వంగిపోయిన ఆకాశం

మెరుపులు తగ్గుతున్నా మనసు మాత్రం మహోజ్జ్వల తేజో రాసిగ వెలుగుతూనే ఉంది... చేతి కర్ర వణుకుతున్నా సంకల్పం అణుమాత్రం వంగిపోలేదు... దేహం కృశించి పోతున్నా నాటిన విత్తనాలు మొక్కలై నిటారుగా ఎదుగుతూనే ఉన్నాయి... వయసు మీద బండ రాళ్ళు పేరుకుపోతున్నా మనసు రాజహంసలా మానస సరోవరంలో విహరిస్తూనే ఉంది... అయినా తన వాళ్లకు తా నిప్పుడు చెరుకు పిప్పి... తన దగ్గరి కొచ్చి కూర్చొని మాట్లాడే వాళ్ళే లేరు మనసు విప్పి ... రాళ్ళను వజ్రాలుగా చెక్కలేక పోయాడట! మట్టిని బంగారంగా మార్చలేక పోయాడట! కాగితాల్ని పచ్చ నోట్లుగా ముద్ర లేయలేక పోయాడట! భూముల్ని కొని వాటిమీద పిల్లల పేర్లు రాయలేక పోయాడట! నలుగుర్ని గురించి ఆలోచించి బుర్ర పాడు చేసుకున్నాడట! బుర్రలో కలుపు తప్ప పిల్లలకు పనికొచ్చే పంట లేవీ పండించ లేదట! కొడుకులు, కూతుళ్లు... కోడళ్ళు, అల్లుళ్లు... మనవళ్లు, మనవరాళ్ళు... అందరి పుట్టిన రోజులు మరిచిపోకుండా శుభాకాంక్షలు చెబుతూనే ఉన్నాడు, తన పుట్టిన రోజుకు శుభాకాంక్షలు చెప్పే వాడే లేడు, కనీసం కట్టుకున్న పెళ్ళా మైనా శుభాకాంక్షలు చెప్పదు... పైగా పిల్లలకు శుభాకాంక్షలు గాని మన కెందు కంటుంది ! అయినా తన పిచ్చి గాని పిల్లల పుట్టిన రోజులు, పెళ్లి రోజులు వగైరా గుర్తు పెట్టుకొనే తిరుగు లేని పనిలో తా నెపుడు పుట్టాడో ఎవరికీ పుట్టాడో మరిచిన వాడు ... తన కెందుకు శుభాకాంక్షలు... తాను ఎండిపోయిన మోడు కూడా కాదు కాల్చి చలి కాచుకోటానికి... కాటిలో కాల్చటానికి తప్ప దేనికి పనికి రాడు పిల్లల దృష్టిలో ... ముసలితనంతో పోల్చటానికి ముసలితనం తప్ప మరే ఉపమానం దొరకదు ఈ సృష్టిలో... గాయపడినప్పుడే పెరటి మొక్క గుర్తుకొచ్చేది... తుఫాను వేళల్లోనే లైట్ హౌస్ అవసరం తెలిసేది... ప్రమాదం జరిగినప్పుడే ఆసుపత్రి సేవ లవసర మయ్యేది... షాక్ కొట్టినప్పుడే ఎర్త్ వైర్ విలువ తెలిసివచ్చేది... వృద్ధాప్యం నవతరానికి విలువైన సుమబంధం... చదవగలిగే వారికే తెలుస్తుంది పెద్దల బతుకులలోని సుగంధం... చీకటిలో దారి తప్పే కుటుంబాలకు పెద్ద తలకాయలు వెలుతురు పంచే అద్భుత సందేశ సూర్యగ్రంథాలు.