నిత్య ప్రయాణీకుడు

కవి నిరంతర ప్రయాణీకుడుకావాలి ఒక చొటునుంచి మరో చోటుకో ఒక ఊరునుంచి మరోఊరుకో ఒక కాలం నుంచి మరోకాలానికో ఒక భావనలోంచి మరో ఉత్కృష్ఠ భావననకో నిరంతరం ప్రయాణిస్తూ ఉండాలి కవిని చూస్తే నది గుర్తుకు రావాలి తెల్లని, తంబురాకు కట్టినతీగేదో మదిలో మెదలాలి కవిత్వమంటే జలమే కదా నిన్ను నువ్వు నిష్కల్మషంగా కడుక్కోవటానికి నీ లోపలిశరీరం స్నానం చేయటానికి నీ అంతర్ముఖ సౌందర్యాన్ని పెంపొందించు కోవడానికి కవిత్వాన్ని మించిన సాధనమేముంటుంది కవి నడిచినంత మేరా పచ్చదనం పరిఢవిల్లాలి పూల ముఖాలనుంచి ఆనందం పుప్పొడిలా రాలి పడాలి పారే నది ఏం చేస్తుంది తను నడిచినంతమేరా నేలను పదును చేస్తుంది తనలోమునిగిన కడవల తో పాటు రెండు వాక్యాలై వాళ్ళ యిల్లకు చేరుతుంది కవిని మీటితే నిండుగ నది ప్రవహిస్తున్నట్టు తుమ్మెద ఝాంకారమేదొ వినపడాలి పంచమ స్వరం మనసుల్లో ప్రతిధ్వనించాలి కవి చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళెపుడూ కవిత్వ మహార్ణవం లో మునిగి తేలాలి సముద్రంలో మునిగిన వాని శరీరం నిండా ఉప్పు పేలినట్లు కవిత్వం లో మునిగిన వాని శరీరం, నిండా పులకించి చర్మము పై ఆనందం మొగ్గలు తొడగాలి కవిత్వపు తడి మేను నిండా జాలువారాలి అక్కడ గాలంతా కవిత్వమై వ్యాపించాలి కవిత్వమే తప్ప కవి లేని చోట! అతడు కథలు కథలు గా వినపడాలి

నీకూ నాకూ మధ్య నిశ్శబ్దం..

నింగీ నేలా నడుమ దూరమెంత అ నంతం అయినా అనుబంధంతో అనుదినం పరస్పరం ప్రతిబింబాలవుతాయి అనంతంగా సాగే రైలు పట్టాల నడుమ దూరం మనల్పం కాదా? కానీ వాని నడుమ కొనసాగేను పూరించలేని అగాధాల అనంతరం కళ్ళతోటి సంభాషించుకునే భావన్వేషణ చిత్రాలం మనం ఇంపైన సంగీతం కన్న మన మౌన భాష మరీ మధురం ఇందులోని రాగాలకు తాళాలకు తకిట తకిటలకు లేదు అపస్వరం పడుతూ లేస్తూ పరుగులు తీస్తూ ఎ (డ) ద తెగని భావవేశంతో కాలగమనంతో పోటీపడుతూ చేరువలోనే తీరమున్న చేర(లే)ని భార కెరటాలం మూగ మురళి పలికే వేణురాగ అనురాగపల్లవుల వూయలలో నిద్రిస్తూ సువిశాల జగతిలో అనంతకాలవాహినిలో నిశ్చలంగా నిరంతరం సమాంతర సరళ రేఖల నడుమ దూరం సాక్షిగా పయనిస్తున్న మూగబాటసారులం మనం

ప్రణయ గాంధర్వం

ప్రణయ గాంధర్వం ప్రేమనే ప్రేమిస్తారు అందరూ భావననే ఆస్వాదిస్తారు ఎల్లరూ ప్రేమ ఒక సంగీతం స్త్రీ/పురుషుడు ఒక వాయిద్యం వేణువో వీణియో పియానో వయొలినో శ్రావ్యత ఆప్యాయత శ్రుతులు అపశ్రుతులు లయలు విలయాలు అన్నీ ఉంటయ్ జీవిత సంగీతంలో సంగీత జీవితంలో పరికరమెంత గొప్పదైనా పలికించే దక్షత ముఖ్యం సరిగా మ్రోయిస్తేనె కదా శ్రోతలకది శ్రవణపేయం

నీవలా

నీవలా నావలా నడిచొస్తుంటే నే నిను అలా అలలా తాకుతుంటే నీవెన్ని అలలను ఎదుర్కొన్నావో నావన్నీ కలలేనని కనుమరుగయ్యా నీ నుండి నురగలా

నేనొక

నేనొక పూలవనం కావాలనుకుంటాను కనీసం గుడ్డిపువ్వును కాలేను! నేనొక వెన్నెల జలపాతం కావాలనుకుంటాను కనీసం చిన్ని దీపం కాలేను! నేనొక అనంతాకాశం కావాలనుకుంటాను కానీ పిల్లమబ్బును కాలేను! నేనొక శతఘ్నినై ప్రజ్వరిల్లలనుకుంటాను కానీ అగ్గిపుల్లైనా కాలేను! నేనొక మాహా సముద్రమై ఉప్పొంగాలనుకుంటాను కానీ చిన్ని చెలిమను సైతం కాలేను! నేనొక శిలావిగ్రహంలా స్థిరమై పోవాలనుకుంటాను, కనీసం చిరునామాకు సైతం నోచుకోను! నేనొక బృహత్కావ్యాన్ని ఆవిష్కరించాలనుకుంటాను, కనీసం ఒక్క పదం పలకలేను! నేనొక జీవనదినై ప్రవహించాలనుకుంటాను, కనీసం వీధికొళాయి కాలేను! నేనొక మాహామనీషినై వెలగాలనుకుంటాను కానీ కనీసం మాములు మనిషిలా మసలలేను! నేస్తం! ఏన్నెన్నో అనుకుంటూ ఏమీ చేయలేనంటూ తెలుసుకోగలిగినప్పుడు.. అలోచనలన్నీ కన్నీళ్ళు అవుతాయని భయపడ్డాను చిత్రంగా అవి అనుభవాలయ్యాయి.

మనసు మగ్గం

మనసు మగ్గం మొరాయించలేదెందుకో ఈ రోజు నీ జ్ఞాపకాలు నా కాళ్ళకి చుట్టుకుని అడుగు ముందుకేయకుండా చేస్తుంటే అక్షరాలన్నీ కలిపి కవిత నేస్తూ ఒడుకుతున్నా మాటలన్నీ దారాలుగా కలిపి చేర్చుతూ పోగు పోగుకూ ప్రేమ రంగులద్దుతూ నాకు నేనే మనసు మగ్గంపై పరుచుకుంటూ నిన్ను కప్పబోతున్నానని అందమైన వస్త్రంలా హౄదయాన్ని హత్తుకుని అలా నీతో ఉండి పోనా? కవితలా ..!?

మౌనం

ఇద్దరి మధ్యా ఎదురెదురుగా ఒక మహా నగర సరస్సు. ఎదురెదురుగా ఆ ఇద్దరి మధ్యా కనుచూపు మేరా పరుచుకున్న ఒక దూరం. ఒక మౌనం. యిక ఈ పూటకి చినుకులలో ఒదిగిన సంధ్యకాంతి అలలని తాకి వెళ్ళిపోతుంది. ఓ సందిగ్ధ నిలయ విలాప సాయంత్రానికి కొంత చీకటిని మిగిల్చీ, ఈ నీళ్ళకీ ఆ ఆకులకీ కొంత తన తడి నయనాల కాటుకనూ అంటించీ కాంతీ కనుమరుగయ్యి జారిపోతుంది- '-రాబోయే రాత్రిని ఎవరు వెలిగిస్తారో తెలియదు కానీ ముందు మనం ఇంటికి వెళ్ళాలి. పద - మనం మన కోసం కాకపోయినా పిల్లలకి యింత అన్నం వండాలి-' అని తనే అంటుంది కానీ కన్నీళ్ళతో పాలిపోయిన నీలి ఆకాశం వాళ్ళతో ఎక్కడికీ వెళ్ళలేక యిక ఒంటరిగా నాతోనే ఈ సరస్సు చివరన ఆగిపోయింది. యిక యిక్కడ నేనేం చేయాలి?

అతను-ఏం చేస్తున్నావ్

అతను-ఏం చేస్తున్నావ్ ఆమె -నిశబ్ధానికి ఎన్ని సంకెల్లో లెక్క పెడుతున్నా అతను-సంకెల్లన్నీ తొలిగిస్తూ నీతోనే ఉన్నాగా? ఆమె-అలాగే అనుకున్నా కాని నువ్వు అర్ధంతరంగా నీకు తెలియకుండా నన్ను ఒదిలిపోయావ్ అతడు-అదేంటి నా గుండె సడి నిన్ను అంటిపెట్టుకొనే ఉందిగా ఆమె- సడి మాత్రమే ఉంది సంబంధిగా కాదు ఇబ్బందిగా నన్ను నిందిస్తూ అనుకుంటా అతడు-ఏమయ్యింది ?ఎందుకలా ?నీలో నుంచి నన్ను తోడేస్తున్నావ్? ఆమె-తోడేయడం కాదు ఎంత నింపుకోవాలని చూసినా నాలో నువ్వు పూర్తిగా నిండటం లేదెందుకని ఆలోచిస్తున్నా అతను-బంగారం యిదో నా శ్వాస తీసుకో శరీరాన్ని వదులుకోనైనా నీలో నీతో ఉండిపోతా.. అంటూ తనని గుండెకి హత్తుకున్నాడు ఆమె కన్నీటి సంతకాన్ని స్వీకరిస్తూ..

లే యిక.

ఇలా కూర్చుంటే అలా చెట్లలో ఆగిన గాలి కదిలి నీ చెంత చేరుతుంది - ఎగిరెగిరి ఆ కొమ్మలని కదిపి పూలనూ చెరిపి నిన్న రాత్రి కురిసిన వానను మళ్ళా నీపై చిమ్ముతుంది - ఆనక ఎందుకో ఓ మారు నీ ముఖాన్ని మెత్తగా తన చేతుల మధ్యకు తీసుకుని నిమిరి నీ అలసిన కళ్ళలోకి నింపాదిగా చూస్తుంది- యిక యిదే సరైన సమయం అలసినా సొలసినా విసిగినా నువ్వు ఇంటికి వీచాల్సిన నీటి పరదాల పన్నీరూ కన్నీరూ అయిన రక్త సమయం.

కాలం

కాలం యుద్ధమైన చోట కన్నీళ్ళకు తావుండదు బతుకు మార్మికంగా మారిన చోట ఆలోచనలకు తీరిక ఉండదు ఇప్పుడు బతకటం అంటే మనతో మనమే పోరాటం చేయాల్సిందే లేకపోతే ..ప్రకృతి పెట్టే పరీక్షలో మనం రాలిపోతాం చిరునామా లేని చావుకు లోనవుతాం మనల్ని మనం ప్రేమించుకుంటే చాలు కొండల్ని పిండి చేయొచ్చు అనుకున్నది మనది అయ్యే దాకా పోరాడొచ్చు ఇప్పుడు ...కావాల్సింది ఉక్కు సంకల్పం అది ఒక్కటి మన చెంతనుంటే చాలు విజయమో వీర స్వర్గమో అనే కాలయాపన అక్కర్లేదు అవును..ఇప్పుడు యుద్ధం చేయాల్సిందే మనతో మనమే కాదు ..సమాజంతో ఈ లోకంతో..మనల్ని నిర్వీర్యం చేస్తున్న ఈ ప్రపంచంతో..

ఎంత పిచ్చింది నా మనసు..

ఎపుడూ ఎదో ఆలోచిస్తూ..అపుడపుడు ఎదుటవారి ఆలోచనలలోకి చూస్తూ.. తనని కలసిన మనుషులని విశ్లేషిస్తూ, తనని పిలిచిన మనసులను ఆక్షేపిస్తూ... ఎంత పిచ్చి మనసు నాది.. అంతులేని వ్యధనైనా.. అసంపూర్తి కధనైనా.. ఒక్కోక్షణం ఒంటరిగా.. మరోక్షణం తుంటరిగా.. ఎంత పిచ్చి మనసు నాది.. తోలి అడుగులలో తడబడినా, మలీడుగులతో బలపడుతూ.. అదేపనిగా బాధ పదక ఇదేపనిగా సాన పెడుతూ.. ఎంత పిచ్చి మనసు నాది.. నచ్చినది దొరకకపోయినా.. దొరికినది నచ్చకపోయినా.. దూరమైన హృదయాలను తలుచుకుంటూ.. భారమైన జ్ఞాపకాలని మోసుకుంటూ.. ఎంత పిచ్చి మనసు నాది... శూన్యత నిండిన కన్నులతో.. భవితని మరచిన బాసలతో.. నిస్తేజంగా..నిర్వేదంగా నిర్లిప్తంగా..నిరీక్షణగా ఎంత పిచ్చింది నా మనసు..

దివినుండి

దివినుండి భువికి దిగివచ్చిన నయనాందకర నవ పారిజాతం మేలిమి పసిడి వన్నె ఛాయతో మిసమిసలు పోతూ చందన పరిమళ తిలకాల సింగారాలు రంగరించుకొని అష్టవిధ నాయికల్లో ఒక్కత్తిగా హోయలొలుకుతున్న కుందనపు బొమ్మను కన్న నాగుండెను కోసి గుడిగా మలచి కొలువు తీర్చేపనిలో నున్నాను వద్దని వారించే వారిని ఇక హరించి దివికి సాగనంపుతాను వలపు తలపులను ఆటంకపరిస్తే జరగబోయే పరిణామాలకు ఫలితాలకు వారే భాధ్యులు సుమా అని ఒక భావకుడిగా నా (ని) వేదన.

