పువ్వుల కన్నీరు

ఏ పూజకో నోచుకున్న హారం లోనో ఏ కానుకకో విరబూసిన పుష్ప గుచ్చం లోనో సుమ స్వరాక్షరాలుగా ఏ కొత్త కావ్య రచన చేయాలనుకున్నాయో ఏ మనోహర గానం ఆలపించాలనుకున్నాయో ! నల్లని నీడల అడుగుల కింద విరిగి పడుతున్న పువ్వు రేకుల శబ్దాన్ని వింటున్నావా! వాడి పోతున్న పువ్వుల రోదన చూస్తున్నావా! వరదలై పారుతున్న పువ్వుల కన్నీటిని స్ప్రుశించావా ! పరిమళించకుండానే నలిగి పోతున్న పువ్వుల ఆక్రందనలు పువ్వులై నవ్వకుండానే రాలి పోతున్న మొగ్గల ఆవేదనలు ఎలా ధ్వనిస్తున్నాయో చూడు ! కాంక్రీటు జంగల్లొ కరెన్సీ నోట్లకు అమ్ముడుపోయిన కాలాన్ని జనారణ్యంలో కాలుష్యమవుతున్న మానవీయ విలువలని మౌనంగా నిందిస్తున్నావా భారంగా భరిస్తున్నావా మానవ హారంలో మమకారం దారమైతే ఏ పువ్వు వాడిపోదు ఏ హారం తెగి పోదు ....Srinivas Reddy Paaruvella

నాలోని నీతో ఒక మాట

పూవుల లాలిత్యానికి మురిసి పోతాను అంతమాత్రాన మనసులో మాలిన్యాన్ని ఊహించకు ఫలము లోని మధురత్వానికి లొంగి పోతాను అంతమత్రాన హృదయములో దౌర్భల్యాన్ని ఊహించకు సృష్టి కారుడు గీసిన చిత్రానికి నిశ్చేష్టుడు నైతాను అంతమాత్రాన దృష్టి లోపముందనుకోకు నిశబ్దములో భరించలేని శభ్దాన్ని వింటూ మౌనంగా వుంటాను అంతమాత్రాన మూగ వాడిని అనుకోకు చేప కన్నులు చెరువులో ఈదినప్పుడు,నాకన్నులు కాలువలైతాయి అంత మాత్రాన బలహీన మైన గుండె కాదు కడుపులో ఖడ్గాలు దాయడం చేత గాదు అంతమాత్రాన యుద్ధ విముఖున్ని గాదు నీవు నన్ను శిలువ వేయడానికి సహకరించాను అంత మాత్రాన నీవు గెలిచినట్టుగాదు ...మూర్తిరాజు అడ్లూరి

డైరీలోని పేజీలు ||

బంగరు పూతలతో అక్షర నగిషీలు దిద్దాలనుకున్న జీవితపు డైరీలోని పేజీలన్నీ మస్తిష్కంలోని శరీరంతో పోటీపడి ముడతలు చిరుగులతో చరమాంకానికి చేరుతున్నాయనే భ్రమ. .... పదే పదే సంపుటాల తిరగబోతలో డైరీలోని పేజీలన్నీ కళతప్పుతున్నాయి .... పుటల పుటల్లో నిన్నటి మనోహరం పదే పదే గుర్తొస్తుంది బాల్యంలా వచ్చిపలకరించి ఊహకు అందేలోపే ఒంటరి తనాన్ని నాకొదిలేసి జారిపోయింది ... కిటికీ పక్కన జారబడి ఆలోచనల్ని విస్తరించుకునే లోపు.. మళ్లీ డైరీలోని సంపుటాలు రెప రెపలాడుతున్నాయి .. ముడతలు పడిన తెల్లని శరీరంతో మొన్నటి జ్ఞాపకాన్ని గుచ్చి గుచ్చి మరీ గుర్తు చేస్తున్నాయి ... జీవితం సగానికి చేరుకోనేలేదు డైరీలోని పేజీలు మాత్రం చరమంకానికి దగ్గరపడ్డాయా అన్న భ్రమ ... రాళ్ళు రప్పల్లో బురద గుంటల్లో కూరుకుని, చిక్కుకుని తెల్లని పేజీలు మరకలవుతున్నాయి .... ఎప్పటికప్పుడు అప్రమత్తం చేస్తూ వెంటాడుతున్న నిశ్శబ్ధపు కేరింత జీవిత కాలం రూపంలో తరుగిపోతూనే ఉంది ... అదిగో డైరీలోని పేజీలు తెల్లటి శరీరంలా.. ముడతలు పడుతున్నాయి ... ముగింపు రాయడానికి వీలులేకుండా పుస్తకం నిండా గాయాలు ...గంగాధర్ వీర్ల

నీ జ్ఞాపకాలు!

1 చేజారిన నీ ప్రతి జ్ఞాపకం తిరిగి నన్నే చేరుతున్నాయ్ 2 విర‌బూసిన ప్రతి పూపొదలో పరిమళమై నను తాకుతున్నావు ప్రియా 3 ఊహల్లో నివు వర్ణాలయ్యావా? మలిసంధ్య సింధూరాన్ని నీలో కలిపేయనా? 4 నీవు లేని నీ జ్ఞాపకం నా హృదిలోగిలిలో రేఖా చిత్రమైంది 6 నా జ్ఞాపకాల్లో నీవెందుకు కనిపించవు? ఓహ్! నా గుండెల్లోనే నీవు పధిలం కదా! 6 ఈ తెమ్మెరెలు...సమీరాలు....వెన్నెలలు నీ సాంగత్యంలో ఎప్పుడో చవిచూశా! 7 నీ చెంతకు చేరిన నా ఏకాంతం పొగిలి పొగిలి ఏడ్చింది...నీవేక్కడికెళ్ళావనడిగింది సి.వి.సురేష్

స్మ్రుతుల్లా ...

గుర్తులను చెరుపుకుందామనుకున్నాను చెరగని ముద్రల్లా నన్ను వెంటాడుతున్నాయి కష్టాల సముద్రం కదా! కెరటాల ఘోష ఎక్కువే! **** మనసు మార్చుకున్దామనుకున్న ఊసరవెల్లి కదా మాట వినడం లేదు **** మబ్బులు -మనసు మసకబారిన జీవితం మబ్బుల్లో చంద్రుడు ఆకాశంలో నేను **** ఆలోచనలు తేనిటీగలు కోర్కెలు తేనె పట్టు అంతర్లీనంగా నేను కదిలిస్తే ముళ్ళు గుచ్చుకుంటాయి ప్రతాప్ కత్తిమండ

వర్తమాన భారతం!

ఏదో బ్లాక్ అండ్ వైట్ చిత్రం 'త్రీ' డి లో చూసినట్లుంది ఇరవయ్యొకటో శతాబ్ధంలో కానీ మాటలు లేవు కళ్ళకు దగ్గరగా భయభ్రాంతుల్ని చేస్తోంది

ఆటవికజాతులు బాగా గుడ్దలేసుకున్నారు అరుపులు కేకలు విశృంఖలత ఆలెవరో తల్లెవరో మృగాలే భయపడుతున్నాయ్ కలాలు ..జెండలు చెతుల్లో మూలుగుతూ పడివున్నారు నిద్రను కొంటున్నారు నిద్ర నటిస్తున్నారు అస్పష్టంగా అక్షరాలు రంగులు గొంతుపెగలడం లేదు ఎవరికీ వినిపించని కేకలు రక్తాన్ని ఎవరో చల్లారుస్తున్నారు గుండెల్ని పెకిలించి అమ్ముతున్నరు శరీరాంగాలతో వ్యాపారం లాఠీలు తుపాకులు పట్టుకొని ఆటవికన్యాయం అములుచేస్తున్నారు ఎవరుచల్లారో తెలియదు నా వంటిపై రక్తపు మరకలు నా శరీరాంగాలు ఒక్కొక్కటే మాయం గుండెను ఎవడో ముక్కలు చేసిపోయాడు నేను నిర్జీవినా? సజీవినా? నేను చేతనమా? అచేతనమా? సగటు మనిషినేమో! సశేషం! వర్తమానం లాంటి భూతకాలం భవిష్యత్తే లేని వర్తమానం వర్తమాన భారతం.....! సి.వి.సురేష్

జీవితచక్రం!

వంటిపైన ఏవో రంగురంగుల చిత్రాలు టాటూలో....ఎవరైనా గీసారో చాలా అందంగా .. కాలం రంగులను పట్టుకెళుతోంది ఎవరో అదేపనిగా చిత్రాలను చింపేస్తున్నారు చిన్నగా శుషిప్తిలోకి ఊర్మిళను జోకొడుతూ మెళుకువ ఉన్నట్లే ఉంది కానీ గాఢనిద్ర‌ కళ్ళుతెరచుకొనే నిద్ర‌ ఆర్థనాధాలూ...విప్లవనినాదాలు నాకు తెలియకుండానే నడుస్తున్నా ఇన్సోమ్నియా కాదు. జాగృతి లోనే కోమా స్థితి సూర్యున్ని వెంటాడిన చంద్రుడు వెన్నెల జిమ్ముతూ సేదతీరాడు మళ్ళీ కోడి కూత‌ ఇప్పుడు సూర్యుడు వెంటపడుతున్నాడు ఒకటే పరుగులు ఒకటీ.....రెండూ....మూడూ..... లాబొరెటరీలల్లొ ప్రయోగాలు అస్థిత్వాలే కోల్పోతున్నారు క్షణ విరామెరుగని ఒక యంత్రం కాసేపు ఆగాలనుకుంది విశ్రమించాలనుకుంది. యంత్రాలు ఆగుతున్నాయి పుడుతూనే ఉన్నాయ్ సూర్యచంద్రుల‌ దోబుచులాటలు అగలేదు! ఏం జరిగినా సరే రెండు వాయువులు కళ్ళల్లోకి చెరుతున్నాయి రెటీనా లో రసాయినిక చర్య‌ కళ్ళ వెంబడి ......ఏవో నీళ్ళు హా.........అవి కన్నీళ్ళు!!!! ఒకోసారి పేర్లుమార్తాయి.... సి.వి. సురేష్....

వర్షించాలనే కోరిక పుట్టినట్టు

నా చెప్పుల్లో వాడి కాళ్ళు /ఎస్.వి.రామశాస్త్రి/ జీవితపు నీలి ఆకాశంలో బాల్యపు చిరుమేఘాలు రాగానే నాలుగు అడుగులు నేర్చుకునే సరికి నా చెప్పుల్లో వాడి కాళ్ళు చేరుతాయి నాన్న చెప్పేవాడు ఎవరి బాధనైనా తెలుసుకోవాలంటే వారి చెప్పుల్లోకి నీ కాళ్ళు చొప్పిస్తే తెలుసుకోవచ్చని వీడికి ఇదేమి కోరికో ఇప్పటి నుంచి బాధల్ని తెలుసుకోవాలనుకుంటాడో.. సరదాకి వేసుకోవాలనుకుంటాడో.. తెలియదు కాని నా చెప్పులు వేసుకోవడం అంటే వాడికి ఇష్టం సత్యమేమంటే.. బట్టలు వేసుకోని బాల్యంలో నిక్కర్లు ధరించాలని నిక్కర్లు తొడుక్కునే రోజుల్లో పేంట్లతో ఎప్పుడు ఊరేగుతామా అని చూస్తాం మీసాలు మొలవని రోజుల్లో గడ్డం ఎపుడు గీస్తామా అని తొందరపడ్తాం మీసాలు మొలచి రంగు వెలసిపోతున్నపుడు బాల్యపునది లోకి దూకి తనివితీరా స్నానమాడి దేహాన్ని చల్లబరుచుకోవాలని అనుకుంటాం ఇపుడు నా చెప్పుల్లోకి వాడి కాళ్ళు వెళ్తున్నప్పుడు బాల్యపుపాదరక్షల్లోకి నా కాళ్ళు వెళ్ళడం గమనిస్తున్నా ఎస్.వి.రామశాస్త్రి

శిశు గీత

ఏ అనుబంధం నన్ను కడుపులో పెంచిందో, ఏ అసహనం నన్ను అక్కరలేదు అనుకుందో, ఏ సమస్య నన్ను వదిలించుకోమందో, ఏ నిర్ణయం నన్ను బుట్ట దాఖలు చేసిందో, ఏ ఆలోచన నన్ను అంతం చేసిందో, ఏ విషాదం నన్ను దూరం చేయమందో, ఏ సందిగ్దం నన్ను తప్పించుకోమందో, ఏ సందర్భం నన్ను సాగనంపిందో, ఏ సలహా నన్ను చంపివేయమందో, ఏ సమాజం నన్ను పంపివేయమందో, అమ్మా నాన్నలకే అక్కరలేని నేను, అన్యులైన మిమ్ము అడుగుతున్నా. ఎక్కడిదీ బిడ్డలను చంపుకునే అసాంఘిక ధర్మం? ఎక్కడిదీ ఆడపిల్లలను కడతేర్చే ఆటవిక న్యాయం? ఎక్కడిదీ మానవతను మంటగలిపే బుద్దిమాంద్యం? ఎక్కడిదీ అంతరాత్మను చంపుకొనే అంధ అజ్ఞానం? ఎక్కడిదీ వారసత్వపు శకలాలను మూటగట్టే మూఢత్వం? ఎక్కడిదీ మాతృత్వాన్ని మంటగలిపే గొడ్డుమోతుతనం? ఎవరు తెచ్చారు ఈ సంకరజాతి సంస్కృతిని ? ఎవరు నేర్పారు ఈ వికృతనీతి విష క్రీడని? ఎవరు ఎదుర్కుంటారు ఈ విపరీత పరిణామాన్ని? ఎవరు వేటాడుతారు ఈ విషపు విహంగాన్ని? నిష్టూరమన్న (అమంగళం) నన్ను, సృష్టి కి ప్రతి సృష్టిగా గుర్తించే వరకూ నేనింక తిరిగి రాను. Meraj Fathima

భామిని విలాసం

ప్రభాత కిరణాలు పుడమికి సుప్రభాత గీతాలాలపించే అరవిచ్చిన పసిడి కిరణాలు అవనికి కొత్తాందాలిప్పించే నింగిని నిలిచిన ఆదిత్యుని మెరుపు తిమిరాన్ని నిర్జించే ఉదయభాస్కరుని ఎరుపు అతివ బుగ్గలకూ పెదాలకంటే మందారం పడతి సిగలో ముడిచి నుదుట అరుణతిలకమద్దే తీరైన కనుముక్కుతీరుతో మీనాక్షి మోము మరింత శోభించే వల్లెవాటు చాటున దాచినా దాగని రమణి అందాలు మదిలో తపనలు రేపే తేనెల నెలవైన సుగంధాల కుసుమ కన్యకవని భ్రమరాలే భ్రమపడి తాకవచ్చే కనకాభరణాలు తొడిగిన భామిని మేని రంగు పసిడి కిరణాలకే పోటీకొచ్చే కాపుకొచ్చిన అందాల జవ్వని శరీరాకృతిపై పచ్చని ప్రకృతికి సైతం ఈర్ష్యోచ్చే ............ విసురజ

కొంపముంచిన ఆశ....!!

ఒక పడవ సముద్రపు హృదయాన్ని చీల్చుకుంటూ పరుగులు తీస్తోంది.... చీకటి తెరలని భానుడు చీల్చుతున్న వేళ.... ఒక మనిషి చల్లటి గాలిని పీల్చుకుంటూ ఊహల వెంట పరుగు తీస్తున్నాడు నిరాశల సౌధాలని ఆశ, కూల్చుతున్న వేళ .. వలలో చిక్కిన చేపల బరువుని బట్టే ఆ జాలరి ఆకలి కరువు తీరుతుంది మరి... అందుకే ఆ ప్రయాణం అలుపుకి ,ఆలి పిలుపుకీ ఆగని ప్రయాణం... వాతావరణ శాఖ వారి హెచ్చరికలని బేఖాతరు చేసిన అతను సముద్రపు తల్లిపై నమ్మకంతో ముందుకెళ్తున్నాడు ... తిరిగిస్తాను అనే 'నమ్మకం' ఎన్నటికీ నిలవదు అని నమ్మక.... విసురుగా విసిరాడు వలని సముద్రంలోకి ఒక చోట ఆగి.... సగం నిండింది వల కానీ, అతగాడి మనసు పూర్తిగా నిండలేదు మరి... మరో సారి విసిరాడు మరిన్ని చేపలు పొగయ్యాయి... మళ్లీ విసిరాడు... ఇంకొన్ని పోగయ్యాయి అవసరాన్ని మించి ఆశపడితే ఆపదే అని తెలియదతనికి .. ఇంతలో తుఫాను ముంచెత్తింది రాక్షస అలల దాడి మరోవైపు సాగుతుండగా... ఈ ఘోరకలికి అదృశ్య సాక్షి అయిన సూరీడు తుఫాను వెలిసే సరికి పశ్చిమపు ఇంటికి పలాయనం చిత్తగించాడు... భయం తోడుగా భర్తని వెతుక్కుంటూ వచ్చిన భార్యకి తను పట్టిన చేపలతోనే మొగుడు ఒడ్డుకి కొట్టుకురావడం కనిపించింది తక్షణం ఆమె కాళ్ళ కింద నేల కంపించింది... ఆ ఊరికి మళ్లీ తెల్లారింది కానీ ఆమెకి కాదు....!! -శతఘ్ని...!!

