నీ ఆనవాలును ప్రశ్నిస్తే

నిశ్శబ్దం భళ్ళున ముక్కలై నా దారుల్లో రక్త కాసారమౌతుంది ఎక్కడనుంచో ఏకాంతం రివ్వున ఎగిరి వచ్చి గుండె గూట్లో పదిలంగా పొదిగి దాగుంటుంది నా దోసిట కన్నీటి ప్రతిబింబమై వెన్నెల కదలాడుతుంది విశాలాకాశ వీధుల్లో ఉల్కనై రాలిపడతాను మరణశయ్య మీదినుంచి వెన్నెల చల్లదనాన్ని చూస్తాను నేను కవిత్వం మాట్లాడుతాను వెన్నెల మెట్లమీంచి కూల్చబడినవాన్ని ఆలంబనల ఆకాశం విరిగిపడడం చూస్తాను వెలుగుల మధురిమల్లో జీవన శలభాల్ని కాల్చుకున్నవాన్ని ప్రాణస్పందనల ఆక్రందనల్ని వింటాను తిరస్క ృత అవమానపు సిగ్గుల భయాల్ని మౌనపు ముసుగుల అంధత్వం మాటున దాచుకున్నవాన్ని దారులు విడివడుతుండడం చూస్తాను మాటల కత్తిపీటమీద హృదయాల్ని తరుక్కుంటున్నవాన్ని గుండెను జ్ఞాపకాల మంటల్లో వేపుకుంటాను నేను కవిత్వం మాట్లాడుతాను సప్తవర్ణాల స్వప్నధనువు విరిగిపడుతున్నప్పుడు కనురెప్పల మీదుగా వేగుచుక్క రాలిపోతున్నప్పుడు వర్షం వెలిసిన సాయంత్రంలా నేను నా పదధ్వనుల్లో నిన్ను ప్రతిబింబిస్తున్నప్పుడు వీళ్ళు నీ ఆనవాలును ప్రశ్నిస్తే నేను కవిత్వం మాట్లాడుతాను.