పువ్వుల కన్నీరు

ఏ పూజకో నోచుకున్న హారం లోనో ఏ కానుకకో విరబూసిన పుష్ప గుచ్చం లోనో సుమ స్వరాక్షరాలుగా ఏ కొత్త కావ్య రచన చేయాలనుకున్నాయో ఏ మనోహర గానం ఆలపించాలనుకున్నాయో ! నల్లని నీడల అడుగుల కింద విరిగి పడుతున్న పువ్వు రేకుల శబ్దాన్ని వింటున్నావా! వాడి పోతున్న పువ్వుల రోదన చూస్తున్నావా! వరదలై పారుతున్న పువ్వుల కన్నీటిని స్ప్రుశించావా ! పరిమళించకుండానే నలిగి పోతున్న పువ్వుల ఆక్రందనలు పువ్వులై నవ్వకుండానే రాలి పోతున్న మొగ్గల ఆవేదనలు ఎలా ధ్వనిస్తున్నాయో చూడు ! కాంక్రీటు జంగల్లొ కరెన్సీ నోట్లకు అమ్ముడుపోయిన కాలాన్ని జనారణ్యంలో కాలుష్యమవుతున్న మానవీయ విలువలని మౌనంగా నిందిస్తున్నావా భారంగా భరిస్తున్నావా మానవ హారంలో మమకారం దారమైతే ఏ పువ్వు వాడిపోదు ఏ హారం తెగి పోదు ....Srinivas Reddy Paaruvella

నాలోని నీతో ఒక మాట

పూవుల లాలిత్యానికి మురిసి పోతాను అంతమాత్రాన మనసులో మాలిన్యాన్ని ఊహించకు ఫలము లోని మధురత్వానికి లొంగి పోతాను అంతమత్రాన హృదయములో దౌర్భల్యాన్ని ఊహించకు సృష్టి కారుడు గీసిన చిత్రానికి నిశ్చేష్టుడు నైతాను అంతమాత్రాన దృష్టి లోపముందనుకోకు నిశబ్దములో భరించలేని శభ్దాన్ని వింటూ మౌనంగా వుంటాను అంతమాత్రాన మూగ వాడిని అనుకోకు చేప కన్నులు చెరువులో ఈదినప్పుడు,నాకన్నులు కాలువలైతాయి అంత మాత్రాన బలహీన మైన గుండె కాదు కడుపులో ఖడ్గాలు దాయడం చేత గాదు అంతమాత్రాన యుద్ధ విముఖున్ని గాదు నీవు నన్ను శిలువ వేయడానికి సహకరించాను అంత మాత్రాన నీవు గెలిచినట్టుగాదు ...మూర్తిరాజు అడ్లూరి

డైరీలోని పేజీలు ||

బంగరు పూతలతో అక్షర నగిషీలు దిద్దాలనుకున్న జీవితపు డైరీలోని పేజీలన్నీ మస్తిష్కంలోని శరీరంతో పోటీపడి ముడతలు చిరుగులతో చరమాంకానికి చేరుతున్నాయనే భ్రమ. .... పదే పదే సంపుటాల తిరగబోతలో డైరీలోని పేజీలన్నీ కళతప్పుతున్నాయి .... పుటల పుటల్లో నిన్నటి మనోహరం పదే పదే గుర్తొస్తుంది బాల్యంలా వచ్చిపలకరించి ఊహకు అందేలోపే ఒంటరి తనాన్ని నాకొదిలేసి జారిపోయింది ... కిటికీ పక్కన జారబడి ఆలోచనల్ని విస్తరించుకునే లోపు.. మళ్లీ డైరీలోని సంపుటాలు రెప రెపలాడుతున్నాయి .. ముడతలు పడిన తెల్లని శరీరంతో మొన్నటి జ్ఞాపకాన్ని గుచ్చి గుచ్చి మరీ గుర్తు చేస్తున్నాయి ... జీవితం సగానికి చేరుకోనేలేదు డైరీలోని పేజీలు మాత్రం చరమంకానికి దగ్గరపడ్డాయా అన్న భ్రమ ... రాళ్ళు రప్పల్లో బురద గుంటల్లో కూరుకుని, చిక్కుకుని తెల్లని పేజీలు మరకలవుతున్నాయి .... ఎప్పటికప్పుడు అప్రమత్తం చేస్తూ వెంటాడుతున్న నిశ్శబ్ధపు కేరింత జీవిత కాలం రూపంలో తరుగిపోతూనే ఉంది ... అదిగో డైరీలోని పేజీలు తెల్లటి శరీరంలా.. ముడతలు పడుతున్నాయి ... ముగింపు రాయడానికి వీలులేకుండా పుస్తకం నిండా గాయాలు ...గంగాధర్ వీర్ల

నీ జ్ఞాపకాలు!

1 చేజారిన నీ ప్రతి జ్ఞాపకం తిరిగి నన్నే చేరుతున్నాయ్ 2 విర‌బూసిన ప్రతి పూపొదలో పరిమళమై నను తాకుతున్నావు ప్రియా 3 ఊహల్లో నివు వర్ణాలయ్యావా? మలిసంధ్య సింధూరాన్ని నీలో కలిపేయనా? 4 నీవు లేని నీ జ్ఞాపకం నా హృదిలోగిలిలో రేఖా చిత్రమైంది 6 నా జ్ఞాపకాల్లో నీవెందుకు కనిపించవు? ఓహ్! నా గుండెల్లోనే నీవు పధిలం కదా! 6 ఈ తెమ్మెరెలు...సమీరాలు....వెన్నెలలు నీ సాంగత్యంలో ఎప్పుడో చవిచూశా! 7 నీ చెంతకు చేరిన నా ఏకాంతం పొగిలి పొగిలి ఏడ్చింది...నీవేక్కడికెళ్ళావనడిగింది సి.వి.సురేష్

స్మ్రుతుల్లా ...