కవిత్వమెలావుండాలి

కవిత చూడగానే కొత్తపుస్తకం వాసనేయాలి చేతిలోకి తీసుకోగానే ద్రాక్షపళ్ళ గుత్తిలా నోరూరించాలి ముద్దాడగానే వాక్యం మల్లెపూల గబ్బలా మృదువుగా తాకాలి అమాంతం నోటిలో వేసుకునే పిప్పరమెంటులా ఉండొద్దూ.. కనీసం బండరాళ్ళమధ్య పారే సెలయేరులానైన ఉండాలిగదా లోపలినుండి పొంగి వచ్చే వరదను రిజర్వాయర్లలో ఆపగలిగే ఆనకట్టలా ఉండాలి కొండనైనా పిండిచేయగలమనే గుండెధైర్యాన్నిస్తూ భుజాన చెయి వేసి నడిచే స్నేహితునిలా ఉండాలి చదువుతున్న పాఠకుడి ఊపిరి వెచ్చదనానికి కరిగి గాయంపై రాసిన నవనీతమై మెరవాలి దుర్మార్గం పై వ్యక్తమయిన ఆగ్రహంలా ఉందాలి మొత్తంగ చెప్పాలంటే అన్యాయం ముంగిట్లో ఎగిరే ఎర్రజెండాలా ఉండాలి రెడ్డి రామకృష్ణ

కట్టే తెంచిన యువ ఆవేశం

కట్టే తెంచిన యువ ఆవేశం, పొంగుకొచ్చిన మనో జ్ఞానం మనిషికిచెను సింధు రూపం,బయటికోచ్చేను భారత నామం, యుగాలాయెను ,సుఖములోందేను ,రాజులోచ్చిరి,రతనాలోచ్చితి, పడవలోచ్చితి,పధము మారితి ,భూమి పండగ ,రైతు నవ్వగా , దేశ సంపద కళకళలాడ ,పేరు పైపైకి ఎగసిపోగా , నాడు పడెనే సొత్తు నీడ,నాశనం మరి దరె చేరగా, రాజులేరి,రాజ్యాలేయి,ధరణి ఒంటరి అయ్యెను,భారత ఖండం భోసేను. తెలుపు నీడకు కడుపు మాడగ,ఉక్కుపాదం పుట్టగా , ఎదిరుతిరిగిన భారత బిడ్డకు ఇనపగుండు జవాబయే , ఆలోచించిన మితవాద బృందం శాంతి స్తోత్రం పాడగా, నవ్వుకొన్న తెల్లవాడు, చెరుకుపిప్పిని వదిలిపోయే.... భారతమాతకు సిగ్గుచేటు,జాతికి అది స్వతంత్ర పోటు , నిజం తెలిసిన నాటికి ,తల్లికి మిగిలే వ్యర్ధ శోకం , పుట్టెడు మంది పిల్లలున్నా ,లేదు మరి ఇంగిత జ్ఞానం, అసూయ వచెను,అవినీతి పెరిగెను, మంది పెరిగెను ,మంచి తగ్గెను, కులములోచెను,పాయచేసేను ,వర్గాలోచన మదిన మెదలగా, రాజకీయం మరల గెలిచెను, ప్రేక్షకులై ప్రజలు చూడగా, పదవులెన్నొ మారెను ,ఫలితేమేమో, దేశానికి పరకాష్టను మిగిల్చెను . కామదెయ్యపు కోరలేమో తల్లి,చెల్లెలను ఒంటరి చేయంగా , తల్లి భారత మేమి చేయును ,తల్లడిల్లిన తలవంచక, ఎత్తి ఏడ్చెను భారతమాత,వికటనవ్వుల యువత మాత్రం , నడక సాగించే చూసి చూడక. ఇది నా మాతృభూమి,భరతఖండం , నేను-నువ్వుల భుక్త కందం . -వెంకట్ వడిశెట్టి

ఇదేనా మానవ జాతి

ఇదేనా మానవ జాతి ఇదేనా రాచ నీతి పురుషాహంకారానికి ప్రతీక స్త్రీ జాతికి ఎక్కడ రక్షణ?? మానవాళికి సిగ్గుచేటిది ప్రజలారా ఇకనైనా మేలుకోండి పాయలకులారా భద్రత కలిపించండి... తన దేహం వదిలి తను మరో లోకం చేరుకోని మనకు తీరని భాదని మన దేశంలో భద్రతకు ఒక ప్రశ్నను సంధించిన దామినికి ఇది అంకితం. మగాడిగా పుట్టినందుకు మొదటి సారి సిగ్గు పడుతున్నాను.. వివేక్.

నువ్వే దైవం

నీలో దాగున్నదే దైవత్వం మానవత్వం తలుపులు తెరిచి చూడు సాటి మనిషిని ప్రేమించి చూడు నిజమైన అనందంలో అందం చూడు .. బాటసారి..

Cute Telugu Love message 4 u....!

లక్ష్మి శ్రీనివాస్

Telugu love message 4 u...!

లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నువ్వు లేని ప్రేమ నాకు ఎందుకు?

ప్రక్రుతే లేనప్పుడు ...ప్రపంచం ఎందుకు..? వెన్నెలే లేనప్పుడు ... చంద్రుడు ఎందుకు..? కలలె లేనప్పుడు ... నిద్ర ఎందుకు..? తుమ్మెదలు వాలలేనప్పుడు...పుష్పాలు ఎందుకు..? మదురమైన మాటలులేనప్పుడు ..స్వరం ఎందుకు..? ప్రేమే లేనప్పుడు ... మనస్సు ఎందుకు..? నువ్వే లెనప్పుడు... నేను ఎందుకు..?నా ప్రేమ ఎందుకు..? లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నువ్వు-నేను

నువ్వు వెన్నెలవైతే... నేను చందమామను నౌతా... నువ్వు వసంతం అయితే... నేను కొకిల నౌతా... నువ్వు నవ్వితే ... నేను నీ చిరునవ్వు నౌతా... నువ్వు బాధ పడినప్పుడు... నేను నీ కన్నీటి బొట్టు నౌతా.. నువ్వు నింగివైతే... నేను నేల నౌతా... నువ్వు నక్షత్రానివి అయితే..నేను మెరుపు నౌతా...నువ్వు నేనైతే.... నేను నువ్వవుతా...మనప్రేమకు పూల బాట వేస్తా................. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

Papi kondalu

పాపికొండల వంపుసొంపుల కన్నా, నీ నడకల వయ్యారాలు మిన్న ... ప్రక్రుతి అందం కన్నా , నీ ముఖవర్చస్సు మిన్న... కొకిల పాటల కన్నా, నీ మాటలు మిన్నా... ఎర్రని చందమమ కన్నా, నీ నుదుట కుంకుమ బొట్టు మిన్న... చల్లని చిరుగాలి స్పర్స కన్నా, నీ కౌగిలి మిన్న ... నా మీద నీకు గల ఇస్టం కన్నా, నీ మీద నాకు గల ప్రేమే మిన్న... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

I LOVE YOU ......

Iన వాళ్ళు ఎందరు వున్నా... Lఅప్పుడూ నేను నిన్నే తలుచుకుంటాను... Oక్క సారి అయినా నా గురించి ఆలోచించి... Vలైనప్పుడల్లా నన్ను ప్ర్రేమిస్తూ... E నా జీవితం లోకి ప్రవేశించు... Y భవం గా ... Oడు దుడుకులు లేకుండా నిన్ను చూసుకుంటూ .... Uoటాను ........ లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నాకు తోడు........

నా ప్రేమకు అర్ధం లేదు.....నీ తోడు లేకుంటే...... నా జీవిత గమనానికి గమ్యం లేదు.....నీతో ఏడు అడుగులు వెయ్యకుంటే..... నా నిదురలో స్వప్నం లేదు.... నీ ద్యాస లేకుంటే.... నా మనసుకు ఓదార్పు లేదు.... నీ స్వరం వినపడకుంటే ... నా దేహనికి జీవం లేదు.. నీ శ్వాస తోడవకుంటే ...... మన బంధానికి విలువ లేదు .... నీ మెడలొ మూడు ముళ్లు వేయకుంటే ...... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ప్రేమకుతోడు

విరబూచిన పుష్ఫాలకు తెలుసు నువ్వంటే నాకిస్టమనీ.... పయనించే గాలికి తెలుసు నేనంటే నీకూ ఇష్టమనీ...... మండే అగ్నికి తెలుసు మనతో ఏడడుగులు వేయించాలనీ..... ఆకాసానికి తెలుసు మన ప్రేమ ఎంత ఎత్తులో వుందో అనీ .. పారే జలపాతానికి తెలుసు మన ప్రేమకు అంతం లేదు అనీ ... ఈ భూమికి తెలుసు మన ప్రేమ కలకాలం వుంతుంది అనీ.... ఈ ప్రక్రుతి లోని పంచభూతాలు తొడుండగా మన ప్రేమకు భయ మేలా ........! లక్ష్మి శ్రీనివాస్

అన్ని నేనై..

నీ పాట లో పల్లవి నేనై.. నీ మాట లో మంచిని నేనై.. నీ ఆట లో విజయం నేనై.. నీ ఆనందం లో చిరునవ్వు నేనై.. నీ భాద లో ఓదార్పు నేనై.. నీ ప్రయత్నం లో ప్రోత్సాహం నేనై.. నీ కనుల లో కాంతిని నేనై.. నీ స్వప్నం లో శాంతి ని నేనై.. నీ రాజ్యం లో రాజు ను నేనై.. నీ కవిత లో కవి ని నేనై.. నీ హ్రుదయం లో ప్రేమను నేనై.. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ఎలా జీవించను..?

కళ్ళు మూసినప్పుడల్లా నువ్వు కనిపిస్తూ ఉంటే.. ప్రతీ శ్వాస శ్వాస కు నువ్వు గుర్తొస్తూ ఉంటే.. ప్రతీ రాత్రి నా కలలో కొచ్చి నీవు కవ్విస్తూ ఉంటే.. నిన్ను ఎలా మరువను మరచి ఎలా జీవించను..? లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ప్రేమ-నమ్మకం

ఓర కళ్ళ నీ చూపులతో............ మధురమైన నీ మాటలతో............ వయ్యారపు నీ నడకలతో............ నిన్ను పొల్చనా రతీ దేవి తో............ నన్ను చంపుతున్నవు నీ అందం తో.... మూడు ముళ్ళు వెయ్యాలి నీ మెడలో పసుపు తాడుతో.... ఏడు అడుగులు నడవాలి నీతో........ నువ్వు జీవితాంతం తోడుండాలి నీ ప్రేమ దాసుడునైన నాతో..... నా ఈ చిన్ని కవితను రాస్తున్నాను ధైర్యం తో...... నన్ను ప్రేమిస్తావనె నమ్మకం తో............... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నీ ప్రేమ నాకు సొంతం

కనగల కనులకు సొంతం ప్రక్రుతి అందం, వినగల చెవులకు సొంతం సంగీతం, అనుభవించే యేను కు సొంతం చిరుగాలి స్పర్మ, అందుకో గల నా మనస్సు కు సొంతం నీ ప్రేమ. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

మన ప్రేమ

నీ కళ్లు కోరుకుంటున్నాయి నన్ను ఎప్పుడు చూడాలని నీ పెదవులు ఆరాటపడుతున్నయి నాతో మట్లాడలని నీ చెవులు చెప్పుతున్నయి నా మటలను వింటువుండమని నీ చేతులు నిన్ను అడుగుతున్నాయి నాతో చెయ్యి కలపాలనీ నీ పాదాలు తెగ సంబర పడుతున్నాయి నాతో ఏడు అడుగులు వెయ్యాలనీ నీ మనస్సు కోరుకుంటుంది నన్ను ప్రేమిస్తునానని చెప్పాలనీ నా మనసు ఎదురు చుస్తుంది నువ్వు ఈ విషయాలు నాతో ఎప్పుడు చెపుతావొ అని నా మనసుకు తెలుసు నువ్వు ఎప్పటికైనా చెపుతావనీ ఆ దేవుడు కి తెలుసు మనల్ని ,మన ప్రేమని ఒకటి చెయ్యాలనీ లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ప్రేమ అంటే ఇదేనేమొ

ప్రేమ అంటే ఇదేనేమొ పరిమలించేది పువ్వు నన్ను మైమర పించెది నువ్వు మల్లీ మల్లీ చూడాలనిపించెది నీ నవ్వు అందుకే నువ్వంటే నాకు లవ్వు లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నా కల లో

మొదటి సారి నిన్ను చూసాను బస్ స్టేండు లోనీ అందానికి దాసుడనై చెప్పను ఐ లవ్ యు దియెటర్ లోమనం రోజూ కలుసుకుంటున్నాము పార్కు లోమన ప్రేమ విషయం తెలిసింది మీ ఇంటి లోతరువాత పెద్దలు చేసారు మన పెళ్లి గుడి లోకానీ ఇదంతా జరిగింది రాత్రి నా కల లో... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నీ కోసం నవ్వుతూ ఇక బ్రతికేస్తాను.

మన పరిచయమే ఒక పుస్తకమై, ప్రతి అనుభవం ఒక జ్ఞాపకమై, అపురూపమైన నీ రూపాన్ని దాచి, రాసే ఈ అక్షరాలే మన సాక్ష్యాలు ఏడు అడుగుల దూరంలో, విధాత ఆటకి విడిపోయాము కాని, చివరికి మిగిలే మన ప్రేమలో, ఓడిపోయి కూడా మనం గెలిచాము

గతముతో నేను సతమతమవుతూ, ఒంటరిగా ఎన్నో క్షణాలు గడిపాను. ఆపుకోలేని అశ్రువులతో తడిచి, ఈ యెదలో నా వ్యధ దాచాను. దేవుడినే ద్వేషించాలి, తలరాతనే దూషించాలి. నమ్మలేని నిజాన్ని మరిచి, నీ కలలో ఇక జీవించాలి. నా మౌనంలో నీ సంతోషం ఉందని, ఈ హృదయానికి సర్దిచెబుతాను. నవ్వే నివ్వెర పోయేలా, నీ కోసం నవ్వుతూ ఇక బ్రతికేస్తాను. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

జన్మంతా ఇక నిరీక్షణలే.....

'నేస్తం', అంటూ నా కోసం నీ స్నేహం జత చేసావు. నాకే తెలియని, ఇక ఫై మరువని నడకను నాకే నేర్పావు. తీరం అంతు ఎంతైనా, అలలకు అలసట కలిగేనా ? మన దూరం కరిగిన నా కలలకు నీ ఊహే అందెనులే. చెదిరిన కల మన గతమైనా , చెరగని రూపం నీదేలే . పెదవులపైనా చిరునవ్వైనా కలిగిన అది నీవేలే...

గెలుపు ఓటమి తేడా తెలియని చెలిమే మనలో చిగురించేనా. పసిపిల్లలమై మనసులు తడిసిన, ఇరువురి కనులే చమరించేనా. మౌనం కూడా మన భాషేనా ? హృదయం తొంగి చూస్తుంది. తెలుపని మాటలు ఎన్నో ఉన్నా, మన భావం ఒక్కటయ్యింది. చలనములేని క్షణములు ఎన్నో సరసకు రమ్మని పిలిచేలే... రోజు నీకై వెతికే కనులకు , జన్మంతా ఇక నిరీక్షణలే..... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

తనే చెదిరిపోనీ కలగా మిగిలి పోయింది......

అందమైన చీకటిలో వెన్నెల లాగ నిశీధిలో ఉషోదయం లాగ నిర్మానుష్యంగా గా ఉన్న నా మనసులోకి తనోచ్చింది మరిపిస్తూ మురిపిస్తూ మైమరిపిస్తూ ఏదో మాయ చేసింది. ఎం జరుగుతుందో తెలియదు కాని తను కన్పించగానే ఒళ్ళంతా విద్యుత్ ప్రవహిస్తుంది తనని చూడగానే ఏదో ప్రకంపన, మనసు తన వైపే లాగుతుంది, అదేదో గురుత్వాకర్షణ శక్తి లాగ...! చీకట్లోకి చందమామ వచినట్లు తనోచ్చింది నా జీవితంలోకి... అదేంటో చందమామ రోజు వస్తూనే ఉంది కాని తనే చెదిరిపోనీ కలగా మిగిలి పోయింది...... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నీవు నన్నెందుకి లా చేశావని అడుగలేను ఆర్హత నాకు లేదుకదా..?

మాటలు తడబడుతున్నాయి.... జరిగింది జరుగుతోంది ఏమౌతోందసలు కొన్ని జరిగిన జరుగుతున్న నిజాలు నన్ను తగల బెడుతున్నాయి నామీద నాకే అసహ్యింవేసేలా.. నామీదనాకే విరక్తి కలిగేలా చేస్తున్నాయి నేనోడి పోయా అని తెల్సుగాని ఇంత ఘోరంగా ఓడిపోయాని ఇప్పుడిప్పుడే తెలుస్తోంది.. నన్నోడించీ నోడి నోట విన్న నిజం నన్ను కాల్చేస్తుంది... దగ్దం అవుతున్నా వాడి నోట ఆ నిజం విన్నప్పటి నుంచి .. నేను వేదనతో తట్టూకోలేక తగల బడుతున్నా నా గుండె ఆ నిజంలో తగల బడుతోంది... అది శవంకాలిన వాసన వేస్తుంది ఒకప్పుడు కళ్ళెదురుగా జరిగిన నిజం.. నన్ను ఓ వెష్టుగాడిని చేసింది

ఇప్పుడు నన్న నేను తగలబడేలా చేస్తుంది.. గుండె మండుతోంది.. నిద్ర పట్టడం లేదు నాకేదో జరుగుతోంది నామీద నాకు అసహ్యం వేస్తుంది.. ఎందుకిలా నాకే జరుగుతోందో అర్దం కావడంలేదు నన్నెందుకిలా దారుణంగా ఓడిస్తున్నావు.. నేను నేను గా ఎప్పుడో కోల్పోయాను నా కన్నీటీకి విలువలేదు .. నా వేదనకు అర్దం లేదు.. నన్నెందుకు అర్దం చేసుకోవు.. చల్లని చంద్రుని నీడకూడా నాకు పగలు లా అనిపిస్తున్నాయి.. ఎందుకో చంద్రుని చల్లని కాంతిలో కూడా నాకు నడిసూర్యుడిలా నన్ను కాల్చేస్తున్నాయి పగలు చీకటిలా చీకటీ పగలులా .. ఏంటో పిచ్చి పిచ్చిగా మారిపోతుంది లోకం నన్ను నేను గా బ్రతుకుతున్నప్పుడు జీవితంలో ప్రవేశించి ఇప్పుడు నన్నెందుకిలా కాల్చేస్తున్నావు.. అప్పుడలా ఇప్పుడిలా నీవు నన్నెందుకి లా చేశావని అడుగలేను ఆర్హత నాకు లేదుకదా..? లక్ష్మి శ్రీనివాస్

కన్నులు కలలను మరచిపోవు...

