ఒక గీతం!

మధుర గీతానివి నువ్వు! ఓ పట్టాన అర్ధమే కావు, మెహదీ హసన్ గజల్లాగ! తెల్లారు మంచు పొగలో ఎగిరే పిట్ట- కన్ను చిదుముకున్నా కనిపించవు, విపిస్తావు! నీరెండన మెరిసే చినుకు- ఎడారి మేను తడిపెయ్యవు, ఉడికిస్తావు! ఐనా... గోధూళి వేళ గుండె తెర పై ఒక ఇంద్ర చాపాన్ని విడిచి పోతావు! * * * అందమైన ఒర, కరుకైన కత్తి- నరికెయ్యవు, నరకంలోంచి తోసేస్తావు! ఒక మబ్బు తునక- మెరుపై వస్తావు, కానీ ఉరిమి భయ పెడతావు! ఒక చల్లని గాలి తెమ్మెర- అల్లనల్లన వీచి జీవితేచ్ఛను ఎగసనదోస్తావు, ఐనా అంతలోనే ఎటో కనిపించక పోతావు! తెలతెల్లని మల్లెపూవు- మనసు గదిలో తియ్యని పరిమళాన్ని పరిచి మరు నిమిషం కరిగిపోతావు! అరుదైన పక్షీ! కనిపించీ కనిపించక కనువిందు చేస్తావు, రెక్కలు చాచి రివురివ్వున మనోలోకాల్లో విహరిస్తూ విశ్రాంతి సంగతే మర్చిపోతావు! * * * దిగులు పురుగు గుండెను తొలుస్తున్నపుడు చల్లని చిరునవ్వై వచ్చి సేదదీరుస్తావు నీ అడుగుల సవ్వడి విని వేచి చూస్తున్నపుడు, పాటల పూదోటలో మైమరచి ఆడుకుంటూ- తుమ్మెద రెక్కలపై వినిపించే తియ్యని రాగమై మూర్ఛనలు పోతావు! * * * ఓహ్! సంగీతం నీ దేహం స్వేచ్ఛ నీ హృదయం ఎందుకు దూరావీ గూటిలోకి? నీ రంగస్థలి కదా ఆ గగనం!