క్షణం క్షణం

క్షణం క్షణం ప్రతిక్షణం, తీక్షణంగా నీకోసమే నా వీక్షణం... అనుక్షణం నీకోసం, వేచి ఉంటాను ప్రతి క్షణం .. నీ ఎడబాటులో ఉండలేను ఒక్క క్షణం కలిసి ఉంటాను నీతోనే అనుక్షణం... నీవు లేని ఒక్క క్షణం విరహమే ప్రతిక్షణం... మరి ఇంకెన్నాళ్ళీ నీరిక్షణం,....

నా జిల్లా

తెలుగుతల్లి నుదుట సింధూరమై వెలుగు తెలంగాణపాపిట సింగారమై చెలగు కోటి రతనాల వీణపై గజ్జెకట్టిన జాణ తెలుగు నేలకు కరీంనగర్ కళల నజరానా గోదారి ఒడిలోన జలకమ్ములాడి త్రిలింగ క్షేత్రాన భస్మరేఖలు దిద్ది మంత్రకూటాన వేద పఠనమ్ము చేసి వేములవాడన కోటి లింగార్చన చేయు కన్నె నాజిల్లా నల్ల పరంధాములు చేతి నాజూకు చీరకట్టి సిల్వర్ ఫిలిగ్రీ నగిషీల రవిక తొడిగి దేదీప్యమానమౌ విద్యుల్లతల ఒడ్డాణము ధరించి సింగరేణి గనుల దిష్టి తీయించుకొని శాతవాహనుల కీర్తి అందెల మ్రోయుతుమ్మెదగా పరుగెత్తు మానేటిధార నాజిల్లా చిలక జోస్యాల ముద్దు మాటల మురిపించి గంగిరెద్దు సన్నాయి పాటల ఓలలాడించి మిద్దెరాములునోట ఒగ్గుకథల నొలికించి సాధనాశూరుల పల్లకిలొ పయనించి బహురూపుల చిందు వేయించు ముగ్ధ నాజిల్లా పాలనా దక్షయై ప్రధాని పీఠమధిరోహించి విశ్వంభరమై జ్ఞానపీఠమలంకరించి పంపమహాభారతమై కన్నడనాదరించి యశస్తిలకమ్ము దిద్దుకొన్న ప్రౌఢ నాజిల్లా భీమకవి నోట చాటువై స్రవియించి జినవల్లభుని కందపద్యమై చరియించి సినారె మాకందాల లకుమ నృత్యమై రవళించి ధర్మన్న చేతి చిత్ర భారతమ్మై నారన్న గంటాన మహాభాగవతమ్మై శేషప్ప సీసాన నరసింహ రూపమై సిద్దప్ప బోధలో జ్ఞానామృతమ్మై తెలుగువాణికి పురుడుపోసె తెలంగాణ భాషయై తొలి తెలుగు వల్లభుని భూపాలినియై కోటిలింగాలలో శాంతికి పరచిన ధవళ యవనికయై ధూళికట్టలో భారతభారతీ గళాభరణమై సిరిసిల్లలో తెలంగాణకు పట్టపురాణియౌ నాజిల్లా!

ఇలా మొదలు

దోసిళ్ళ నిండా కాంతీతో, ముఖం నిండా శాంతీతో పెదాలపై పూసిన నవ్వుతో కిటికీ పరదాలు పక్కకు జరిపి తలుపులు బార్లా తెరచి గది నిండా తిరుగాడే గాలితో వీచే రావిచెట్లతో నిదురలో ఏదో స్మృతితో నవ్వే పసి పిల్లలతో మాట వినక ఎక్కడో కురిసే వానని చెవి పట్టుకుని అలా లాక్కువచ్చి యిలా నీ ముందు నిలిపిన ఆ చేతులతో, అంతిమంగా నీ లోపలి నిశ్శబ్ధపు లయగా మారిన తన స్వరశ్వాసతో ఈ ఉదయం ఇలా మొదలవ్వడం బావుంది - ఆ తరువాత ఏమి జరిగినా కానీ!

ఇలా మొదలు

దోసిళ్ళ నిండా కాంతీతో, ముఖం నిండా శాంతీతో పెదాలపై పూసిన నవ్వుతో కిటికీ పరదాలు పక్కకు జరిపి తలుపులు బార్లా తెరచి గది నిండా తిరుగాడే గాలితో వీచే రావిచెట్లతో నిదురలో ఏదో స్మృతితో నవ్వే పసి పిల్లలతో మాట వినక ఎక్కడో కురిసే వానని చెవి పట్టుకుని అలా లాక్కువచ్చి యిలా నీ ముందు నిలిపిన ఆ చేతులతో, అంతిమంగా నీ లోపలి నిశ్శబ్ధపు లయగా మారిన తన స్వరశ్వాసతో ఈ ఉదయం ఇలా మొదలవ్వడం బావుంది - ఆ తరువాత ఏమి జరిగినా కానీ!

సవ్యంగా

అది సరే యిది నీ మాట కాదు కానీ నువ్వు తలంటుకొచ్చాక ఇల్లంతా రెపరెపలాడుతూ వీచే మగ్గిన కుంకుడు చెట్ల పచ్చి ఆకుల సువాసన- తెల్లటి మెత్తటి తువ్వాలుతో నీలిరాత్రుళ్ళ వంటి జుత్తును నీ వెన్నెల ఛాతికి ఓ వైపుగా వేసుకుని తుడుచుకుని, ఆనక అలవోకగా రివ్వున వెనక్కి తిరిగి మెరిసే పసుపు పచ్చని వీపు పైకి కురులని విసిరేసుకుని, నా వైపు చూసి చిన్నగా నవ్వినది నువ్వేనా? అది సరే యిది నా మాటా కూడా కాదు కానీ నువ్వు తలంటుకున్న ఉదయాన మెత్తగా మత్తుగా నా హృదయాన్ని కమ్ముకున్న నీ లేత శరీరపు సాంబ్రాణీ పొగ గురించే ఇదంతా- యిక ఆ సంజ్నని చూసిన దినం ఎవరైనా ఎలా ఉండగలరు నిర్మలంగా? ఎవరైనా ఎలా పని చేసుకోగలరు సవ్యంగా?

ఇలాగా?

బచ్చలి ఆకులు తాకిన కనులు తప్పుకుంటాయి నీడల పందిరిలోకి నెమ్మదిగా యికనీ నిద్ర శరీరంలోకి ఓ నిశ్శబ్ధమే కదిలిందో ఓ పరిమళపు సర్పమే జొరబడిందో - రేపు వచ్చే రాత్రి వానకి బచ్చలి ఆకుల మధ్య దాగిన గవ్వల కళ్ళ వెన్నెల పిల్లనే చెప్పనీ!

ప్రతి స్త్రీ

ప్రతి స్త్రీ జీవిత చిత్రం నిత్యనూతన చిత్రార్ణవమే! ప్రతి స్త్ర్రీ హృదయం నిరంతర స్వప్నావశిష్టమే! మనసు నిండా రంగవల్లులై అల్లుకునే కళకళల కలలు! ఎప్పటికప్పుడు కళ్ళల్లో కొంగ్రొత్త ఇంద్ర ధనస్సులు! ఏ దశకాదశ ఆకృతి మారుతూ సాకారించే ఊహలు! పాపాయి కల్లల్లో పువ్వులు మాట్లాడతాయి, మబ్బులు గంతులేస్తాయి! అమ్మాయి కళ్ళల్లో హరివిల్లులు విరబూస్తాయి, వెన్నెల పక్కలు పరచుకుంటాయి! అమ్మ కలల్లో పిల్లలు ఎదిగెదిగి గొప్పవాళ్ళైతారు, గంపెడు గోల్డ్ మెడల్స్ వాళ్ళవే! అమ్మమ్మ కళ్ళల్లో నిన్నలమొన్నల గతాన్ని గుర్తుచేస్తూ తడారని మెరుపులధారలు! అసలింతంటి అంకిత భావం మగువకు ఎలా సమర్పించుకున్నడా దేవుడు? స్వతహాగా తాను మగవాడై వుండీ తన జాతి కన్న మిన్నగా స్త్రీ నెలా మలచాడు? ఎందుకంటే శక్తిస్వరూపం అమ్మేనని సర్వజగద్రక్షకుడు నమ్మాడు కాబట్టి! జన్మనిచ్చే అమ్మ సాక్షత్తూ బ్రహ్మ, కంటిపాపలా కాచే అమ్మ శ్రీరామ రక్ష, శిక్షణ వేళల్లో తానే గురుశక్తి ,తప్పులు దిద్దే తల్లి శివదండం! లాలిపాటలు వినే బుజ్జాయి ఎదిగి జోలల తో ఉయ్యాల ఊపే మాతృమూర్తి ఐ, ఊరికి దక్షిణాన నిశ్శబ్ద జ్ఞాపకంగా నిద్రించే ఆఖరి క్షణం వరకు.. ఒక ఆడజన్మ చెక్కు చెదరని బాధ్యతకు చిరునామా! నేస్తం! స్త్ర్రీత్వాన్నే తప్ప స్త్రీ మహోన్నత్వాన్ని చూడలేని గుడ్డికళ్ళకు మీజన్మ అమ్మ ఇచ్చిన భిక్ష అన్న వాస్తవం ఎప్పుడూ గుండెల్లో గుర్తుండేలా ఏదైనా పచ్చబొట్టు కనిపెడదామా?

యుద్ధాన్ని

"..యుద్ధాన్ని ప్రేమించే వాళ్ళే యోధులు అసలైన సమయంలో వెన్ను చూపే వాళ్ళు ఎదురయ్యే సవాళ్ళను ఎదుర్కోలేరు చావు..పుట్టుకలు సహజమైన చోట ప్రతి నిమిషమూ ప్రాణ ప్రదమే ఆర్ధిక అసమానతలు .. సామాజిక వివక్షలు కులాలు ..వర్గాలు ..ఆధిపత్యాలు అత్యంత అరుదుగా మారిన సమయంలో గొంతెత్తి మాట్లాడటం అంటే స్వేఛ్చ కోసం ఆక్రోశించటమే.. అవును ..ఇప్పుడు యుద్ధాన్ని హత్తుకునే వాళ్ళు కావాలి దట్టించిన బందూకులై ..ఏ క్షణమైనా కదన రంగంలోకి ప్రవేశించే దమ్ముండాలి అలాంటి వాళ్ళే విజేతలుగా నిలుస్తారు కోట్లాది మంది గుండెల్లో నిలిచి పోతారు.."

సర్పగీతం

పావురాన్ని పెనవేసుకున్న త్రాచుని హృదయంలో నింపుకున్న మనిషిని నిండుగా ప్రేమించిన ఈ ధరిత్రి స్త్రీవి నువ్వే- ఓం తత్సత్! విధిలేని నుదిటితో మది లేని కౌగిలితో రాత్రంతా దారి లేని సంసారపు దిగుడు బావుల్లో నిక్కచ్చిగా కలసి పడుకుని చనిపోయి పిల్లల్ని కని పిల్లలకి ప్రేమను లేకుండా చేసిన నా ఇద్దరికి--------------------------ఆ ఇతరులకి ఇదిగో ఒక సర్ప గీతం-

రాయి

దారి పక్కన రాత్రిలో దొరికిన చందమామ ఈ గులకరాయి ఆప్తంగా చేతిలో పుచ్చుకుని నవ్వుతూ వస్తాను యిక ఇంటికి. చూసావా నువ్వు అంతిమంగా ఒక రాయి మరొక రాయిని ఎలా చేరుకుందో!

ఈ సువిశాల

ఈ సువిశాల భరత ఖండాన్ని అణువణువునా గాలిస్తున్నాను నా అనురాగ వల్లికోసం జన్మజన్మల జాబిల్లికోసం !!? కొండకోనలు ...వాగువంకలు .. పూలతోటలు ...ఉభయ సంధ్యల్లో...!! గాలిలో లీలగా నీపాట వినిపిస్తుంది జాడ కనిపించదు, నీ నీడ అగుపించదు ?? అక్కడెక్కడో నాహృదయాకాశాన అద్భుత రంగుల పతంగానివై నన్నూరిస్తూ...... దారమెక్కడో తెలియదు, అధారమెక్కడో ఎంతకీ దొరకదు ..!!! నీ ఊహల్ని స్వప్నిస్తూ స్వాశిస్తూ నిను చేరేదాకా నాయానం ఆగదు! దేహాన్ని ఈ ప్రాణం వీడే లోపు!!

ఈ సువిశాల

ఈ సువిశాల భరత ఖండాన్ని అణువణువునా గాలిస్తున్నాను నా అనురాగ వల్లికోసం జన్మజన్మల జాబిల్లికోసం !!? కొండకోనలు ...వాగువంకలు .. పూలతోటలు ...ఉభయ సంధ్యల్లో...!! గాలిలో లీలగా నీపాట వినిపిస్తుంది జాడ కనిపించదు, నీ నీడ అగుపించదు ?? అక్కడెక్కడో నాహృదయాకాశాన అద్భుత రంగుల పతంగానివై నన్నూరిస్తూ...... దారమెక్కడో తెలియదు, అధారమెక్కడో ఎంతకీ దొరకదు ..!!! నీ ఊహల్ని స్వప్నిస్తూ స్వాశిస్తూ నిను చేరేదాకా నాయానం ఆగదు! దేహాన్ని ఈ ప్రాణం వీడే లోపు!!

పిల్లలు చూపించిన జీవితం

నిండుగా ఏడువా లేవు, నిర్మలంగా నవ్వాలేవు వెన్నెల నీళ్ళలో మునక లేస్తూ చీకటి ఒడ్డు పైకి ఆ నక్షత్రాలని కప్పలుగా మార్చి వదిలే పిల్లలు కాళ్ళు తడవకుండా, కళ్ళూ తడవకుండా దూరంగా నిలబడ్డ నిన్ను చూసి ముసి ముసిగా నవ్వుతారు రాత్రి కాలువలోకి మొలతాళ్ళతో గెంతుతూ ఆడుతూ ఈ విశ్వానికీ నీకూ తమ బెల్లంకాయలు చూయించే అల్లరి నల్లని తెల్లని తుంటరి పిల్లలు- చూసుకో యిక నీ నిదురలోకి ఎగిరి వచ్చినా ఆకుపచ్చని కప్పలు నిన్ను వెక్కిరిస్తూ అరుస్తూనే ఉంటాయి రాత్రంతా బెక బెక బెక బెక బెక బెక బెక బెక బెక బెక బెక బెక...