కన్నులు కలలను మరచిపోవు... ఊపిరి శ్వాసను మరచిపోదు... వెన్నెల చంద్రుడిని మరచిపోదు... నా మనసు నీ స్నేహన్ని మరచిపోదు... విరిసిన వెన్నెల కరిగిపోతుంది... వికసించిన పువ్వు వాడిపోతుంది.. కాని చిగురించిన మన స్నేహం చిరకాలం మిగిలిపోతుంది... వద్దన్నా వచ్చేది మరణం... పోవద్దన్నా పోయేది ప్రాణం.. తిరిగి రానిది బాల్యం.... మరువలేనిది మన స్నేహం.. కుల మత బేధం లేనిది... తరతమ భావం రానిది... ఆత్మార్పణమే కోరుకొనేది... ప్రతిఫలమన్నది ఎరుగనిది...స్నేహమది! లక్ష్మి శ్రీనివాస్

గుండెలో దాచుకునే హృదయనకి తప్ప......

పడీ లేచే కెరటాలు చేసే శబ్ధాలు అందరికి వినిపిస్తాయ్ కానీ కంటి నుండి కారే కనిట్టి శబ్దం ఎవరికీ వినిపించదు ఒక్క గాయపడ్డ హృదయానికి తప్ప ,

అ కన్నీరు చేసే శబ్దం ఎంత ఎక్కువ అంటే కొన్ని వందల సముద్రాలలో పుట్టే కెరటం అంత ఉంటుంది కానీ చిత్రం ఏంటి అంటే అది ఎవరికీ వినిపించదు దాని గుండెలో దాచుకునే హృదయనకి తప్ప లక్ష్మి శ్రీనివాస్

మనసుకి స్నేహం మత్తు

మనసుకి స్నేహం మత్తు నిచ్చి నిద్రపుచ్చుతూమాటలకు మౌనం భాషనేర్పినవ్వుకుంటూ ఇంకా ఎంతకాలమిలా..? ఆగని కాలంకేసి భారంగా చూస్తూభారమైపోతున్న గుండెకేసి జాలిగా చూస్తూచూస్తూ..చూస్తూ.. చెలిని దూరం చేసుకుంటూ ఇంకా ఎంత కాలమిలా..? తొలి పొద్దులో గరిక పూవుపైమంచు తాకి మైమరచింది నేనేనా? ముంగిట ముగ్గుకి రంగులద్ది మురిసిపోయిన మనిషి నేనేనా? వాన చినుకుల్లో కలిసి తడిసి అలిసిపోయిన మనసు నాదేనా? రేకులు రాలుతున్న పూవును చూసిచెక్కిలి జారిన కన్నీరు నాదేనా? ఏది అప్పటి సున్నితత్వం? ఏది అప్పటి భావుకత్వం? ప్రతి రాత్రి నను పలుకరిస్తూ మా ఇంటి కిటికీ లో నవ్వుతూ చంద్రుడు! వెన్నెల ఊసులెన్నో చెపుతూ గుండెల్లో ఊహలెన్నొ నింపుతాడు ! ఏతారకతో స్నేహం కుదిరిందో ఇటురానేలేదు ఈరోజు నిశీధినేలే నెలరాజు! లోకమంతా చీకటి... మనసులోనూ అదే చీకటి...చెప్పలేని ఏదో వెలితి..... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

గుర్తులను చెరుపుకుందామనుకున్నాను

గుర్తులను చెరుపుకుందామనుకున్నాను చెరగని ముద్రల్లా నన్ను వెంటాడుతున్నాయి కష్టాల సముద్రం కదా! కెరటాల ఘోష ఎక్కువే! మనసు మార్చుకున్దామనుకున్న ఊసరవెల్లి కదా మాట వినడం లేదు

మబ్బులు -మనసు మసకబారిన జీవితం మబ్బుల్లో చంద్రుడు ఆకాశంలో నేను ఆలోచనలు తేనిటీగలు కోర్కెలు తేనె పట్టు అంతర్లీనంగా నేను కదిలిస్తే ముళ్ళు గుచ్చుకుంటాయి స్మ్రుతుల్లా ...

నీవు లేని నాతో నేను తెలుపగలనా? ప్రియా ఇకనైనా... ?

ఓ నయనం వర్షించే నీ కోసం..ప్రియా ప్రియా నీ రూపు చెరిపేయమంది మరునయనం... ఓ పాదం కోరే నీవులేని లోకం వైపు పయనం.. నీ అడుగుల బాటలో సాగమంటుంది మరుపాదం... ఓ అదరం అడిగే నీతో మాటలసమరం..

మౌనశాంతిన్ని ఆకాంక్షించే మరు అదరం... మది ఆశించే నీ కౌగిలి భానిసత్వం.. విరహపు స్వేచ్ఛను కోరుతుంది నా హృదయం... గతం పంచుకోమంది నీతో జీవితం.. ఒంటరిగా జీవించమంటుంది వర్తమానం... ఇలా! నన్ను రెండుగా చీల్చే ఈ నరకయాతన.. నీవు లేని నాతో నేను తెలుపగలనా? ప్రియా ఇకనైనా... ?

కళ్ళులేవు

ఒళ్లంతా ముళ్లు ఊహల్నిండా జెర్రులు నిలువెల్లా కీటకాలు తనువెల్లా కందిరీగలు మనుషులు నడిచే విషపు పురుగులు నాజూకైన పడగలతో నతికి ఉన్న సర్పాలు నవనవలాడే స్టైళ్లతో పొంచి ఉన్న మృగాలు ఊరుఊరంతా న భయం న లజ్జా ఇప్పుడు ఏ చోటైనా కామాంధులకు కళ్లు లేవు అసలు ఈ దేశంలో న్యాయదేవతే గుడ్డిగా బతుకీడుస్తోంది. అమ్మా! జర పదునెక్కు అక్కా! కారప్పొడి మర్చిపోకు చెల్లీ! నువ్వు పెన్సిల్ చెక్కు చిట్టి తల్లీ! నువ్వు పండ్లు పటపట కొరుకు

ఏంటీ జీవితం ఏంటీ జీవితం జీవించా అనుకున్నా నేను కాని మరనించానని తెలీక నివన్నది నిజం అనుకున్నా నా అనుకున్నది ఏదన్నప్పుడు నిజాన్ని మర్చిపోలేక గతాన్ని ఓర్చుకోలేక ప్రస్తుతాన్నితలచుకొని భాదపడుతూ.. బ్రతికాలా చచ్చామోతెలీక కారనాలన్నీ కన్నీరుగా మారినప్పుడు జగమంతా కన్నీటి కొలనులో జారిపోతుంది మనస్సుకు పారిపోయే అవకాశం లేనప్పుడు గుండె దిగజారి.. మనస్సు చేజారి ప్రపంచం అంతా చీకటిగా కనిపిస్తుంది — LAKSHMI SRINIVAS.

ఏళ్ళు గడిచినా

ఏళ్ళు గడిచినా అతడు పాటై వెంటాడుతూనే ఉన్నాడు బహుశా ఇంత గొప్పగా కదిలించటం అంటే జీవితాన్ని గొప్పగా అర్థం చేసు కోవటం కానే కాదు బతుకు యుద్ధంగా మార్చుకోవటం బతికింది కొన్ని ఏళ్ళు మాత్రమే కానీ ..అతడు జనం పక్షాన నిలబడ్డాడు .. వారి కోసం పాటలు అల్లాడు ప్రజలు బాగుండాలని కోరుకున్నాడు అందుకోసం తనను తాను మలచుకున్నాడు ప్రపంచ పాటల తోటల వనమాలిగా తన గొంతును.. అర్పించుకున్నాడు .. శాంతి కోసం ఆరాటపడ్డాడు బాబ్..ఎప్పటికి వెంటాడుతూనే ఉంటాడు

నీ సమయాన్ని నేను కొనగలనా?

ఒక వ్యక్తి చాల ఆలస్యం గా ఇంటికి వచ్చాడు. గుమ్మం ముందు తన కోసం ఎదురు చూస్తున్న తన కుమారుడిని చూసాడు. కొడుకు: నాన్న నేను నిన్ను ఒక ప్రశ్న అడగొచ్చా? తండ్రి: హ తప్పకుండ అడుగు.. ...కొడుకు: నాన్న నువ్వు గంటకి ఎంత సంపాదిస్తావ్? ...తండ్రి: అది నీకు అనవసరమైనది. అయిన నీకు ఎందుకు? కొడుకు: నాకు తెలుసుకోవాలని ఉంది , దయచేసి చెప్పండి నాన్న, నువ్వు గంటకి ఎంత సంపాదిస్తావ్? తండ్రి: సరే, నేను గంటకి 1000 రూపాయలు సంపాదిస్తాను. కొడుకు: అవునా, అని తన తలదించుకొని , నాన్న నాకు 500 ఇస్తావా? తండ్రి: కోపంతో నీకు ఎందుకు అంత డబ్బు... నీకు కావాల్సిన ఆట బొమ్మలు, నీకు ఏది కావాలంటే అన్ని తెచ్చాను గా! ఇంకా ఏంటి ? నోరుముస్కోని నీ గదిలోకి వెళ్లి పడుకో. ఆ పిల్లాడు బాధతో తన గదిలోకి వెళ్లి పడుకున్నాడు. ఆ తండ్రి కాసేపు కూర్చొని, ఇంకా కోపంతో ఎందుకు నా కొడుకు ఇలాంటి ప్రశ్నలు అడుగుతున్నాడు. అయిన వాడికి ఎంత దైర్యం నన్నే డబ్బు అడుగుతున్నాడు అది 500 రూపాయలు.

ఒక గంట తర్వాత ఆ వ్యక్తి కొంచెం శాంత పడి , ఆలోచించటం మొదలెట్టాడు... వాడికి బాగా అవసరమైతేనే ఇంత డబ్బు అడుగుతాడు. లేకపోతె అడిగేవాడు కాదు కదా.. అయిన నేను సంపాదిస్తుంది వాడి కోసమే కదా... ఛ అనవసరం గా నా పనిలోని కోపం అంతా వాడి మీద చూపించాను. అని వాడి గదిలోకి వెళ్లి , తండ్రి: నిద్రపోతున్నావా నాన్నా!!! కొడుకు: లేదు నాన్న మేలుకువతోనే ఉన్న. తండ్రి: నన్ను క్షమించు రా నా పని లో కోపాన్ని నీ మీద చూపించ.. ఇదుగో నువ్వు అడిగిన 500 తీసుకో... కొడుకు: ఆనందంతో, థాంక్స్ నాన్న.. అని తన దిండు కింద నలిగిపోయిన డబ్బులుని తీసి లేక్కపెడుతున్నాడు. తన దగ్గర డబ్బులుండి కూడా అడిగిన తన కుమారుడి ఇంకా కోపం వచ్చి... తండ్రి: అయిన నీ దగ్గర డబ్బు ఉండి కూడా నను ఎందుకు అడిగావు??? కొడుకు: నాన్న ఇప్పుడు నా దగ్గర మొత్తం 1000 రూపాయలు ఉన్నాయి. ఇప్పుడు " నేను నీ గంట సమయాన్ని కొనగలనా! దయచేసి మీరు రేపు కొంచెం తొందరగా వస్తే నేను మీతో భోజనం చేద్దాం అనుకుంటున్నా.... వెంటనే తండ్రి కొడుకుని తన చేతులతో కొడుకుని హత్తుకొని, తండ్రి: నన్నూ క్షమించురా!! నేను ఇంకా ఎప్పుడు ఇలా చేయను... అప్పటి నుండి తన కొడుకుతో కొద్ది సమయం గడుపుతూ ఉన్నాడు ప్రియ మిత్రులారా, మీలో ఎంత మంది మీ కొడుకులతో సమయం గడుపుతున్నారు???

గుప్పెడుమల్లెలు

1. ఆయన శృంగారం ఒలికించేది... డి"వైన్" మూడ్స్ లోనే 2. ఎన్ని కలలో... ఎన్నికలొస్తే మద్యతరగతి మనసు 3. ఏ మహానదికైనా, జన్మస్థలం జానెడే, ఒకటితోనే అనంతం 4. చైతన్యానికి పదునుపెట్టే ఖర్మాగారం, మౌనం 5. తారురోడ్డుపై కూడా కాళ్ళు చిక్కుకుంటాయ్. నిరాశ గుండెనంటితే 6. రంగునిబద్ధత లేనిది రక్తం, వర్ణ వివక్ష లేనిది సత్యం 7. అగ్రరాజ్యమైనా ఆకాశం ఆగ్రహిస్తే అదోఃగతే 8. నిద్రపోతున్న గుండె తట్టిలేపేది జ్ఞాపకం 9. ఫోర్జరీ విద్య మొదలయ్యేది ప్రొగ్రెస్ కార్డులనుంచే 10. గుండెబరువు తెలిసేది ప్రేమించిన గుండెకే.

రాత్రికొస్తా ..... రెడీగా ఉండు...!!

ఏమిటో, రాకపోతే రాలేదంటావ్ వస్తేనేమో వదలనే వదలవు ఇలాగైతే కష్టం సుమీ... వచ్చిన దగ్గరనుండి అదే పనా?? మరే పనీ చేసుకోనీకుండా... అని నన్ను నిందించొద్దు మరి నేనొచ్చాక ... సుఖమిచ్చాక... నీ మనసుకెంత హాయిగా ఉంటుందో తెలుసా?? అందుకే వేళ కాగానే వేచి చూడమనేది... పగటి పూట వచ్చినప్పుడు నీకిచ్చే సుఖం వేరు... అదొక రకమైన హాయి.. కానీ నన్ను నువ్వు ఎక్కువసేపు ఉండనిచ్చేది రాత్రి వేళల్లోనే కదా... రోజూ వచ్చినట్టే వస్తా కానీ.. దేనికో కలతపడి కూర్చుంటావు ఇక నేనొచ్చినా నీకేం సుఖం? నాకేం సుఖం చెప్పు? పట్టుమని ఒక రెండు గంటలైనా ఉండలేనప్పుడు... అందుకే, మనసు ప్రశాంతంగా ఉంచు నేనొచ్చాక నిన్నెంచక్కా మరో లోకానికి పట్టుకెళ్తా... మందేసి కూర్చుంటే ఆ మత్తులో ఉంటావు నేనొచ్చిన సంగతి కూడా గుర్తుపట్టలేనంత... ఇక నా విలువేముంది?? నేను నిద్రని... నువ్వు పిలిచినప్పుడు రాను నీ మనసు, శరీరం అలసినప్పుడు నా అంతట నేనే వస్తాగా... ఎటూకానివేళ అలా పిలవకు రాత్రికి కచ్చితంగా వస్తా రెడీగా ఉండు... (ఉదయం నుండి తెగ అలిసిపోయి ఉన్నా.. నిద్దురని రమ్మంటే రాకుండా నాకు చెప్పిన ముచ్చట్లివి... ఇప్పుడు తనొచ్చే వేళయింది... ఇక నేనుంటానే.... ఏదో అనుకుని చదివి నిరాశకి గురైన వాళ్ళతో పాటు, అందరికీ శుభరాత్రి..) - శతఘ్ని.... !! ( వినీల కాంతి కుమార్ )

తెగ నరికిన చంద్రుడు

తెగ నరికిన చంద్రుడు చక్కగానే నవ్వుతున్న వేళ గుంటవూరులో “గుంటగ్రౌండ్”నుండి నత్త నడకతో “బస్టాండ్” కు బయలుదేరాను, పడమటి గుంటలో చంద్రుడు పడిపోతే చీకటి నడక తర్వాత “ఎర్ర బస్” ఎక్కాను... చేతు లెత్తి ఆగమనే చిన్న ఊళ్ళను మన్నిస్తూ దారి కడ్డమై నిలిచే విష సర్పాలను నలిపేస్తూ నా పయనం బస్సులో జనం... ఆలోచనలతో తలను తగలబెట్టేసుకుంటున్నాను చలి “చెర్నకోల” దెబ్బలు పులిని చీమ కుట్టినట్లు... “మంగళ”గిరి చేరేసరికి మసక వేకువ మొలుస్తోంది కుర్రవాళ్లమ్మే “డైలీ” పేపర్లలో ఎర్రక్షరా లింకా కనబడటం లేదు... విజయవాడ దగ్గరపడింది విజయం సాధించినట్లే, బ్యారేజీ మీదుగా పోతూ నేను తలలోని మంటల్ని నదిలోకి విసిరాను, అపుడు “కృష్ణ నది”లా లేదు కృష్ణానది- అరుణ ఉష్ణ జ్వాలా ప్రవాహం అది... సహస్రానేక కరాలతో పరస్పరం కౌగిలించుకుంటూ కలిసి ప్రయాణిస్తూ అదిగో! కనబడటం లేదా! సూర్యుడు- మండుతున్న నది హృదయంలో... నది- ప్రహించే సూర్యుని దేహంలో...

ఒకరి గుర్తింపు

ఒకరి గుర్తింపు కోసం పాకులాడటం ఒక బలహీనత! మనపైన మనకు నమ్మకం ఉంటే అలాంటి భావం తలెత్తదు! ఎవరో ఏదో అన్నారని మంచి పని మానేయ్యడం తెలివితక్కువ! ఏ మంచి కార్యమూ ఒక్కరి కోసం, ఒకనాటి కి పరిమితం అవదు! పోరాటం మొదలు పెట్టి సహాయం కోసం ఎదురుచూడడం, వీరుల లక్షణం కానే కాదు! అది భీరువుల తత్వం! ఎవ్వరూ అర్థం చేసుకోని గొప్పతనాన్ని దేవుడు చూస్తాడు! ఆ నమ్మకం తో వెనుదిరగని పయనం లో వేగం ప్రవాహం! నమ్మిన విలువలకు పట్టం గట్టే వారిని లోకం గమనిస్తుంది! విశాలంగా కనిపించే విశ్వవీక్షణం ఒక గమ్మత్తైన విషయం! చప్పుడు చెయ్యకుండా సాధించే ఎన్నో విజయాలకు అదే మూలం! వేలెత్తి చూపినప్పుడు కంగారు పడకపోతే భుజాలమీద మోస్తుంది! నోటి వాటం, కంటి చూపు లతో కాటేసే సాటి వారికి వెరవకు! పోరాడు, గెలుపు తథ్యం!బలమంటే సైన్యం కాదు నేస్తం! స్థైర్యం!