గుర్తులను చెరుపుకుందామనుకున్నాను చెరగని ముద్రల్లా నన్ను వెంటాడుతున్నాయి కష్టాల సముద్రం కదా! కెరటాల ఘోష ఎక్కువే! **** మనసు మార్చుకున్దామనుకున్న ఊసరవెల్లి కదా మాట వినడం లేదు **** మబ్బులు -మనసు మసకబారిన జీవితం మబ్బుల్లో చంద్రుడు ఆకాశంలో నేను **** ఆలోచనలు తేనిటీగలు కోర్కెలు తేనె పట్టు అంతర్లీనంగా నేను కదిలిస్తే ముళ్ళు గుచ్చుకుంటాయి ప్రతాప్ కత్తిమండ

వర్తమాన భారతం!

ఏదో బ్లాక్ అండ్ వైట్ చిత్రం 'త్రీ' డి లో చూసినట్లుంది ఇరవయ్యొకటో శతాబ్ధంలో కానీ మాటలు లేవు కళ్ళకు దగ్గరగా భయభ్రాంతుల్ని చేస్తోంది

ఆటవికజాతులు బాగా గుడ్దలేసుకున్నారు అరుపులు కేకలు విశృంఖలత ఆలెవరో తల్లెవరో మృగాలే భయపడుతున్నాయ్ కలాలు ..జెండలు చెతుల్లో మూలుగుతూ పడివున్నారు నిద్రను కొంటున్నారు నిద్ర నటిస్తున్నారు అస్పష్టంగా అక్షరాలు రంగులు గొంతుపెగలడం లేదు ఎవరికీ వినిపించని కేకలు రక్తాన్ని ఎవరో చల్లారుస్తున్నారు గుండెల్ని పెకిలించి అమ్ముతున్నరు శరీరాంగాలతో వ్యాపారం లాఠీలు తుపాకులు పట్టుకొని ఆటవికన్యాయం అములుచేస్తున్నారు ఎవరుచల్లారో తెలియదు నా వంటిపై రక్తపు మరకలు నా శరీరాంగాలు ఒక్కొక్కటే మాయం గుండెను ఎవడో ముక్కలు చేసిపోయాడు నేను నిర్జీవినా? సజీవినా? నేను చేతనమా? అచేతనమా? సగటు మనిషినేమో! సశేషం! వర్తమానం లాంటి భూతకాలం భవిష్యత్తే లేని వర్తమానం వర్తమాన భారతం.....! సి.వి.సురేష్

జీవితచక్రం!

వంటిపైన ఏవో రంగురంగుల చిత్రాలు టాటూలో....ఎవరైనా గీసారో చాలా అందంగా .. కాలం రంగులను పట్టుకెళుతోంది ఎవరో అదేపనిగా చిత్రాలను చింపేస్తున్నారు చిన్నగా శుషిప్తిలోకి ఊర్మిళను జోకొడుతూ మెళుకువ ఉన్నట్లే ఉంది కానీ గాఢనిద్ర‌ కళ్ళుతెరచుకొనే నిద్ర‌ ఆర్థనాధాలూ...విప్లవనినాదాలు నాకు తెలియకుండానే నడుస్తున్నా ఇన్సోమ్నియా కాదు. జాగృతి లోనే కోమా స్థితి సూర్యున్ని వెంటాడిన చంద్రుడు వెన్నెల జిమ్ముతూ సేదతీరాడు మళ్ళీ కోడి కూత‌ ఇప్పుడు సూర్యుడు వెంటపడుతున్నాడు ఒకటే పరుగులు ఒకటీ.....రెండూ....మూడూ..... లాబొరెటరీలల్లొ ప్రయోగాలు అస్థిత్వాలే కోల్పోతున్నారు క్షణ విరామెరుగని ఒక యంత్రం కాసేపు ఆగాలనుకుంది విశ్రమించాలనుకుంది. యంత్రాలు ఆగుతున్నాయి పుడుతూనే ఉన్నాయ్ సూర్యచంద్రుల‌ దోబుచులాటలు అగలేదు! ఏం జరిగినా సరే రెండు వాయువులు కళ్ళల్లోకి చెరుతున్నాయి రెటీనా లో రసాయినిక చర్య‌ కళ్ళ వెంబడి ......ఏవో నీళ్ళు హా.........అవి కన్నీళ్ళు!!!! ఒకోసారి పేర్లుమార్తాయి.... సి.వి. సురేష్....

