!! మీతో పాటుగా మనల్ని కలిపిన ఆ మంచి విధికి కూడా ఎన్నెన్నో కృతఙ్ఞతలు !!!

సమాధిపై అక్షరాలు

సమాధిపై అక్షరాలు మాట్లాడుతున్నాయి గుస గుసగా నీ లాగే కళ్ళని పొడుస్తూ తడి ఆరని నా చెంపలని తుడిచే ప్రయత్నంలో ఓడిపోయి నువ్వు ఆ అక్షరాలలోంచి చూస్తూ చెదిరిన నా ముంగురుల్ని గాలిలా తాకే ప్రయత్నం చేస్తూ కన్నీళ్ళను నీలో కలుపుకుంటూ భారమనుకుని వదిలేస్తున్న క్షణాల్ని గడ్డివాసనతో నాలోకి తిరిగి నింపుతూ ఖాళీగా నిందిస్తున్న నా కౌగిలి మాటల్ని ఆ దీపపు వెలుగులో దహించుకుంటూ నను దీనంగా చూస్తూ నీపై సరదా పడ్డ మరణం నా గుండెకి వేస్తూనే ఉంది ఉరిశిక్ష ప్రతి క్షణం నీ గురుతుల వాసన త్రాడుని పేనుతూ నువ్వేమో ఒంటరిగా ఇక్కడ ఇల్లు కట్టుక్కున్నావ్ నువ్వు లేని ఇల్లుని నాకు సమాధిగా చేసావ్ ..

మాట వినని ............

మసక బారిన నిన్నటికన్నీటి కలబోత మంచు దారిన చినుకులై రాలిన తేనె వాకల వాడిన సుమదళాల్లో తడబడే అడుగులతో మళ్ళీ మరోసారితచ్చాడాలనిఉంది ఏమూలో ఘనీభవించిన మాటల పారిజాతాల పరిమళాన్నీ వెలిగి వెలిగి గుప్పించిన వలపు అగరు పొగల సమ్మోహనాన్నీ మళ్ళీ మరోసారి మనసారా కుతి తీరా గుండెలనిండా నింపుకోవాలనుంది ఎప్పుడో పంచుకున్న పగటి కలల వెలుగులు మరచిపోయిన కళ్లకు కాటుకలా అలదుకోవాలనుంది శీత వేళ కోసం దాచుకున్న వెచ్చని స్వప్నాల వేడి దుప్పటినోసారి దులిపి ఈ నడి వేసవిలోనూ కప్పుకోవాలనుంది అయినా గతానికి బానిసై పట్టుకోల్పోయిన ఈ క్షణం తలపుల పక్షవాతపు గుప్పిట్లో చిక్కి మాటవింటేగా? ఏకాంతపు కిటికీ రెక్కలపై వాలి పలకరించే జంటకోయిలల కుహూ కుహూ రవాల్లో మధురిమనై విస్తరించాలనుంది అనంతమైన నీలిమలో పొర్లాడే ఆకాశపు హద్దుల్లో విరజిమ్మిన హరివిల్లు గమకాల్లో కుతూహలాన్నై కంగారుగా పరుగులు తీసే గాలి గుసగుసల్లో సేదదీరలనుంది

అలల వాకిట

అలల వాకిట కలల వంతెన విధ్వంసంగా మారిన బతుకు మీద కత్తుల కవాతు ఆలోచనల రహదారులన్నీ అష్ట దిగ్బంధంలో చిక్కుకున్న చోట గుండె పచ్చి పుండుగా మారి గునపంగా గుచ్చుతున్న వేళ ఇప్పుడు ..మనసే కాదు ..హృదయం అగ్ని గుండమై మండుతోంది అప్పుడప్పుడు అనునయపు మాటలు తప్పా అనుకోనీ పలకరింపులు తప్పా చూపులు కరువైన చోట నెలవులు గతి తప్పిన చోట ఇక ..మాటలకు అందని భావాలే శరీరపు వాకిట సేద తీరాలని చూస్తాయి చీకటి వెలుగుల సమ్మేళనంలో గాలి దూరని కారడవిలో కాంతి రేఖలా నువ్వు కాల్పానిక జగత్తులో నేను ఇక మిగిలింది ఏమిటి ? గత కాలపు స్మృతులు తప్పా గతించిన కాలంలో నెమరు వేసుకున్న ఊసులు తప్పా .. సహచరి నువ్వు నిజం నీ తలపుల వర్షం వాస్తవం ..