తేనె చుక్కలు

ఆ. . ఇది విరహమే. . కాకపోతే నాకు ఆకలెయ్యడమేంటీ. . ? దేవ దానవ యుద్ధం. . నువ్వు కొరికిన జాంపండు కోసం. . నువ్వు సగం నేను సగం. . కలిసి. . అర్ధనారీశ్వరుల్లా రెండు జంటలం కదూ. . రేపు నీకో ముద్దిస్తా ఓకే నా? రాగానే నాకో ముద్దిచ్చి ఆ విషయం గుర్తు చెయ్.. నా కనురెప్పలు షికారెళ్ళాయ్. . కళ్ళేమో నీ నవ్వుకి కాపలా. . ఈరోజు నా అడ్రస్ మారింది. . సొట్ట బుగ్గల్లోంచి తేనెలూరే అధరాల్లోకి. . నా కలల్ని పాజ్ లొ పెట్టేస్తూ. . నీ నవ్వు. . ముత్యాల ముగ్గు. . పొద్దున్న వాకిట్లొ నించుని నవ్వేవా. . ? చీకటి అనాధైంది. . నీ నవ్వుతో. . నక్షత్రాలు నయనాలయ్యాయ్. . నువ్వొచిన స్వప్నానికి. . అరవై నిముషాలొక సెకెను. . నీ కౌగిట్లో ఉన్నప్పుడు నా లెఖ్ఖే వేరు. . నేనొక రిప్ వాన్ వింకిల్. . నీ ఒడిలో తలవాల్చిన ప్రతిసారీ. . వస్తావనుకోలేదు. . నేనొదిలేసిన ప్రాణంతో నాదగ్గరకే. .

ఒకే ఒక్క జీవితం!

ఒకే ఒక్క జీవితం! మనిషి కి దేవుడిచ్చే అవకాశం! ఆద్యంతాలు రెండు! పుట్టుక, చావు!! మలుపులు మూడు! బాల్యం, యవ్వనం, వార్ధక్యం! ఉండకూడనివి నాలుగు!అహం,అజ్ఞానం, అవివేకం,అసమర్థత! కావలసినవి ఐదు! మంచి, మమత, సత్యం, సహనం, నిజాయితీ! ఆరు గుణాలు వదిలిపెట్టు.. కోపం, మోసం, అబద్దం, దౌర్జన్యం, అవినీతి, స్వార్థం! ఏడు అడుగుల పెళ్ళి బ్రతుకులో చాలా ముఖ్యమైన దశకు శ్రీకారం! ఎనిమిది నిముషాల సహనం నీ జీవితానికి ప్రతి ఆవేశం లోనూ అవసరం! తొమ్మిది మంది మోసపుచ్చినా, తొక్కిపెట్టినా, కష్టపెట్తినా ... పదవవారికోసం ఎదురుచూసే నిబ్బరమే నీకు శ్రీరామరక్ష! నేర్చుకున్న ఎన్నో లెక్కలకన్న ఈ లెక్క మనిషికి ఎంతో అవసరం నేస్తం!

ఎవడి పాపాన వాడే పోతాడు!

ఎవడి పాపాన వాడే పోతాడు! అనుకుని.. అన్యాయాలను భరించడం పెద్ద బలహీనత! ఎవడు తీసిన గోతిలో వాడే పడతాడు అనుకుని.. మోసగాడ్ని వదిలెయ్యడం దిద్దుకోలేని నేరం! ఎవరు ఎలాపోతే నాకేమిటి! అనుకుని.. కళ్ళెదురు అక్రమాన్ని ఆపకపోవడం ఘోరం! ఎవరేమన్నా నా మంచి నన్ను కాపాడుతుంది! అనుకుని నోరు మూసుకోవడం అసమర్థత! ఎవరో ఒకరు రాకపోరా అని ఎదురుచూడడం! మనలో గుప్తమైన ప్రయత్నలోపం! ఎవరో ఎదగనీయడం లేదు అనుకోవడం.. ఒకరి మీద పడి ఏడిచే చేతగానితనం! ఎవడు వాడు నాకు ఎదురొచ్చేది అని.. అహంకరించడం పేరుకున్న పొగరు కు రూపం! బ్రతకడానికి అవసరమైన దినుసు ఒకటుంది! దాని పేరే విచక్షణ. విద్య కన్న అదే ముఖ్యం! నలుగుర్ని అంటూ, అనుకుంటూ బ్రతికేస్తే చాలదు! జనం మధ్య, జనం కోసం,జనం వెంట నువ్వూ వుంటావ్! మనిషి సంఘజీవే! జనం తో కలిసే బ్రతకాలి! కానీ ఎవరి జీవితం మాత్రం వారే బ్రతకాలి నేస్తం!

ముళ్ళకు పూలు పూయించు

ముళ్ళకు పూలు పూయించు, భారతీ, ముళ్ళకు పూలు పూయించు... ముళ్ళ కళ్ళల్లో పరిమళాలు ప్రసరించు... మేం పెంచుకున్న కుక్కపిల్ల మా పాలిట దొంగ నక్క అవుతుంటే మేం నమ్ముకున్న దేవుడు మా బలి కోరే రాక్షసు డౌతుంటే కుక్కల్ని ఎలా పెంచను! దేవుళ్ళను ఎలా వేడను! అందుకే ఇపుడు మా చూపంతా... పులుల మీద, రాక్షసుల మీద, పులులూ రాక్షసులలాంటి పస గలిగిన ముళ్ళ మీద... మమ్మల్ని నిట్టనిలువునా ముంచుతా యనుకొన్న సుడిగుండాలకు గుండెల్ని ప్రసాదించు, భారతీ, సుడిగుండాలతో రసరమ్య వసంత గీతాలు పాడించు... చీకటి వెలుతుర్ని ప్రసవించేలా చూడు, భారతీ, చీకటి కళ్ళల్లోంచి వెన్నెలల్ని నడిపించు, చీకటి చేతుల్లోంచి సూర్య గోళాన్ని విడిపించు, చీకటి మనసులో ఉషోదయాలు పండించు... బండలకు మన సివ్వు, భారతీ, బండలను పూల చెండులుగా మార్చు, దండల్లాంటి మెత్తని దిండుల్లాగా మార్చు... పాముల కోరల్లో పాలు కూర్చు, భారతీ, పాముల్ని అమృతం పంచేలా తీర్చు, పాముల్ని దేవదూతలుగా మార్చు... కాలం ఉరితాడును పూల దండ చెయ్యి, భారతీ, కాలం పూల దండను మా మెడలో వెయ్యి, నువ్వన్నా మా కింత నమ్మకాన్ని మా మనస్సులో పొయ్యి, తెచ్చి మా నెత్తిన పెట్టుకున్న వాళ్ళను లాగి పారేసే ధైర్యాన్నియ్యి...

ప్రతి నిత్యం

ప్రతి నిత్యం తూరుపున పుట్టే వెలుగును చూస్తూ.. మనిషి కెందుకు చీకటి అంటే గిట్టదు? ప్రతి రోజూ మృత్యువు ఒడిలో ఒరిగే వాళ్ళని చూస్తూ.. మనిషి కెందుకు చావు అంటే భయం? ప్రతి యుద్ధ భూమీ గెలుపును మొయ్యడం చూస్తూ.. మనిషి కెందుకు పోరాటమంటే జడుపు! ప్రతి మోడూ వసంతం లో చిగురించడం చూస్తూ.. మనిషికెందుకు శిశిరమంటే నచ్చదు? ప్రతి శైశవం ఎదగడాన్ని చూస్తూ.... మనిషికెందుకు గతమంటే అయిష్టం? ప్రతి నిట్టూర్పూ ఎదుగురుతిరగడం చూస్తూ.. మనిషికెందుకు నిరాశలంటే అసహనం? ప్రతి నిముషం కరగిపోవడం చూస్తూ.. మనిషికెందుకు కాలమంటే కోపం? ప్రళయాలు ముంచెత్తుతున్నా..యుగాలు కబళిస్తున్నా.. సృష్టి అన్నీ చూస్తూ ఎంత రాటు తేలిందో! పున:పున: ప్రభవించే జగాలను చూడు! విశ్వం లో అత్యున్నత జీవి మనిషే! గమనించాలి నేస్తం! నేర్చుకోవాలి అదే!

చీకటి బీజం

ఒంట్లో రోగ బీజం ఉంటేనే వర్షంలో తడిస్తే జలుబు మొలుస్తుంది, క్రమంగా అది జ్వరం మొక్క కావచ్చు, భయంకర వ్యాధుల ముళ్ళ చెట్టుగా ముదరొచ్చు... బాధతో నువ్వేదో ఔషధాల ఆయుధాలు అందుకొని రోగ నిర్మూలన ప్రయత్నాలు చేస్తావు, తగ్గితే బతుకుతావు... తగ్గక పొతే పోతావు... దురాలోచనే రోగబీజం మనిషి కైనా... మనసు కైనా... మనసులో చీకటి బీజం లేనప్పుడు ఎన్ని కష్టాలు కురిసినా ఎన్ని నష్టాలు తడిపినా రోగాలు మొలవవు దేహంలో నైనా... దేశంలో నైనా...

వంగిపోయిన ఆకాశం

మెరుపులు తగ్గుతున్నా మనసు మాత్రం మహోజ్జ్వల తేజో రాసిగ వెలుగుతూనే ఉంది... చేతి కర్ర వణుకుతున్నా సంకల్పం అణుమాత్రం వంగిపోలేదు... దేహం కృశించి పోతున్నా నాటిన విత్తనాలు మొక్కలై నిటారుగా ఎదుగుతూనే ఉన్నాయి... వయసు మీద బండ రాళ్ళు పేరుకుపోతున్నా మనసు రాజహంసలా మానస సరోవరంలో విహరిస్తూనే ఉంది... అయినా తన వాళ్లకు తా నిప్పుడు చెరుకు పిప్పి... తన దగ్గరి కొచ్చి కూర్చొని మాట్లాడే వాళ్ళే లేరు మనసు విప్పి ... రాళ్ళను వజ్రాలుగా చెక్కలేక పోయాడట! మట్టిని బంగారంగా మార్చలేక పోయాడట! కాగితాల్ని పచ్చ నోట్లుగా ముద్ర లేయలేక పోయాడట! భూముల్ని కొని వాటిమీద పిల్లల పేర్లు రాయలేక పోయాడట! నలుగుర్ని గురించి ఆలోచించి బుర్ర పాడు చేసుకున్నాడట! బుర్రలో కలుపు తప్ప పిల్లలకు పనికొచ్చే పంట లేవీ పండించ లేదట! కొడుకులు, కూతుళ్లు... కోడళ్ళు, అల్లుళ్లు... మనవళ్లు, మనవరాళ్ళు... అందరి పుట్టిన రోజులు మరిచిపోకుండా శుభాకాంక్షలు చెబుతూనే ఉన్నాడు, తన పుట్టిన రోజుకు శుభాకాంక్షలు చెప్పే వాడే లేడు, కనీసం కట్టుకున్న పెళ్ళా మైనా శుభాకాంక్షలు చెప్పదు... పైగా పిల్లలకు శుభాకాంక్షలు గాని మన కెందు కంటుంది ! అయినా తన పిచ్చి గాని పిల్లల పుట్టిన రోజులు, పెళ్లి రోజులు వగైరా గుర్తు పెట్టుకొనే తిరుగు లేని పనిలో తా నెపుడు పుట్టాడో ఎవరికీ పుట్టాడో మరిచిన వాడు ... తన కెందుకు శుభాకాంక్షలు... తాను ఎండిపోయిన మోడు కూడా కాదు కాల్చి చలి కాచుకోటానికి... కాటిలో కాల్చటానికి తప్ప దేనికి పనికి రాడు పిల్లల దృష్టిలో ... ముసలితనంతో పోల్చటానికి ముసలితనం తప్ప మరే ఉపమానం దొరకదు ఈ సృష్టిలో... గాయపడినప్పుడే పెరటి మొక్క గుర్తుకొచ్చేది... తుఫాను వేళల్లోనే లైట్ హౌస్ అవసరం తెలిసేది... ప్రమాదం జరిగినప్పుడే ఆసుపత్రి సేవ లవసర మయ్యేది... షాక్ కొట్టినప్పుడే ఎర్త్ వైర్ విలువ తెలిసివచ్చేది... వృద్ధాప్యం నవతరానికి విలువైన సుమబంధం... చదవగలిగే వారికే తెలుస్తుంది పెద్దల బతుకులలోని సుగంధం... చీకటిలో దారి తప్పే కుటుంబాలకు పెద్ద తలకాయలు వెలుతురు పంచే అద్భుత సందేశ సూర్యగ్రంథాలు.

మనసు కి మనసుకు మధ్య పరదా!

మనసు కి మనసుకు మధ్య పరదా! మనిషికి మనిషికి మధ్య పరదా! ఒకటికొకటి కనపడనీయని దట్టమైన తెర! ఒకరికొకరు కనపడతున్నా పేరుకున్న పొర! చిక్కటి చీకటి పేర్చే దూరం ఒకటైతే, చీల్చి దూరాలుపెంచే అహం ఒకటి! నన్ను, నేను, నాది, నాకు.. స్వార్థం! నిన్ను, నువ్వు, నీకు, నీది..దూరం! మనం, మనకు, మనది ..సంగమం! మొదటిది అహం, రెండోది ఇహం.. ముచ్చటైన, ముఖ్యమైన మూడోది పరం! ఆ మూడోదానికే జ్ఞాని ఆరాటం! వినడానికి నచ్చిన సత్యం ఆచరణకు కష్టం! బంధాలు ఆనందాలు కావు బంధనాలు.. అన్న వాస్తవం గ్రహించేలోపు ఆవిరయ్యే జీవితం! అద్దంలో బింబంలా.. క్షణికమైన, అందమైన.. బ్రతుకుని చూసి ఆనందపడిపోకు నేస్తం! కాలం పేరిట కలిసొచ్చిన జన్మను సార్థకం చేసుకో!

ప్రియా నవ్వుతావు ఎందుకు మిత్రమా ...

ప్రియా నవ్వుతావు ఎందుకు మిత్రమా ... ఇక్కడ కన్నీళ్ళలో నా గుండె స్నానం చేస్తోంది .... హృదయం ఎడారిగా మారింది నీవు నన్ను మర్చిపోఅని తేలికగానే అన్నావు అసలు ఎందుకు నా జీవితం లోకి వచ్చావు, వెలుతున్నావు అది నాకు సాద్యం అయ్యేపని కాదని నీ మనసుకు తెలుసు నాతో మాట్లాడ వద్దు అన్నమాట నీవు ఎలా అనగలిగావోగాని అది నీకు సాద్యమేమోగాని నాకు అస్సలు సాద్యింకాదు అన్నీ నీ ఇష్టమే ప్రియా నా హ్రుదయంలోకి రావడం వరకే నీ ఇష్టం నా జీవితంలోనుంచి నీవు నన్ను వెలివేసినా నా హృదయంలో నిలిచిపోయిన... ప్రియా నిన్ను నేనేలా మర్చిపోను మిత్రమా.. మనసు సంద్రమైంది నీ జ్ఞాపకం తోడేస్తోంది నిన్ను విడిచి ఉండలేను నీ ఊపిరి నా గుండెను తడుముతోంటే నేను గాలై నీ నులి వెచ్చని పాదాలను తాకుతూ నీ పెదవుల మీద మాటనై వుండిపోతా ప్రియా నన్ను మన్నించు నీ కోసం వేచి వున్నా.. మౌనంగా రోదిస్తూ నీ మనసులో చోటివ్వక పోయినా కనీసం నీ జ్ఞాపకంలోనైనా నన్ను తనువు చాలించనీ ...

ఒక కవి చివరి కోరిక

వాడు రక్తంతో తడిసిన ఒక కాగితపు ముక్కనో రాత్రి శిరస్సుమీద వికసించిన నల్లటి సూర్యున్నో ఒక నెత్తుటి నదినో తన పూర్వీకుల చారిత్రిక కందిని వెలుగు రేఖల్నో తన అడుగుజాడలుగా వదిలివెళ్తాడు- పదచిత్రాలు ప్రతీకలు పాత్రలచిత్రణ వంటి గాడిద బరువులతో వాడు నిన్ను బాధించడు- వాడు అస్థిత్వంలేని ఒక గాయపడ్డ నీడ- వాడికి పగిలిన అద్దానికి చాలా చిన్న భేదం మాత్రమేవుంది- ఆవు పేడతో కళాఖండాల్ని సృష్ఠించేవాడికి ఇసుక గడియారంలో ఏముందో తెలుస్తుంది- పరాయీకరించబడ్డ మట్టివాసనలో ప్రొద్దుతిరుగుడు పవ్వుల ధిక్కారస్వరంలో కలం విరజిమ్మిన అక్షర కరవాలాల మొనలమీద కళ అమరత్వం పొందుతుందని వాడికి తెలుసు- కాని ఇప్పుడు వాడు అస్థిత్వం కోసం ఆరాటపడుతున్నాడు- పోగొట్టుకున్న తనున తాను వెతుక్కుంటున్నాడు- తానొక దళిత కవినని సగర్వంగా చాటుతున్నాడు-

ఒక గీతం!

మధుర గీతానివి నువ్వు! ఓ పట్టాన అర్ధమే కావు, మెహదీ హసన్ గజల్లాగ! తెల్లారు మంచు పొగలో ఎగిరే పిట్ట- కన్ను చిదుముకున్నా కనిపించవు, విపిస్తావు! నీరెండన మెరిసే చినుకు- ఎడారి మేను తడిపెయ్యవు, ఉడికిస్తావు! ఐనా... గోధూళి వేళ గుండె తెర పై ఒక ఇంద్ర చాపాన్ని విడిచి పోతావు! * * * అందమైన ఒర, కరుకైన కత్తి- నరికెయ్యవు, నరకంలోంచి తోసేస్తావు! ఒక మబ్బు తునక- మెరుపై వస్తావు, కానీ ఉరిమి భయ పెడతావు! ఒక చల్లని గాలి తెమ్మెర- అల్లనల్లన వీచి జీవితేచ్ఛను ఎగసనదోస్తావు, ఐనా అంతలోనే ఎటో కనిపించక పోతావు! తెలతెల్లని మల్లెపూవు- మనసు గదిలో తియ్యని పరిమళాన్ని పరిచి మరు నిమిషం కరిగిపోతావు! అరుదైన పక్షీ! కనిపించీ కనిపించక కనువిందు చేస్తావు, రెక్కలు చాచి రివురివ్వున మనోలోకాల్లో విహరిస్తూ విశ్రాంతి సంగతే మర్చిపోతావు! * * * దిగులు పురుగు గుండెను తొలుస్తున్నపుడు చల్లని చిరునవ్వై వచ్చి సేదదీరుస్తావు నీ అడుగుల సవ్వడి విని వేచి చూస్తున్నపుడు, పాటల పూదోటలో మైమరచి ఆడుకుంటూ- తుమ్మెద రెక్కలపై వినిపించే తియ్యని రాగమై మూర్ఛనలు పోతావు! * * * ఓహ్! సంగీతం నీ దేహం స్వేచ్ఛ నీ హృదయం ఎందుకు దూరావీ గూటిలోకి? నీ రంగస్థలి కదా ఆ గగనం!

