"..ఎన్నో యేళ్ళయ్యింది
అచ్చమైన ..స్వచ్చమైన
మర్మమెరుగని మా ఊరిని చూసి..
ఉదయం అయితే చాలు
గుడిలో గంటలు మ్రోగేవి
కమ్మని ..చిక్కని సుప్రభాతం వినిపించేది
పశువులు రంకెలు వేసేవి ..
లేగ దూడల గిట్టల చప్పుళ్ళు వినిపించేవి..
అవి చేసే విన్యాసాలు చూస్తూ
పిల్లలు కేరింతలు కొట్టేవాళ్ళు
ప్రతి ఇంటి ముందు కల్లాపి చల్లి
రంగు రంగుల ముగ్గులు వేసే వాళ్ళు
జాన పద జావలీలలు గమ్మున విరిసేవి
ఉదయం ఓ నదిలా
వెచ్చని అలలా సాగి పోయేది
ఊరంతా ఒక్కటయ్యేది
అన్నం మూట గట్టుకుని
పొలాల్లోకి వెళ్లి పోయేవాళ్ళు
గుంపులు గుంపులుగా
పరుగులు తీసుకుంటూ
వెళ్ళే వాళ్ళు
అప్పుడు మా ఊరు మళ్ళీ
పురుడు పోసుకున్నట్టు అగుపించేది..
ఊరి పక్కన దేవాలయం
దాని అంచున
సర్రున జారిపోయే సెలయేరు
పెద్దలు ..పిల్లలు కలగలిసి
ఇసుక గూళ్ళు కట్టేవాళ్ళు
సాయంత్రం అయితే చాలు
అదో ఉద్విగ్నమైన సన్నివేశం
సూర్యుడు మెలమెల్లగా వస్తూ ఉంటే
ఆ కిరణాలన్నీ నీళ్ళ మీద పడి
ముత్యాల్ల మెరిసేవి
అవి మోము మీద పడేవి
రాత్రయితే పండు వెన్నెల
జలతారును గుర్తుకు తెచ్చేది
మినుకు మినుకుమనే దీపాలతో
తిప్పలు పడుతూనే
వెన్నెల్లో అంతా మాటల్లో పడి పోయేవాళ్ళం
కలిసి భోంచేసే వాళ్ళం
ఇప్పడు మా ఊరు అలా లేదు
అమెరికా భూతం కమ్మేసింది.."
No comments:
Post a Comment