నువ్వు పట్టుకున్న నా చేయి

రాలిపోవాలనిపించక, కొమ్మని వీడిపోవాలనిపించక, దుమ్మూ దుమారపు గాలికి నిలువలేక విలవిలలాడుతున్న పూవు ఒకటి నా చేతిని పట్టుకున్న ఆ క్షణం ఇప్పటికీ నువ్వు లేని క్షణాలలోకి సాగి 'నాకు సమాధానం చెప్పు' అంటూ నిలదీస్తోంది: ఎవరిని? ఒక పూవుచే ఖండింపబడి అలా నిలబడిపోయిన ఉప్పు కనులై మొండి చేతులై మనిషంత కన్నీటి చుక్కై, ఒక చితాభస్మపు ఏకాకి వనమై యిలా మిగిలే పోయిన ఒక నీలి కంకాళానికి-

ఎంత కష్టమొ అంత ఇష్టం!

ఎంత కష్టం ఎంత కష్టం మనసులోని భావమంతా బయట పెట్టుట ఎంత కష్టం గుండెలోనా దాగివున్నా గుట్టు విప్పుట ఎంత కష్టం ప్రకటమైనా భావుకతనే తెలియ జేయగ భాష కష్టం ప్రసరింపజేసే యానకముకై ఎదురు చూచుట ఎంత కష్టం తెరచుకున్న తెరలొ కూడ సాంకేతిక పదము కష్టం ఎందరున్నా నీకు మాత్రమె ఎరుక పరచుట ఎంతకష్టం ఎంత కష్టమొ అంత ఇష్టం

వేటగాడి

వేటగాడి చేతిలోని విల్లుకి ఒక్కటే లక్ష్యం.... ఒక్క బాణంతో ఒక ప్రాణాన్ని ఒకేసారి తీయాలని... అందమైన ఆడపిల్ల చూపులకి ఒక్కటే లక్ష్యం... ఒక్క కొనగంటి చూపుతో ఒక ప్రాణాన్ని పదే పదే తీయాలని.... ఓరోరి బ్రహ్మయ్యా.... ఈ ఆడాళ్ళు ఏమిటో... ఆ చూపులేమిటో...ఉఫ్...!!

పాతసామాన్లు

ఇంట్లోసామాన్లు పాతవనిపిస్తున్నాయి పారేయాలనుకుని బయటికి తీసాను మూడు చక్రాల సైకిలు పెడల్స్ విరిగిపోయి సీటుచిరిగిపోయి ఇరవైఏళ్ళ జీవితంలో విలీనమైన గతంతో పోటిపడితే నాలుగేళ్ల కుర్రాడు సైకిలు కావాలని పేచిపెట్టడం వాడి ఆనందం కోసం ఆసైకిలు కోసం ఎన్ని త్యాగలు వాడికళ్లలో ఆనందంతో ఎవరస్టు శిఖరం ఎక్కినట్లు ఇద్దరం. ఖాళి తనాన్ని మాలో నిక్షిప్తం చేసుకుని జీవితాన్ని అర్ధం చేసుకుంటుంటే పాతసామాన్లలో సైకిలు అల్బంలో ఒక పేజి తెరగేసింది పాత టీషర్టు తోడుకున్న మెత్తటి దూదిబొమ్మ పాప తలగడతో పాటూ తాను పక్కనే పడుకునేది షాంపులతో స్నానాలు చేసి అలసిపోయిన బొమ్మ కిచెన్ సెట్టులో ఎన్ని డిన్నర్లు లంచ్ లు చేసిందో నోరువిప్పి రుచిచెప్పకుండా నిద్రపోయేది పాప ఒడిలో నాచుట్టూ దారాలు అల్లుతూ పాప ఫోటొ చూసుకునేలా చేసింది. ఆచేతనంగా కాళ్లకి అడ్డం పడ్డ గడియారం ఆగిపోయిన ముళ్లు కదలని పెండ్యులం ఎక్కడో పారేసుకున్న తాళం పొద్దునుంచి రాత్రిదాక గోడకి కాపలా కాస్తూ ఇల్లంతా విస్తరించిన గంటలు. నిశ్శబ్దం నిద్రలో ప్రవేశించి ఎన్ని రాత్రుళ్లు తోడుగానిలిచిందో చేతులమధ్యలో స్నేహితురాలై పలుకరించింది ఇందులో ఏవి పాత సామాన్లు ఒక్క క్షణంలో అంతరంగం దిగుడుబావిలొ నీళ్ళకోసం చేద వేసి తోడుకున్న అనుభవాలు. మిగిలిపోయినవి ఆమహాజీవితంలోనివే పారేయాలా ఉంచుకోవాలా?

ఒక ఆనందం

ఒక ఆనందం కలిగిందంటే పంచుకోవాలనుకుంటాం! ఒక దు:ఖం పొంగిందంటే దించుకోవాలనుకుంటాం! ఒక ఉత్సాహం రేకెత్తితే చెప్పుకోవాలనుకుంటాం! ఒక విషాదం ఎదురైతే వినేవారిని వెదుకుతాం! ఒక విజయం సంభవిస్తే తెలుపుకోవాలనుకుంటాం! ఒక పరాజయం నిలదీస్తే ఓదార్పు ను కోరుకుంటాం! ఒక సమస్య ఎదురైతే మనవాళ్ళని తల్చుకుంటాం! ఒక సంతోషం మనదైతే పదిమందికీ చెప్పుకుంటాం! ఒక సంబరం జరిగిందంటే ఊరందరినీ పిలుచుకుంటాం! ఒక శూన్యం ఏర్పడితే ఐనవాళ్ళని పిలుస్తాం! పెళ్ళిళ్ళు అందరి మధ్య, చావులు కూడా అందరి మధ్య.. ఉరేగింపులు గుంపులు గా, ఉద్యమాలు ఉమ్మడిగా! సమావేశాలు ప్రజలందరూ, జాతరలు జనాలతో! ప్రతి విషయం లో, ప్రతి క్షణమూ తోడును కోరే.. మన మానవ జాతి డబ్బు దగ్గర కి వచ్చేసరికి .. పంచుకోవడం అన్న పదాన్ని ఎందుకు ద్వేషిస్తుంది? ఎందుకు నేస్తం! అంతా తనకే కావలనుకుంటుంది?

తమకంతో

తమకంతో ఏదో వెతుకుతూ నేను నీ గుండెల మీదికి చేరినపుడు నువ్వు విడిచే ఆ ఉచ్చ్వాస నిశ్చ్వాసలకు నా ఒంట్లో వేడి రాజుకుంటుంటే.. దాన్ని ఎలాగైనా ఆపాలని.. ఎలా ఆపాలో తెలియక... ఆపడానికి నా వద్ద ఎలాంటి ఆయుధాలు లేక.. అమాయకంగా..!! నా అధరాలనే ఆయుధాలుగా మలచుకొని నీ అధరాయుధాలపై గురిపెట్టినపుడు.. నా ఒంట్లో ఒక చిన్న నిప్పు రవ్వగా వెలిగిన తమకపు వేడి రాజుకుని.. నీ ఒంటిని కూడా రగిలించిందని తెలుసుకున్నాక నిన్నెలాగైనా నా వశం చేసుకోవాలనే ఆవేశంతో.. నిన్ను నాలో ఐక్యం చేసుకోవాలనే తహతహలో... ఈ భూదిగంతాలను మరిచి.. అస్తమించిన సూర్యుడి మాదిరిగా..నిస్సత్తువగా... సముద్రం అంచున, నాలో రగిలిన వేడిని ఆర్పుకుంటున్నా..

చేతిలోని చేపపిల్లలా

చేతిలోని చేపపిల్లలా చెంగనాలు పోతుంటే మొహంపై ముసురుకున్న ఆనందమంతా మధురభావనలతో ఈజగతిపై పరచబడిన పలుకుబడి పలకపై అక్షరాలై పొంగిపొరలాలి ఆపొర్లాటలో నాబాల్యం పాల పరుగుల తూనీగ రాగాల పాటలతో వురకలెత్తాలి వురకలెత్తె బాల్యాన్ని మీతో పంచుకుని వోడిపోతాను వోదిగిపోయిన నాచిన్నారి ముంగురులను కూడా చిరుగాలి తలవూపుతూ రెపరెపలాడిస్తుంది ఇంకే భాగ్యం కావాలి మలిసంధ్యలోని ఈజీవికి.

గడిచిన కాలమే

గడిచిన కాలమే బాగుండేది పల్లెలోని స్వచ్చమైన వాతావరణం మమ్మల్ని మైమరిచిపోయేలా చేసేది గాలి రివ్వుమంటూ గుండెలను తాకేది అందరం వచ్చి వెళ్ళిపోయే మబ్బులను మనసు దోచే ఇంద్రధనస్సును చూస్తూ ఉండే వాళ్ళం వాన చినుకులు చేసే సవ్వడులను వింటూ గడిపే వాళ్ళం వాకిట్లో ముగ్గులు ..పెరట్లో పశువులు పిల్లల కేరింతలు లేగదూడల పరుగులు మమ్మల్నిఆనంద డోలికల్లో ముంచేసేవి .. మా ఇల్లు పొదరిల్లు నిత్యం బంధువులు.. స్నేహితులు..హితులు ..సన్నిహితులతో నిండి పోయేది.. ప్రతి రోజూ రాత్రి అయితే చాలు అందరం ఒక్కరం అయ్యేవాళ్ళం పిల్లాపాపలతో ఇల్లు కళకళలాడేది.. తోరణాల శబ్దం ఒక్కోసారి గుడి గంటలను మైమరిపించేది ఊరి పక్కన వాగు వాగు అంచున గుడి నిత్యం దీపం వెలిగేది ఉదయం ..సాయంత్రం అయితే ఆలయం చుట్టూ మూగేవాళ్ళం తీర్థం ..ప్రసాదం కోసం మా ఇంట్లో లక్ష్మి పుట్టింది మా ముందే పెరిగి పెద్దదైంది తను కన్నీళ్లను దిగమింగుకుని తను కరుగుతూ కుటుంబ పరువు కోసం .. తండ్రి పరువు కోసం భరించింది ..మానసికంగా ..శారీరకంగా అన్నిటిని భరించింది చావు అంచుల దాకా వెళ్లి వచ్చింది ఇప్పుడు మళ్ళీ ..బతుకు పోరాటం చేస్తోంది .. మనుసులు ఒక్కటే .. కానీ వాళ్ళలో మ్రుగాళ్ళు ఉంటారని అర్థమైంది ఇప్పుడు ..గూడు కట్టుకున్న మా అందమైన పొదరిల్లు మాయమైంది ..మమ్మల్నివిడిచి వెళ్లి పోయింది (చావు నుంచి బయటపడ్డ చెల్లెలి కోసం )

వర్ణకళ

వర్ణకళ..ఎంత విచిత్రమైన వర్ణమో...?? రంగులన్నీ కలిపి ఒక్క దగ్గర కుప్పపోసినట్టు..!! ఒక్కో వర్ణం..ఒక్కో గుణానికి సంకేతం.. కొన్ని ముదురుగా..కొన్ని లేతగా..!! ఒక రంగు మీద మరో రంగు డామినేషన్.. ఏకత్వం లో భిన్నత్వం లాగా..!! కానీ అన్నీ కలిసి ఒకే చిత్రాన్ని చిత్రించాయి.. బహుశా..భిన్నత్వంలో ఏకత్వం అంటే ఇదేనేమో...???

కనురెప్ప

"..కనురెప్ప మూసే లోపే కలలన్నీ కల్లలవుతున్నవి ఏమీ లేని చోట ఏదో జరిగిపోతున్నట్టు కల్మషం లేని హృదయాన్ని కమ్ముకున్నట్టు ఇంకా ఇంకా ప్రయాణం కొనసాగుతూనే ఉంది ఇది ..నిరంతరమా లేక తాత్కాలికమా అన్నది అర్థమయ్యేలోపు కాలమూ జీవితమూ కలగలిసి పరుగులు తీస్తున్నవి మమ్మల్ని మైమరిచిపోయేలా చేసిన ఆ జ్ఞాపకాల పాటలు లేవు దుఖం లోంచి ..సమస్త ప్రపంచం లోంచి బయటకు వచ్చేలా చేసిన ఆ సుమధుర సుమనోహరమైన గాత్రం చుట్టుముడుతోంది ...ఇప్పుడు చీకట్లో గానాలు ఉండవా అన్న దానిపైనే చర్చంతా ...అయినా .. లోకాన్ని ఆవిష్కరించే గొప్పనైన సాధనం గానమే .."

మహిళా

మహిళా మణిదీపమా నీరాకతో మాయిల్లు నవ్యరాగాలతో హరివిల్లంటి అనురాగంతో పోటి పడుతుంది కొండెక్కిన గుండెకుసైతం కొత్తవూపిరులుదుతావు అరుణోదయంలో కనిపించే ఆశాకిరణాలు నీ నుదిటి సింధూరమల్లె పసిడివన్నె వెన్నెలదివ్వెలు నింగిలోని తారకలై మెరుస్తాయి.