నను కన్న తల్లిని

నను కన్నతల్లిని మోసిన నేల ఇది.. తండ్రిని పెంచిన నేల ఇది.. ఇక్కడ వీచే గాలిలో అనురాగముంది.. పారే గంగలో ఆత్మీయత ఉంది.. అన్నిటికీ మించి నాకీ నేలతో అనుబంధముంది.. మట్టి మనిషిగా పెరిగాను.. మట్టిని మనసుతో తడిమాను.. పట్టెడన్నం మీకు ముద్ద పెట్టి.. పాడె మంచంలో నా గుండెను పెట్టి.. పని కెళ్ళాను.. పైరు పెంచాను.. పంట పండితే పండగ చేసుకున్నాను.. అలాంటి ఈ నేల తల్లిని విడిచి రమ్మంటే,. వలసపోయి వండి వార్చుకొమ్మంటే.., మనలేక , నా మనుగడనే ఆపేస్తున్నా.. ఈ మట్టిలోనే నన్ను కప్పేస్తున్నా.

తెల్లని గులాబీ లా

తెల్లని గులాబీ లా స్వచ్చంగా ఉండాలని నవ్వుతూ నీతో జీవితం పంచుకోవాలని సంతోషంలో .భాదలో నీకై నేనుండాలని నీకు నేను గా నాకు నీవుగా ఉండాలని మనసులో.దాచుకొని చూసుకోవాలని మది అంతరంగంలో నిలచుకోవాలని ఎన్నీ కలలు కన్నాను అన్నీ నిజమనుకున్నాను మాటలన్నీ నిజాయితీ ఉందనుకున్నాను నాకోసమే నీవు పుట్టావనుకున్నాను నా కష్టాల్లో నీవు కోండత అండ అనుకున్నాను తుఫానుల ఇద్దరి మద్యా పెరిగించి దూరం ఎవరో పెట్టారు మనమద్యి వైరం.. కల్లలో పెట్టుకొని చూసుకున్న నాకు కళ్ళలో నీళ్ళు తెప్పించావు ఎర్రగులాబీ లాంటి మనస్సుకు అవమానం అనే రక్తపు మరకలంటించావు తెల్ల గులాబీ లాంటి మనస్సుకు.. అంటినీ రక్తపుమరకలు అనుకున్నా కాని గుండెళ్ళో గుచ్చుకుంటున్న జ్ఞాపకాల కత్తులకు కారుతున్న రక్తం అని గుర్తించలేకపోయా.. అదీ ఇప్పుడు నా ప్రానం తీస్తోంది నీవు కనికరించి ఒక్క పలకరింపుతో నైనా నన్ను ఓదారుస్తావని ఆశ ఇప్పుడు చచ్చి పోతోంది నీన్ను చేరాలనే ఆశ గుండేల్లోనుంచి రక్తంలా చిమ్ముతోంది అన్నీ నీకు తెల్సు. .. తెల్లని గులాబీ రక్తంతో ఎర్రగా మారినా చూసి కూడా చలనం లేకుండా వున్నావు.. అలా ఎలా ఉండగలుగుతున్నావు ఒకప్పుడు ఎంతో ప్రేమగా..జాలిగా.. నాకేం జరుగుతుందో అని కంగారు పడ్డ మనిషి.. ఇష్టపడ్డ మనిషి చనిపోబోతున్నా అంత నింపాదిగా ఉండటం అది నీకు మాత్రమే సాద్యిమేమో

నీలి కెరటాల సముద్రం

నీలి కెరటాల సముద్రం నిండా ఎప్పుడూ చైతన్యమే! అలలెందుకో పసిపిల్లల్లా గంతులేస్తూనే ఉంటాయ్! ఉల్లాసం మనిషికెంత అవసరమో గుర్తు చేస్త్తుంటాయ్! నురగలు తుళ్ళి తుళ్ళి పడుతూ పరామర్శిస్తాయ్! తడి పలకరింతల నిండా మమతే, అచ్చం అమ్మ పిలుపులా! ఎగిసే కెరటం దాగుడుమూతాట ఒక అల్లరి పాఠం! విరిగే కెరటం పున: పోరాటం ఒక ఆయుధ పాఠం! తీరం తాకిన కెరటం నేర్పే పాఠం ఒక విజయధ్వజం! మేఘాలు తొంగిచూసే ఆకాశం.. నేలకొచ్చి ఆడుతోందా.. అన్నట్టు తోస్తాయి అందమైన కెరటాల సయ్యాటలు! నిలకడ తెలియని, నిలబడలేని నీరద కెరటం.. పదహరేళ్ళ పడుచుదనం లా పరుగులు పెడుతుంది! ఓంకారం లోలోన దాచుకున్నట్టు గాలి మోసే హోరు, నాద బ్రహ్మ కూని రాగంలా ప్రకృతి మెచ్చే కచేరీ! తరగలు గా ఎగిసే తెల్లని తుంపర్లనిండా.. వయసు కళల వెచ్చదనం, విరిగిన కలల ఉప్పదనం! ఉప్పొంగే సాగరం ముందు నిలబడితే ప్రతి కదలికా చెప్పక చెప్పే ఎన్నో జీవన గతుల విలాసాలు! దోసిళ్ళతో ఉత్సాహాన్ని ఎగిసి చల్లే కడలి గుండె.. సృష్టికి జీవచైతన్యం నేర్పే దేవుడి బడి నేస్తం!

బుద్ధి వద్దంటోంది

బుద్ధి వద్దంటోంది..సుద్ది చెబుతోంది.. మది విననంటోంది..మారాం చేస్తోంది.. కంట ఒలికిన నీరు కాల్వలై పారుతోంది.. గుండె పలికిన మాట కవితలై పొంగుతోంది.. తోడులేని వాడినని తొలిసారి చెబుతోంది.. కోరకూడని ఆశ అని కోపంగా చూస్తోంది.. అయినా పట్టుదల నన్ను పరుగులెత్తిస్తోంది.. పడతి ప్రణయం కోసం ప్రాధేయ పడమంటోంది

అర్థాంగికి

ఎన్నిసార్లు అడిగి ఉంటావు నీ గురించి కవితరాయమని? నా జీవన ప్రపంచపటానివైన నిన్ను చుట్టి రావడానికి అనుభూతులు తప్ప అక్షరాలు ప్రయాణిస్తాయా? ఇదిగో ఇప్పుడు విను నేన్నీ మొదటి చూపులో పునీతమయ్యానని చెప్తూ నా హృదయం చుట్టూ జలజలపారే నదివి నీవని రాస్తున్నాను పెళ్ళి అనే ఒకే ఒక్క సూత్రంపై కోటానుకోట్ల తంత్రీస్వనాలు మోగించావని మోకరిల్లుతున్నాను ఇదిగో విను నిత్య చైతన్య శిల్పానివైన నిన్ను ఇరుకుమాటల్లో కీర్తించడమెందుకు! అర్థాలకాంతిపై అక్షరాలు ప్రకాశించినట్టు అర్థమై నువ్వు వెలుగుతుంటే అక్షరమై కన్పించేది నేను నువ్వు అలంకరించడం వల్ల ఈ సంసారమొక ఉత్తమోత్తమ కావ్యం.

అబద్ధాన్ని మోస్తున్న అడుగులు

ఆ అడుగులు ఎంత అందంగా కదులుతున్నాయో బాహ్య ప్రపంచపు రంగులన్నీ ఒంటికి పూసుకొని దేహ ముఖ కవళికల్లో బహు ముఖ సిరులొలకబోస్తూ కబ్జా చేసుకున్న దరిద్రాన్ని కనిపించనీయకుండా దర్జాని చూపిస్తూ

బలహీనతలన్ని సర్దుకుంటూ బక్క చిక్కిన మనసును దాచుకుంటూ నఖిలీ నవ్వొకటి నా మీద విసిరేసి ఎవరెస్టు శిఖరమంత ఎత్తైన అబద్ధం మీద నిలబడి పరపతి చూపిస్తున్నాయా అడుగులు అబద్ధం ఎప్పుడూ గడ్డకట్టిన మంచు ముక్కే కరిగిపోక తప్పదు ఆ అడుగులుకు పోరాటం చేత కాదు ఎలాగో ఒకలాగా ముందుకు వెళ్ళాలన్న నైతికతే లేని ఆశ తప్ప అబద్ధాన్ని మోస్తున్న ఆ అడుగులు కనిపిస్తాయి సచిత్ర వర్ణ చిత్రంలా స్వచ్చమైన నిజంలా దర్జా అడుగుల వెనుక కబ్జా చేసిన దరిద్రం కనిపించకుండా పోతోంది గరీబులెవరో నవాబులెవరో ఆ అడుగుల గమ్యం ఏమిటో

దుఖానికి అతీతమైనది

‎''..దుఖానికి అతీతమైనది కన్నీటి భాష అది అనుకోకుండా వచ్చేది గుండెల్లో గూడు కట్టుకున్న విషాదానికి ప్రతి రూపం దుఖమే ఎవ్వనపు తొలినాళల్లో సందడి చేసి ... హృదయాల మీద చెరిగిపోని ముద్రను వేసే ఆ సన్నివేశమే .. ఆ మధురమైన జ్ఞాపకమే ...దుఖం కాలం ఎప్పుడూ .. ఏదో రీతిన కాటేయాలని.. నిర్వీర్యం చేయాలని చూస్తూనే ఉంటుంది ... కన్నీళ్లను ఎవరైతే ఆస్వాదిస్తారో.. దుఃఖాన్ని ఎవరైతే భరిస్తారో వాళ్ళే మనుషులుగా ... మమతానురాగాల వ్యక్తులుగా సమాజాన్ని ప్రభావితం చేస్తూనే ఉంటారు.. ప్రతి నీటి చుక్కలో ఓ హృదయం దాగి ఉంటుంది ప్రతి కనుపాప వెనుక మనల్ని వెంబడించే ..ప్రేమించే మనుషులుంటారు .. మానవత్వాన్ని బోధిస్తారు .. అందుకే మనం మనసారా .. తనివి తీరా ఏడవాలి కన్నీళ్ళతో సాహచర్యం చేయాలి .."

ఎగిరెగిరి

ఎగిరెగిరి గిరికీలు కొట్టి ఎక్కడెక్కడ, చిక్కుకుంటుందో తెలియని గాలిపటం! గాలి వాలును బట్టీ వేగాన్ని మోస్తూ.. మబ్బుల్లోకి దూసుకుపోయెప్పుడు.. దూకుడే తప్ప నిలకడ తెలియని.. అమాయకపు కాగితపు విహంగం! చెట్టుకొమ్మలు, కరెంటు కమ్మీలు.. పాపం, అడ్డగించే ఏ అవరోధాలూ గుర్తురావు! రెపరెపలాడే రంగులు, ఊగిసలాడే తోక.. రివ్వురివ్వున మేఘాల వైపు పయనం! నల్ల మబ్బునును సవాలు చేస్తూ, పిల్లమబ్బును హేళన చేస్తూ, తెల్లమబ్బును వెక్కిరిస్తూ.. చుక్కలకు పోటీ తానంటుంది! సాటి ఎవ్వరూ లేరనుకుంటుంది! సూర్యుడు, చంద్రుడు, ఉరుములు, మెరుపులు.. అన్నీ ఉన్నా ఆకాశం తనకే హక్కని ధీమా! పిచ్చి పతంగానికి తెలియదు దారం తన కాధారం అని! ఎగరేసే వారికి ఒడుపు తప్పినా, ఏ కొమ్మో అడ్డుపడి తాను చిరిగినా.. అక్కడితో కథ సమాప్తం అన్న వాస్తవం, తెలియని అమాయకపు గాలిపటం కథ.. హద్దు, పద్దు తెలియని ఆశల వయసుకో హెచ్చరిక నేస్తం! గమ్యం, గమనం తెలియని ప్రతి పయనం దు:ఖాంతమే!

అందరిలో నీవూ ఒకడివి!

వయసే వస్తుంది సాధించింది లేదు అని వెరుపు! వెరుపెందుకు నేస్తం? అందరిలో నీవూ ఒకడివని మరిచిపోకు. ఈనాడు బలంగా, ఆరోగ్యంగా, ఉన్నతంగా కనిపిస్తున్న మనుషులు, దృఢ చిత్తంతో కార్పోరేట్ సంస్థల్ని, దేశాల్ని ఏలుతున్న మహిళలు ఒకప్పుడు ... వారి వారి భయం, భంగపాట్లను, ఎదుర్కొన్న వారే ... కృంగిపోకుండా, భయాన్ని, నీరసాన్ని ... సామాజిక నిర్లక్ష్యాన్నీ పట్టించుకోకుండా స్వేదించి, పట్టుదలతో ... పడిన ప్రతిసారీ అనుభవాల్ని, ఏరుకుని ... లేచి నిలబడ్డవారే వీరి గెలుపు కు పునాధి, సమశ్యను సూటిగా చూసే ... సంఘర్షణా తత్వమే. బీదవాడ్ని! బహుజనుడ్ని! దాచుకోలేను అస్తిత్వం అని ... సిగ్గు! సిగ్గెందుకు నేస్తం? ఎందరిలోనో నీవూ ఒకడివని మరువకు. నీ సామాజిక సోదరులు ... స్వేదిస్తేనే కూడు జీవితాలు ఉదర పోషణార్ధం వృత్తుల ఆదారంగా బ్రతికే ఎందరో సగటు జీవులు ఒకప్పటి ... దుమ్ము, దూళి, మడ్డి శరీరం మనుష్యులు ఇప్పుడు దేశాన్నేలే ఉద్యోగిస్వామ్యం, ప్రజాస్వామ్యం ... మంత్రులు, మేదావులు! నిన్న బట్టలుతికే చాకలి నర్సన్న నేడు ముఖ్యమంత్రి నిన్న వీదులూడ్చిన గృహిణి రావులమ్మ నేడు గృహ మంత్రి ఏదీ ఊరికినే రాలేదు వారి వారి స్వేదం, కృషి వారి అమర ఆకాంక్ష ఫలితమే వారి వారి విజయ కేతనాల రెపరెపలు ఆలోచించి చూడు నేస్తం! ... అందరమూ కారణ జన్ములమే ప్రతి పుట్టుక వెనుక ఓ ఉద్దేశ్యం, ఓ కారణం ఉంది ఈ సంసారం నీది ... మరిచిపోకు విశ్వమానవాళి కుటుంబంలో నీవో నిర్ణయానివే అని చెట్టూ, చేమ, జంతువులు ఉభయచరాలు ... అన్నీ మన సహజీవాలే జీవించడం ప్రవాహం! ... జీవం ప్రకృతి ప్రసాదం! పంచభూతాల ఆస్వాదన ... ప్రతి ప్రాణి సామాజిక హక్కు స్వాగతించుదాం! అసంపూర్ణతతలెన్నున్నా ... మనం జన్మించిన ప్రపంచాన్ని ... మనను స్వాగతించిన నేస్తాన్ని!

వెన్నెల్లో విందుభోజనం!

వెన్నెల్లో విందుభోజనం! కొబ్బరాకుల నీడల పందిరి! పరుచుకున్న పున్నమి చాప! పైన నిండుజాబిల్లి దీపం! వాయులీనమైన వేణు గానం! గాలికి కదిలే మువ్వల అల్లరి! తడిగా మెరిసే ఆకుపచ్చ అరిటాకు! విచ్చుకున్న జాజి రెక్కల్లాంటి అన్నం! అమర్చిన అరవై నాలుగు అధవురులు! ఘుమఘుమల ఆహ్వానం! అమృతం లాంటి సూపు, అరమగ్గిన రుచికరమైన ఫలాలు! అన్నీ అమర్చిన వెండి పాత్రలు! ఆసనంగా ముఖ్మల్ తివాచీ! ఆ పక్క తాంబూలం పళ్ళెం అత్తరు గుబాళింపుల అగరుధూపం! ఎక్కడుందో స్వర్గం, చూసి వచ్చినవారు ఎవ్వరో!!అదంతా తెలియదు! కానీ ఇది మాత్రం కంటి ముందున్న వాస్తవం! కరగని స్వప్నం! అంతా నిజమే! భ్రమ కాదు, ఊహ కాదు, కల్పన కానే కాదు! ఆలస్యం ఎందుకు ఆరగించడానికి రమ్మంటున్నాయి అన్నీ! కానీ, అదేమిటో ఆకలి ఉండదు, ఆ తిండిలో రుచీ కనపడదు! తినకముందే వెగటు గా అనిపించే విందు! ఊపిరాడని సౌఖ్యం! అంత గొప్ప వైభవంలోనూ..నిట్టూర్పులు ఎగసిపడతాయి! తోడు లేని ఒంటరితనం గుండె ను కబళిస్తోంతుంది! ఎవ్వరూ లేరన్న దిగులు నిండిన మనసు కు ఎన్నున్నా ఏమున్నట్టు?! ఐశ్వర్యాన్ని కోరే కుబేరులు ఏకాకి బ్రతుకుల్ని ఏడుస్త్తూ మొయ్యల్సిందే నేస్తం!

