వస్తా..వట్టిదే... పోతా... వట్టిదే...

వస్తా..వట్టిదే... పోతా... వట్టిదే... ఆశ...ఎందుకంటా...??? చేసిన ధర్మము.....చెడని పదార్థము.. చేరును... నీ వెంట..... దారి లో.. కారు అగినప్పుడు.. ఒక.. బిచ్చగాడు.... ఆ పాట పాడుతుంటే.. విన్నాను... సమయం రాత్రి 12 దాటింది.. హాయిగా.. ధారాళంగా.. గొంతు విప్పి పాడుకుంటున్నాడు.. గుర్తింపు యావ లేదు, బహుమతుల గోల లేదు.. శృతి చింత లేదు.. స్వర జ్ఞానాల స్పృహే.. లేదు.. ఏనాటి పాట.....? ఇంకా ఈ మారుమూలల్లో.....బ్రతికుంది! నాకు రియాలిటీ షో లు గుర్తుకి వచ్చాయి. పెద్ద పెద్ద సెట్లు.. కళ్ళు జిగేల్మనే లైట్లు, ధగధగల మేకప్పులు... అబ్బా.. మొత్తం.. రంగుల జలతారు.. పరదాల..మిలమిలలే! అక్కడ కళ కన్న ఎక్కువ.. మనుషులకే.. ఫోకస్! ప్త్చ్! ఇలా వుండకూడదు..అని ఎన్నిసార్లు.. అనిపించిందో! కానీ, ఎలావుండాలో.. నాకూ తట్టలేదు...ప్రోగ్రాంస్ చూసేప్పుడు.. ఇదిగో... ఇప్పుడు ఇక్కడ.. ఈ పాట వింటుంటే..అర్థమైంది! కళ గుర్తింపబడాలంటే..హంగులు కాదు ముఖ్యం, హృదయం!!