అది ఒక సుందర

అది ఒక సుందర నిర్మల సరోవరం కమనీయ కలహంస సమాకలితం ఆజలమధ్యమున భువనమోహనుని ఆరాధనాలయం కళ్హార హారవర్తనం /అది ఒక/ నాఊహలలో ఆకరుణాంబుదిలో తడిసితి మురిసితి మరచితి లోకం /అది ఒక/ ఆ సుమతతిలో నేనొకకుసుమమై ఆదివ్యపదసీమలో విరిసితి మురిసితి మరచితి లోకం /అది ఒక/ ఆ అనంత కోటి కాంతులలో నే నొక వెలుగు రేఖనై మెరిసితి మురిసితి మర్చితి లొకం /అది ఒక/

నీ అరణ్యాన్ని

నీ అరణ్యాన్ని చెట్లతో చూసి అది కావాలంటావ్ కాని నేనుండే అరణ్యం మానవులనే మృగాలతో ఉంది హాని చేయని చెట్లు నీకు కావాలి మృగాలు చీల్చేస్తాయని తెల్సినా తప్పించుకొని తిరిగే ఆట నాకు కావలి సాహసిగా మిగాలాలని కోరిక .

ఏమో .....నీకే తెలియాలి

నీకోసం చూసి చూసి నిలవనీయని మనసు దిగులు పడుతోంది ఒక్క మారు నీ మాట వినాలని తపిస్తోంది ఏమీ చెయ్యలేని నిస్సహాయత నాతో బాటు నిస్సహాయంగా నిట్టూరుస్తోంది ... నడి రేయి సడి చేయకుండా దాటి వెళ్ళింది ఎక్కడా నువ్వొస్తున్నజాడ కనిపించలేదు పగలంతా అలసినా రాత్రంతా నీ కోసం రెప్ప కాస్తూ..... ఉండి పోయాయి కళ్ళు నలు దిక్కులూ తిప్పగల శక్తి తమకి ఉందని మరిచి కేవలం వీధి ద్వారానికే అతుక్కుపోయాయి చూపులు వస్తానని రాకుండా ఎందుకిలా శిక్షిస్తావో నన్ను ఏమో నీకే తెలియాలి ఎన్ని మార్లు నువు కసురుకున్నా నా మనసు మాత్రం మాట వినదు వెతలన్నీ మరిచి ఒక్క సారి ఇద్దరమూ కౌగిలిలో జత పడాలని ఎదురు చూస్తూనే ఉంటుంది ఇంతవరకూ ఒర్చుకున్న హృదయం .... అసహాయంగా వెక్కిపడుతోంది నువు రాలేదన్న నిరాశకి ఒక్కసారిగా గుక్కపట్టి కంటి పాపలు .... ఏడుస్తున్నాయి ... నిన్ను మళ్ళీ చూసేదాకా ... నీ మాట వినేదాకా చంటి పాపలై ఏడుస్తూనేవుంటాయి..

కడలి

కడలి కల్లోలంగా మారిన చోట బతుకు యుద్దమైన చోట మాటలు కూడా మాట్లాడటం అంటే మరో యుద్దానికి సన్నద్ధం కావటమే .. అవును ..పుట్టినప్పటి నుంచి మరణించే దాకా మనతో మనమే యుద్ధం చేయాల్సిందే మన గురించి మనం తెలుసుకునేలోపే జీవితం కనురెప్ప మూసే లోగా కరిగిపోతుంది గాలి వీచినట్టు .. కాలం సుతిమెత్తగా మీటినట్టు అనిపించినా.. ఒక్కోసారి మాట్లాడటం కంటే మౌనంగా ఉండటమే బాగుందనిపిస్తోంది .. ఇప్పుడు జీవితం కంటే .. ఈ లోకపు పోకడ మీదనే వెగటు కలుగుతోంది నా మీద నాకే జాలేస్తోంది .. అవును ..ఎంతటి దుర్భరం ? ఇంకా బతికే ఉన్నందుకా లేక ..ప్రపంచపు రీతిని గర్హిస్తున్నందుకా.. ఏమో ..సుడిగుండంలా చుట్టుముట్టిన ఆలోచనల పరంపరలోంచి గట్టెక్కాలంటే .. మౌనాన్ని ప్రేమించాలేమో ..కదూ

ఒరే కన్నా

ఒరే కన్నా..హాయిగా బజ్జోరా.. ఏ చింతా లేకుండా నా గుండెల మీద నిశ్చింతగా నిద్దురపో...!! అలాగే నా గుండె చప్పుడు కూడా వినరా.. నేనూ.., నా అశయాలు...నీ కోసం కన్న కలలు.. అన్నీ నిశ్శబ్దంగా నా గుండె నీతో చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తోందిరా.. వినపడుతోందా నీకు...??? నువ్వు నా కలల ప్రతిరూపానివిరా.. కాదు కాదు.. నువ్వు నా రూపానివే...!! అవును మరి..నిన్ను చూస్తుంటే నా ఈ పెద్దరికపు ముసుగులోంచి నా బాల్యం లోకి తొంగి చూస్తున్నట్టుందిరా...!! నా గుండెల మీద హాయిగా నిద్దురపోరా.. కానీ పెద్దయ్యాక మాత్రం నా గుండెల మీద తన్నకురా.. కేవలం ఇదొక్కటే.. నా (ప్రతి) రూపానికి నేను చేసుకునే మనవి..

ఇప్పుడంతా

ఇప్పుడంతా రాలిపోవడమే కాలమంతా... కంటినీరింకిపోవడమే కనులకింత ఓదార్పుకదా... ఆకు నుండి జారిపడుతున్న చివరి బొట్టు దోసిలిలో... కళ్ళకద్దుకోనూ లేక తడి ఇంకిపోతూ... చివరిగా తిరిగిన ఆ మలుపు వంతెన విడిపోయిన చోట... కాసేపలా సంధ్య ఎరుపు పూసుకుంటూ తెల్లబడ్డ వెన్నెల... ఈ చల్లదనం ఓ మృత్యు స్పర్శలా తాకుతూ.... వదలిన కాగిత్తప్పడవల్నిండా ఇన్నిన్ని జ్నాపకాలు మునుగుతూ... కాలమిక్కడ ఓ కాలమిస్టులా పెన్సిల్తో ఆకాశంపై నలుపు చేస్తూ... నేలపై ఇన్నిన్ని బలి పీఠాలను నిర్మిస్తూ.... గోరీలన్నీ ఒకే పేరుతో చెక్కి ఓ గడ్డి పూవుతో అలంకరిస్తూ...

నా జీవిత

నా జీవిత గమనమేంటో తెలియట్లేదు.. రేపేమవుతుందో అనే ఆందోళనలోనే రోజు గడిచిపోతోంది.. నిన్నలా నేడు ఉండొద్దనే ప్రయత్నంలోనే బ్రతుకు నిలిచిపోతోంది.. కొత్త ఆశ రాదు..పాత బాధ పోదు.. నన్ను కోరి ఏ అవకాశం వెంట రాదు.. అయినా తపిస్తూనే ఉన్నా..తల్లడిల్లుతూనే ఉన్నా.. నన్ను నాలా చూపే రోజు కోసం ఎదురుచూస్తూనే ఉన్నా.. అయినా, ఒక్కో క్షణం నా నుండి జారిపోతుంటే. ఒక్కో మనిషి నన్ను విడిచిపోతుంటే, ఒంటరి నై, ఓటమి నై మారా నేను ఇపుడు దురదృష్టానికి చిహ్నంలా అదృష్టానికి అంటరాని వాడిలా..

పయనం ...

ఆ సాయంత్రం గుబులు నీడలు గుండెను కమ్మిన ఆ సాయంత్రం ఆశలన్నీ ఉడిగి నిస్త్రాణమైన ప్రాణంతో పడని అడుగులను ఈడ్చుకుంటూ ... ఆ వేసవి సాయంత్రం నీటి చుక్క కరువై కన్నీరు కూడా చిందలేని ఆర్చుకుపోయిన కళ్ళతో చెలిమి చెలమలింకిపోయిన ఆ సాయంత్రం అసహాయంగా ఆకాశం వైపు చూస్తూన్న రైతులా వర్షాధారిత పంటల కోసం వాన కోసం ఎదురు చూస్తూ జీవితపు కోర్కేలన్నిటికీ తాళం పెట్టి .... జీవికకోసం వెదికి వెదికి వేసారి ఉసూరంటూ ఎడ్వలేని బ్రతుకిక ఈడ్వలేనని రుజువైపోయిన ఆ సాయంత్రం గమ్యం లేని నడకతో బతుకు మీది కసితో అడవుల వైపు అడుగులేసిన ఆ సాయంత్రం ఆ చీకట్లలో దారీ తెన్నూ లేక నడక సాగిస్తూనే అర్ధం లేని అర్ధం కాని గుండె ధైర్యమేదో అవహించినట్టు అవగతం కాని మొండి తనమేదో కాలం పై కసి తీర్చుకోమన్నట్టు ఆ సాయంత్రం అలా మొదలైంది నా నడక గమ్యం అందక పోయినా కనీసం నడిచిన దారిని ఆస్వాదించే వైపుగా ...నా పాదాలు ఆ సాయంత్రం ఇన్నేళ్ళకి ఒక స్వతంత్ర నిర్ణయం తీసుకున్న ఆ సాయంత్రం .... నిర్భీతిగా , నిశ్చలంగా .. సంధ్య కెంజాయలో...కలిసి నీరవ నిశీధిలోనికి.... ఒక వెలుగు రేఖ కోసం పయనించిన ఆ సాయంత్రం ...!!!

‎...............???

ఏం వెతుక్కుంటున్నానో నాకే తెలియదు ... ఏదో తీయని స్పర్శ కావాలని అంతరంగం మారాం చేస్తోంది ఓదార్చే ఓ కరుణామయ స్పర్శ కోసమా? ఈ ఆరాటం.... ఏమో .....అలా అయితే నను ప్రేమించే వారి స్పర్శ నాకు తృప్తి నివ్వాలి గా..... ఉహు....నా మనసుకి ఆశ ఎక్కువ కన్న ప్రేమ మధురిమను పంచే కన్న బిడ్డ స్పర్శా? అవును కావాలి నా కలలు కన్నీళ్లు పంచుకునే స్నేహ స్పర్శ కోసమా? ఆ అదీ కావాలి మరింకా ఏమి కావాలి నన్ను ఎదకు హత్తుకుని నాలో ఒదిగి పోయే ప్రియుని స్పర్శ కోసమా? మరే అదీ కావాలి అందరూ అంటారేమో ఆత్మీయమైన ఓ చల్లని స్పర్శ చాలని కానీ మరదేమో .....నాకు చాలా స్పర్శలు కావాలనిపిస్తుంది అయినా ఏదో అసంతృప్తి ..... ఇంకా ఏదో మిగిలి ఉన్నట్టు ఇంకా రావాల్సింది రానట్టు కావాల్సింది దొరకనట్టు అనిపిస్తుంది .... నిజమే నాకిప్పుడే తెలిసింది నే కోరుకునేదేమిటో ఎవరినో .....ఎవరి స్పర్శ నాకు తృప్తి నిస్తుందో.... అది నన్ను చల్లగా తాకి నాలోని నన్ను తనలోకి తీసుకుని ..... నేననే అస్తిత్వాన్ని లేకుండా చేయగల ఒకే ఒక్క మధురామృత స్పర్శ ఎవరెలా నన్ను భావించినా అనాదిగా నే కోరుకున్న తపస్సు చేసిన స్పర్శ అదే నేను కోరుకునేది నాకిప్పుడు స్పష్టమైంది..... నా ఆత్మ సాక్షిగా నే అర్ధించింది .......... అలసి సొలసి ఒదిగి సేద తీరాలనుకునే ఒకే ఒక ఆత్మీయ ఆరాధనీయ స్పర్శ అవునది ఎవరిదో నాకు మాత్రమే తెలుసు ఆ స్పర్శ పొందాక ఇక నేననేదాన్నే ఉండని ........ ఆ నిశ్శబ్దపు చల్లని మంచు లాంటి కౌగిలి స్పర్శలో లయించి పంచ భూతాలలో ఏకమై పోయే ఆ అద్వైతపు స్పర్శ ..... ఆ ప్రాకృతిక స్పర్శ కోసమే ... నా ఈ నిరంతర నిరీక్షణ..... ఫలించే ఆ దివ్య క్షణం.....ఎపుడో ???

చిత్రములు-నా భావనలు

వొంటరిగా వచ్చాను నీచూపుల జడివానలో తడసి జలబుతో నీతో జత కట్టాను జతగా వనవిహరంకై వస్తాము వూసూలాడుకుంటాము నాట్య విన్యాసాలు చేస్తాము నాలుగు రుతువులు గడిచాక నవదంపతులై నవరసజీవితాన్ని నయనాందకరంగా గడుపుతాము మలిసంధ్యలో ప్రేమనే గరిమనాభి కేంద్రంగా ఒకరికొకరు వుతమవుతాము కరుణలేని కాలం కాఠిన్యంతో కాటేస్తే తోడులేక జీవితం మోడైన చెట్టునీడలో పోగోట్టుకోని జ్ఞ్యాపకాల తేనేపట్టుకోసం జగతినంతా శోధిస్తాను వొంటరిగానే వచ్చాను అనుభూతులు పంచిన పండించిన బతుకు పంటలో పండిపోయాను చెట్టుపై పండిన పండులాగా రాలిపోతాను ఈజగతిపై విత్తుగామారి మొలకెత్తి కొత్తబంగారులోకంలోకి శిశువునై ఉదయిస్తాను కాలచక్ర పరిబ్రమణంలో ఎత్తుపల్లాల పయనంలో కొత్తపోకడలు పోతాను ఇలా చిరునవ్వులతో కలంతో కమనీయ చిత్రాలను నేస్తాను నాకున్న నాకు తెలిసిన జీవన చిదంబరం ఇదే.

పదునెక్కిన

పదునెక్కిన సూదిమొనపై చిందులువేసే అహం బంగారంలాంటి బుద్దిజీవుడిని పరిమార్చి కనురెప్పపాటులోనే కీర్తిశిఖరం నుండి పతనాల లోయల్లోకి పడదోస్తుంది

ఇంకా ఎందుకు?

