ఇప్పుడు,ఒక ఇప్పుడు మాత్రమే

ఒక అలని అరచేతిలో పట్టుకుని
అలవోకగా అలా ఊపినట్టు
నువ్వు
ఆ గాజుగ్లాసుతో
గాలిలో
కొన్ని పదాలను రాస్తావు :
ఇక
జీవితపు అమృతం అంతా
నీ కలల
బంగారు కాంతి అంతా
ఆ బంగారు
బంగారు పాత్రలో ప్రతిబింబించి 
అలలనెలవంకై 
ఊగిసలాడతాయి.
ఇక అప్పుడు
ఇక అప్పుడు
నువ్వు బ్రతికి వస్తావు.

ఒక గీతంతో,
ఒక పురాతన శబ్దంతో
భూమిని 
పాదాలతో తన్ని
గాలిలోకి
ఎగరబోతున్న
ఒక పక్షి బంగారు
బంగారు చర్యతో,
నువ్వు
జీవం పోసుకుని,
నీలి నీలి కళ్ళతో,
రహస్యకాంతితో
మృత్యుదేవత చేసే
నీలినృత్యంతో
నువ్వు
నిర్బయంగా
నృత్యం చేస్తావు.

ఒక చిరుగాలి
ఒక చిరు
చిరు గాలి
రాత్రిని అందిపుచ్చుకుని
పొలాలకుపైగా,
నల్లటి అశ్వంలా
ఈ సంధ్యాసమయంలోకి
ఒక చిరుకాంతిని
ఒక చిరు చిరుకాంతిని
ఈ రాత్రిని
తన వెంట తీసుకువస్తుంది.
ఇక అప్పుడు
నువ్వు బ్రతికి వస్తావు
ఇక అప్పుడు మాత్రమే
నువ్వు బ్రతికి వస్తావు


ఇక అప్పుడు
నువ్వు జీవితంలోకి ప్రవేశించి,
కలలని రమించి,
అన్నింటినీమించి
సర్వాన్నీ
మొదటిసారిగా ప్రేమించి
నువ్వు
ఇంద్రజాలపు పదాలను
నువ్వు
ఇంద్రధనస్సు పదాలను
విశ్వపు
అంచునుంచి
తేలి వచ్చే
స్వరాలవలె
పాడతావు :
కవిత్వాన్ని
లిఖిస్తావు

మౌనమైన పెదాలతో,
ఈ గాలిలో
కురిసే మంచులో
మానవాళికి ఆవలివైపు
ఆలపించాల్సిన
గీతాలున్నాయి. ఇక
ఈ రాత్రికి నేను
ఒక శిశువు కలలో 
మరణించేందుకు సిద్ధపదతాను 

ఇక అప్పుడు
నువ్వు
భయాల గురించి మాట్లాడతావు.
ఇక అప్పుడు
నువ్వు
హృదయరహిత
మృగాలుగా మారిన 
దినాల గురుంచి మాట్లాడతావు
నువ్వు కన్నీళ్ళ భయాల్ని
భయాల కన్నీళ్ళనీ ఆలపిస్తావు
మొహసింతో,
నువ్వు నీకై 
నీ గురుంచి 
నన్నుఅలాపిస్తావు.

ఒక సముద్రం నెమ్మదిగా 
ఒక జోలపాటతో
నిదురలోకి జారుకుంటుంది .
తన అస్తిత్వపు
చితాభస్మం నిండిన గ్లాసుని
పోదివిపుచుకున్న
బంగారు
బంగారు మనిషికి
శాపమూ
వరమూ
అయిన రాత్రిలో
అతడు
నిశ్శబ్దానికీ
గీతానికీ మధ్య
సముద్రానికీ
సముద్రపోడ్డుకీ
మధ్య తేలుతూ
తనలో తాను
ఊయలలూగుతాడు.
నలుపు
నలుపు జీవితపు
జ్ఞాపకం మార్చిన 
నీలి నీలి
నీలాల
నయనాల మధ్య
వలయమై
పోతాడు

ఇక అప్పుడు
ఒక గీతంతో,
ఒక ఆదిమ శబ్దంతో
గాలిలోకి
ఎగిసిపోతున్న
ఒక పక్షి బంగారు
బంగారు సంజ్ఞతో
రంగులమయమైపోయి
తెల్లగా మిగిలిపోతూ
నువ్వు నన్ను
జీవితం వద్దకు
తీసుకువెళ్లేందుకు
నీలి నీలికళ్ళ
ప్రేమదేవత చేసే
నీలి నీలినృత్యంతో
పాదాలు
కలిపేందుకు
నువ్వు నన్ను
తీసుకువెళ్లేందుకు 
వస్తావు.
జీవితమైనా లేదా
మృత్యువైనా
మొహసింతో 
ఇక ఏమాత్రం బాధించవు,

ఇప్పుడు,ఒక 
ఇప్పుడు మాత్రమే మనం 
మరో రొజుకై జీవించగలం.