నన్ను

నన్ను ఆవహించి ఉండే ఆనందం, ఫోనులో ఆఖరి మాటతో ఆవిరైపోయింది అమ్మా మన అమ్మను కాపాడుతానని పోయావుగానీ ఈ అమ్మకు పుట్టెడు శోకం పంపిపోతావని అనుకోలేదు చితి మీద చిరునవ్వుతో నీవు వీరుడిలా పడుకుంటే నిన్ను ఆర్మీకి పంపిన నాటి నా దైర్యం కోసం వెతుకుతున్నా సేవజేయబోతే గొప్పొడివంకున్నా దేశం కోసం దేహం విడిచి అమ్మకే అందనంత గొప్పొడివయ్యావు నన్ను ఆవహించి ఉండే ఆనందం నీ ఆఖరి వీడ్కోలు దగ్గరే దహించుకుపోయింది దైర్యం నటించినా దైన్యం ఎవరూ గమనించకుండా జాగ్రత్తపడ్డా నీకు జోహార్లు తెలుపుతూ

వస్తా..వట్టిదే... పోతా... వట్టిదే...

వస్తా..వట్టిదే... పోతా... వట్టిదే... ఆశ...ఎందుకంటా...??? చేసిన ధర్మము.....చెడని పదార్థము.. చేరును... నీ వెంట..... దారి లో.. కారు అగినప్పుడు.. ఒక.. బిచ్చగాడు.... ఆ పాట పాడుతుంటే.. విన్నాను... సమయం రాత్రి 12 దాటింది.. హాయిగా.. ధారాళంగా.. గొంతు విప్పి పాడుకుంటున్నాడు.. గుర్తింపు యావ లేదు, బహుమతుల గోల లేదు.. శృతి చింత లేదు.. స్వర జ్ఞానాల స్పృహే.. లేదు.. ఏనాటి పాట.....? ఇంకా ఈ మారుమూలల్లో.....బ్రతికుంది! నాకు రియాలిటీ షో లు గుర్తుకి వచ్చాయి. పెద్ద పెద్ద సెట్లు.. కళ్ళు జిగేల్మనే లైట్లు, ధగధగల మేకప్పులు... అబ్బా.. మొత్తం.. రంగుల జలతారు.. పరదాల..మిలమిలలే! అక్కడ కళ కన్న ఎక్కువ.. మనుషులకే.. ఫోకస్! ప్త్చ్! ఇలా వుండకూడదు..అని ఎన్నిసార్లు.. అనిపించిందో! కానీ, ఎలావుండాలో.. నాకూ తట్టలేదు...ప్రోగ్రాంస్ చూసేప్పుడు.. ఇదిగో... ఇప్పుడు ఇక్కడ.. ఈ పాట వింటుంటే..అర్థమైంది! కళ గుర్తింపబడాలంటే..హంగులు కాదు ముఖ్యం, హృదయం!!

పయనం

ఇన్నాళ్ళూ నా చుట్టూ ఉన్న లోకం ఈ వేళ లావా లాగా చుట్టేస్తుంటే మొదలవని నా పయనం నేను ఎలా ముగించను నిలువెల్లా కలచివేస్తున్న దుఃఖం దావాగ్నిలా చుట్టుముడుతుంటే దిక్కు తోచని మది, తెగిన పతంగమవుతుంటే పతంగం వెనుక పక్షినై పరుగిడనా తెగిన దారాన్ని చూస్తూ ఉండిపోనా