వర్షించాలనే కోరిక పుట్టినట్టు

నా చెప్పుల్లో వాడి కాళ్ళు /ఎస్.వి.రామశాస్త్రి/ జీవితపు నీలి ఆకాశంలో బాల్యపు చిరుమేఘాలు రాగానే నాలుగు అడుగులు నేర్చుకునే సరికి నా చెప్పుల్లో వాడి కాళ్ళు చేరుతాయి నాన్న చెప్పేవాడు ఎవరి బాధనైనా తెలుసుకోవాలంటే వారి చెప్పుల్లోకి నీ కాళ్ళు చొప్పిస్తే తెలుసుకోవచ్చని వీడికి ఇదేమి కోరికో ఇప్పటి నుంచి బాధల్ని తెలుసుకోవాలనుకుంటాడో.. సరదాకి వేసుకోవాలనుకుంటాడో.. తెలియదు కాని నా చెప్పులు వేసుకోవడం అంటే వాడికి ఇష్టం సత్యమేమంటే.. బట్టలు వేసుకోని బాల్యంలో నిక్కర్లు ధరించాలని నిక్కర్లు తొడుక్కునే రోజుల్లో పేంట్లతో ఎప్పుడు ఊరేగుతామా అని చూస్తాం మీసాలు మొలవని రోజుల్లో గడ్డం ఎపుడు గీస్తామా అని తొందరపడ్తాం మీసాలు మొలచి రంగు వెలసిపోతున్నపుడు బాల్యపునది లోకి దూకి తనివితీరా స్నానమాడి దేహాన్ని చల్లబరుచుకోవాలని అనుకుంటాం ఇపుడు నా చెప్పుల్లోకి వాడి కాళ్ళు వెళ్తున్నప్పుడు బాల్యపుపాదరక్షల్లోకి నా కాళ్ళు వెళ్ళడం గమనిస్తున్నా ఎస్.వి.రామశాస్త్రి

శిశు గీత

ఏ అనుబంధం నన్ను కడుపులో పెంచిందో, ఏ అసహనం నన్ను అక్కరలేదు అనుకుందో, ఏ సమస్య నన్ను వదిలించుకోమందో, ఏ నిర్ణయం నన్ను బుట్ట దాఖలు చేసిందో, ఏ ఆలోచన నన్ను అంతం చేసిందో, ఏ విషాదం నన్ను దూరం చేయమందో, ఏ సందిగ్దం నన్ను తప్పించుకోమందో, ఏ సందర్భం నన్ను సాగనంపిందో, ఏ సలహా నన్ను చంపివేయమందో, ఏ సమాజం నన్ను పంపివేయమందో, అమ్మా నాన్నలకే అక్కరలేని నేను, అన్యులైన మిమ్ము అడుగుతున్నా. ఎక్కడిదీ బిడ్డలను చంపుకునే అసాంఘిక ధర్మం? ఎక్కడిదీ ఆడపిల్లలను కడతేర్చే ఆటవిక న్యాయం? ఎక్కడిదీ మానవతను మంటగలిపే బుద్దిమాంద్యం? ఎక్కడిదీ అంతరాత్మను చంపుకొనే అంధ అజ్ఞానం? ఎక్కడిదీ వారసత్వపు శకలాలను మూటగట్టే మూఢత్వం? ఎక్కడిదీ మాతృత్వాన్ని మంటగలిపే గొడ్డుమోతుతనం? ఎవరు తెచ్చారు ఈ సంకరజాతి సంస్కృతిని ? ఎవరు నేర్పారు ఈ వికృతనీతి విష క్రీడని? ఎవరు ఎదుర్కుంటారు ఈ విపరీత పరిణామాన్ని? ఎవరు వేటాడుతారు ఈ విషపు విహంగాన్ని? నిష్టూరమన్న (అమంగళం) నన్ను, సృష్టి కి ప్రతి సృష్టిగా గుర్తించే వరకూ నేనింక తిరిగి రాను. Meraj Fathima

భామిని విలాసం

ప్రభాత కిరణాలు పుడమికి సుప్రభాత గీతాలాలపించే అరవిచ్చిన పసిడి కిరణాలు అవనికి కొత్తాందాలిప్పించే నింగిని నిలిచిన ఆదిత్యుని మెరుపు తిమిరాన్ని నిర్జించే ఉదయభాస్కరుని ఎరుపు అతివ బుగ్గలకూ పెదాలకంటే మందారం పడతి సిగలో ముడిచి నుదుట అరుణతిలకమద్దే తీరైన కనుముక్కుతీరుతో మీనాక్షి మోము మరింత శోభించే వల్లెవాటు చాటున దాచినా దాగని రమణి అందాలు మదిలో తపనలు రేపే తేనెల నెలవైన సుగంధాల కుసుమ కన్యకవని భ్రమరాలే భ్రమపడి తాకవచ్చే కనకాభరణాలు తొడిగిన భామిని మేని రంగు పసిడి కిరణాలకే పోటీకొచ్చే కాపుకొచ్చిన అందాల జవ్వని శరీరాకృతిపై పచ్చని ప్రకృతికి సైతం ఈర్ష్యోచ్చే ............ విసురజ

కొంపముంచిన ఆశ....!!