ఊహలు తాగి తాగి మత్తెక్కిన మనసుకు ఈ రాత్రికి స్వప్నాలెందుకు? ఎదురుగా గాలి రెక్కలపై వాలి వచ్చిన సమయం సాగు చేసే లేత గులాబీల నునులేత చెక్కు టద్దాల్లో కనుసైగల కావ్యాల దృశ్యీకరణ రేయింబవళ్ళు కొనసాగే వేళ.. తీపి తలపుల చిరు వాన ఒక్కో అనుభూతిని తేనె చుక్కల్లా ఉండీ ఉండీ పారిజాతాల చెట్టు దులిపినట్టు మనసు మనసంతా పరిమళాలు రాల్చుతున్నవేళ .. పాలపుంతల మేలి మరకతాల మెట్లు దిగి సుతిమెత్తని ప్రవాహపు కెంపులయినట్టు తడబడే అరికాలి ముద్రల్లా పెదవులాన్చిన కనురెప్పల తడి జోల పాడే పూలపల్లకి అయినప్పుడు వెచ్చని మగత బాహువుల్లో వాలి రాత్రి లాలనలో ఒరిగి, కరిగి కదిలి అనంతంగా సాగిపోయే అగరు పొగనై ఆలాపననై నా రూపాన్ని నేను పోగొట్టుకున్న ఈ రాత్రికి ఇహ మళ్ళీ ఉషోదయం ఎందుకు ? ఇక్కడ ఇలా పాలరాతి ముక్కనై పోరాదా?

మౌనం మౌనం

మౌనం మౌనం అంతా మౌనం మనసున మౌనం..తనువున మౌనం నాకై మౌనం నేనే మౌనం నాతో మౌనం నాలో మౌనం నా కన్నులు పాడే గానం మౌనం గానంలోని రాగం మౌనం రాగంలోని భావం మౌనం భావంలోని బాధే మౌనం మాటకి మాటకి మధ్యన మౌనం నా కనురెప్పల మాటున మౌనం నువ్ విడిచి వెళ్ళిన నా మదిలోన కొలువై ఉన్నది మౌనం మౌనం నీ దరి చేరిన కవితల లోన వినిపిస్తున్నది మౌనం మౌనం శిశిరంలోన చెట్టుని చూసి కోయిల గొంతున మౌనం.. శిథిలమైన నా హృదయంలోన నిశ్శబ్దపు శబ్దం మౌనం నేలని రాలే తారని చూసి నిగిలో శశికే మౌనం దిగువన ఉండే కలువని చూసి జాబిలి జార్చే వెన్నెల మౌనం

మౌనం మౌనం

మౌనం మౌనం అంతా మౌనం మనసున మౌనం..తనువున మౌనం నాకై మౌనం నేనే మౌనం నాతో మౌనం నాలో మౌనం నా కన్నులు పాడే గానం మౌనం గానంలోని రాగం మౌనం రాగంలోని భావం మౌనం భావంలోని బాధే మౌనం మాటకి మాటకి మధ్యన మౌనం నా కనురెప్పల మాటున మౌనం నువ్ విడిచి వెళ్ళిన నా మదిలోన కొలువై ఉన్నది మౌనం మౌనం నీ దరి చేరిన కవితల లోన వినిపిస్తున్నది మౌనం మౌనం శిశిరంలోన చెట్టుని చూసి కోయిల గొంతున మౌనం.. శిథిలమైన నా హృదయంలోన నిశ్శబ్దపు శబ్దం మౌనం నేలని రాలే తారని చూసి నిగిలో శశికే మౌనం దిగువన ఉండే కలువని చూసి జాబిలి జార్చే వెన్నెల మౌనం

వానొస్తే

వానొస్తే నువ్వొచ్చినట్టే కారు మబ్బులు కమ్ముతుంటనే నీ జ్ఞాపకాలు నా మదిలో కారుతుంటవి నేనేఇంట్లవున్నా గండిగూట్ల నుండి చినుకువై నను తాకుతవ్ నిను ముట్టుకోని నా చేతిని అపురూపంగ నేజూస్తుంటే ఇంటెనకనుండి అమ్మ అరుపు నీవు నన్ను చేరకుండా వాటిని కప్పిరమ్మని విసుక్కుంటూనే నీవు నన్ను చేరే మార్గాలు మూద్దామని గుమ్మమ్ముందో నిచ్చెనేసుకుని పైకెక్కుతున్నా నీవలా నన్ను నిలువరిస్తుంటే నేనీలో చేరడానికి ఎగబాకుతున్నా నిచ్చెన మీద నా కాళ్ళల్లజేరిన మట్టిని నీవు సుతారంగ కదిగేస్తావు మిద్దెమీద. మినుకు మినుకున నడుస్తా నిన్ను ఒదలబుద్దిగాక అమ్మకుదెల్వదు నేనొచ్చేది నీలో తడవడానికని నా గదిలోకి రాకుండ మూతవెట్టినగాని నా మదిలోకి రాకుండ ఏంజేయాలని ఆలోచిస్తా తలదూడుస్కుంట చూరుకుజేరిన నీళ్ళసుక్కల్ని లెక్కజేస్తున్నా నువ్వొచ్చినంక ముట్టజెప్పొద్దు ముచ్చట్లన్నీ

నిర్లక్ష్యపు నీడలు

నిర్లక్ష్యపు నీడలు వెంటాడినా అలక్ష్యం చేయకుండా పోరాడాను నిర్వేదపు అంచులకు చేరినా నిర్భయంగా ఎదిరించాను నిద్రాహారాలు నిర్లిప్తతగా జారుకున్నా పోనీలే అని సర్దుకున్నాను అవమనాలను అనుమానాలను అవలీలగా తీసుకున్నాను అక్షరమే ఆత్మబంధువై పదాల అల్లికతో పారిజాతమయ్యాను అన్యాయం లేని అమానుషం కనపడని అసలు సిసలు లోకం కోసం అస్తమించని రవినయ్యాను నరాలు తెగిన స్వరాలు లేని పద్యం కాని చందస్సు లేని కవితనయ్యాను గమ్యంకోసం విరామమెరుగని బాటసారినై గతించిన విలువల ధరిత్రిపై అశ్రువునై వింజామరం చేస్తూ మానవీయ సారధినయ్యాను

జీవన జావళి

ప్రతి శబ్దానికి ఒక లయ ఉంటుంది ప్రతి రాగానికి ఒక శ్రుతి ఉంటుంది ప్రతి హృదికీ ఒక స్పందన ఉంటుంది ప్రతి జీవన రాగాలాపనకి ఒక ముక్తాయింపు ఉంటుంది ... ఆ సమయం ఆగమించినపుడు ఆ తాళం తప్పక పడుతుంది స్వర సమ్మేళనంలో జీవన జావళి ఆలపించాక బ్రతుకు కచ్చేరీ ముగుస్తుంది

తీరాన్ని......

తీరాన్ని అపుడపుడు తాకే అలలు లాగ, నీ తలపులు నా మది తలపులు తడుతూ ఉంటే, చేతిలో నుండి ఇసుకరేణువులు జారిపోతున్నట్టుగా తెలియకుండా కాలం కరిగిపోతోంది.. నీవు రావని తెలిసిన మరుక్షణమే మనసు కరిగి కళ్ళనీరుగ ఉబికి వస్తోంది.. వసంతం కోసం ఎదురుచూసి చూసి శిశిరాన అలసిపోయి నేలరాలిన ఆకులాగ నేను కుడా ఏదోఒకరోజు ఈవాయువులో కలసిపోయి కరిగిపోతాను.. అపుడుకుడా నీ శ్వాసగా మారి నీ గుండెగూటిలో స్థానం కోసం ప్రయత్నిస్తాను.. శ్వాస పీల్చినపుడు ఉచ్చ్వ్హాశాన్నై నీ గుండెగూటికి చేరుకుంటాను...అక్కడ నా ప్రతిరూపాన్ని చూసుకుని తిరిగి నీ నిశ్వాశాన్నై గాలిలో కలిసిపోతాను

నీకు నచ్చినంత నిశ్శబ్దాన్ని తిను ప్రేమా!!

ముడిపడిన రెండు మనసుల మధ్యన మౌనం ఎంత ఎదిగితే అంత మంచిది... ఎందుకంటే.. మౌనభంగం అయ్యాక.. పుట్టుకొచ్చే ప్రేమ ఊసులతో రేయి- పగళ్ళు ఎలా గడిచిపోతాయో ఇరు మనసులూ ఎరుగవు... పర్లేదు ప్రేమా.. నీకు తోచినంత నిశ్శబ్దాన్ని తిను... కనీసం ఈ సమయంలోనైనా నీ గుండెల్లో పలికే నా పేరు "లబ్డబ్" లను తనివితీరా వినగలను కదా...!! కన్నీళ్ళున్నాయని గుర్తుకుతెచ్చే.. మనసెరుగని కలతని పెంచే... మన మధ్యన ఈ మౌనం ఎన్నాళ్ళో... నేనూ చూస్తా..! ఈ భారమైన సమయంలో నీకు చెప్పుకోలేని ఊసులన్నిటినీ నా పెదవంచునే బంధించేస్తా... మనకోసం కన్న కలలన్నిటినీ.. నా కనురెప్పల కిందే కట్టడి చేస్తా... నను తలవకుండా నీకు పూటైనా గడవదని నాకు తెలుసు.. నీ ఊహ లేకుండా క్షణమైనా నేను ఊపిరి కూడా తీసుకోలేనని నీకూ తెలుసు... ఈ విషయం ఇద్దరికీ తెలుసు కదా..! కాకపోతే ఒక్కటే బాధ.. నా అడుగుల్లో... నీ అడుగు జాడల్లేవు... నా గుండెలపై నీ పెదవుల చిలిపి దాడుల్లేవు... ప్చ్...!!

రాత్రిగా వచ్చిన....

రాత్రిగా వచ్చిన నీకు నివేదిస్తున్నా రాతి లాంటి ఈ మనుషులను మార్చమని రాత్రిగా నిన్ను ప్రార్ధిస్తున్నా నీతి లేని ఈ సమజాన్ని సంస్కరించమని నిశిరాత్రివైన నిన్ను కోరుకుంటున్నా భయం లేని ఈ జగతిని భయపెట్టమని సూటిగా ప్రశ్నిస్తున్నా ధన వ్యామొహంలో బ్రతుకుతున్న జీవితాల నిద్రవదిలించమని చీకటికి రాజువైన నీవు దారి పక్క సేద తీరే జీవులను చూడమని వేడుకుంటున్నా శుభరాత్రిని మా మిత్రులకు పంచమని విన్నవిస్తూ ఈ రాత్రికి వీడ్కోలు పలుకుతున్నా

అప్పుడప్పుడూ...

అలా ఓ అలలా కను రెప్పల చుట్టూ ఓ కాంతి వలయంలా చుట్టేస్తుంటావు... దాచుకుందామని కనురెప్పల వెనక క్లిక్ మనిపిద్దామని ఆశగా తెరుస్తాను... హ్మ్!! మాయమైపోతావు... వస్తావన్న ఆశతో నే రెప్పవేయడం మరిచా...

అలా ఓ అలలా కను రెప్పల చుట్టూ ఓ కాంతి వలయంలా చుట్టేస్తుంటావు... దాచుకుందామని కనురెప్పల వెనక క్లిక్ మనిపిద్దామని ఆశగా తెరుస్తాను... హ్మ్!! మాయమైపోతావు... వస్తావన్న ఆశతో నే రెప్పవేయడం మరిచా...

ఆంతర్య ఛిద్రం...

అప్పుడే ఆ క్షణం లోనే అంతరాంతరాల్లో భావ బీజావాపన జరిగే ఆ దివ్య క్షణం లోనే అధాటుగా ... అతను నా దేహాన్ని ఆక్రమించుకున్నాడు వారించానా.... తగవును వరించానన్న మాటే అందుకే నిశ్సబ్దంగా నాలోకి నేను జారుకున్నా ... నాలో కలిగే భావ స్పందనల్ని అర్ధం చేసు కోలేడని నాకు తెలుసు చెప్పాలని ఉన్నా నా లోకం లో నేనున్నా నా మనో రోదసి లో వ్యోమగామినై మెరుస్తోన్నకవిత్వ పాలపుంతను ఆవాహన చేస్తున్నా ఉరికి దూకుతోన్న ఉల్కలై జారిపడుతోన్న పద నక్షత్రాలను మరుపు కృష్ణ బిలం లోకి జారి పోకుండా నా అంతరంగపు జోలిలో నింపుకుంటూ తలుచుకుంటూ పరవశిస్తూ నే చేసిన కూజితం అతని నఖ క్షత గిలిగింత అనుకున్నాడు కాబోలు మురిసిపోతూ నవ్వుతున్నాడు దేహాన్ని విడిచి నేను ఉన్నానని తెలుసుకోలేదతను దేహం నాది కానట్టే ఆవహించిన నిర్లిప్తత నా మది లో కైత రస ఝరీ ప్రవాహం నా ఎదనిండా కావ్య సాగరతరంగాలు ఎగసి ఎగసి పడుతూ నన్ను ఉద్దీప్తిస్తూ .....ఉత్తేజిస్తూ.... ఆ సమ్మోహన సమాగం లో నాకు నేనై పలవరిస్తూ ....కలవరిస్తూ నా దేహ సాన్నిహిత్యం లో అతను ఉద్విగ్నుడౌతూ....ఉద్రేక పడుతూ సహకరించని నా దేహాన్ని మైమరుపని తలుస్తూ ఎవరి వారి భ్రమలో ...వారి వారి లోకం లో ఇరువురమూ రమిస్తూ ... ఎగసి ఎగసి ....కెరటాలై మిన్నును తాకిన ఆ చివ్వరి లిప్త .... అద్వైతానంద అనుభూతి లో నేను స్ఖలించిన మగటిమి తో తాను ఆనందం తో తృప్తిగా విడివడిన ఇరు దేహాలు ... భావ ప్రాప్తిలో తాను మేధో భావ ప్రాప్తి లో నేను అలసటగా వాలిపోయాడతను ఆనందంతో .... చిదానందానుభుతి తో ...నేను వెదికాను కాగితం, కలం కోసం ఇద్దరి మొహలలోనూ ఆనందం , తవిదీరిన సంతృప్తి అతనికి దైహికం నాకు ఆత్మికం ఇద్దరి వదనాలలో విరిసిన చిరు నగవులు ఒకటే కారణాలు వేరు అంతే .... స్రవించిన వాంఛా వాసన తనది ఫలించిన రస సిద్ధి నాది ... ఇక మౌనంగా నా అక్షర సాధన .... ఆతని నిద్రలోని అలసిన గురక వింటూ ... నాలోకి నేనే పయనించేందుకు కలం చుక్కాని పట్టి కాగితం పడవలో నా అంతర్యానం .. అనంత యానం .... మనిషిగానే కాక .... మనిక సార్ధకం చేసుకునేందుకు....