నాచు పట్టిన గోడ

ఈ నాచు పట్టిన గోడ పక్కగా తడిచిన పూలను కోసి గుత్తుగా నీ చేతిలో వుంచి కళ్ళలో వెలుగు చూసిన గురుతు... ఆ తడి ఇంకా ఆరనే లేదు ఈ గోడపై ఎండిన నాచు పెళ్ళలు పెళ్ళలుగా రాలి ఏవో అస్పష్ట ఆకారాలు నలుపు తెలుపుల రంగు మాధ్యమంలో... ఆ వెలుగు జిలుగు ఈ కంటి రెప్పలు దాటి బయట మెరియనే లేదు సంధ్య కాంతిని పులుముకుంటూ కొండ వాలులోకి జారిపోతూ.... ఆ చేతి మృధుత్వం అలా నరనరాన ప్రవహిస్తూ వానలో కరిగిపోనూ లేదు గోధూళిని దోసిలిలో నింపుతూ మస్తిష్కంలో రంగుటద్దంపై అలికినట్టూ... ఆ అడుగుల సవ్వడి అలా అలల వెల్లువలా ఒడ్డుకు చేరనూ లేదు రాళ్ళ గవ్వల ఒరిపిడిని రాగంజేస్తూ మనసులో అసంపూర్ణ గేయమైనట్టూ... ఆ గాయపు గురుతులేవో కలల దేహంపై ఎర్రగా చారలుదేరుతూ స్వేదమింకిన నేల బీటలు వారుతూ కణకణ మండే ఉచ్వాశ నిశ్వాశలైనట్టూ.... చివరిగా ఆ గోడపై ఓ చిగురు తొడిగిన మొక్క పచ్చగా పైకెగబాకుతూ వేకువ వెలుగు రేఖల వెచ్చదనమౌతూ గుండె అలికిడికి గురుతుగా పూస్తున్నట్టూ...

ఆహ్వానం

నీవు చెప్పే పలుకులింత తీయగా ఉంటాయనుకోలేదు నీ కౌగిల్లో నేనన్నీ మరిచిపోతాను కను రెప్పలకు తాళం వేసి కలలను కూడా నిదురించమంటావు అందరిని మరిచి రమ్మంటావు అన్నీ మరిచి పోమ్మంటావు నీ విందుకు అందరినీ ఆహ్వానిస్తావు నా పేరున ఉన్న ఆహ్వానాన్ని నేను మన్నించక తప్పదు , కానీ ఇప్పుడే కాదు పసి మొగ్గలు పంచామృతాలు రుచించని సిరి మల్లెల సింగారాల్ని పరికించని కాలి అడుగుల మరకలను కడుక్కోని కాస్త శ్రమించని , కాస్త విశ్రమించని అప్పుడు నేనే నీ దగ్గరకొస్తాను మరణమా ... నీ ఆహ్వానాన్ని తప్పక మన్నిస్తాను తప్పదు కదా !

అడుగులు

మనిషిని మనసును మరచి కదిలే అడుగులకు ఆత్మీయతలు ఏం తెలుసు ఈ అడుగులు ఒకప్పుడు మండుటెండలో రగిలే ఇసుకను చెమటతో చల్లర్చాయి భాషల ఊసులు తెలియనప్పుడే భావాలను పూయించాయి ప్రేమను పండించాయి కదిలే అడుగులకు కడకు రాళ్లు కూడా నునుపెక్కాయి కొండలను కోసుకుంటూ వెళ్ళిన గాలిని బండలను కరిగించిన ఎండల వేడిని జారుతూ పారుతూ జలం వెదజల్లిన జీవాన్ని కాలి అడుగుల కళ్ళు ఎప్పుడో చూశాయి కాంక్షలను కిరీటాలను వదిలి ప్రేమను పంచుకుంటూ ,పెంచుకుంటూ కదిలిన అడుగుల గురుతులు ఏ కన్నులకు కనిపించవెందుకో కుత్తుకలని కోసి కత్తులు పారించిన కరకు మరకలు అంటుకున్నపుడు సైతం, ఆ అడుగులు ఇప్పటిలా లేవు ఎన్నో చేసిన ఎన్నో చూసిన ఎన్నో చూపించిన ఆ అడుగుల గురుతుల్లో ఈ అడుగులు వెతుకుతున్నవి మలినాలేనా ?

మధుర సుషుప్తి .....

మధుర సుషుప్తి ..... ఎంతగానో ఎదురుచూసినవి ఒక్కసారిగా నిజమైనా పిచ్చి మనసు తట్టుకోలేదు సుమా దశాబ్దాల తర్వాత ఫలించిన నిరీక్షణ వాస్తవమేనా అని అబ్బురపాటుతో..... అయోమయంగా .... అమాయక ప్రాయపు ఆత్మీయత ఎదురై అధాటుగా పలకరిస్తే నోట మాట రాని పరవశంతో .... మూగనై పోయాను ..... జీవన తొలి ప్రకంపన తొలి ప్రియ భావన తొలి ముద్దు ముచ్చట .. ఏ మనసూ మరవదు .... స్మృతుల వొడిలోకి అలవోకగా ఒరిగి ఆనందాశృవునై కరిగి ఇన్ని మాటలాడే నేను పలుకే కరువై ... వలపు సమాధిలో .. మధుర సుషుప్తిలోకి.... ఒక్కసారిగా ఒకే ఒక్క తన పలకరింపుతో......ఇన్నేళ్ళకి

బాగుంది! భలేవుంది!