ఒక పడవ సముద్రపు హృదయాన్ని చీల్చుకుంటూ పరుగులు తీస్తోంది.... చీకటి తెరలని భానుడు చీల్చుతున్న వేళ.... ఒక మనిషి చల్లటి గాలిని పీల్చుకుంటూ ఊహల వెంట పరుగు తీస్తున్నాడు నిరాశల సౌధాలని ఆశ, కూల్చుతున్న వేళ .. వలలో చిక్కిన చేపల బరువుని బట్టే ఆ జాలరి ఆకలి కరువు తీరుతుంది మరి... అందుకే ఆ ప్రయాణం అలుపుకి ,ఆలి పిలుపుకీ ఆగని ప్రయాణం... వాతావరణ శాఖ వారి హెచ్చరికలని బేఖాతరు చేసిన అతను సముద్రపు తల్లిపై నమ్మకంతో ముందుకెళ్తున్నాడు ... తిరిగిస్తాను అనే 'నమ్మకం' ఎన్నటికీ నిలవదు అని నమ్మక.... విసురుగా విసిరాడు వలని సముద్రంలోకి ఒక చోట ఆగి.... సగం నిండింది వల కానీ, అతగాడి మనసు పూర్తిగా నిండలేదు మరి... మరో సారి విసిరాడు మరిన్ని చేపలు పొగయ్యాయి... మళ్లీ విసిరాడు... ఇంకొన్ని పోగయ్యాయి అవసరాన్ని మించి ఆశపడితే ఆపదే అని తెలియదతనికి .. ఇంతలో తుఫాను ముంచెత్తింది రాక్షస అలల దాడి మరోవైపు సాగుతుండగా... ఈ ఘోరకలికి అదృశ్య సాక్షి అయిన సూరీడు తుఫాను వెలిసే సరికి పశ్చిమపు ఇంటికి పలాయనం చిత్తగించాడు... భయం తోడుగా భర్తని వెతుక్కుంటూ వచ్చిన భార్యకి తను పట్టిన చేపలతోనే మొగుడు ఒడ్డుకి కొట్టుకురావడం కనిపించింది తక్షణం ఆమె కాళ్ళ కింద నేల కంపించింది... ఆ ఊరికి మళ్లీ తెల్లారింది కానీ ఆమెకి కాదు....!! -శతఘ్ని...!!

కవిత్వమెలావుండాలి

కవిత చూడగానే కొత్తపుస్తకం వాసనేయాలి చేతిలోకి తీసుకోగానే ద్రాక్షపళ్ళ గుత్తిలా నోరూరించాలి ముద్దాడగానే వాక్యం మల్లెపూల గబ్బలా మృదువుగా తాకాలి అమాంతం నోటిలో వేసుకునే పిప్పరమెంటులా ఉండొద్దూ.. కనీసం బండరాళ్ళమధ్య పారే సెలయేరులానైన ఉండాలిగదా లోపలినుండి పొంగి వచ్చే వరదను రిజర్వాయర్లలో ఆపగలిగే ఆనకట్టలా ఉండాలి కొండనైనా పిండిచేయగలమనే గుండెధైర్యాన్నిస్తూ భుజాన చెయి వేసి నడిచే స్నేహితునిలా ఉండాలి చదువుతున్న పాఠకుడి ఊపిరి వెచ్చదనానికి కరిగి గాయంపై రాసిన నవనీతమై మెరవాలి దుర్మార్గం పై వ్యక్తమయిన ఆగ్రహంలా ఉందాలి మొత్తంగ చెప్పాలంటే అన్యాయం ముంగిట్లో ఎగిరే ఎర్రజెండాలా ఉండాలి రెడ్డి రామకృష్ణ

కట్టే తెంచిన యువ ఆవేశం

కట్టే తెంచిన యువ ఆవేశం, పొంగుకొచ్చిన మనో జ్ఞానం మనిషికిచెను సింధు రూపం,బయటికోచ్చేను భారత నామం, యుగాలాయెను ,సుఖములోందేను ,రాజులోచ్చిరి,రతనాలోచ్చితి, పడవలోచ్చితి,పధము మారితి ,భూమి పండగ ,రైతు నవ్వగా , దేశ సంపద కళకళలాడ ,పేరు పైపైకి ఎగసిపోగా , నాడు పడెనే సొత్తు నీడ,నాశనం మరి దరె చేరగా, రాజులేరి,రాజ్యాలేయి,ధరణి ఒంటరి అయ్యెను,భారత ఖండం భోసేను. తెలుపు నీడకు కడుపు మాడగ,ఉక్కుపాదం పుట్టగా , ఎదిరుతిరిగిన భారత బిడ్డకు ఇనపగుండు జవాబయే , ఆలోచించిన మితవాద బృందం శాంతి స్తోత్రం పాడగా, నవ్వుకొన్న తెల్లవాడు, చెరుకుపిప్పిని వదిలిపోయే.... భారతమాతకు సిగ్గుచేటు,జాతికి అది స్వతంత్ర పోటు , నిజం తెలిసిన నాటికి ,తల్లికి మిగిలే వ్యర్ధ శోకం , పుట్టెడు మంది పిల్లలున్నా ,లేదు మరి ఇంగిత జ్ఞానం, అసూయ వచెను,అవినీతి పెరిగెను, మంది పెరిగెను ,మంచి తగ్గెను, కులములోచెను,పాయచేసేను ,వర్గాలోచన మదిన మెదలగా, రాజకీయం మరల గెలిచెను, ప్రేక్షకులై ప్రజలు చూడగా, పదవులెన్నొ మారెను ,ఫలితేమేమో, దేశానికి పరకాష్టను మిగిల్చెను . కామదెయ్యపు కోరలేమో తల్లి,చెల్లెలను ఒంటరి చేయంగా , తల్లి భారత మేమి చేయును ,తల్లడిల్లిన తలవంచక, ఎత్తి ఏడ్చెను భారతమాత,వికటనవ్వుల యువత మాత్రం , నడక సాగించే చూసి చూడక. ఇది నా మాతృభూమి,భరతఖండం , నేను-నువ్వుల భుక్త కందం . -వెంకట్ వడిశెట్టి

ఇదేనా మానవ జాతి

ఇదేనా మానవ జాతి ఇదేనా రాచ నీతి పురుషాహంకారానికి ప్రతీక స్త్రీ జాతికి ఎక్కడ రక్షణ?? మానవాళికి సిగ్గుచేటిది ప్రజలారా ఇకనైనా మేలుకోండి పాయలకులారా భద్రత కలిపించండి... తన దేహం వదిలి తను మరో లోకం చేరుకోని మనకు తీరని భాదని మన దేశంలో భద్రతకు ఒక ప్రశ్నను సంధించిన దామినికి ఇది అంకితం. మగాడిగా పుట్టినందుకు మొదటి సారి సిగ్గు పడుతున్నాను.. వివేక్.