అలసి సొలసి నా సతి

అలసి సొలసి నా సతి నిదరోయిన ఘడియ నే తన హృది తెరచి చూడ గదినిండుగా ఏదో చిక్కటి రస సుడిలో ఎన్నెన్నో కాంతి రేఖలు నిండ నే నేత్రాలార్చి జూడ అదంతా ఒకానొక చిత్రాన్నుండి అది ఏదో కాదు నాదేనని నే ఠక్కున గ్రహించి అసలేదీ ఎరగనట్టు తిరిగన్నీ సర్దేసి చిక్కటి ఆనంద డోలికలూగ హాయిగా చీకు చింత లేక నిద్దర్లో కలలఖ్ఖరలేదని కనులు తెరచే కంటున్నా

పండు వెన్నెల

పండు వెన్నెల మసక బారింది గుండెలను మేల్కొల్పే ఆ ముగ్ధ మనోహరమైన రూపం చెదిరి పోయింది .. కాలం మిగిల్చిన విషాదమో కన్నీళ్లు మిగిల్చిన జ్ఞాపకమో కానీ ఒక్కొక్కరే ఇక సెలవంటూ ఈ లోకాన్ని వీడి పోతున్నారు కాంతులీనే తెర మీద తమదైన ముద్రను వేసిన ఆ మహానుభావులు సృజియించిన వ్యక్తిత్వపు సంతకం ఇంకా..మదిని దోచేస్తూనే ఉంది.. చెమ్మగిల్లిన కళ్ళ వెనుక కదలాడే కనుపాపలు ..ఇప్పుడు కదలడం మానేసినవి .. ఎంత ..విశాదమైనదీ ఈ బతుకు ? ఎంత దుర్భరమైనది ఈ నిర్వేదన ? అవును ..కాలమే కదా గాయాలను చేసేది ? ఈ కాలమే కదా గుండె కోత మిగిల్చేది ? నవ్వునే చిరునామాగా మార్చుకుని నవ్వే జీవన గమనంగా సాగిపోయి కడదాకా నవ్వుతూనే .. తరలిరాని తీరాలకేగిన ఆ రూపం ఇక కనిపించదు ఇక చూద్దామన్నా ..అగుపించదు.. (రాజేష్ ఖన్నాకు కన్నీళ్ళతో ..)

అనురాగం

అనురాగం,అనుబంధం,ఆప్యాయత సంకేతలకు కొరతలేని ఆత్మీయ నిలయం చాలీ చాలని మా ఈ మధ్య తరగతి జీవితం.... బాధ కలిగితే ఏడవకు "కన్న" అంటూ ధైర్యం చెబుతూ తన చల్లని చేతులతో గోరుముద్దలు తినిపించే "అమ్మ"...... అవమానం ఎదురైతే "నేనున్నాని" అంటూ ఓదార్పునిస్తూ ... స్నేహితుడిగా తోడుండే "నాన్న"......బ్రతుకు నరకమై కన్నీలు చూపగా గెలుపు నీడలా వెన్నంటుండే ''అన్నయ్య"...... మనసులో కొండంత భారం ఉన్న, ప్రతిక్షణం,.... చిరు నవ్వులతో అల్లరిచేస్తూ ప్రేమ పాశంతో మమకారం కురిపించే బోసి నవ్వుల మనస్తత్వం కలిగిన "చెల్లెమ్మ"...... డబ్బులున్నా మనసు-మనసు కలవలేని "దూరం "...... అంతస్తులున్నా మనష్ శాంతిగా నిదురించలేని 'భారం"...... హోదాలువున్నా సంతోషం పొందలేని "కల్మషం"....... దగ్గరవున్నా మాట-మాట పంచుకోలేని ''మౌనం''...... ఎన్ని ఉన్నా ఏముంది "ధనవంతులకు" ఐశ్వర్యం తప్ప.....!!!

ఒక ఆనందం

ఒక ఆనందం కలిగిందంటే పంచుకోవాలనుకుంటాం! ఒక దు:ఖం పొంగిందంటే దించుకోవాలనుకుంటాం! ఒక ఉత్సాహం రేకెత్తితే చెప్పుకోవాలనుకుంటాం! ఒక విషాదం ఎదురైతే వినేవారిని వెదుకుతాం! ఒక విజయం సంభవిస్తే తెలుపుకోవాలనుకుంటాం! ఒక పరాజయం నిలదీస్తే ఓదార్పు ను కోరుకుంటాం! ఒక సమస్య ఎదురైతే మనవాళ్ళని తల్చుకుంటాం! ఒక సంతోషం మనదైతే పదిమందికీ చెప్పుకుంటాం! ఒక సంబరం జరిగిందంటే ఊరందరినీ పిలుచుకుంటాం! ఒక శూన్యం ఏర్పడితే ఐనవాళ్ళని పిలుస్తాం! పెళ్ళిళ్ళు అందరి మధ్య, చావులు కూడా అందరి మధ్య.. ఉరేగింపులు గుంపులు గా, ఉద్యమాలు ఉమ్మడిగా! సమావేశాలు ప్రజలందరూ, జాతరలు జనాలతో! ప్రతి విషయం లో, ప్రతి క్షణమూ తోడును కోరే.. మన మానవ జాతి డబ్బు దగ్గర కి వచ్చేసరికి .. పంచుకోవడం అన్న పదాన్ని ఎందుకు ద్వేషిస్తుంది? ఎందుకు నేస్తం! అంతా తనకే కావలనుకుంటుంది?

శిలా శాసనముల ఈజగతిలో

కమనీయ రంగులతో కట్టినారు తోరణాలు సదా మీసేవలోనే నని నమ్మ బలికినారు నియంత్రణల పేరిట నిరంకుశ శక్తులకు తొత్తులుగా ఈజగతిన ఘనతి కెక్కినారు విభేదించినవారంతా విద్రోహులగా ముద్రణ నిరసించిన జాతంతా నిర్మాణ విధ్వంసకులంటూ వీరంగాలు యెస్తున్నారు మైనం ముద్దల వంటి క్రుతులకు ఆక్రుతులపైన అధికారాలెక్కడవంటూ కుత్తుకలు తెగకొస్తున్నారు ఆడిన ఏ ఆటలో వోడినా మాదే బ(గె)లుపంటారు వారి తప్పిదాలన్నింటికి డూడూ బసవన్నలమని మనం తలలూపామంటే పద్మవిభూషణభరిత పరమాంద భా(త)స్కరులం

ఇదే నా చివరి కోరిక...!!

ఆదమరచి ఉన్న ఓ మనసా...
అడుగుపెడుతున్నా చూసుకో....
నీ గుండెలో ఇకపై ఘల్లుమనే.. ప్రతి అలికిడి
నా గజ్జెదే అని తెలుసుకో...
నీలో నిండిన మౌనాన్నంతా..
నీకు దూరంగా తరమాలి...
ప్రపంచంలో ఉన్న నవ్వులనన్నీ తెచ్చి...
నీ పెదవుల్లో తురమాలి...
నీ ప్రతి చిరుకోపాన్ని
నిర్దాక్షిణ్యంగా నేను గెలవాలి...
ఓడిపోయేందుకే నీతో
నిత్యం...ప్రేమగా పోరాడాలి...
నా చేతి గాజుల గలగలతో
రోజూ నిన్ను నిద్దుర లేపాలి...
నువ్వు చెప్పే ఊసులన్నిటికీ
నన్ను నేను మరచి....తలూపాలి...
మృత్యువు నిను చేరుతుందనగా
అడ్డు నిలిచుని నేనాపాలి...
నీపై నా పిచ్చిప్రేమనంతా..
నిమిషానికోసారి నీకు చూపాలి...
నాకున్నచివరి కోరికల్లా ఒకటే..
నా ప్రతి అడుగూ పడాలి నీ అడుగులతో పాటే...
నా శ్వాస ఆగిపోవాలి..............
నీ నీడ నన్ను దాటిన చోటే...

అలలు

1)జీవితం లో రెండు 
బాధాకరమైన విషయాలు 
మాటాడాలనిపించనప్పుడు 
మౌనం వహించాల్సి రావడం 
మౌనంగా ఉండాల్సి వచ్చినప్పుడు 
తప్పక మాటాడాల్సి రావడం ...




2)అవతలి వారి ఆశలను 
నియంత్రించేందుకు 
ప్రేమాస్త్రాన్ని ....నిస్సిగ్గుతో..
ఉపయోగిస్తాము .....మరల 
అవ్యాజ్య ప్రేమ గురించి 
ప్రసంగాలు చేస్తాము ...


3)జీవితపు చరమాంకం లో కూడా 
ఇతరుల జీవితాల్లోకి 
తొంగి చూడనిదే 
నిద్ర పోలేని కొందరి బలహీనత 
చూసినప్పుడు జాలి గా నవ్వుకుంటా... 


4)నాకీ బతుకు మీద ఆశలేదు
ఆ పిలుపు కోసం ఎదురుచూస్తున్నా 
అంటూ...రాత్రికి ఏమి కూరా?
అనడిగే వారిని చుస్తే 
ఏమి చెయ్యాలో తోచదు సుమా...




5)మట్టి గాజులంటే నాకు 
ప్రాణం .....రంగు రంగుల 
మట్టి గాజుల్లో ఉన్న 
ప్రాణ స్పందన 
నాకీ మెరుగు బంగారం లో 
కనిపించదు ...
మట్టి మనమే కదా


6)ఏకాంతం లో 
ఇరువురు ఉండొచ్చు 
ఒంటరితనం మాత్రం 
ఒకరిదే ...


7)అధ్యాత్మికమంటే 
పలాయనం కాదు 
ఆగి ఎదుర్కోవడం 


8)అమర వీరులంటే 
సైనికులే కాదు 
ఆశల పందిళ్ళకు 
ప్రేమ పాదులు వేసిన వారు
అక్షర కర్తలూ కూడా... 




9)రంగు రంగుల గాజులు 
మగువల ముంజేతి పై
వాన రాకనే 
వెలసిన హరివిల్లు 


10)యధాతధంగా 
స్వీకరించు జీవితాన్ని 
బోధిస్తున్నాయి తత్వాలు 
స్వీకరించక ఏమి చెయ్యగలము?
ప్రశ్నిస్తోంది తార్కికత 


11)భ్రమరానిది ఓ మధుర అన్వేషణ 
మనిషిది నిరంతర శోధన 
తేనియ లబ్ది భ్రమర సాఫల్యం 
చిరంతన విచికిత్స 
మానవ మేధో పరిణామం 


12) ఆతని కన్నులలో 
సాగర సాంద్రత 
ఆకసాన్నంటే అద్వితీయ 
ఆరాటం ...
అన్నిటిపై తాను
చిరునవ్వు తెర వేసి 
ఉంచుతాడు ....తెర వెనుకకి 
చొరనివ్వడు ఎవర్నీ ....


13))ఎన్నెన్ని తత్వాలు చెప్పినా 
ఎన్ని శాస్త్రాలు నుడివినా
ఎన్ని మేధలు ప్రకటించినా 
ఒకే మాట తుదకు 
అదే " అవ్యాజ్య ప్రేమ "


14)ఎంతెంత ఆరాటమో 
మనలో అందరికీ 
అందరిలోనూ
తాపట్టింది బంగారమవ్వాలనే 
ఓ మిడాస్ రాజు పిచ్చి కోరిక ...


15)కేవలం నేను అనే 
అస్తిత్వ నిరూపణ కోసం 
ఎన్నెన్ని కష్టాలు 
నియమాలు 
ఆంక్షలతో 
ఈ దేహాన్ని హింసిస్తున్నామో కదా !


16)ప్రేమను వ్యక్తులకు 
సంఘటనలకు 
పరిమితం చేసిన నాడు 
మన మనం ఎప్పుడూ
దుఖమయమే ...


