శిల్పం

నేను మొట్టమొదటిసారి ఏడ్చినప్పుడు ఎంతమంది నవ్వారో.... నా ఆగమనాన్ని ఆమోదిస్తూ...ఆనందిస్తూ... ఆ నవ్వులు ఎన్ని కొత్త రూపాల్ని,సరికొత్త అర్ధాల్ని సంతరించుకుంటుందో కదా అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి.. బడికెళ్లను అని కిందపడి దొర్లుతుంటే.... నా అల్లరికి నవ్వారు.... అడిగింది కొనివ్వలేదని ఉక్రోశంతో ఏడుస్తుంటే నా అలకకి నవ్వారు... నా వస్తువులు ఎవరైనా లాక్కున్నప్పుడు బాధలో ఏడుస్తుంటే నేను ఉడుక్కోవడం చూసి నవ్వారు.. నిద్రపట్టడము లేదు కథ చెప్పనిదే పడుకోనని ఏడుస్తుంటే, రాజుగారి చేపల కథ వెయ్యోసారి చెప్తున్నా అమాయకంగా ఊ కొడుతుంటే నవ్వారు... ఇది నేను చేయగలను అని ఏడ్చుకుంటూ చెప్పినా... చేశావులేవోయ్ పెద్ద అంటూ అవహేళనగా నవ్వారు.... ఫలానా మనిషి నచ్చింది చేసుకుంటా ఒప్పుకోండి అని ఏడ్చినప్పుడు అంతస్తులు..తారతమ్యాలు చూపి నవ్వారు... ఇంతమందికి ఇన్ని సందర్భాల్లో నవ్వు తెప్పించిన నా ఏడుపుని... నేను నవ్వుగా మార్చుకుందామని చేసిన ఫలితం వికటిస్తూనే ఉందిప్పటికీ....!! మొదటిసారి నవ్వుదామని నవ్వుకుంటూ "పోతా" అని అంటే మాత్రం అప్పుడు అందరూ ఏడుస్తారు....ప్చ్..!! దూరంగా ఉన్నప్పుడు తలపుల్లోకి..... దగ్గరగా ఉన్నప్పుడు తమ ఒళ్ళోకి,నన్ను... తీసుకోలేని మనుషులు ఎందరు ఉండి ఏం లాభం?? ఊపిరిపోయలేని వాడు ఊరడిస్తే వచ్చేదేముంది....? మనసులేనివాడు కొత్తగా నవ్వేదీ, ఏడ్చేది ఏముంది?? ఉలి"దెబ్బల" తరువాతే శిలనైన వాడిని.... బ్రతికినంతకాలం శిధిలమవుతూ ఉండటం తప్ప...!!