నువ్వే దైవం

నీలో దాగున్నదే దైవత్వం మానవత్వం తలుపులు తెరిచి చూడు సాటి మనిషిని ప్రేమించి చూడు నిజమైన అనందంలో అందం చూడు .. బాటసారి..

Cute Telugu Love message 4 u....!

లక్ష్మి శ్రీనివాస్

Telugu love message 4 u...!

లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నువ్వు లేని ప్రేమ నాకు ఎందుకు?

ప్రక్రుతే లేనప్పుడు ...ప్రపంచం ఎందుకు..? వెన్నెలే లేనప్పుడు ... చంద్రుడు ఎందుకు..? కలలె లేనప్పుడు ... నిద్ర ఎందుకు..? తుమ్మెదలు వాలలేనప్పుడు...పుష్పాలు ఎందుకు..? మదురమైన మాటలులేనప్పుడు ..స్వరం ఎందుకు..? ప్రేమే లేనప్పుడు ... మనస్సు ఎందుకు..? నువ్వే లెనప్పుడు... నేను ఎందుకు..?నా ప్రేమ ఎందుకు..? లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నువ్వు-నేను

నువ్వు వెన్నెలవైతే... నేను చందమామను నౌతా... నువ్వు వసంతం అయితే... నేను కొకిల నౌతా... నువ్వు నవ్వితే ... నేను నీ చిరునవ్వు నౌతా... నువ్వు బాధ పడినప్పుడు... నేను నీ కన్నీటి బొట్టు నౌతా.. నువ్వు నింగివైతే... నేను నేల నౌతా... నువ్వు నక్షత్రానివి అయితే..నేను మెరుపు నౌతా...నువ్వు నేనైతే.... నేను నువ్వవుతా...మనప్రేమకు పూల బాట వేస్తా................. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

Papi kondalu

పాపికొండల వంపుసొంపుల కన్నా, నీ నడకల వయ్యారాలు మిన్న ... ప్రక్రుతి అందం కన్నా , నీ ముఖవర్చస్సు మిన్న... కొకిల పాటల కన్నా, నీ మాటలు మిన్నా... ఎర్రని చందమమ కన్నా, నీ నుదుట కుంకుమ బొట్టు మిన్న... చల్లని చిరుగాలి స్పర్స కన్నా, నీ కౌగిలి మిన్న ... నా మీద నీకు గల ఇస్టం కన్నా, నీ మీద నాకు గల ప్రేమే మిన్న... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

I LOVE YOU ......

Iన వాళ్ళు ఎందరు వున్నా... Lఅప్పుడూ నేను నిన్నే తలుచుకుంటాను... Oక్క సారి అయినా నా గురించి ఆలోచించి... Vలైనప్పుడల్లా నన్ను ప్ర్రేమిస్తూ... E నా జీవితం లోకి ప్రవేశించు... Y భవం గా ... Oడు దుడుకులు లేకుండా నిన్ను చూసుకుంటూ .... Uoటాను ........ లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నాకు తోడు........

నా ప్రేమకు అర్ధం లేదు.....నీ తోడు లేకుంటే...... నా జీవిత గమనానికి గమ్యం లేదు.....నీతో ఏడు అడుగులు వెయ్యకుంటే..... నా నిదురలో స్వప్నం లేదు.... నీ ద్యాస లేకుంటే.... నా మనసుకు ఓదార్పు లేదు.... నీ స్వరం వినపడకుంటే ... నా దేహనికి జీవం లేదు.. నీ శ్వాస తోడవకుంటే ...... మన బంధానికి విలువ లేదు .... నీ మెడలొ మూడు ముళ్లు వేయకుంటే ...... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ప్రేమకుతోడు

విరబూచిన పుష్ఫాలకు తెలుసు నువ్వంటే నాకిస్టమనీ.... పయనించే గాలికి తెలుసు నేనంటే నీకూ ఇష్టమనీ...... మండే అగ్నికి తెలుసు మనతో ఏడడుగులు వేయించాలనీ..... ఆకాసానికి తెలుసు మన ప్రేమ ఎంత ఎత్తులో వుందో అనీ .. పారే జలపాతానికి తెలుసు మన ప్రేమకు అంతం లేదు అనీ ... ఈ భూమికి తెలుసు మన ప్రేమ కలకాలం వుంతుంది అనీ.... ఈ ప్రక్రుతి లోని పంచభూతాలు తొడుండగా మన ప్రేమకు భయ మేలా ........! లక్ష్మి శ్రీనివాస్

అన్ని నేనై..

నీ పాట లో పల్లవి నేనై.. నీ మాట లో మంచిని నేనై.. నీ ఆట లో విజయం నేనై.. నీ ఆనందం లో చిరునవ్వు నేనై.. నీ భాద లో ఓదార్పు నేనై.. నీ ప్రయత్నం లో ప్రోత్సాహం నేనై.. నీ కనుల లో కాంతిని నేనై.. నీ స్వప్నం లో శాంతి ని నేనై.. నీ రాజ్యం లో రాజు ను నేనై.. నీ కవిత లో కవి ని నేనై.. నీ హ్రుదయం లో ప్రేమను నేనై.. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ఎలా జీవించను..?