17)ఇష్టానికీ ప్రేమకి 
తేడా ఏంటి ?
ఇష్టాన్ని మార్చుకోగలము 
ప్రేమని తిప్పుకోలేము 
తప్పుకోలేము ఆ మధుర భావనను 


18)పట్టించుకుంటేనే బంధనాలు 
ఒక్కసారి వదిలేసామా
ఇక మరి దరి జేరవు
బాధించే అదృశ్య సంకెళ్ళు 


19)నన్ను దరి చేర్చుకుని 
ప్రేమగా కౌగలించుకుని 
తనలో ఐక్యం చేసుకొని 
భావ ప్రాప్తి నొందించగల
ఏకైక ప్రియతమ దైవం 
"అక్షరం "

వానకాలం-వనవాసం-వానవాసం

వానదేవుడు కరుణించి కార్తెల
కాలంలోనే వర్షాలు కురిపిస్తాడూ
సమ్రుద్ధిగా పంటలు పండుతాయాన్న
కోటి ఆశలతో ఉన్నవన్నితెగనమ్మి
విత్తనాలు చల్లిందీ కర్షకలోకం
చుక్కరాలక దిక్కుతోచక వానచుక్కకోసం
ఆకాశంకేసి ఎదురుచూపులతో
ఏడిచ్చిమొత్తుకున్నా కనుచూపు మేరలో
మేఘం జాడ కనపడదాయి
పాడియావు వంటి వ్యవసాయం పడావుపడి
వున్నవూరుకన్న దున్నిన నేలకన్న
పెంచిన అమ్మ కన్న ఆ కాడు(అడవి)
మిన్న అని వెతలగోసలతో తలపోసి
వలసగా వనవాసమేగపోదామని
చాటింపు చేసి సాగే తరుణంలో
అదేమిచిత్రమో ఈతరుణం దప్పిందా
తనను ఈజనం నన్ను ఆగమాగంగా
తిట్టి సాపించి సానిపిజల్లుతారన్న
అదురుతో గాలిదేవుడికి మొక్కి
అయ్యా నువ్వు కాస్తా ఆగవయ్య
తండ్రి అనిబతిమాలి వరుణుడు
ఆగమేఘాలతో అచ్చి కురవంగా
కుంటలు, చెరువులు నిండంగా
అలుగులు పోయంగా. అలిగిన
మడుసులంతా కురిసిన జల్లులతో
మురిసిన మడులతో వనవాసం కాస్తా
వాన(దరహస) వాసంగా మారింది

వసంత

వసంత కన్యకెంత ప్రేమో ....ఒయారానికి వలపు రంగులద్ది ఒలకబోసేస్తోంది
ఆశల అలంకారాలన్నీ మోదుగపూలలో కూర్చి
అనుభూతుల పరిమళాలన్నీ అలవోకగా అలది(పులిమి)
ప్రతి మానునూ కౌగిలిస్తూ...ప్రతి మేనునూ పలకరిస్తూ
కెంజాయ చీరలా ధరణిని చుట్టేస్తూ పూవు పూవులో పరిమళిస్తూ
ఎన్ని జన్మల బంధాలో గురుతు చేస్తూ....అలా అలా...అలా...
భూకన్నె ఒడిలో ఒదిగిపోతూ.....ఆమె సిగలో సైతం మెరిసిపోతూ..
తనకు తానే అలంకారమై.....ఒదిగిపోతోంది వసంతం
తనను తాను మరచి భూసిగలో ఆసాంతం....

కసురుకోకు

నీకు ఎక్కడైనా ఎన్నడైనా
దారి పక్కగా రాలిన ఓ
చిన్న పూవు కనపడితే

ఏ మలుపులోనైనా
దారి దాటేందుకు ఓ
అంధుడు భీతిల్లి అవస్థ పడుతుంటే

నిన్ను ఎన్నడైనా ఎక్కడైనా
మసిబారిన ఓ పసి బాలుడు
చికాకుపరిచేంతగా వెంటపడి
వేలాడబడి అడుక్కుంటుంటే

ఈ లోకాన్ని విసురుకోకు
మనుషులని కసురుకోకు -

ఎందుకంటే
అమ్మాయీ

వాళ్ళల్లో నేను
నాలో వాళ్ళూ
విధిలేక బేలగా దాగి ఉండొచ్చు-

తెలిసినది

చిన్నగా నిను తాకి
సన్నగా చెవి పక్కగా నవ్వుతూ గుసగుసగా ఇలా అంటారు ఎవరో-

'రాత్రిని దోసిళ్ళతో తాగని వారితోనూ
ఒక కన్నీటి చుక్కలో సముద్రాన్ని
చూడని వారితోనూ, మనుషులలో
కురిసే వానలని తాకని వారితోనూ యిక నీకేం పని-?'

నీకు తెలిసినదే అయినా
మళ్ళా అతను ఆ రాత్రికి
ఆ రద్దీ నగర మధుశాలల్లో
ఒంటరి బాహువులచే మళ్ళా మళ్ళా శిలువ వేయబడ్డాడు-

ఇలా

స్నేహితులలో ముఖాన్ని ముంచుకుని
హృదయాన్నలా అలసటగా కడుక్కుని
ఆపై తేలికగా
ఇదిగో ఇల్లా
ఈ రాత్రంతా

విరిసిన మట్టి మల్లి వాసనని
పీలుస్తూ గడిపాను. తెలుసు
కదా నీకు, నాకూ నీకూ 

యింతకంటేప్రియమైన మరణం
మరొకటి ఏముంది?

అసూయ

నిదురోతున్న ఆ అమ్మాయి ముఖంపైఎగురుతోంది ఒక ఆకుపచ్చనిసీతాకోకచిలుక-ఒక చల్లచల్లని
గాలి తాకిన నీరెండ నీడ. యిక నేను

తన చెంపపై రాలిన ఆ గడ్డిపరకను నెమ్మదిగా తొలగించి
పచ్చికపై సాయంత్రం వాలిన ఆ
వెన్నెలని చూస్తాను అబ్బురంగా
కొంత అసూయగా కొంత ప్రేమగా-

భగవంతుడా! తనలా అలా
ఒక కలలో చక్కగా చిన్నగా
నేను నిదురోగలిగితే ఎంత బావుండు!

వాన

తేలికగా ఈ వాన మొగ్గ ఇలా హాయిగా విచ్చుకుంటుంటే 
ఆ పిల్లల కళ్ళల్లో చమక్కుమని
మెరుపులు మెరుస్తాయి- యిక

వాళ్ళ లేత శరీరాలపై చల్లటి గాలి వీచి
వాళ్ళ లేత ఎరుపు పెదాలపై
పచ్చిక తెరలేవో ఊగుతాయి-

మంచంపై ముంగాళ్ళపై కూర్చుని
కిటికీలోంచి అలా చేతులూపుతూ
అడుగుతారు కదా పిల్లలు అప్పుడు
ఎప్పుడో ఎక్కడో కోల్పోయిన నిన్ను-

'నాన్నా నాన్నా చూడీ వర్షం
ఎలా ఎగిరెగిరి గెంతుతుందో 
ఎలా పడి పడి పారిపోతుందో
రా నాన్నా చూడటానికి-'.

అప్పడు, ఆ క్షణానతొలిసారిగా నీకు
ఈ వాన వెన్నెల

ఇలా వచ్చి అలా వెళ్ళిపోయే
ఓ తేమ తేనె పిట్ట అనీ, ఒక
తుంటరి పిల్లనీ అర్థమయ్యి

అరిచే పిల్లలలోంచి ఏరుకున్న
కొన్ని ఇకిలింతలతో
పై పదాలు రాస్తావు-

యిక ఆ తరువాత
చెప్పడానికి నీకు
ఏం మిగిలి ఉంది?

అందం

అమ్మాయీ
నా తనవి తీరక, నీ తనువూ తీరక
నా దిస్టే నీకు తగిలేటట్టుగా ఉంది-
అమ్మాయీ
యిక నీ అరిపాదంలోఆ కాటుక చినుకుగా
నన్నే నువ్వు చక్కగా దిద్దుకో!

స్వస్థత

ఈ రాత్రిలో పచ్చగా మెరుస్తాయి
పసుపు రాసుకున్న నీ చేతులు-

ఒక లేత సాయంత్రపు ఎండ
తప్పించుకుని వచ్చి చల్లగా
నీ చేతులను చుట్టుకున్నట్టు యిక గదంతా నీ గాజుల జల్లు-

ఆనక
మనల్ని కలిపే రాత్రిలోనే
ఆ వానలోనే, నీ శరీరపు
కమ్మటి పసుపు వాసన నా మాలిన్యాలను శుభ్రం చేస్తుంది

యిక చూస్తుండు అలా
రేపటి నీ ఉదయానికల్లా
అతను ఒక పొద్దుతిరుగుడు పూవై నీలా ఎంత పచ్చగా వికసిస్తాడో!

నీకు ఎక్కడైనా ఎన్నడైనా

నీకు ఎక్కడైనా ఎన్నడైనా
దారి పక్కగా రాలిన ఓ
చిన్న పూవు కనపడితే

ఏ మలుపులోనైనా
దారి దాటేందుకు ఓఅంధుడు భీతిల్లి అవస్థ పడుతుంటే
నిన్ను ఎన్నడైనా ఎక్కడైనా
మసిబారిన ఓ పసి బాలుడు 
చికాకుపరిచేంతగా వెంటపడి
వేలాడబడి అడుక్కుంటుంటే
ఈ లోకాన్ని విసురుకోకు
మనుషులని కసురుకోకు -
ఎందుకంటే
అమ్మాయీ

వాళ్ళల్లో నేను
నాలో వాళ్ళూ
విధిలేక బేలగా దాగి ఉండొచ్చు-

తెలిసినది

చిన్నగా నిను తాకి
సన్నగా చెవి పక్కగా నవ్వుతూ గుసగుసగా ఇలా అంటారు ఎవరో-

'రాత్రిని దోసిళ్ళతో తాగని వారితోనూ
ఒక కన్నీటి చుక్కలో సముద్రాన్ని
చూడని వారితోనూ, మనుషులలో
కురిసే వానలని తాకని వారితోనూ యిక నీకేం పని-?'

నీకు తెలిసినదే అయినా
మళ్ళా అతను ఆ రాత్రికి
ఆ రద్దీ నగర మధుశాలల్లో
ఒంటరి బాహువులచే మళ్ళా మళ్ళా శిలువ వేయబడ్డాడు-

హిమవన్నగ

హిమవన్నగ సౌ౦దర్యపుటుత్తు౦గ తర౦గాలలో
కనబడలేదా నీ క౦టికి లోన ఉన్న బడబాగ్నులు? 
అగుపడలేదా గు౦డెల హాహాకారపుటాక్ర౦దనలు?
మస్తిష్క౦ మొద్దుబారి, కర్తవ్య౦ విక్రయమై
చేరాల్సిన తీరాలు, వేయాల్సిన అడుగులు
వేవేలై, ఏపాలై ఏ పాళ్ళై ఏ వేళై ఎప్పటికో
అ౦దన౦త ఆకాశపుట౦చులకై ఎగబాకే హర్మ్యాలై
కనిపి౦చని గమ్యాలై నేలనానకున్న౦తగ
ని౦గిలోనె నెలవయ్యే జ౦గమ దేవర కొలువై
రాట్న౦ నడుపుతున్న విరాట్ స్వరూప౦ తానై
మూడువ౦దలా అరవై కక్ష్యాలను చక్ర౦ తిప్పే స్ఫూర్తితో
అఖ౦డమైన తేజ౦తో భూతలమే నడిపేటి
కన్న తల్లి దయనీయ శృ౦ఖలాల ఛేది౦చి
పురోగమనానికి తిరిగి దారి చూపు కర్ణధారి
ఎప్పటికో ఎచ్చటనో మత్తుగా కప్పుకున్న
దుప్పటీల తొలిగి౦చి, జాగృతపరచే తేజ౦ 
మున్ము౦దుకు నడిపేది ఎన్నటికో ఎప్పటికో
లేవ౦డి లేవ౦డి, కనబడలేదా అదిగో
తూర్పున తెలతెల్లవారు సుప్రభాత కిరణాల
ఉదయకా౦తులు నీ కన్నులలో పొడలేదా
నిన్ను నిలువునా కుదిపి లేపలేదా ఇప్పటికీ?

నయనాలు

నయనాలు శ్రవణాలవుతున్నాయి .............
చందమామ పాడే వెన్నెల రాగం వినాలని !!
మనసు మయూరమై ఎదురుచూస్తోంది ...........
నెలరాజు కురిపించే వెన్నెల వర్షాన తడవాలని !!!

మనసుకో

మనసుకో మత్తు కమ్మేస్తుంది. అప్పుడది అలోచించదు.
ఆ మత్తు ప్రేమ మైకం కావచ్చు, స్వార్థం ప్రేరణ కావచ్చు. 
ఉచ్చం, నీచం మర్చిపోతుంది, మంచి, చెడు లెక్కచెయ్యదు. 
బంధాలను లెక్కచెయ్యదు, బాధ్యతలను త్రోసిరాజు. సంఘం అగుపించదు. 
అదేమంటే అంతా నా ఇష్టం అంటుంది. అడిగేందుకెవరునువ్వంటుంది.
కన్నీళ్ళకు కరగదు, సెంటిమెంట్ పెట్టుకోదు. ప్రశ్నలను పట్టించుకోదు. 
తనను వేలెత్తి చూపితే వెలేస్తుంది.నిలదీసి అడిగితే ఎదిరిస్తుంది.
చంపేందుకైనా, చచ్చేందుకైనా రెడీ ఐపోతుంది. 
ఆత్మీయతలు ట్రాష్, అనుబంధాలు ఫూలిష్, ఐనవాళ్ళను హూ కేర్స్?
జరిగే కాలమంతా తనముందు మోకాళ్ళమీద కూర్చుని బానిసగా..
ఊడిగం చేస్తుంది, చేయాలి అన్న అహం తో సాటి వారిని నిర్లక్ష్యం చేసి,
తనను తాను సర్వంసహా సామ్రాజ్య రారాజు లా అనేసుకుని...
ఇష్టం వచ్చినట్టు బ్రతికేస్తుంది. ఇహపరాలకు తనే కర్తనుకుంటుంది.
నింగి జార్చిన పిడుగులా ఒకనాటికి కాలం తన పంజా విసురుతుంది. 
నిర్మించుకున్న మహాసామ్రాజ్యం పటాపంచలు కాకతప్పదు.
అప్పుడు గుర్తొస్తాయి వాస్తవాలు. అక్కడ తెలిసొస్తాయి..తన తప్పులు.
కానీ, లాభం ఏమిటి నేస్తం?? అన్నీ పోగొట్టుకుని వెదుక్కోవడం,
చిమ్మ చీకట్లో గుడ్డివాడి చేతి దీపమే! వెలుగున్నా చూడలేని స్థితికదా?

