ఒక కవి చివరి కోరిక

వాడు రక్తంతో తడిసిన ఒక కాగితపు ముక్కనో రాత్రి శిరస్సుమీద వికసించిన నల్లటి సూర్యున్నో ఒక నెత్తుటి నదినో తన పూర్వీకుల చారిత్రిక కందిని వెలుగు రేఖల్నో తన అడుగుజాడలుగా వదిలివెళ్తాడు- పదచిత్రాలు ప్రతీకలు పాత్రలచిత్రణ వంటి గాడిద బరువులతో వాడు నిన్ను బాధించడు- వాడు అస్థిత్వంలేని ఒక గాయపడ్డ నీడ- వాడికి పగిలిన అద్దానికి చాలా చిన్న భేదం మాత్రమేవుంది- ఆవు పేడతో కళాఖండాల్ని సృష్ఠించేవాడికి ఇసుక గడియారంలో ఏముందో తెలుస్తుంది- పరాయీకరించబడ్డ మట్టివాసనలో ప్రొద్దుతిరుగుడు పవ్వుల ధిక్కారస్వరంలో కలం విరజిమ్మిన అక్షర కరవాలాల మొనలమీద కళ అమరత్వం పొందుతుందని వాడికి తెలుసు- కాని ఇప్పుడు వాడు అస్థిత్వం కోసం ఆరాటపడుతున్నాడు- పోగొట్టుకున్న తనున తాను వెతుక్కుంటున్నాడు- తానొక దళిత కవినని సగర్వంగా చాటుతున్నాడు-