వాగ్ధానం

నీ పదం నా సత్యం కాలేదు, నేను కాంచే ఉత్సవం
నీకు వాగ్ధానం కాలేదు

మొహసింతో, మనమందరమూ హృదయాలలో ఒక సమాధినీ
భుజాలపై వారసత్వంగా వచ్చిన
ఒక శిలువనీ మోసుకు తిరుగుతున్న వాళ్ళమే. శిలువవేయబడి
ఈ భూమినీ మన అస్తిత్వాలనీ
ఒక స్వరరహిత తరంగంలో ముంచివేసే ఆ తపన ఇక్కడిది కాదు.
దిగులు,మొహసింతో, ఎదురుచూసే మన కళ్ళని కమ్ముకునే
ఆ దిగులుపూరితమైన దిగులూ
ప్రతిధ్వనీ ఏదీ లేక మన హృదయాలలోంచి దూసుకువచ్చే
ఆ నిశ్శబ్ద ఆక్రందనా
అవి మనకు చెందవు మొహసింతో, మన పిల్లలలా అవి
మన ద్వారా వస్తాయి కాని మనకు చెందవు .

నేను దిగులుగా ఉన్నానా? నాకు తెలీదు .
నేను మతిస్థిమితం లేని వాడినా? అది నాకు తెలుసు .
ఇక మనకు మిగిలిన శరణాలయం అంటావా?
మొహసింతో, ఈ జీవించడంలో మరణించు .

వలయం

ఒక వలయాకారపు చిహ్నం ఒక ఆకస్మిక సంజ్ఞతో
ఇక నువ్వు ఎప్పటికీ నీ వద్దకి తిరిగి వెళ్ళలేవని చెప్పినప్పుడు
నువ్వు ఎం చేస్తావు? నువ్వు ఏమి చేయగలవు?

నువ్వు జీవించిన జీవితాలన్నీ, నువ్వు కాంచిన మరణాలన్నీ
నువ్వు సమాధి చేసిన ప్రేమలన్నీ
నువ్వు చేయగలిగీ చేయలేని పనులన్నీ
మంచు కమ్మిన అద్దంపై
అస్పష్టంగా కదిలి వెడలిపోయే ముఖంలా మారినప్పుడు
నువ్వు ఏం చేస్తావు? నువ్వు ఏమి చేయగలవు?

ఒక ఖడ్గానికీ, శిలువ వేయబడటానికీ మధ్య ఉన్న
ఎంపిక చేసుకునే అవకాశమా ఇది?
మృతులకూ, జీవించేవాళ్ళకూ మధ్య చలించే నిశ్శబ్దమా ఇది?
ఒకవేళ ఇదంతా,తరచూ మరచిపోయే కలలోంచి
గుసగుసలాడే, మరచివచ్చిన మరో జీవితపు శకలమా ఇది?
జీవించేది ఎవరు? మరణించేది ఎవరు ?
వెడలిపోయేది ఎవరు? వెడలిపోతూ కూడా ఉంటూ
సర్వాన్నిత్యజించేది ఎవరు? త్యాగం చేసేది ఎవరు?
ఈ పదాల చీకట్ల చివర
పొటమార్చిన రక్తం చినుకై మిగిలేది ఎవరు ?