రాత్రి కలలో

రాత్రి కలలో పూసిన జ్ఞాపకాల పూలు

తెల్లవారితే రాలిపోతాయేమో అన్న భయంతో

మూసిన కను రెప్పలు విడివడడం లేదు

... కాని తెల్లవారింది కొండల చాటునుండి సూరీడు

నీ తలపుల పూతోటలో కోసుకొచ్చిన నా స్మృతుల పూలమూట

భుజాన వేసుకొని బోలెడు నవ్వులతో బయటికొచ్చాడు

నిన్ను మరిచిపోదామన్న అంతరంగానికి మరుపు వచ్చింది కానీ

నా పిచ్చితనం కాకపోతే నువ్వూ నేనూ

నువ్వూ- నేనైతే కదా మరిచిపోగలగడం

నువ్వే నేనైన నాడు ఏకమైన ఏకాంతం

మరిచిపోదామన్నా మరపురాని మధుర కావ్యం

అందుకే రాతిరి పూలు రాతిపూలైనా పరిమళమే

ఎప్పుడు తలుచుకున్నా నీ జ్ఞాపకలన్నీ మధురాతి మధురమే.

వేయి ఆలోచనలు, ఒక్క ఆరాధన..!

నిరంతరం 
నీ మధురోహల ప్రనయోద్వేగం లోనే తేలియాడుతూ
నా మనో వాంచల
పరిణామ బింబం లో ప్రయాణిస్తూ ఉంటాను
నీ ఆత్మీయ అందాల అందలాన్ని ఎక్కాలని
కలలు కంటూ 
చెట్టంత మోహాన్నీ
నేలంత ప్రేమనీ
ఆకాశమంత కాంక్ష నీ
సముద్రమంత ఆశనీ 
నాలో నేనే అదిమి పట్టుకుంటాను..


నువ్వేమో --
ఆషాఢ మాసపు మేఘాలకి
వంగ పండు రంగులద్ది
దేహమంతా చీరెగా చుట్టుకుంటావు.. 
పసిమి రంగు మెరుపు తీగెలను
కంటి లోంచి ప్రసరింప చేస్తూ
ఎదురుగా కూచుంటావు..
గోరింటాకు రంగులద్దుకున్న గోళ్ళతో 
నా హృదయాకాశ దేశం పై ముగ్గులు వేస్తూ
చిర్నవ్వు కిరణాల వెలుగులతో 
నా గుండెల పై వర్షిస్తావు..


బంగారు కొండా,
నీ ప్రతి కదలికలో 
నాకు ఓ చిత్రం కనిపిస్తుంది 
నీ నడుం వంపులో 
నాకు ఓ ఆశ్చర్యం పలకరిస్తుంది 
నీ నడకల మువ్వలలో 
ఓ లయ వినిపిస్తుంది
నీ కురుల లోంచి 
నాకు ఓ పరిమళం వీస్తోంది
నీ నిండు పొంగులలో 
నాకు ఓ దాహం పుడుతోంది
నీ మనసు భావాలలో 
నన్ను ఓ ఆత్మీయత స్ప్రుశిస్తోంది..


గుండె పరవశమై- మనసు నీ వశమై
మాట తన్మయమై - చూపు నీ ధ్యానమై
దేహమంతా
నీ ఆలింగన చుంబన సంగమాలలోని
అద్వైత స్ఫూర్తి కోసం పరితపిస్తోంది..


బంగారూ,
నువ్వే కదా నా అప్సరవి- ఆశ్చర్యానివి
నువ్వే కదా నా స్వరానివి - స్వర్గానివి..!

ఆకాశమంత

ఆకాశమంత ప్రేమని హృదయంలోకింకింపచేసి
భావుకత్వపు నాగలితో నా మనస్సుని చదును చేసినా
ప్రేమపదవిత్తనం మొలకెత్తేందుకు ఆలోచిస్తోందెందుకని!
కనురెప్పపరదా వెనుక ప్రతిఫలిస్తున్నా
పదగవాక్షపు పరదా తొలగించి బయటికొచ్చేందుకు 
అంతులేని ప్రణయప్రసవవేదన పడుతోందెందుకని!
నా ప్రేమని పదాల్లో పలకాలని విఫలయత్నం చేసి 
నాల్గువేదాల సాగరమంత పదజాలాన్ని ఆవిష్కరించలేక 
నా హృదయాకాశన్నంతా నీ సుకుమారహస్తాల్లో ఇమిడే కుసుమాలుగా మార్చి
మమతానురాగాల దారాలతో చుట్టి, భావ నక్షత్రం గుచ్చి నీకందిస్తున్నా
నా చేతనున్న ఈ కుసుమాలే నా అలౌకిక ప్రేమకు సాక్ష్యాలని నీకు తెలియజెప్పేందుకు 
మరుభూమినెంచుకున్నా..ఇంతకన్నా వేరేమీ చేయలేకున్నా 
నీ చితిలోనైనా తోడొస్తానని మాత్రం మాటిస్తున్నా 
నువ్వు తేల్చిచెప్పక మరుజన్మకై వరమిస్తానన్నా.. 
ఈ మరుభూమి సాక్షిగా ఈ క్షణమే మరణిస్తానంటున్నా !!

తలదించుకున్న

తలదించుకున్న ప్రతివాడూ
తప్పు చేసినట్టుకాదు...
తల ఎత్తుకున్న ప్రతివాడూ
తప్పు చేయనట్టుకాదు.. 
కాలం అనే ప్రవాహంలో
కొట్టుకుపోయే ప్రతి మనిషి వెనకా,
వెలుగు పరుచుకోలేనంత చీకటి ఉంటుంది...
ఆశ తోడున్న ప్రతి మనిషి ముందర
చీకటి కమ్మలేనంత వెలుగు ఉంటుంది.. 


గర్వించే గతమున్నోడికి
వర్తమానంలో గర్వభంగమయ్యే 
ప్రమాదం ఉంటుందేమో కానీ..
గాయం చేసిన / గాయపడ్డ గతమున్నోడికి..
వర్తమానంలో ఘన చరిత్ర రాసుకునే అవకాశం
మాత్రం కచ్చితంగా ఉంటుంది.. 

చెలిమీ క్షమించవూ?

మది చివుక్కుమన్న ప్రతిసారీ నువ్ గుర్తొస్తావ్
మెల్లగా తలనిమిరే నీ చల్లని స్పర్శ గుర్తొస్తుంది
నువ్వేమైనా సాధించగలవురా అనే నీ తోడ్పాటు గుర్తొస్తుంది
పోన్లే వదిలేయ్ నీలాంటి మంచినేస్తాన్ని వదులుకోవడం 
వాళ్ళ ఖర్మ బంగారూ....నువ్ వజ్రానివిరా అన్న నీ నమ్మకం గుర్తొస్తుంది...
కానీ నేను నిన్ను గాయపరిచిన క్షణాలు మాత్రం 
ఎప్పుడూ గుర్తురావ్ అదేమి ఖర్మమో
అన్నిసార్లూ నవ్వుకుని మరలా నన్ను చేరదీసిన నువ్వు
ఇప్పుడు మాత్రం నన్నిలా ఒంటరిని చేసి అలిగి దూరం పోయావేమిరా?
నా కంటి చినుకై అన్ని వేళలా తోడున్న నువ్వు దూరమైతే నేనేమవాలి?
అదేంటో మరి నా కంటి కునుకూ నీకు తోడయ్యింది....
కనుల కమలాలు పత్తికాయలయ్యాయి
నా మనసు నాకు అత్తిపత్తయింది....నువ్ రావా....
నీ చెలిమిలో ఉన్న లోకం నాక్కావాలి కానీ నీ బంగారానికింకేం వద్దు...
ఏయ్ ! నా చిన్నారి నేస్తమా! రావా మరోమారు….

వద్దంటే వినవు కదా ....మనసా !

కొండకోనల వెంట 
ఎండమావుల వెంట 
సెలయేరుల వెంట 
వెన్నెల వెంట
పున్నమి వెంట 
అమని వెంట 
యామిని వెంట 
కొలను కమలాలవెంట 
గులకరాళ్ళ వెంట 
గుడి గంటల వెంట
కోయిల వెంట 
కోనేరు వెంట 
కోవెల వెంట 
కడలి వెంట 
కెరటాల వెంట
అలల వెంట 
జలపాతాల వెంట 
మంచుపూల వెంట 
పూల వనాల వెంట 
భ్రమర,తూనీగల వెంట 
విహంగాల వెంట 
పతంగాల వెంట 
హరివిల్లుల వెంట 
చిరుజళ్ళుల వెంట 
విరి వెల్లువల వెంట 
మరుమల్లెల వెంట 
ఆరుద్ర ,మిణుగుర్లవెంట...
కంట నిదురే లేకుంట 
ఈ లోకమంత 
పాంచ భౌతిక సృష్టి వెంట 
గిర గిరా తిప్పేసి ,అన్ని చోట్లా 
అక్షర పుష్పాలనన్నీ విసిరేసి ...
మాల కట్టుకు రమ్మంటే ....
మనసు కెంత హాయి !
నా కలానికెంత విందోయి!!

ఊహ సుందరి

గుండెల్లో గందరగోళం, మనసులో మాయజాలం 
దాహం లేదు,ఆకలి లేదు నువ్వెవరు.....?? 
నిద్రలో ఉలికింత, పగలే కలవరింత....... 
ఇదివరకు ఎరుగని వింత నువ్వెవరు...?? 
చిరు చినుకుల జల్లుల్లొ సిరి వెన్నెల ఏటిలో, 
మరు మల్...లెల వాగులో తేలుతున్న నువ్వెవరు...??
పారే సెలయేరు సాక్షిగా మరుగునున్న చెలిమికి 
వలపు భారం మోస్తున్న నువ్వెవరు....??
గుప్పెడు గుండె చప్పుడులో..... 
నీకై అనుక్షణం నా ఈ నిరీక్షణం...!!
మాయదారి చూపుల్లో నా తలపు 
బంధించే నువ్వెవరు....నువ్వెవరు...??
ఓ..... ..ఊహ సుందరి.......

ప్రేమ

"ప్రేమ" విషయంలో..
"స్వర్గం", "నరకం" తలుపులు పక్కపక్కనే ఉంటాయి...!!
చూసుకుని తట్టాలి.... లేకపోతే అంతే సంగతులు...!!
ఎందుకంటే..
ఒక తలుపు తెరుచుకుంటే,
తనివి అస్సలు తీరదు...
మరొక తలుపు తెరుచుకుంటే,
కంట తడి అస్సలు ఆరదు....!! 

నీకు తెలిసిన నిన్నలో

నీకు తెలిసిన నిన్నలో
నిజంగా నువ్వున్నావా?
నీకు తెలియని రేపులో
నువ్వంటూ ఉంటావా?


కలల్ని కంటూ
కలత పెంచుకుంటూ.. 
నీ సొంతమైన 'నేడూని
నువ్వు కోల్పోతున్నావుగా..


వెలితి చూపిస్తూ వెళ్ళిపోయే
ఒక్కో క్షణం ఓ గుణపాఠమే.. 
అయినా సరే తీరదేమిటో,
మనసుతో ఆడుకునే మనిషి ఆరాటమే..


పొందినవాటిని పట్టించుకోని మనిషెప్పుడూ
పోగొట్టుకున్నవాటిని లెక్కపెట్టుకుంటాడు..
అర్హతలేనివాటికి అశృవులు ధారపోస్తూ..
అక్కర్లేని జ్ఞాపకాలకి ఆయువు పొడిగిస్తుంటాడు.. 

ఏమని హెడ్ లైన్ పెట్టను

ఆమె : శ్వాస నిశ్వాసల పోటి ... 
గెలుపు మాత్రం నాలో దాగిన నీది 


అతను :రెండు శ్వాసల సుగంధం ఒకటైతే పోదా ఓటమి గెలుపుల రూపం.. పోదా స్వేదంలో కరిగిన దూరం.. నీది నాది కాని . . నూతన సవ్వడి నిర్వచించే నవ నాడి 


ఆమె : స్వేదపు దారులు వెతుకుతు పరిమళా నాస్వదించి మర్చిపోయా ..సమాధానాల వేట ఎలా చేయను అని 


అతను :ఉన్నావా నా తలగడలో దాగిపోయవా శ్వాసవై 


ఆమె : దాగిపోయి చెవిలో గుస గుస లాడుతున్న వినిపించానా ?


అతను :ఈ వేడి నీ శ్వాస దేనా కరిగిస్తోంది 


ఆమె :స్వేదంలో చల్లదనం భయపడుతుంటే దైర్యం చెప్పాలే 


అతను: ఊ 
మాటలు భలే నేర్చావే ?


ఆమె : సాంగత్య దోషమే కదా.. ఓటమి ఒప్పుకోలు పత్రం పై సంతకం చేయండి 


అతను :కలిపిన గోరు ముద్ద తినిపిస్తూ .. చాలు చాలు ఇవ్వాల్టి గెలుపు నీదేలే అని నవ్వు చుక్క సంభాషణకు ...♥ 

అమ్మ....

అందలేని అందం

అందలేని అందం నీ ప్రేమ…, 
బందానికి అందం నీ ప్రేమ…., 
నీతో వున్నా క్షణం నా కంఠం నుంచి 
వచ్చెను స్వరం. నువ్వు లేవు అనే నిజంతో 
కుమిలిపోతున్న అనుక్షణం.....,
మరళ జన్మంటూ వుంటే ఉండాలి నీతో 
... మరోక్షణం…..!! 
నీ __________ ... 

అలా కూచున్న చోటనే

అలా కూచున్న చోటనే
చెదలు పడుతున్నా కదలనితనం...

నిప్పులు కురిపిస్తున్న ఎండ పట్టినా
దాటు దాటనితనం...

కుంభవృష్టిగా వాన కురిసినా
చెక్కు చెదరనితనం....

గడ్డ కట్టుతున్న చలిపులి వణికిస్తున్నా
కాలు కదపనితనం...

ఏదో వెంటాడుతూ
మనసంతా అలికిడిలేనితనం...

నన్ను నేను ఆవిష్కరించుకోలేక
మూగబట్టినతనం...

అవును ఇది
గుండె అంచుల కరకుదనం...

మైలు రాయి విరిగిన చోట
ఆగిన పయనం...

ఈ నాచు పట్టినదనం
విదిల్చే నీటి బిందువుపై
ఓ నీరెండ ప్రతిఫలిస్తే???