నిన్ను ప్రేమిస్తూనే వుంటాను

బతుకు చౌరస్తాలో

‎"..బతుకు చౌరస్తాలో ఎన్నో మలుపులు ..మరెన్నో అడ్డంకులు ..ఒకానొక సమయంలో ఎందుకు ఉన్నామనే ప్రశ్న మనల్ని నిరంతరం వెంటాడుతూనే .. వేధిస్తూనే ఉంటుంది .. ఎప్పుడు పలకరిస్తుందో తెలియదు కానీ ..రోజులు గడిచే కొద్దీ ..అంతరాత్మ వెక్కిరిస్తూనే ఉంటుంది .. ఒక్కోసారి హెచ్చరిక చేస్తూనే ఉంటుంది .. బహుశా ..జీవితమనే ప్రయాణం బహు గొప్పది .. ఇది అంతులేనిది కూడా కాలం కసురుకునే సమయంలో మనం కోల్పోయినవన్నీ మెల్లగా ..లీలగా మదిలో నది పాయలుగా కదులుతున్నట్టు అవి మనల్ని గుర్తు చేస్తూనే ఉంటాయి .. మనం ఈ లోకానికి అతిథులుగా వచ్చామంతే .. ఒక్కోసారి మన గడువు ఉన్నంత వరకే మన ముద్ర ఉంటుంది ఆ తర్వాత..మనతో పాటే ఇంకొకరు ..మనం వదిలేసిన.. ఇంకా మిగిల్చిన వాటిని .. వాళ్ళు భుజానికి ఎత్తుకుంటారు .. మనకు భరోసానిస్తూ ముందుకు సాగుతామని కన్నీళ్ళతో సాగనంపుతారు అదో ఉద్విగ్నపు సన్నివేశం ఆ అరుదైన క్షణాలను ఎవ్వరు లేక్కించలేరు .. దాన్ని కొలిచే సాధనాలు ఈ ప్రపంచంలో లేవు కూడా .. మన అంతిమ ప్రయాణం .. పక్షులతో స్నేహమే అవి కూడా .. ఆకలేసినపుడు విహరిస్తాయి ఏదీ దొరకనప్పుడు .. ఆసరా కోసం తీగల మీద వాలిపోతాయి .. మన గమ్యం..గమనం ..సంచారం కొద్దిసేపేనన్న నగ్న సత్యాన్ని భోదిస్తాయి ..అందుకే పక్షులు మనసు వాకిట ..సందడి చేసే స్నేహితులు కదూ.."

డబ్బంటే

డబ్బంటే ఏమిటని వాళ్ళ ఉద్దేశ్యం? ఒక టిష్యూ పేపర్ లా జల్సాలకి వాడతారు! చెమట విలువ తెలియదు , శ్రమకి అర్థం ఎరుగరు! పుట్టిన దగ్గర్నించీ పోగైన బ్లాక్ మనీ తెలుసు! పెద్దల పొజిషన్ ఎక్కడో ఆకాశం లో! పలుకుబడి, అమ్మో మాటకి స్టేట్ వణకాలి! కాలు కదిపితే జనం, నోరువిప్పితే పొగడ్తలు! వాళ్ళ ఫోటోలు ఫ్లెక్స్ లు గా వేలాడతాయ్! నచ్చిన ప్రతిరోజూ..పుట్టిన రోజంటూ.. క్లబ్బుల్లో, హబ్బుల్లో, రిసార్టుల్లో..సరదాలు! వెంట నడిచే వాళ్ళ స్వార్థాలే వీళ్ళ.. బాజాభజంత్రీలు. పాపం, నిజం చెప్పే బాపూల్లేరు! అందుకే అశాశ్వతాన్నే సత్యమన్న భ్ర్హమలో బ్రతుకు! ఎప్పుడూ పబ్లిక్ దృష్టిలోనే, ఐతే ఇంటర్వ్యూలు.. కాదంటే వార్తాపత్రికలు వాళ్ళని నిత్యం మోస్తాయి! కుబేర పుత్రులని, జనం మెచ్చిన ఘనులమని.. తమకు తాము మహా గొప్పని భావించే.. ఉన్నవాళ్ళ సంతతి కి అసలున్నదేమిటి నేస్తం?

పరిచయాలన్ని స్నేహాలు కావు

పరిచయాలన్ని స్నేహాలు కావు, స్నేహాలన్ని ప్రేమలు కావు. ఎదో తెలియని ఆనందం, మరేదో గొప్ప అనిర్వాచానియమైన భంధం మన మధ్య...వుంది. పెదవులు మొరాయిస్తున్నాయి.. నీ పేరు తప్ప మరేది పలకమని. చెవులు ఖచ్చితంగా చెప్పేసాయి . నీ మాటలు తప్ప వేరేమి వినేది లేదని కనులు నిన్ను తప్ప మరెవర్ని ఇంత అందంగా చూపటం లేదు.స్వార్ధం తో మనసు ఐతే ఏకంగా శాసిస్తుంది . నా మనసు నాది కాదు అంటూ. మనది కవులకు మాత్రమే ఉపయోగ పడే ప్రేమ కాకుండా .మన ఇరువురిని.. ఒకటి చేసే ప్రేమనుభంద కావలి ..ప్రియ....

ఒసారొచ్చిపో బిడ్డా....!!

ఆర్నెల్ల సంది అచ్చి పోరా అంటాంటే, ఒక్క పూటైనా తీరక పాయెనా నీకు అమ్మని సూన్నీకి? సదువు...... సదువు అనుకుంటూ పట్నం తోక ఇడవకపాయే ఉత్తరాలెన్ని రాసిన... పోనులెన్ని జేసినా..... సెలవులన్నయే ఈయకుండా గంతకనం సదివించుడేంది బిడ్డా మీ కాలేజొళ్లు? ఎద్దు కొమ్ము గుచ్చుకోని, అయ్య నెలరోజుల్నుండి ఎక్కిన మంచం దిగుతల్లేడు.... చెల్లి జూస్తనేమో చాపెక్కి కూర్చునే...!! పాడు జెరం దినమంతా పండుకుని, రాతిరేల నన్ను పండనిస్తల్లె... ఫిర్ భీ, ఎన్ని కట్టెలు గొట్టి ఇల్లు నడుపుతున్ననో నాకే ఎరక.... నువ్వేం ఫికర్ బెట్తుకోకు తీ... అమ్మ రెక్కల్ల బలమింకా ఇంకలే.... ఆళ్ళని బానే సూస్కుంతలె.... అయ్యో నా కడుపు గాల... నువ్వెట్టున్నవ్ అని అడగకనేపోతిని కదా బిడ్డ... ఏలకింత తింటానవా నాయనా?? గదేందో గానీ, యాదమ్మ , కొడుకుని పట్నంల సదివిస్తాంది అని... తండాల అందరంటాంటే కాసింత గర్వమైతదే..!! ఏందో... మనసూరుకోక పక్కింటి మేస్త్రీకి ఉత్తరం పట్కచ్చిన పోస్టాయన్ని బతిలాడి గిది నీకు రాయిస్తున్న.... పోస్టన్నకు యాల అయినట్టుగున్నాది పోతా అంటాండు.. ఇగ నేనుంట కొడుకా... చెప్పిందే మళ్లీ చెప్తాన అనుకోకురా "గా పట్నంల, పోర్ల జోలికి మాత్రం పోకు కొడుకా... నెట్టి మీద నాకు కిరీటాలు పెట్టకుంటే మాయె గాని, రేపో మాపో అన్నట్టున్న నా ఈ చివరి దినాల్లో నెత్తిన ఎక్కి ఆడించే కోడల్ని మాత్రం తేకు నీ బాంచెన్.... చెల్లి, అయ్య ఇద్దరు నిన్ను చానా యాది జేస్తుండ్రు.... ఈలు చూస్కుని ఒసారొచ్చిపో బిడ్డా..... ఆడలేక ఆడలేక ఆడుతున్న నా ఊపిరి ఆగిపోయేలోపు.... ఇట్లు, నీ అవ్వ...!!

అప్పుదాతా సుఖీభవ

దేశంలో కరువుందని కేంద్రం రాష్ట్రంలో కరువుందని రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలు అగ్గొలు పెడతాయి కానీ, ఆ దేష, రాష్ట్ర ప్రజల జేబులకెంత కరువొచ్చిందో ఎవరికీ పట్టదు.... ఖర్చులకి సరిపడా పచ్చకాగితాలేక పస్తులుంటూ పైకి ఉపవాసమని చెప్పుకు తిరిగే ప్రజలెందరో మన చుట్టూ... ఇల్లు ఖాళీ అని బోర్డు పెడితే ఈగల్లా ముసిరే జనం కడుపు ఖాళీ అని బోర్డు పెడితే పక్కకి తిరగడానికి కూడా తలకి మనసొప్పదాయే.... పండగపూట పాయసం వండి పిల్లల కడుపు నింపాలనుకునే తల్లి... క్యూ కట్టి వచ్చే పండగల్లో ఏ ఒక్క పండక్కైనా కొత్త బట్టలు కొనాలనుకునే తండ్రి.... పిల్లల చదువులకి... చిల్లర సామాన్లకి ఇంటి కిరాయికీ ఇతరత్రా ఖర్చులకీ ఆధారపడేది "అప్పు" మీదే...!! నేటికీ చాలా ఇళ్ళల్లో ఇదే తంతు.... అడిగిన ప్రతివాడూ అప్పివ్వలేడు... ఆశ పెట్టుకున్న ప్రతివాడూ అవసరాలు తీర్చలేడు... కానీ... ఎవరో ఒక్కరుంటారు...! వడ్డీ వేసినా ప్రేమని వడ్డిస్తాడు... చుట్టం కాకున్నా, కష్టానికీ-మనకి మధ్యన అడ్డొస్తాడు... ఇప్పుడాకలి అవుతోంది పచ్చడి మెతుకులైనా పర్లేదు ఓ ముద్ద పెట్టండి అంటే, రేపురా బిర్యానీ పెడతా అనే బంధు మిత్రులెందరో మన భారతావనిలో...!! అలాంటి సందర్భాల్లో అప్పిచ్చిన వాడేగా మనకి దేవుడు...!! అందుకే నేనంటా, భక్తి ఉన్నోడికి ఒక్కడే దేవుడైతే... అప్పుచేసే వాడికి ఊరు ఊరంతా దేవుళ్ళే...!! తీసుకున్న అప్పు ముప్పుగా మారకముందే చెల్లించే సత్తా ఉంటే , పప్పుకూడేం ఖర్మ? పకోడీలు... పలావులే తినేయొచ్చు... పర్లేదు... లేదంటే, అప్పు - చాలా పెద్ద తప్పు...!!

బంగారు తల్లి

ప్రేమగా పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి ఒక్క సారిగా అలా ఆగి పోయింది అక్షరం కౌగిట్లోకి తీసుకొని ముద్దాడితే కరిగి ముద్దయ్యింది దానికి నేనొకప్పుడు తాతను ఇప్పుడు మనవన్ని దానికి నేనొకప్పుడు తండ్రిని ఇప్పుడు ముద్దుల కొడుకును మొత్తానికి నా తల్లి ఇప్పుడు నా చంటి తల్లి బంగారు తల్లి బెంగ పెట్టుకుంది ముద్ద ముట్టదు మెతుకు మింగదు తన మీద ప్రేమ కరువవుతోందని బుజ్జగించేదేలా బిడ్డని తల్లి మనసు నాకున్నా తల్లి లేని బిడ్డలా నా చిట్టి తల్లి తల్లడిల్లి పోతోంది

గ్లోబల్ వల

నువ్వు! కుండకు ఏ మిశ్రమం వాడతావ్ నాగలిని ఏ పద్దతిలో చెక్కుతావ్ క్షవరం నీ సొంత కళా , కాటికాపలా నీ వారసత్వమా! అగ్గిపెట్టెలో చీరా, ఆవకాయ తొక్కూ అడవి పాటా, అక్షరం తూటా, నీ తెలివే రచించిందా! నువ్వు కనిపెట్టావనడానికి, నువ్వు కనిపెంచావనడానికి నీదినీదేననడానికి, నువ్వునువ్వేననడానికి రేపు నీ డి.ఎన్.ఏ నీ పూర్వీకునిదేననడానికి నీకో పేటెంట్ కావాలంటుందీ వల. మా వారసత్వానికి మీ గర్భకోశం అద్దెకు దొరుకుతుందా! మీ జాగలో మా విత్తులు మొలకెత్తిస్తారా మా ఫాషన్ షోలో సూపర్ న్యూడ్ ఫోజిస్తారా మీ డేటింగ్ కోసం మా యువరాజు కాచుకున్నాడు వస్తారా విలువల వలువలకు కన్నాలు వేసిందీ వల. అర్ధరాత్రి ఆన్ లైన్ సేవలు, మెదళ్ళు లేని కర్మచారులు వీకెండ్ సంసారికులు, విత్తనాళ్ళేని గింజలు హృదయాల్ని శరీరాల్ని భూమ్యాకాశాలు చేసి బతుక్కోసం బలిపెట్టించే గ్లోబల్ వల రక్తబంధాల్నీ రాత్రి ముచ్చట్లనీ ఆడతనాన్నీ జాలిగుణాన్నీ అగ్గిపుల్లలుగా విస్తరాకులుగా కార్పోరేట్ ధరలపట్టికగా బజారుపాలు చేసిన వ్యాపార వైర్ల వల ఏ అమర్త్యునికీ అర్థం కాని మృత్యు హేల మార్కెట్టంతా అంబానీల గోల సెజ్ ల వల చిన్న చేపల విలవిల. ఇప్పుడు మనిషికీ మనిషికీ మధ్య వ్యాపారం పొర ఆత్మకూ ఆత్మీయతకూ జబ్బు తెర ఆసియాకూ ఐరోపాకూ అనారోగ్య పోటీ చట్టబద్దంగా సకల వృత్తుల లూటీ ప్రపంచమొక వ్యాపార సంద్రం గ్లోబును ఖండఖండాలుగా కొరుక్కుతింటున్న తిమింగలం. అంత సులభంగా తెగేది కాదు ఈ వల ప్రపంచ సప్లయర్ల ద్వారా ప్రతి తలకూ అనుసంధానం చేయబడ్దది మనుషుల వేళ్ళతో పనిలేకనే జెండాల ఎజెండాలతో పీటముడి వేసుకున్నది విశ్వనరుల ఆకలిమెతుకుల మీద సుతారంగా పన్నిన వల ఇది. రాబందుల ఫైవ్ స్టార్ కల ఇది. ఇక మనం పదునెక్కడమా! కదం తొక్కడమా! కలం నిప్పులు కక్కడమా? రెప్పలు తుడవడమా? దారం తెంపడమా! ఉరిపొయ్యడమా! నాకు తెలిసి చరిత్రెప్పుడూ సమూహంతోనే పరుగు తీసింది సమూహమే చరిత్రకు సువర్ణాక్షరాలిచ్చింది వలపన్నిన వేటగాళ్ళకు ఒక్కటైన పావురాళ్ళే గుణపాఠం నేర్పింది.

కళ్ళు ప్రేమిస్తే

కళ్ళు ప్రేమిస్తే ఆ ప్రేమ కు ఆయుష్షెక్కడిది? మనసు ప్రేమిస్తే ఆ ప్రేమకు మరణమెక్కడిది? కోరిక తలయెత్తే ఆ ప్రేమలో నిజాయితీ ఎక్కడిది? అంకితం అనుకున్నచోట భాగం ఎక్కడిది? గుండె నిండిన ప్రేమకు కొరత ఎక్కడిది? అర్పణం తెలియని ప్రేమకు అర్థమెక్కడిది? స్పర్శ తెలియని మనసుకు స్పందన తెలియదా? భావం ఎరుగని దేహం పరవశానికి దూరమా? పెదవికి తెలిసిన ముద్దుకు తడవని ప్రేముంటుందా? హృదయానికి తెలియని ప్రేమకి విలువంటూ ఉందా? ప్రేమంటే ప్రేమే నేస్తం! వివరణలు అనవసరం! అర్థాలకు, తాత్పర్యాలకు అది లొంగని కావ్యం!

ఊరు బతుక బోతాంది...!

పచ్చని పొలాలు - తీరొక్క పంటలు యేరు వాక పున్నాలు - బైటి వంటలు గొబ్బెమ్మలు - దసరా పిల్ల నెత్తురు బొట్లు మచ్చ గిరి సామి గుడి కాడ గణపయ్య మట్టి బొమ్మలు తాళ్ళ కుంట చెర్వు కాడ బతుకమ్మ ఆటలు పెద్ద బడి మైదానం ల సాధనా సురుల మాయలు అమాస బజార్ లల్ల దీపాల ముసి ముసి యెలుగులు సకినాలు- సత్తు పిండి -కుడుములు - బచ్చాలు వడ్ల గుమ్మిలు- గంజి కూరాళ్ళు సద్దన్నం- చింతకాయ తొక్కు ఎర్ర మన్ను అరుగులు గడపలల్ల ఎదురు సూపులు వాకిట్లల్ల ముగ్గులు గిది ఒకనాటి మా ఊరు **** **** **** పెద్ద సద్వుల కోసం కొడ్కులు బిడ్డలు అందరూ పట్నం తొవ్వ బట్టిరి సెల్వులల్ల గాల్లంత ఊళ్లెకి తిరిగి అచ్చినపుడు మా ఊరు ఊరంత కల కల లాడేది వాడలన్ని తిరిగి తిరిగి సీత కుంట కట్ట మీద దువ్వెనలను పట్టి నెత్తి మీదంతా మట్టి నింపుకుని కడుపుల ఆకలి పుట్టినపుడు ఇంటికచ్చి తల్లి కొంగు లోపలికి ఎగ బాకిన బుడ్డోడి మొకం గాళ్ళ మొకాలల్ల యాదికచ్చేది తల్లి పిల్లల్ని దూరం సేసిన సద్వుల మీద గుస్సా పెరిగి "నీయవ్వ ,గీ సద్వులు సద్వకుంటే మాయె పో " అని గుసగుసలు పోయేటిది గందుకే, ఇంటికచ్చిన బిడ్డల్ని బౌ పావురంగ సూసేడిది ఊళ్ళే పోరగాల్లకు గా రోజులల్ల బడి పంతులు- పోలీసు ఉజ్జోగాలు అత్తెనే గవాళ్ళ అయ్యవ్వలు సుక్కలు సూసే టోం డ్లు బియ్యీడీ సద్విన రమణయ్య సైకిలెక్కి పక్క ఊళ్లేకి పంతులు పనికి పోతాంటే కాడేత్తుకున్న మల్లయ్య -గొర్ల తోలుతున్న రాజయ్య కలుపు తీస్తున్న కమలవ్వ - నీళ్ళు పెడ్తున్న నారక్క చెర్వు కట్ట కాడ సంబ్రంగా సూసేటోల్లు ఎన్నో దినాల్నుంచి గాళ్ళు కంటున్న కలలు పండినై అనుకునేటోల్లు గిదంతా గియ్యాల ఓ కాలం నాటి మాట అయింది గిప్డు-- ఊళ్లెకి టీవీలు - పోన్లు- సైకిల్ మోటర్లచ్చినై పోరగాండ్లు గీమాలి గీమాలి ఇంజనీరు సద్విండ్లు పెద్ద పెద్ద పట్నాలల్ల కంపూటర్ ఉజ్జోగాలు సేత్తాండ్లు లచ్చల రూపాలు సంపాయిత్తాండ్లు గాళ్ళ ఇండ్లల్ల సెల్ పోన్లు- కార్లచ్చినై అయ్యవ్వల ఇష్టైల్ ఏక్ దమ్మున బదల్ అయ్యింది గుడిసెలు పోయి బంగ్లాలు- గోసి పోయి పైంట్లచ్చినై సూత్తాంటే సూత్తాంటేనే ఊరు- పట్నం రంగు పూసుకునుడు పట్నంల బతుకు మీద కతలు కతల్లెక్క సెప్పుకునుడు షురూ జేసింది గక్కడి రాస్తాలు- బంగ్లాలు- సిన్మా హాళ్ళు - వోటల్లు - దుకాణాలు కచ్చీరు యాప చెట్టు కింద ముచ్చట్లైనై పంచాయితీ ఆపీసు దగ్గర పట్నం బతుకు రాజ బోగం లెక్క ఉంటదని ఒకల్ని మించి ఒకలు సెప్పుకునుడు ఆదత్ అయ్యింది గక్కడి ప్యాశన్లు- బిర్యాని- సమోసా- ఐస్ కీములు గుట్టంత ఎత్తుండే షాపులు - వాటిలోని ఏసీలు- జిగిల్లని మెరిసే రంగీన్ లైట్లు బూమ్మీద సర్గం వోల్గే కనిపియ్యబట్టే పట్నంల పుట్టినోని బతుకే బతుకని ఎన్నో జన్మాల పున్నెం తోనే పట్నంల బతుకు వత్తదని అందరు ఒక్క చిత్తానికి వత్తిరి.. గీ ముచ్చట్లన్నీ ఇన్నంక గీ సంగతులన్నీ కండ్లతో సూసినంక అందరికీ ఒక్కటైతే సమజయింది-- "గీ ఊరు బతుకేందిరా బై బతికితే పట్నంలనే బతకాలె రాస్తా మీద నడుత్తాంటేనే కడుపు నిండుతది పంది లెక్క గీ ఊళ్ళే పది దినాలు బతికేదాని కంటే నంది లెక్క పట్నంల నాల్గు దినాలు బతికినా సాలదానే " **** ***** ***** గియ్యాల మా ఊళ్లె అందరు అయ్యవ్వలు గాల్ల పోరగాల్లను "పట్నంల ఏదన్న పని సూస్కోరాదు కొడ్కా " అని సాగతోలుతాండ్లు...