ప్రశ్న

అరచేతుల నిండా గులక రాళ్ళతో

ముఖం నిండా గాయాలతో, దప్పిక గొని

సముద్రాన్ని ఆశిస్తూ

ఒక చల్లటి వర్షాన్ని వెదుకుతూ

వచ్చాను నీ వద్దకి

వంచిని నీ తలను ఎత్తగా

మెరిసాయి అక్కడ

అంధత్వాన్ని కలిగించే తెల్లటి వెలుతురుతో

మెరిసే ఎడారులు

వ్యాపించాయి అక్కడ

ఘనీభవించీ, సమయంతో సాగే, పురాతన

రాళ్ళకు కట్టివేయబడిన

దిగులు రాత్రుళ్ళు

వచ్చాను నేను నీ వద్దకి

అరచేతుల నిండా

గులక రాళ్ళతో, వెన్నెల నిండిన

సముద్రాన్ని ఆశిస్తూ

వచ్చాను నేను నీ వద్దకి

ఇంతకూ,

ఏమి ఆశించావు నువ్వు

ఏమి పొందావు నువ్వు

అరచేతుల నిండా

గులకరాళ్ళూ, కనుల నిండా

పురాతన ధూళీ అలుముకుని

సూర్యుడినీ, సముద్రాన్నీ

గాలినీ నేలనీ నీళ్ళనీ

నిను వీడని వర్షాన్నీ

వెదుకుతున్న మనిషి నుండి?

ఈ నిశ్శబ్దం

ఈ నిశ్శబ్దం

అనుకోని సమయాలలో

అనుకోకుండా

వికసించే కాంతి పుష్పం

ఈ నిశ్శబ్దం

సమయాలకు సమయం

ప్రేమలకు ప్రేమ

ఒక ముఖరహిత స్వరంతో

స్వరరహిత

గీతాన్ని ఆలపించే

ఈ నిశ్శబ్దం

ఇతరులకు ఒక తల్లి

తల్లుకూ

శరనార్దులకూ

నిరంతరం తోడుండే

నుదుటిపై

విశ్రమించే

ఒక గోరువెచ్చటి అరచేయి

రా, నన్ను అనుసరించు

కాని

హృదయంలో

ఒక తపనతో

ఆరని

ఎదురుచుపుల జ్వాలతో:

మృత్యుకాంతి

మృత్యు శీతల కాంతి వెలుగుతోంది ఇక్కడ
బంగారు రంగు నీడలలో,
ఇక ఎప్పటికీ వెళ్ళలేని ఇళ్ళ వలయపు దారుల్లో
ఇక ఎన్నటికీ చేరుకోలేని
పురాతన శాంతి గాధల వంటి
ఆ స్త్రీ బాహవుల ఎదురుచూపుల్లోకి
ఎవరూ లేని, ఎవరూ రాని
మృత్యు శీతల కాంతి గీతం జ్వలిస్తోంది ఇక్కడ
జన్మ నివ్వని, చనుబాలు తాపని
చివరిదాకా ఎదురుచూసి కడగంటి చూపు మిగలని
అనేక తల్లులుగా చీలిపోయిన
ఒక తల్లి శూన్య విషాదం విల విలలాడుతోంది ఇక్కడ.
కన్ను చివర నిలిచి, కన్నుని వీడలేని
తల్లి పాల వంటి కన్నీటి చుక్క
నిస్సహాయత విల విలలాడుతోంది ఇక్కడ.

ఇక ఉన్నదల్లా ఒక్కటే
ఎడ తెగని ఈ నిర్వికార లోకంలో, నీకై
నీకు నువ్వు నిర్మించుకున్న
రహస్య బలిశాల వద్ద నువ్వు మాత్రమే
అనేకంగా వికసించి,
దారి తెన్ను లేక అన్ని చోట్లా నిస్పృహగా
రాలిపోయేచోట
మృత్యు శీతల కాంతిలో, స్నేహితులు లేని
చీకటి ద్వారాలలోంచి బయల్పడే
ఒక మార్మికమైన ప్రేమ శాంతిలో
ఇక ఉన్నదల్లా ఒక్కటే
ఇక మిగిలినదల్లా ఒక్కటే
ఎవరో వెలిగించి వోదిలివేసిన ప్రమిద కాంతి ఒక్కటే.

ఉన్నావా? నువ్వు ఉన్నావా ఇక్కడ?
పిల్లల కళ్ళ పూల పందిర్లలో
ఒక నిష్కపట ఎదురు చూపులో, మసక నీడల్లో
వృక్షాల కింద తళతళ లాడే
నీటి చెలమల వెలుతుర్లో
ఉన్నావా, నువ్వు ఉన్నావా ఇక్కడ?
ఉన్నావా, నువ్వు ఉన్నావా ఇక్కడ?
ఒక అపరిచితుడి ఆలింగనపు అంతిమ అస్తిత్వంలో
కరడు గట్టిన నిర్లక్ష్యాలలో
ప్రియమైన వాళ్ళ నిరాదరణలో
ఉన్నావా, నువ్వు ఉన్నావా ఇక్కడ?