కళ్ళు మూసినప్పుడల్లా నువ్వు కనిపిస్తూ ఉంటే.. ప్రతీ శ్వాస శ్వాస కు నువ్వు గుర్తొస్తూ ఉంటే.. ప్రతీ రాత్రి నా కలలో కొచ్చి నీవు కవ్విస్తూ ఉంటే.. నిన్ను ఎలా మరువను మరచి ఎలా జీవించను..? లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ప్రేమ-నమ్మకం

ఓర కళ్ళ నీ చూపులతో............ మధురమైన నీ మాటలతో............ వయ్యారపు నీ నడకలతో............ నిన్ను పొల్చనా రతీ దేవి తో............ నన్ను చంపుతున్నవు నీ అందం తో.... మూడు ముళ్ళు వెయ్యాలి నీ మెడలో పసుపు తాడుతో.... ఏడు అడుగులు నడవాలి నీతో........ నువ్వు జీవితాంతం తోడుండాలి నీ ప్రేమ దాసుడునైన నాతో..... నా ఈ చిన్ని కవితను రాస్తున్నాను ధైర్యం తో...... నన్ను ప్రేమిస్తావనె నమ్మకం తో............... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నీ ప్రేమ నాకు సొంతం

కనగల కనులకు సొంతం ప్రక్రుతి అందం, వినగల చెవులకు సొంతం సంగీతం, అనుభవించే యేను కు సొంతం చిరుగాలి స్పర్మ, అందుకో గల నా మనస్సు కు సొంతం నీ ప్రేమ. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

మన ప్రేమ

నీ కళ్లు కోరుకుంటున్నాయి నన్ను ఎప్పుడు చూడాలని నీ పెదవులు ఆరాటపడుతున్నయి నాతో మట్లాడలని నీ చెవులు చెప్పుతున్నయి నా మటలను వింటువుండమని నీ చేతులు నిన్ను అడుగుతున్నాయి నాతో చెయ్యి కలపాలనీ నీ పాదాలు తెగ సంబర పడుతున్నాయి నాతో ఏడు అడుగులు వెయ్యాలనీ నీ మనస్సు కోరుకుంటుంది నన్ను ప్రేమిస్తునానని చెప్పాలనీ నా మనసు ఎదురు చుస్తుంది నువ్వు ఈ విషయాలు నాతో ఎప్పుడు చెపుతావొ అని నా మనసుకు తెలుసు నువ్వు ఎప్పటికైనా చెపుతావనీ ఆ దేవుడు కి తెలుసు మనల్ని ,మన ప్రేమని ఒకటి చెయ్యాలనీ లక్ష్మి శ్రీనివాస్

ప్రేమ అంటే ఇదేనేమొ

ప్రేమ అంటే ఇదేనేమొ పరిమలించేది పువ్వు నన్ను మైమర పించెది నువ్వు మల్లీ మల్లీ చూడాలనిపించెది నీ నవ్వు అందుకే నువ్వంటే నాకు లవ్వు లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నా కల లో

మొదటి సారి నిన్ను చూసాను బస్ స్టేండు లోనీ అందానికి దాసుడనై చెప్పను ఐ లవ్ యు దియెటర్ లోమనం రోజూ కలుసుకుంటున్నాము పార్కు లోమన ప్రేమ విషయం తెలిసింది మీ ఇంటి లోతరువాత పెద్దలు చేసారు మన పెళ్లి గుడి లోకానీ ఇదంతా జరిగింది రాత్రి నా కల లో... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నీ కోసం నవ్వుతూ ఇక బ్రతికేస్తాను.

మన పరిచయమే ఒక పుస్తకమై, ప్రతి అనుభవం ఒక జ్ఞాపకమై, అపురూపమైన నీ రూపాన్ని దాచి, రాసే ఈ అక్షరాలే మన సాక్ష్యాలు ఏడు అడుగుల దూరంలో, విధాత ఆటకి విడిపోయాము కాని, చివరికి మిగిలే మన ప్రేమలో, ఓడిపోయి కూడా మనం గెలిచాము

గతముతో నేను సతమతమవుతూ, ఒంటరిగా ఎన్నో క్షణాలు గడిపాను. ఆపుకోలేని అశ్రువులతో తడిచి, ఈ యెదలో నా వ్యధ దాచాను. దేవుడినే ద్వేషించాలి, తలరాతనే దూషించాలి. నమ్మలేని నిజాన్ని మరిచి, నీ కలలో ఇక జీవించాలి. నా మౌనంలో నీ సంతోషం ఉందని, ఈ హృదయానికి సర్దిచెబుతాను. నవ్వే నివ్వెర పోయేలా, నీ కోసం నవ్వుతూ ఇక బ్రతికేస్తాను. లక్ష్మి శ్రీనివాస్

జన్మంతా ఇక నిరీక్షణలే.....

'నేస్తం', అంటూ నా కోసం నీ స్నేహం జత చేసావు. నాకే తెలియని, ఇక ఫై మరువని నడకను నాకే నేర్పావు. తీరం అంతు ఎంతైనా, అలలకు అలసట కలిగేనా ? మన దూరం కరిగిన నా కలలకు నీ ఊహే అందెనులే. చెదిరిన కల మన గతమైనా , చెరగని రూపం నీదేలే . పెదవులపైనా చిరునవ్వైనా కలిగిన అది నీవేలే...

