ఇప్పుడంతా

ఇప్పుడంతా రాలిపోవడమే కాలమంతా... కంటినీరింకిపోవడమే కనులకింత ఓదార్పుకదా... ఆకు నుండి జారిపడుతున్న చివరి బొట్టు దోసిలిలో... కళ్ళకద్దుకోనూ లేక తడి ఇంకిపోతూ... చివరిగా తిరిగిన ఆ మలుపు వంతెన విడిపోయిన చోట... కాసేపలా సంధ్య ఎరుపు పూసుకుంటూ తెల్లబడ్డ వెన్నెల... ఈ చల్లదనం ఓ మృత్యు స్పర్శలా తాకుతూ.... వదలిన కాగిత్తప్పడవల్నిండా ఇన్నిన్ని జ్నాపకాలు మునుగుతూ... కాలమిక్కడ ఓ కాలమిస్టులా పెన్సిల్తో ఆకాశంపై నలుపు చేస్తూ... నేలపై ఇన్నిన్ని బలి పీఠాలను నిర్మిస్తూ.... గోరీలన్నీ ఒకే పేరుతో చెక్కి ఓ గడ్డి పూవుతో అలంకరిస్తూ...