పిచ్చివాళ్ళం మేము ....

మాకు మేమే బంధాల మేకులు కొట్టుకుని అనురాగపు ముళ్ళ కిరీటాన్ని తగిలించుకుని బాధ్యతల బరువులు మోస్తూ కర్మ సిద్ధాంతాన్ని నమ్ముకుని అంతా ప్రాప్తమని సరి పెట్టుకుని ద్వేషించలేక , దూషించలేక మా బతుకులు మేమే శిలువలుగా మోస్తున్న వారిమని అంటావే గానీ ఈ నొప్పి వెనుక మా ప్రేమని ఎందుకు చూడవు ? ప్రేమ పేరిట ఆత్మ వంచన చేసుకుంటూ భరిస్తున్నామంటావా? ఏమో మేము ఒప్పుకోలేము నీ వాదనతో ప్రేమించడం ప్రేమను పంచడం మాత్రమే తెలుసు మాకు అదొక్కటే మా ఉనికి ఏ పదవులైనా , సిరులైనా , ఏ గుర్తింపులైనా మాకు ప్రేమ ముందు తృణ ప్రాయం ఆరోగ్యాన్ని, ఆశలను, అధికారాన్ని అన్నిటినీ వదిలేసుకున్న పిచ్చి వాళ్ళం అంటావు కదూ మమ్మల్ని ? ప్రేమ లోని మాధుర్యాన్ని , ఆరాధనలోని ఐశ్వర్యాన్ని మమతలోని వెలిగే సిరులను చూడు ఒక్క వెలుగు రేఖకి ఒక జీవిత కాలం వెచ్చించ గలం మేము పిచ్చివాళ్ళు , ప్రేమికులు ఎప్పుడూ ఒకలాగే అర్ధం అయ్యారు లోకానికి నే చెప్పాల్సింది ఏమీ లేదిక...

ఒకరి గుర్తింపు కోసం

ఒకరి గుర్తింపు కోసం పాకులాడటం ఒక బలహీనత! మనపైన మనకు నమ్మకం ఉంటే అలాంటి భావం తలెత్తదు! ఎవరో ఏదో అన్నారని మంచి పని మానేయ్యడం తెలివితక్కువ! ఏ మంచి కార్యమూ ఒక్కరి కోసం, ఒకనాటి కి పరిమితం అవదు! పోరాటం మొదలు పెట్టి సహాయం కోసం ఎదురుచూడడం, వీరుల లక్షణం కానే కాదు! అది భీరువుల తత్వం! ఎవ్వరూ అర్థం చేసుకోని గొప్పతనాన్ని దేవుడు చూస్తాడు! ఆ నమ్మకం తో వెనుదిరగని పయనం లో వేగం ప్రవాహం! నమ్మిన విలువలకు పట్టం గట్టే వారిని లోకం గమనిస్తుంది! విశాలంగా కనిపించే విశ్వవీక్షణం ఒక గమ్మత్తైన విషయం! చప్పుడు చెయ్యకుండా సాధించే ఎన్నో విజయాలకు అదే మూలం! వేలెత్తి చూపినప్పుడు కంగారు పడకపోతే భుజాలమీద మోస్తుంది! నోటి వాటం, కంటి చూపు లతో కాటేసే సాటి వారికి వెరవకు! పోరాడు, గెలుపు తథ్యం!బలమంటే సైన్యం కాదు నేస్తం! స్థైర్యం!

అదేంటో నువ్వు...

నువ్వున్నప్పుడు గతం లేదు నాకు నువులేని ఇప్పుడు భవిష్యత్తు లేదు నాకు.... వర్తమానంలోనే వందేళ్లు గడపమంటే ఎలా? నువ్వున్నప్పుడు చావులేదు నాకు నువులేని ఇప్పుడు బ్రతుకులేదు నాకు... నిన్నల్లోనే నిన్ను వెతుక్కోమంటే ఎలా? తోడువి కమ్మంటే- జ్ఞాపకమయ్యావ్ ఊరడించమంటే- గాయానివయ్యావ్ నా ఊపిరి గేయానివయ్యావ్...!! మరచిపోవడమన్నది మరుజన్మలోనే.... మరణించడమన్నది నీ ఊహల్లోనే...!!

సముద్రానికెదురుగా నేను

సముద్రానికెదురుగా నేను నాకెదురుగా తను... ఒక్కో అలా ఎగసిపడుతూ తీరం దాటనితనంతో మరలుతూ... మౌన ఘోష చుట్టూ ఆవరించుకున్న తరగని ఇసుక తీరం...

లోలోతుల ఇంకని ఆశల నురుగు అలల అంచుల తాకుతూ... కదలుతూనే వున్నట్టున్న జడభరితం... తుఫానులెన్నొచ్చినా తన పరిథి దాటనితనం... ఆకాశన్నంటుతున్నా అందని జాబిలి... నాకెదురుగా తను సముద్రానికెదురుగా నేను...

ఆకాశంలోని

ఆకాశంలోని చుక్కలన్నీ రాలిపోయినా సప్తసాగరాల్లోని నీరంతా ఇంకిపోయినా భూమి మొత్తం నిలువుగా చీలిపోయినా హరివిల్లులోని రంగులు వెలసిపోయినా బ్రతుకంతా నేను నీతోడు ఉంటా నమ్మకాన్నిస్తూ నడుస్తా నీ వెంట అసత్యాలు పలికే మనసు నాది కాదంట నీచేయి వదలను కాల్చుతున్నా, నను నా చితిమంట...!!

ప్రకృతినే దైవంగా జీవనాధారంగా

ప్రకృతినే దైవంగా జీవనాధారంగా తరతరాలుగా అభివృద్ధికి అమడదూరంగా మూఢనమ్మకాలకు అవాసంగా తినేందుకు తిండిలేక కట్టుకొనేందుకు గుడ్డలేక నమ్మిన అడివితల్లిని వదిలిపోలేక బ్రతుకుతుండే ఆదిమవాసీలు,గిరిజనులు దుర్భరంగా...... అనుక్షణం శ్రమదోపిడీకి గురౌవుతూ కనుచూపు మేరల్లో ప్రభుత్వవైద్యశాలలు కానరాక రోగాలతో-రొప్పులతో బ్రతుకుతండే జీవచ్ఛవాలుగా, విజ్ఞానము నేర్పు విద్య చెంతచేరక మునిగిపోతుండెను నిరక్షరాస్యతానెడి అజ్ఞానములో, పేదరికంతో తిండిలేక పూటగడవక ఎండిన దేహముతో ఎముకలంటిన డొక్కలతో చేస్తూండెను జీవనపోరాటము గుక్కెడు గంజినీళ్ళకై, అంతులేని మూఢచారాల దురాచారాలతో నిండు జీవితాలలో నింపుకొంటూవుండెను అంధకారమును, గూడును చేరెందుకు కాలిబాట లేక విషకీటకాల కాటులతో పడుతుండెను మృత్యువుబాటను, గుడిసెలో వెలుగునింపు విద్యుత్తుకాంతి దీపాలు లేక కటికచీకటిలో సాగిస్తుండెను జీవనమును, అభివృద్ధిమాటున ప్రకృతి సంపదను పెకలిస్తూ వారి సంక్షేమం మరుస్తూ వారి అడుగులను అభివృద్ధికి దూరం చేస్తూ వారి మనుగడను ప్రశ్నార్ధకము చేస్తున్నది ఈ లోకం.

అందమైన కల...

అందమైన కల... ఆకాశంలో ఒక మెరుపు మెరిసింది.... ఎంతో ఆతృతగా చూసే నాకు ఒక అందమైన దృశ్యం కనిపించింది.... నీలి మేఘాల్లాంటి కురులు.. చూడగానే చెలిమి చేయాలనిపించే కళ్ళు.. మండుటెండల్లో మంచులాంటి చిరునవ్వు.. మకరందాన్ని మరపించే మధురస్వరం.. చంద్రబింబంలా అనిపించే ముఖారవిందం.. మానవత్వానికి మారుపేరు ఆ మనసు.. సంగీతాన్ని మైమరపించే ఆ అందెల సవ్వడి.. మొత్తంగా అజంతాశిల్పమా అనిపించే ఆ రూపం.. అందానికే మారుపేరనిపించే ఆ చిత్రం.. కాదనగలనా కేవలం అది మా అమ్మ ప్రతిబింబం. ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరిచి చూసాను - అంతా శూన్యం... నా కనులలో అంత అందమైన కలా ?!

అమ్మ నాన్న కథ...

వాళ్ళిద్దరూ ప్రేమైక జంట- వారిది అన్యోన్యదాంపత్యం! అవును మరి- అతడు అనుమతించిన వనాలలోనే విరబూసి పరిమళించే పూదోట ఆమె... అతడు స్వరపరచిన బాణీలోనే రాగమాధురి ఆలపించే కోకిల ఆమె! అతని కనుసన్నల సీమలోనే నర్తించే కదలికల మయూరి ఆమె... అతదు తూచిన కొలమానాల మేరకు ప్రసరించే ప్రేమానురాగాలు ఆమెవి- ఆమె ప్రపంచమంతటా అతనొక్కడే! నిజంగా అతడి హృదయ వైశాల్యమెంతో ఆమెకన్నా బాగా మరింకెవరికి తెల్సు? జీవిత కాలమంతా అతడిచ్చిన ఓ పదెకరాల పరిధిలోనే ఆమె బ్రతుకు వ్యవసాయం! ఇది ఒక ఆమె కథ కాదు- నన్ను కన్న మా ' అమ్మ కథ '... అతడు ఎవరో కాదు- నన్ను పెంచిన మా ' నాన్న '...

నాకు నేను ఒక ప్రశ్న లా తోస్తాను

నాకు నేను ఒక ప్రశ్న లా తోస్తాను నీలోకి చూసిన వేళ నాకు నేను ఒక ప్రశ్న లా తోస్తాను అయినా, నీలోనే ఆ జవాబు నీడలకై వేటుకుతూనే ఉంటాను. కానీ, నీవు ఒక ప్రశ్నలానే మిగిలిపోతావు…. అయినా కూడా, నీలో సమాదానం పొందే వరకు వెతుకుతూనే ఉంటాను. ఎందుకో తెలుసా నా ప్రశ్నకి జవాబు నీవు మాత్రమే చెప్పగలవు, నీలో మాత్రమే చూపగలవు.

అబిమానంగా మొదలయ్యేది ప్రేమ,

అబిమానంగా మొదలయ్యేది ప్రేమ, అరాదనగా కొనసాగేది ప్రేమ.! ఇష్టం గా ఏర్పడేది ప్రేమ, అనుబందం గా ముడి పడేది ప్రేమ.! కమ్మని కళలు చూపించేది ప్రేమ, తీయని తలపులతో మురిపించేది ప్రేమ.! ఆకాశంలా అనంతమైనది ప్రేమ, సాగరంలా లోతైనది ప్రేమ.! మనిషిని నడిపించేది ప్రేమ, మనసులని కలిపే మంత్రమే ప్రేమ.!!

నీతో చెప్పాలనుంది

నీతో చెప్పాలనుంది ఒక తీయటీ మాట, కానీ చెప్పలేక నీ ఎదుట దాచాను నా మాది లోగిట! అయినా నీ పేరే వినిపిస్తుంది నా నోట, నీ రూపమే కనిపిస్తుంది నే చూసే ప్రతిచోట! నీతో జీవితమే కదా అందాల పూలాబాట. ప్రతి రేయి కాదా కమ్మని వెన్నలపాట! నీవే రాజువై పాలించు న కలలకోట. నీవే రైతువై పండించు నా వలపు తోట! అందుకే ఇక చాలించి ఈ దాగుడు మూతలాట, నాతో తెలుపు నీవు నాకోసమే పుట్టానన్న తీయటి మాట.

నువ్వు

నా ప్రతి తలపులో నువ్వు, ప్రతి ఊహలో నువ్వు, నా కలల రూపం నువ్వు, నా ఆశల తీరం నువ్వు, చెరగని ప్రేమకు సాక్షం నువ్వు, మాయని మమతకి అర్దం నువ్వు, అందుకే నా మనసులో పదిలం నా నువ్వు, నీ కోసమే నేను.

ఈ ప్రేమ.

పూలన్నవి పూయకపోతే మొక్కకు అందం లేదు, ప్రెమన్నది పుట్టక పోతే మనసుకు అర్థం లేదు, చిగురించిన వసంతంలో చిగురాకుల గుండెల్లో చినుకుల చిరుజల్లు కై ఆలాపనే ఈ ప్రేమ, గుబురైన పొదల్లో వికసించిన పూయదల్లో తుమ్మెద కై తపనే ఈ ప్రేమ, వెరిసిన కలువ కన్నుల్లో చంద్రుడి కై ఆవేదనే ఈ ప్రేమ, వెరిసిన కమలం హృదయం లో సూర్యుడి కై ఆవేదనే ఈ ప్రేమ.

నిన్ను ప్రేమిస్తూనే (స్నేహపూర్వకంగా)ఉంటాను…

నిన్ను ప్రేమిస్తూనే (స్నేహపూర్వకంగా)ఉంటాను… దీపం ఆరేంత వరకు వెలుగునిస్తుంది.. మెఘం కరిగేంత వరకు వర్షం కురుస్తుంది.. పువ్వు వాడేంత వరకు సువాసన నిస్తుంది నా ప్రాణం ఉన్నంత వరకు నిన్ను ప్రేమిస్తూనే (స్నేహపూర్వకంగా)ఉంటాను…

ఆశ

నువ్వు ఏమవ్వాలని ఆశ పడుతున్నావు అని నన్ను అడిగితే నేను నీ శ్వాసగా అవ్వాలని ఆశ పడతాను ఎందుకో తెలుసా? నువ్వు నన్ను మరిచినా శ్వాసించడం మరచిపోవుగా అందుకని……

మీ స్నేహం చందమామ లాంటిది

మీ స్నేహం చందమామ లాంటిది నీలాకాశం లాంటి నా మదిలో చందమామ వలే ప్రకశిస్తుంది మీ స్నేహం చందమామ లేకపోతే రాత్రిపూట ఆకాశం శూన్యంగా ఉంటుంది... అలాగే మీ స్నేహం లేకపోతే నా జీవితం నేనున్నంతవరకు శూన్యంగానే ఉండిపోతుంది

వేచి ఉన్నాను..

సాయంకాలపు సంద్యావేలలో సరిగంచు చీర కట్టి సిరి మువ్వల అందెలు తొడిగి సిరి మల్లెపూలు సిగలో దోపి చిరునవ్వుల వరమిచ్చే చెలియ చేతిని పట్టుకొనగా రెక్కల గుఱ్ఱంపై వస్తావని రేయినే పగలుగా తలచి పండు వెన్నెలలో మెరిసే తారలను పిలిచి నీ జాడ తెలుపుమని ప్రాధేయపడుతూ నీ కొరకు వేచి ఉన్నాను..!!

కంటిపాపకేం తెలుసు,

కంటిపాపకేం తెలుసు, చిరునవ్వు పెదాల వెనక, చిలిపి ఆలోచనల వెనక, మదిలోన దాగిన ఆవేదన ఎవరికీ తెలుసు..?? రంగు రంగుల సీతాకోక చిలకకు ఎం తెలుసు రాగం లేని మూగ వేదన..?? సడి చేసే మువ్వలకేం తెలుసు, గోల్లుమనే నా మదిలోని గానము..?? తీరం చేరిన నావకేం తెలుసు సుడిగుండం లోతు ఎంతో..?? కంటిపాపకేం తెలుసు, జారిన కన్నీటి విలువ..??

ప్రేమ... స్నేహం...