బాగుంది! భలేవుంది! ఎంత బాగుందో! చాలా హాయి నిస్తునట్టుంటుంది! మొదట మొదట్లో స్వర్గప్రాకారాల నీడలలో తారాడుతున్నట్టే! గొప్ప సంతొషాన్ని పంచి ఇచ్చే మహనేస్తం మనవెంట ఉన్నట్టే! కష్తమొచ్చినా, సుఖమొచ్చినా కావులించుకుని ఒదార్చే అత్మీయతలా, నిరంతరం వెన్నుతట్టి తోడుగా నడిచే శ్రెయొభిలాషిలా కనపడుతుంది! నిద్ర లేవగానే పలకరిస్తుంది, నిద్ర లేపి కూడా పరామర్శిస్తుంది! ఒక వ్యసనం మొదలయ్యేప్పుడు ఎప్పుడూ ఇలాగే అనిపిస్తుంది! ఆ కబంధ హస్తాల దృతరాష్ట కౌగిలి జీవితాన్ని కబళించే వరకూ, రుచిమరిగిన వారు, పోతారు, పోతారు, పోతూనేవుంటారు సర్వనాశనం వైపు! ప్రారంభంలో సరదాగా మొదలై, క్రమక్రమంగా అలవాటుగా మారి, పిమ్మట వదలలేని బలహీనత గా తిష్ఠవేసుక్కుర్చునే మత్తు మహమ్మరిని, మనిషి గమనించకపోతే బ్రతుకు బండలై పోవడం ముమ్మటికీ ఖాయం! ఓ.యు. క్యాంపస్ లో డ్రగ్స్ రాకెట్ గురించి చానల్స్ చెప్తుంటే భయం, ఆందోళన! చిన్నారులకు స్కూల్స్ లో పంపకాలు! యువతకు కాలేజ్ లో విక్రయాలు! కొందరి వ్యాపారం ఎందరి బ్రతుకులకు నిప్పుపెడుతోందో..తెలియని అంధకారం. రేపటి సమాజంలో అడుగుపెట్టవలసిన తప్పటడుగులన్నీ తప్పుటడుగులే ఐతే, ఎదగవలసిన దశలో వ్యక్తిత్వాలు కోల్పోయి వెన్నెముక లేని వ్యక్తులుగా మిగుల్తూ, నైరాశ్యపు చింతలలో నలిగే భావితరాలకు భద్రత ఎక్కడుంది నేస్తం!?

ఆది అంతం మధ్య

ఆది అంతం మధ్య ఊగిసలాట నా హృదయ విలాసం... అక్షరాలన్నీ అనుభూతుల దారంతో కుట్టుకుంటూ ఓ వీలునామా నా కవిత్వం... ఆ మధ్యన ఓ చిగురాకు నునులేతదనాన్నిఅద్ది ఇంత లేలేత వర్ణాన్ని పొదిగి అప్పుడే అరవిచ్చుకున్న శిశువు కనుదోయిలా కాగితంపై ఒలికిపోతూ... పంచుకున్నది విషాదమైనా ఆనందార్ణవమైనా ఓ నిటారు కొమ్మలా స్వేచ్చగా లేలేత సూర్య కిరణంలా ఓ గాలి తిమ్మెరలా కొండరాతిమీంచి జారిపడే జలపాతంలా సహజంగా సహానుభూతిగా ఓ మెత్తని ముఖమల్ స్పర్శలాంటి కరచాలనంలా హృదయాన్ని తాకాలన్నదే నా కల..

అలలన్నీ

అలలన్నీ అలుపెరుగక పరుగులుపెట్టి పోటీపడి కలిసాయి నాలోని ఆలోచనల్లా.... అలల అలజడిలా నా కలల ఒరవడి ఎన్నిసార్లు కలత చెందానో నీ ఆలోచనల అలలను ఆపేందుకు..