గెలుపు ఓటమి తేడా తెలియని చెలిమే మనలో చిగురించేనా. పసిపిల్లలమై మనసులు తడిసిన, ఇరువురి కనులే చమరించేనా. మౌనం కూడా మన భాషేనా ? హృదయం తొంగి చూస్తుంది. తెలుపని మాటలు ఎన్నో ఉన్నా, మన భావం ఒక్కటయ్యింది. చలనములేని క్షణములు ఎన్నో సరసకు రమ్మని పిలిచేలే... రోజు నీకై వెతికే కనులకు , జన్మంతా ఇక నిరీక్షణలే..... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

తనే చెదిరిపోనీ కలగా మిగిలి పోయింది......

అందమైన చీకటిలో వెన్నెల లాగ నిశీధిలో ఉషోదయం లాగ నిర్మానుష్యంగా గా ఉన్న నా మనసులోకి తనోచ్చింది మరిపిస్తూ మురిపిస్తూ మైమరిపిస్తూ ఏదో మాయ చేసింది. ఎం జరుగుతుందో తెలియదు కాని తను కన్పించగానే ఒళ్ళంతా విద్యుత్ ప్రవహిస్తుంది తనని చూడగానే ఏదో ప్రకంపన, మనసు తన వైపే లాగుతుంది, అదేదో గురుత్వాకర్షణ శక్తి లాగ...! చీకట్లోకి చందమామ వచినట్లు తనోచ్చింది నా జీవితంలోకి... అదేంటో చందమామ రోజు వస్తూనే ఉంది కాని తనే చెదిరిపోనీ కలగా మిగిలి పోయింది...... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

నీవు నన్నెందుకి లా చేశావని అడుగలేను ఆర్హత నాకు లేదుకదా..?

మాటలు తడబడుతున్నాయి.... జరిగింది జరుగుతోంది ఏమౌతోందసలు కొన్ని జరిగిన జరుగుతున్న నిజాలు నన్ను తగల బెడుతున్నాయి నామీద నాకే అసహ్యింవేసేలా.. నామీదనాకే విరక్తి కలిగేలా చేస్తున్నాయి నేనోడి పోయా అని తెల్సుగాని ఇంత ఘోరంగా ఓడిపోయాని ఇప్పుడిప్పుడే తెలుస్తోంది.. నన్నోడించీ నోడి నోట విన్న నిజం నన్ను కాల్చేస్తుంది... దగ్దం అవుతున్నా వాడి నోట ఆ నిజం విన్నప్పటి నుంచి .. నేను వేదనతో తట్టూకోలేక తగల బడుతున్నా నా గుండె ఆ నిజంలో తగల బడుతోంది... అది శవంకాలిన వాసన వేస్తుంది ఒకప్పుడు కళ్ళెదురుగా జరిగిన నిజం.. నన్ను ఓ వెష్టుగాడిని చేసింది

ఇప్పుడు నన్న నేను తగలబడేలా చేస్తుంది.. గుండె మండుతోంది.. నిద్ర పట్టడం లేదు నాకేదో జరుగుతోంది నామీద నాకు అసహ్యం వేస్తుంది.. ఎందుకిలా నాకే జరుగుతోందో అర్దం కావడంలేదు నన్నెందుకిలా దారుణంగా ఓడిస్తున్నావు.. నేను నేను గా ఎప్పుడో కోల్పోయాను నా కన్నీటీకి విలువలేదు .. నా వేదనకు అర్దం లేదు.. నన్నెందుకు అర్దం చేసుకోవు.. చల్లని చంద్రుని నీడకూడా నాకు పగలు లా అనిపిస్తున్నాయి.. ఎందుకో చంద్రుని చల్లని కాంతిలో కూడా నాకు నడిసూర్యుడిలా నన్ను కాల్చేస్తున్నాయి పగలు చీకటిలా చీకటీ పగలులా .. ఏంటో పిచ్చి పిచ్చిగా మారిపోతుంది లోకం నన్ను నేను గా బ్రతుకుతున్నప్పుడు జీవితంలో ప్రవేశించి ఇప్పుడు నన్నెందుకిలా కాల్చేస్తున్నావు.. అప్పుడలా ఇప్పుడిలా నీవు నన్నెందుకి లా చేశావని అడుగలేను ఆర్హత నాకు లేదుకదా..? లక్ష్మి శ్రీనివాస్

కన్నులు కలలను మరచిపోవు...

కన్నులు కలలను మరచిపోవు... ఊపిరి శ్వాసను మరచిపోదు... వెన్నెల చంద్రుడిని మరచిపోదు... నా మనసు నీ స్నేహన్ని మరచిపోదు... విరిసిన వెన్నెల కరిగిపోతుంది... వికసించిన పువ్వు వాడిపోతుంది.. కాని చిగురించిన మన స్నేహం చిరకాలం మిగిలిపోతుంది... వద్దన్నా వచ్చేది మరణం... పోవద్దన్నా పోయేది ప్రాణం.. తిరిగి రానిది బాల్యం.... మరువలేనిది మన స్నేహం.. కుల మత బేధం లేనిది... తరతమ భావం రానిది... ఆత్మార్పణమే కోరుకొనేది... ప్రతిఫలమన్నది ఎరుగనిది...స్నేహమది! లక్ష్మి శ్రీనివాస్

గుండెలో దాచుకునే హృదయనకి తప్ప......

