మనసుకో

మనసుకో మత్తు కమ్మేస్తుంది. అప్పుడది అలోచించదు.
ఆ మత్తు ప్రేమ మైకం కావచ్చు, స్వార్థం ప్రేరణ కావచ్చు. 
ఉచ్చం, నీచం మర్చిపోతుంది, మంచి, చెడు లెక్కచెయ్యదు. 
బంధాలను లెక్కచెయ్యదు, బాధ్యతలను త్రోసిరాజు. సంఘం అగుపించదు. 
అదేమంటే అంతా నా ఇష్టం అంటుంది. అడిగేందుకెవరునువ్వంటుంది.
కన్నీళ్ళకు కరగదు, సెంటిమెంట్ పెట్టుకోదు. ప్రశ్నలను పట్టించుకోదు. 
తనను వేలెత్తి చూపితే వెలేస్తుంది.నిలదీసి అడిగితే ఎదిరిస్తుంది.
చంపేందుకైనా, చచ్చేందుకైనా రెడీ ఐపోతుంది. 
ఆత్మీయతలు ట్రాష్, అనుబంధాలు ఫూలిష్, ఐనవాళ్ళను హూ కేర్స్?
జరిగే కాలమంతా తనముందు మోకాళ్ళమీద కూర్చుని బానిసగా..
ఊడిగం చేస్తుంది, చేయాలి అన్న అహం తో సాటి వారిని నిర్లక్ష్యం చేసి,
తనను తాను సర్వంసహా సామ్రాజ్య రారాజు లా అనేసుకుని...
ఇష్టం వచ్చినట్టు బ్రతికేస్తుంది. ఇహపరాలకు తనే కర్తనుకుంటుంది.
నింగి జార్చిన పిడుగులా ఒకనాటికి కాలం తన పంజా విసురుతుంది. 
నిర్మించుకున్న మహాసామ్రాజ్యం పటాపంచలు కాకతప్పదు.
అప్పుడు గుర్తొస్తాయి వాస్తవాలు. అక్కడ తెలిసొస్తాయి..తన తప్పులు.
కానీ, లాభం ఏమిటి నేస్తం?? అన్నీ పోగొట్టుకుని వెదుక్కోవడం,
చిమ్మ చీకట్లో గుడ్డివాడి చేతి దీపమే! వెలుగున్నా చూడలేని స్థితికదా?