ఉండనీ, ఉంటే ఉండనీ,
పూలహారంలో దారంలా
కన్నీటి చుక్కనీ కన్నీటి చుక్కనీ కలుపుతూ
అదృశ్యంగా నువ్వలా ఉండిపోతే ఉండనీ
ఉండనీ, నువ్వలా ఉండిపోనీ,
ఎవరో వెలిగించి వొదిలివేసిన దీపంలా,
నువ్వు ఉంటే ఉండనీ. సాగనీ,
రహదారి పక్కన మూర్చిల్లుతూ, అర్ధరాత్రిలో
లుంగలు చుట్టుకుపోయే
అతడి జీవితంలా, మరణాన్ని హత్తుకొని కదలిక లేక
అంతిమ శ్వాసకై
ప్రపంచపు కొన అంచుని పట్టుకుని
జీవన్మరణ తెరల మధ్య
ఊగిసలాడుతున్న ఆమెను వదలలేకా, ఉండాలేకా
చూడలేక, చూస్తూ బ్రతకలేకా, ఆమె చుట్టూ
నడియాడుతున్న వాళ్ళ హృదయ దిగులు ధ్వనుల్లా
బ్రతుకు సాగితే సాగనీ
మృత్యు శీతల కాంతిలో, ఈ సమయం
ఇలా పగిలిపోతే పగిలిపోనీ .

ఇక ఆ తరువాత
అంతకుమునుపు మిగిలే ఒక అంతిమ కాంతి
ఒక అంతిమ శాంతి
ఎప్పటికీ మిగిలి ఉండే మృత్యుశీతల కాంతి.

సగం అద్దం

నా ఇంటిలో 
కొన్ని భూకంపాలు ఉన్నాయి.
ఏదీ విరిగిపడదు.
పగలదు.
ఒరగదు.

నా ఇంటిలోంచి నీ ఇంటిలోకి 
చూస్తాను.
పగిలిపోతాను.

ఈ ఇళ్ళ దూరం ఎంత.
దూరమైన ఇళ్ళతో ఎవరు చూస్తారు.

ఆమెలాంటి 
నీటి సాలీడొకటి ఇంటి లోపల 
కూర్చుని నా వంక చూడక
నీ ఇంటి లోపలున్న పదాల కలలకై నిద్రిస్తోంది నిలబడి. 

నేనొక ఇంటినైతే 
నాలుకతో ఎవర్ని వెక్కిరించాలి
సూర్యుడి కన్నీళ్ళనా ?

అది చదవొద్దు

నా సామిరంగా నువ్వసలు అది చదవొద్దు

ఎవరు ఎక్కడ మొదలు పెడతారో
ఎవరు ఎక్కడ అంతం అవుతూ అనంతంగా మారతారో
ఎవరు ఎక్కడికి ఎలా పోతారో
ఎందుకు పోతారో ఎవరు ఎందుకు ఎవరు అవుతారోఎవరు ఎందుకు ఎవరు కారో అయినవాళ్ళు ఎవరూ
ఎందుకు అవ్వరో అవ్వకుండా అవుతూ ఎవరూ
ఎందుకు ఎక్కడా కానరారో, కానరానివాళ్ళు కనుమరుగు
కన్ను మరుగు ఎలా కారో
కనుగుడ్డు మీద మీగాడలా పదాల జాడలలా కలల్లా ఎలా
ఇలా ఇలలో ఇందులో అందుకునేందుకు
అందుకు మున్ముందు నుంచి ముసుగులలోంచీ ముందు
మాటలు లేకుండా కాకుండా వస్తారో

ఒరే నా నాయనా నీకు ఎప్పటికీ అర్ధం కాదు. వినిర్మాణం ఒక
విచిత్ర వాహనం నీకు నాకూ
మన ముందున్న వెనకి నుంచి వచ్చే మూడు కాలాల సప్తలోకాలతత్వవేత్తలకూ: రా నా బిడ్డా

పాక కింద కల్లూ, కల్లులోని ముంతా
ముంతలోని చిగురు చింతాకు, ఆకులలో బోమికలూ బోటీ
కలలలో కాలిన కాలేయంలో

