నా నడక మొదలైన రోజునుండే
సమాజపు చూపులు
నా వెన్ను వెనకాలే
పరుగులుతీస్తూ వస్తున్నాయి...
వెన్నంటిరావడం కన్నా..
వేటాడటమే సరదా మరి సమాజానికి..!!
అయినా నా పాటికి నేను
పెరిగి పెద్దోడినైపోయా....
సమాజం నాకూ సభ్యత్వాన్నిచ్చేసిందోచ్..!!
నేను మాట్లాడే ప్రతి మాటకీ..
చేసే ప్రతి పనికీ ఇప్పుడు
నేను జవాబుదారీని...
కని పెంచిన తల్లిదండ్రులకంటే
సమాజానికే ఎక్కువగ భయపడాల్సి వస్తోంది..
తప్పదు కదా..
మన గౌరవ మర్యాదలని
తూకం వేసేది ఆ సమాజమేగా..!
నచ్చినట్టు బ్రతికే స్వేచ్చ
ఈ సమాజం మనకివ్వలేదా?
ఇచ్చింది... ఇచ్చింది...
నిద్దురలో సైతం ..
పక్కనోడు ఏమనుకుంటాడో అని
పది సార్లు ఆలోచించి మరీ
పని చేసేంత స్వేచ్చనిచ్చింది ...
ఎక్కడో మనల్ని మనం కోల్పోతున్న
ఒక అభద్రతాభావం
మేల్కొంది నాలొ..
మొద్దుబారిన మెదడుని
మెలితిప్పుతోంది లోలో...
ఉద్దరించే ఉద్దేశంతో
సమజానికి ఎంతో సేవ చెసిన
మహానుభావులెందరో ఉన్నారు..
మంచితనం ముసలిదైపోవడంతో
సేవ చేసే చేవలెని
చేతులెన్నో సమాజంపై పడటంతో...
దిక్కులేని స్థితిలో సమాజం దివాలా తీసింది..
ఎక్కడ చూసినా...
నిట్టూర్చే ప్రాణాలే..
అయినా సరే...
నీరుకారిపోని నేను
లేచొస్తున్నా...
సమాజపు స్మశానంలోని సమాధిలోంచి..
ఆశ పిలిచింది...
వెళ్ళొస్తా...
వీలైతే మారిపోయి..
లేదంటే రాజీపడి మళ్ళొస్తా...
No comments:
Post a Comment