ఒత్తిడి

దించిన తల ఎత్తలేనంత బాధ్యత మీద ఉన్నా తలపులో కూడా ఊహించని బరువును మోస్తున్నా అంతమొందించవసిందేనని తెలిసినా నా మనసు నుంచి వేరు చేయలేకున్న ఇంత ఒత్తిడిని భరించేది నేనేనా గమ్యం చేరాలి మజిలీలు ఎన్నైనా సాగిపోవాలి సన్నిహితులు దూరమైనా తట్టుకోవాలి అనుబంధాలు అలిగివెల్లినా శిలగా మారాలి చిలిపి నవ్వుకు అదిరిపడ్డ యవ్వనమైనా శిథిలమైపోవాలి మధురోహన పరిమళాలు మదిని అల్లుకున్నా జీవనవాహినిగా ప్రవహించేదే జీవితం సహకరించి వహించాలి సారధ్యం ఆగిపోతే అదే వినాశనం

సంతోషం ఎలా ఉంటుందో తెలుసా ?

చేప నవ్వుతో నీటిలో వచ్చిన బుడగల్లా తంగేడు పువ్వు రంగులా చీలిన వేణువు శరీరం లోంచి వచ్చిన మోహన రాగంలా వర్షపు చినుకులో నిండుకున్న హరివిల్లులోని రంగుల్లా గులాభి మొగ్గను ప్రేమతో కుడుతున్న చీమలా నా చేతుల్లొ ముద్ధలా మారి ఎరుపు రంగు నింపుతున్న గోరింటాకులా పాపయిలా నేను తిన్న బలపపు రుచిలా తప్పుగా రాసిన అక్షరాలను తుడిచిన ఎగిలి తడిలా నాన్న కొట్టిన తర్వాత కర్రను కొపంతో విరిచేసి హమ్మయా అనుకున్న నవ్వులా మొదటి తరగతిలో టీచర్కి దొంగతనంగా కోసుకెల్లి ఇచ్చిన పువ్వులా నీకు దగ్గరై హత్తుకున్నప్పుడు కళ్ళకి ఆనందం కలిగి ఉబికి వచ్చి చెంపలని ముద్దాడిన కన్నీరులా నీ కౌగిలిలో చిగురిస్తూ పచ్చదనం పూసుకుంటున్న లేత చిగురు ఆకులా ఆ ఆకుపై నువు త్రాగుతున్నప్పుడు నీ పెదాలపై నుంచి జారిపడ్ద ప్రేమ రసంలా సంతోషం ఎలా ఉంటుందో తెలుసా ? అచ్చం నీలాగే హర్షాతి రేకలతో తెల్లని నవ్వువైపుకు నన్ను త్రిప్పుకుంటున్న నంది వర్ధనంలా నా నుదుటిపై నీ తొలి ముద్దులా ♥

ఒకటే గొడవ

ఒకటే గొడవ నాలో నీ తలపులకు నా మనసుకు ముని వేళ్ళతో ముద్దుగా తాకి అలా వదిలేయక రెమ్మ పై గోరుతో గిల్లి నీ తలపులు చేసిన గాయాలు మనసంతా పరుచుకుని స్వయానికి - స్వార్ధానికి మధ్య నాకు నీకున్న తీరపు దూరాల్ని పెనవేసుకొని ప్రవహిస్తూ నదిలా నిండుకుని కలుపుకు పోతూ ఆగి ఆగి వెనక్కి తిరిగి ఎంత దూరం వచ్చానో నీనుంచని చూపుల అడుగుల్ని వెనక్కి నీ వైపు పరుగెత్తిస్తూ నా కళ్ళలో నీకై నా భవిష్యత్తు నిలిపివేస్తూ నీ ఒక్కో జ్ఞాపకాన్ని ఉండలుగా చుట్టి మస్తిష్కపు పెట్టెలో గులికలుగా దాస్తూ వ్యాపకాలలో పడి నిన్ను మరిచేంతలో ఔషదమై అర్ధభాగానిగా నిన్ను నాలో నింపుకుంటూ మరుపుకు వైద్యం చేసుకుంటూ . దూరమైన ఈ కొద్ది నిమిషాలకే నీ తలపుల సుడిగుండాలలో నేను మునిగిపోతు ఎదురుచూపుల తెర చాపనెత్తి నీ ముందర మోకరిల్లే గడియ కోసం చూస్తున్నా...