ప్రేమతో ముడిపడి ఉన్నది మూడుముళ్ల బంధం.. ఆ బంధము కంటికి కనురేప్పకు ఉన్న అనుబంధమవ్వాలి.. క్షణం రెప్పవేయకుంటే జల జల కారుతుంది కన్నీరు కంటి వెంట.. నలక పడితే విల విల లాడుతుంది కదా కంటి రెప్ప.. కలిసి కష్టసుఖాలు పంచుకుంటేనే జీవితం అవుతుంది నూరేళ్ళ పంట.. స్నేహంతో ముడిపడివున్నది మనుషుల మద్య బంధము.. ఆ బంధము నింగి నేలకు ఉన్న అనుభందమవ్వాలి.. ఒకరినొకరు కలుసుకోకున్నా విడిచి ఉండలేవు.. ఎవరి తోడు ఉన్నా లేకున్నా నింగికి నేల తోడు నేలకు నింగి తోడు శాశ్వతంగా ఉంటుంది.. బాధలన్ని మరిచి స్నేహం నీడన జీవితం గడిపెయ్యవచ్చు..

వచ్చిందినీవుకాదా....?

నన్ను చూసి నవ్వుకుంటూపోతున్న నల్లని మేఘాలు వీపుమీద ఉన్న సంచిలో చూడాలని పైనుంచి ఆత్రంగా చూస్తున్న పక్షులు మాటల మూటల్ని జాగ్రత్తగా బుజానికెత్తుకొని వడి వడిగా అడుగులేస్తున్నా మొత్తానికి కవిసంఘం కు చేరుకున్నా ఓ మూల కూర్చొని నీకోసం చూస్తున్నా ప్రియా ఊసులన్నీ పోగేసి వుంచు. ఏదో ఒక రోజు నీ ఏకాంతంలో జతచేరుతాను. అని అన్నావు కదా అందుకే నీకోసం ఎదురు చూపులు ఇక్కడ ఎందుకున్నానో తెల్సా.. నీకు కవితలంటే ఇష్టం కదా.. ఎప్పటికైనా ఇక్కడికొస్తావనే ఆశతో చూస్తున్నా.. అదికో నడుచుకుంటూ వస్తున్నది నీవేనా.. ? ఏంటి కళ్ళు మసకబారాయి.. ప్రియా నీవేంటీ నీటిలో నడుస్తున్నావు. ఆ వస్తున్నది నీవేనా.. ఇప్పటిదాకా స్పష్టంగా చూసిన నేను ఇప్పుడు ఏమీ కనిపించడం లేదు ఎందుకో.. నీవు వస్తున్నా వన్న ఆనందంలో నాకళ్ళు ఆవేశాన్ని ఆపుకోలేక కన్నీళ్ళతో నిండి ఎవ్వరు వస్తున్నది కనిపించడంలేదు .. అదేంటి ఆగకుండా వెలుతున్నావు అది నీవుకాదా..ఏంటో నా కన్నీటి పొర నీవెవరో చూడనీకుండా చేస్తోంది.. అరె..వెళ్ళీపోతున్నావా.. వచ్చిందినీవుకాదా....?

జలజల రాలే చినుకును నేను

జలజల రాలే చినుకును నేను గలగల పారే ఏరును నేను అలలతొ పొంగే కడలిని నేను అందరు కోరే జలమును నేను మనుజుల కైనా మెకముల కైనా చెట్టుల కైనా పిట్టల కైనా దప్పిక దీర్చే జలమును నేను భూమిని ఉన్నా మట్టిని కలసి నింగిని ఉన్నా మబ్బులొ దాగి మధ్యలొ ఉన్నా గాలిని గూడి అంతట ఉన్నా ఆకృతి మార్చి అందరు కోరే జలమును నేను తీయటి రసముగ ఒకచోట ఉప్పటి నీరుగ ఒకచోట తెల్లని మంచుగ ఒకచోట నల్లని నీటిగ ఒకచోట స్వచ్ఛము గాను ఒకచోట పంకిలమగుచు ఒకచోట తేలెడి గడ్డగ ఒకచోట రాలెడి రేకుగ ఒకచోట ఆవిరి రూపున ఒకచోట ఆరని తడిగా ఒకచోట మెల్లగ సాగుచు ఒకచోట వెల్లువ యగుచూ ఒకచోట తిన్నగ ఉరుకుచు ఒకచోట సన్నని గొందుల ఒకచోట వెచ్చని ఊటగ ఒకచోట పచ్చని నదిగా ఒకచోట చీకటి గుహలో ఒకచోట వెలుతురు బయలున ఒకచోట అందని ఎత్తున ఒకచోట క్రిందకు దుముకుచు ఒకచోట ఉడుకుచు కుతకుత ఒకచోట బుడబుడ పొంగుచు ఒకచోట పరుగులు దీయుచు ఒకచోట నిలకడగాను ఒకచోట ఎల్లెడనుండే జలమును నేను ఎల్లరు కోరే జలమును నేను వానగ వచ్చి వరదగ పొంగి పట్టగ లేని ఉరవడి తోడ చెట్టుల రాల్చి గట్టుల ద్రుంచి ఇళ్ళను గూల్చి ఊళ్ళను ముంచి అల్లరి జేసి ఆరటి నిచ్చి ఇష్టము వచ్చిన రీతిని యంతా విహరణ జేసే జలమును నేను అందరు కోరే జలమును నేను ఎల్లెడనుండే జలమును నేను

మది కలవర పడుతోందీ..

మది కలవర పడుతోందీ.. మనస్సు ఆరాటపడుతోంది కల నిదురను చెరిపేసింది.. నీ జ్ఞాపకాలు ఉలిక్కి పాటు కలతనిద్రని చెరిపేస్తున్నాయి

నేనిక్కడ అంటూ పలకరిస్తావు మదిలో గుబులు రేపుతావు.. మనసా అని పిలిచే లోపు... కన్నీరు మిగిల్చి కనిపించకుడా పోతావు.. నేనెలా ఉన్నాను ..అంటూ ఒక్కసారి పలకరించలేవా అన్ని మాటలు ఊసులన్ని గాలిలో కల్సిపోయాయా ఒకప్పుడు నీవు నన్ను తలచుకున్నా నిన్ను నేను తలచుకున్నా గంతులేసే మనస్సు ఇప్పుడు ఎవ్వరు ఎవ్వరి ఏమికానివారిలా బద్ద శత్రువుల్లా. గాయం గతుకుల్లో ఉబికి వస్తున్న రక్త్తంలా బాదలో..బారంగా జీవిస్తున్నా మనసా

అలిసిన మనసులను

అలిసిన మనసులను రంజింపచేయునది కవిత్వం, కోటిభావాలను పలికించే పదునైన పదాల అర్ధవంత అల్లిక కవిత్వం, మనసు కరగని మనుషుల మనసులను కరింగించేది కవిత్వం, అశలువాడిన జీవితాలలో మనోధైర్యం నింపేది కవిత్వం, ప్రపంచమంతటా శాంతిని విరజిల్లింపజేయు శాంతి ద్యోతకం కవిత్వం, భువిలో గడప గడపను తాకే చైతన్యప్రవాహం కవిత్వం, ప్రజా ఉద్యమాలకు ఆయువు పోసేది కవిత్వం, ప్రజల కష్టాల-కన్నీళ్ళలోంచి ఉద్భవించేది కవిత్వం, లోకం పట్టని స్వార్ధపరులకు కనువిప్పు కలిగించేది కవిత్వం, గతితప్పిన లోకంపై ఎక్కుపెట్టిన అక్షర ఆయుధం కవిత్వం, శాంతి,అహింసలను భక్షించే అశాంతి,హింసలపై అక్షర పోరాటం కవిత్వం, అవినీతి,అదర్మాల చీకటి లోకంలో చీకటిపొరలను చీల్చే చురకత్తే కవిత్వం, పేదల-బడుగుల దుర్భర బ్రతుకులను లోకానికి వెలువెత్తి చాటేది కవిత్వం, విధులను మరిచిన నాయకుల,అధికారుల,ప్రజల కర్తవ్యాన్ని గుర్తుచేసేది కవిత్వం, మసకబారుతున్న మానవతా విలువులకు రక్షణా కవచం కవిత్వం, ప్రతిక్షణం ప్రజాశ్రేయస్సుకై పోరాడే అలుపెరగని అక్షర జలపాతం కవిత్వం.

ఓ కాలమా....

ఎందుకే నీవు...నన్నిలా చేశావు ఇంత అల్పసంతోషి ఐనవు .... నీ "రోజుల" చక్రానికి ఆయువు... ఇరుబదినాలుగు గంటలు చాలనుకున్నావు ... ధ్యానములోని తాపసిలా... ఎంత ప్రశాంతంగా ఉన్నావు... కాని అది ఏమిటో మాకేమో.... ఇంకో ఇరుబదినాలుగు దినములు కలిపినా మా "రోజు"కు ఆయువు సరిపోదు... బ్రతుకుభాద్యతపై మమకారం తీరదు... పెంచిన ఈ వ్యవధిని కూడా... బంధాల బంధనంలో బంధీ అవటానికి ... ఆ ఊచలను ఇంకొంచెం పదిలం చేస్తాం కాలం అంతంలో "అయ్యో నాకోసం ఏమి చేసుకోలేదని" రోదిస్తాం...

కాని కాలమా నీకెంత అదృష్టమే???... గడచినా దానికి దుఖించక... జరగబోయే దానికి చింతించక... ఎవరి కోసం వేచి చూడక... నిర్లిప్తంగా ముందుకు సాగుతూ... ఈ క్షణం మాత్రమె నిజం అంటావు... ఏ బంధాలకి బంధీ కానంటావు... వెనుకకి తిరిగి చూడటం తెలియని... నిన్ను చూస్తుంటే నాకు అసూయగా ఉంది... ఒకరి చింత నీకు లేదు... ఎవరి నుంచి భయము లేదు.... ఎవరికీ ఏమి దాచావు... ఎవరి నుండి ఏమి ఆసించవు... ఓ కాలమా నీ పనే బాగుంది సుమా...

కళ్ళూ కళ్ళూ కలవగానే

కళ్ళూ కళ్ళూ కలవగానే సిద్ధంగా ఉన్న సగం నవ్వు పెదవులపైకి జారుతుంది... అలసట జతగా తెచ్చుకున్న అసహనం మాటల్ని ముక్కలు చేసి విసిరేస్తోంది.. మెడ వంపులోనో నడుము మడతపైనో ఎదపై నిలవనంటున్న పైటసాక్షిగా.. నడిరేయిన వేలికొసల పలకరింపులు.. నిర్లిప్తత వాగు దాటాలంటే శరీరాలు మాట్లాడుకోక తప్పదనుకుంటా!

స్పర్శ ఇచ్చిన భరోసానేమో నా హృదయమంతా నీ ఊపిరిగా మారింది! నిద్రదుప్పటి కప్పుతున్న నీ పరిమళం సాక్షిగా ఒక్కమాట తీసుకోనీ.. నిజం కాని నిజంలా.. ఊహల తీరంలో విహరిస్తున్నాను నేను.. చీకటిని కాకున్నా ప్రతి వేకువనీ కలిసే ఆహ్వానిద్దాం .. గతం సాక్షిగా ఇవన్నీ ఊహలే నిజాలు కాదు.. నిజాలు అయ్యే అవకాశం అస్సలేలేదు.. కాని ప్రతి క్షనం నీ జ్ఞాపకాలు వెంటాడు తుంటే.. ఏంటో చిలిపి కోరికలు చిందులు తొక్కుతున్నాయి.. విరహంలో వెర్రి అలోచనలంటే ఇవేనేమోకదా..?

శిల్పం

నేను మొట్టమొదటిసారి ఏడ్చినప్పుడు ఎంతమంది నవ్వారో.... నా ఆగమనాన్ని ఆమోదిస్తూ...ఆనందిస్తూ... ఆ నవ్వులు ఎన్ని కొత్త రూపాల్ని,సరికొత్త అర్ధాల్ని సంతరించుకుంటుందో కదా అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి.. బడికెళ్లను అని కిందపడి దొర్లుతుంటే.... నా అల్లరికి నవ్వారు.... అడిగింది కొనివ్వలేదని ఉక్రోశంతో ఏడుస్తుంటే నా అలకకి నవ్వారు... నా వస్తువులు ఎవరైనా లాక్కున్నప్పుడు బాధలో ఏడుస్తుంటే నేను ఉడుక్కోవడం చూసి నవ్వారు.. నిద్రపట్టడము లేదు కథ చెప్పనిదే పడుకోనని ఏడుస్తుంటే, రాజుగారి చేపల కథ వెయ్యోసారి చెప్తున్నా అమాయకంగా ఊ కొడుతుంటే నవ్వారు... ఇది నేను చేయగలను అని ఏడ్చుకుంటూ చెప్పినా... చేశావులేవోయ్ పెద్ద అంటూ అవహేళనగా నవ్వారు.... ఫలానా మనిషి నచ్చింది చేసుకుంటా ఒప్పుకోండి అని ఏడ్చినప్పుడు అంతస్తులు..తారతమ్యాలు చూపి నవ్వారు... ఇంతమందికి ఇన్ని సందర్భాల్లో నవ్వు తెప్పించిన నా ఏడుపుని... నేను నవ్వుగా మార్చుకుందామని చేసిన ఫలితం వికటిస్తూనే ఉందిప్పటికీ....!! మొదటిసారి నవ్వుదామని నవ్వుకుంటూ "పోతా" అని అంటే మాత్రం అప్పుడు అందరూ ఏడుస్తారు....ప్చ్..!! దూరంగా ఉన్నప్పుడు తలపుల్లోకి..... దగ్గరగా ఉన్నప్పుడు తమ ఒళ్ళోకి,నన్ను... తీసుకోలేని మనుషులు ఎందరు ఉండి ఏం లాభం?? ఊపిరిపోయలేని వాడు ఊరడిస్తే వచ్చేదేముంది....? మనసులేనివాడు కొత్తగా నవ్వేదీ, ఏడ్చేది ఏముంది?? ఉలి"దెబ్బల" తరువాతే శిలనైన వాడిని.... బ్రతికినంతకాలం శిధిలమవుతూ ఉండటం తప్ప...!!

పొగొట్టుకున్నాను

నీవూ, నేనూ కలిసిన తొలిసారే నన్ను నేను పోగొట్టుకున్నాను! విశాలమైన నీ కనుల ఆకర్షణలో లోతైన నీ చూపుల వెన్నెల సముద్రంలో ....... సిగ్గు బుగ్గ పై సొట్ట మొగ్గ పల్లవించిన వివర్ణమైన రోజాపువ్వు సొగసులో ....... దూదిలా సున్నితమైన పాలరాతిలా నున్నని తెల్లనైన నీ శరీర చాయలో ....... పెదాల చాటున నవ్వినప్పుడూ, మాట్లాడుతున్నప్పుడూ దోబూచులాడే ముత్యాలు దానిమ్మ గింజల్లాంటి పలువరస మెరుపులో ....... ఇష్టాల్నీ మనోభీష్టాల్నీ లాలసనీ దాచుకుని మరీ నన్ను నేను కోల్పోయాను. అన్నీ సర్దుకుని నమ్మించి, మౌనంగా నువ్వు వెళ్ళిపోయావు. ఇప్పుడు లోతైన నీ చూపుల వెన్నెల సముద్రం లేదు. పల్లవించిన వివర్ణమైన రోజాపువ్వు సొగసు లేదు. పాలరాతిలా నున్నని తెల్లనైన నీ శరీర చాయ లేదు. ముత్యాలు దానిమ్మ గింజల్లాంటి నీ పలువరస మెరుపు లేదు. వలపెక్కడో వగపే అంతా! నీ నీడలా ... నన్ను నేనే కోల్పోయాను మనోవేదన, పశ్చాత్తాపం తియ్యని బాధై ....... నా హృదయంలో!

కట్టెలు

ఊపిరి ఆగితే మనిషి కట్టేనా ? ఉసూరుమంటుంది మనసు మరణం చేస్తున్న గాయాన్ని మరిచిపోలేక మరణ సంతకం మనిషిని మనిషికి దూరం చేస్తుందా ? పంచుకున్న ప్రేమలు పెంచుకున్న అనుబంధాలు జ్ఞాపకాల మబ్బులై కురిసే చినుకుల్లా అప్పుడప్పుడవి పలకరిస్తుంటాయి హాయిగా పడుకున్న ఆ కట్టెలది మౌనం వాటి భాష కాదు నిశ్చలనం వాటి రోగం కాదు నిద్ర వాటి యోగ ముద్ర కాలిన కట్టెలు చెప్పేదొక్కటే తాను పిడికెడు బూడిదంత మిగులుతానని మరణం ఏ అతీత శక్తి రాత కాదు జననం తనకు తాను రాసుకున్న చివరి లేఖ అని .

విధ్వంసమవుతున్న

జీవితం ఓ వైపు.. మెడ మీద వేలాడుతున్న కత్తిగా మారిన సమాజం మరో వైపు కోరలు చాచిన సామ్రాజ్యవాదం వెంటాడుతున్న కార్పోరేట్ మాయాజాలం మాయమై పోతున్న బంధాలు ...అనుబంధాలు చూద్దామన్నా కనిపించని పచ్చదనం...మానవత్వం మనిషి నుంచి వేరై .. హింస రాజ్యమేలుతున్న సమయం ఇది ... విలువల విధ్వంసం ..నిరాటంకంగా కొనసాగుతున్నా ..ప్రశ్నించలేని .. పరిస్థితులను సృష్టిస్తూ జీవితం కంటే మనీ గొప్పదంటూ ఊరేగుతున్న కాలం ఇది బంధాలను తెంచి వేస్తున్న టెక్నాలజీని మనం నెత్తికి ఎక్కించు కున్నాం ...బహుశా మానవ చరిత్రలో ఈ కాలం ఒక చరిత్రను ..అభివృద్దిని విస్మరించింది..పోరాటమే మిగిలింది ... యుద్ధమే ఇక జరగాల్సింది .. రక్తంతో తడిసిన నేల ఎర్రకలువ పూలను పూసినట్టు చలి చీమలు బందూకులైనట్టు ఉద్యమించాల్సిందే..లేకపోతే మన స్వేఛ్చ కోసం .. మన బతుకు కోసం పోరాడుతూనే ఉండాల్సిందే ..