మెరుస్తున్నాడు ఒక చంద్రుడు నిండిన వానలో: ఇక నీకూ
నాకూ విదేహ విధేయులతోటీ, నిర్యాణ న్యాయాల తోటీ,తోటి
వారితోటీ ఏం పని? పిలుస్తోంది ఒక

అనాది వాచకం సంగర్షణల యుద్ధ జీవితమై
కదను తొక్కుతోంది ఒక చరిత్ర గీతం ముద్రణ

కాని, కానరాక తిరిగి వచ్చే జాడై, మన నీడై: దుముకు నాయన
దుముకు రాజ వాచకాలలోంచి అనేక ప్రతిపతార్ధాలలోకి
ఇతర పునర్ నిర్వాచాకాలలోకి, కాలాలలోకీ:

ఇంతకు మించీ ఇంతకు మినహా
నీకూ నాకూ మరో మరణం లేదు.

కవిత గురించి ఒక అ/కవిత

కవిత ఎలా రాయాలో చెప్పు అని
ఆ నూనుగు మీసాల యువకుడు రాత్రంతా రాత్రిని అడిగాడు

నీటిలోని ముఖాన్ని
అరచేతుల్లోకి తోడుకుని, అద్దంలోకి విసిరివేసావా ఎన్నడైనాముఖంలోని అద్దాన్నిఅదిరే పెదవులతో అందుకుని, పరికించావా ఎన్నడైనా? నేను అన్నాను.

ప్రతీకలు ఎలా, పదాలు ఎలా
పోలికలని పోలికలతో పోల్చడం ఎలా? అని నెత్తురు నిప్పులు ఎగిసే శరీరంతో
అమాయకంగా మళ్ళా ఆ కుర్రవాడే అడిగాడు
తన ఎదురుగా కూర్చున్న ప్రేయసిని మాటలతో మాత్రమే తాకే ఆ కుర్రవాడు

మధుపాత్ర ముందు మాటలు వొద్దు
తలలో తురిమే పూలను, పోట్లాలలోనే దాచేయవద్దు: చెప్పాలనుకున్నదేదో చెప్పు
అడగాలనుకున్నదేదో అడుగు: కోరుకోవటం పాపమేదీ కాదు ఇక్కడ
పరమ పవిత్రమైన పుణ్యమేదీ లేదిక్కడ. చూసావా నువ్వు, విన్నావా నువ్వు
తను వొదిలిన నిట్టూర్పు నీ చుట్టూతా ఎగిరే చప్పుడు? అడిగాను నేను, అడగక-

కవిత ఎలా రాయాలో చెప్పు, కవిత ఎలా రాయకూడదో చెప్పు
అని పాపం పిల్లవాడు, అరచేతుల్లో ముఖాన్ని దాచుకునే ఆ

నూనుగు మీసాల కుర్రవాడు రాత్రంతా ఆ రాత్రినే అడిగాడు, తన ముందు
తన ముందే కూర్చున్న ఆ నీలి కళ్ళ యువతిని వొదిలి:

ఏడవటం వచ్చా నీకు? కన్నీళ్ళని వడగట్టడం వచ్చా నీకు? నీలోని ఇంకొకరిని
కలుసుకోవడం వచ్చా నీకు? ఆ ఇంకొకరిలోని నిన్ను పసిగట్టడం వచ్చా నీకు?
నీకు నువ్వు చచ్చిపోవడం తెలుసా నీకు? తిరిగి ఇద్దరై ముగ్గురై నలుగురిలోకి
జన్మించి అందరినుంచీ బహిష్కరింపబడటం తెలుసా నీకు?

ఇవేమీ అడగలేదు నేను అతడిని, అతడి రాత్రిని, రాత్రిగా మారిన తననీ, ఆ తనువునీ-

అడగలేక, చెప్పలేక ఇక నేను కాంతిని వీడి, రాత్రిని తాగి
నా దుస్తులని నేను మూటకట్టుకుని అక్కడే
ఆ శిధిలాలలోకే మళ్ళా వెళ్ళిపోయాను ఎప్పటిలానే ఇలా గొణుక్కుంటూ:
ఎవరు చెప్తారు నీకు, నువ్వే ఒక కవితవని, తనే ఒక కవిత అని
ఇంతకు మించి ఇక్కడ మరేమీ లేదని, మరేమీ దొరకదనీ?-