పడీ లేచే కెరటాలు చేసే శబ్ధాలు అందరికి వినిపిస్తాయ్ కానీ కంటి నుండి కారే కనిట్టి శబ్దం ఎవరికీ వినిపించదు ఒక్క గాయపడ్డ హృదయానికి తప్ప ,

అ కన్నీరు చేసే శబ్దం ఎంత ఎక్కువ అంటే కొన్ని వందల సముద్రాలలో పుట్టే కెరటం అంత ఉంటుంది కానీ చిత్రం ఏంటి అంటే అది ఎవరికీ వినిపించదు దాని గుండెలో దాచుకునే హృదయనకి తప్ప లక్ష్మి శ్రీనివాస్

మనసుకి స్నేహం మత్తు

మనసుకి స్నేహం మత్తు నిచ్చి నిద్రపుచ్చుతూమాటలకు మౌనం భాషనేర్పినవ్వుకుంటూ ఇంకా ఎంతకాలమిలా..? ఆగని కాలంకేసి భారంగా చూస్తూభారమైపోతున్న గుండెకేసి జాలిగా చూస్తూచూస్తూ..చూస్తూ.. చెలిని దూరం చేసుకుంటూ ఇంకా ఎంత కాలమిలా..? తొలి పొద్దులో గరిక పూవుపైమంచు తాకి మైమరచింది నేనేనా? ముంగిట ముగ్గుకి రంగులద్ది మురిసిపోయిన మనిషి నేనేనా? వాన చినుకుల్లో కలిసి తడిసి అలిసిపోయిన మనసు నాదేనా? రేకులు రాలుతున్న పూవును చూసిచెక్కిలి జారిన కన్నీరు నాదేనా? ఏది అప్పటి సున్నితత్వం? ఏది అప్పటి భావుకత్వం? ప్రతి రాత్రి నను పలుకరిస్తూ మా ఇంటి కిటికీ లో నవ్వుతూ చంద్రుడు! వెన్నెల ఊసులెన్నో చెపుతూ గుండెల్లో ఊహలెన్నొ నింపుతాడు ! ఏతారకతో స్నేహం కుదిరిందో ఇటురానేలేదు ఈరోజు నిశీధినేలే నెలరాజు! లోకమంతా చీకటి... మనసులోనూ అదే చీకటి...చెప్పలేని ఏదో వెలితి..... లక్ష్మి శ్రీనివాస్

గుర్తులను చెరుపుకుందామనుకున్నాను

గుర్తులను చెరుపుకుందామనుకున్నాను చెరగని ముద్రల్లా నన్ను వెంటాడుతున్నాయి కష్టాల సముద్రం కదా! కెరటాల ఘోష ఎక్కువే! మనసు మార్చుకున్దామనుకున్న ఊసరవెల్లి కదా మాట వినడం లేదు

మబ్బులు -మనసు మసకబారిన జీవితం మబ్బుల్లో చంద్రుడు ఆకాశంలో నేను ఆలోచనలు తేనిటీగలు కోర్కెలు తేనె పట్టు అంతర్లీనంగా నేను కదిలిస్తే ముళ్ళు గుచ్చుకుంటాయి స్మ్రుతుల్లా ...

నీవు లేని నాతో నేను తెలుపగలనా? ప్రియా ఇకనైనా... ?

ఓ నయనం వర్షించే నీ కోసం..ప్రియా ప్రియా నీ రూపు చెరిపేయమంది మరునయనం... ఓ పాదం కోరే నీవులేని లోకం వైపు పయనం.. నీ అడుగుల బాటలో సాగమంటుంది మరుపాదం... ఓ అదరం అడిగే నీతో మాటలసమరం..

మౌనశాంతిన్ని ఆకాంక్షించే మరు అదరం... మది ఆశించే నీ కౌగిలి భానిసత్వం.. విరహపు స్వేచ్ఛను కోరుతుంది నా హృదయం... గతం పంచుకోమంది నీతో జీవితం.. ఒంటరిగా జీవించమంటుంది వర్తమానం... ఇలా! నన్ను రెండుగా చీల్చే ఈ నరకయాతన.. నీవు లేని నాతో నేను తెలుపగలనా? ప్రియా ఇకనైనా... ?

కళ్ళులేవు

ఒళ్లంతా ముళ్లు ఊహల్నిండా జెర్రులు నిలువెల్లా కీటకాలు తనువెల్లా కందిరీగలు మనుషులు నడిచే విషపు పురుగులు నాజూకైన పడగలతో నతికి ఉన్న సర్పాలు నవనవలాడే స్టైళ్లతో పొంచి ఉన్న మృగాలు ఊరుఊరంతా న భయం న లజ్జా ఇప్పుడు ఏ చోటైనా కామాంధులకు కళ్లు లేవు అసలు ఈ దేశంలో న్యాయదేవతే గుడ్డిగా బతుకీడుస్తోంది. అమ్మా! జర పదునెక్కు అక్కా! కారప్పొడి మర్చిపోకు చెల్లీ! నువ్వు పెన్సిల్ చెక్కు చిట్టి తల్లీ! నువ్వు పండ్లు పటపట కొరుకు

ఏంటీ జీవితం ఏంటీ జీవితం జీవించా అనుకున్నా నేను కాని మరనించానని తెలీక నివన్నది నిజం అనుకున్నా నా అనుకున్నది ఏదన్నప్పుడు నిజాన్ని మర్చిపోలేక గతాన్ని ఓర్చుకోలేక ప్రస్తుతాన్నితలచుకొని భాదపడుతూ.. బ్రతికాలా చచ్చామోతెలీక కారనాలన్నీ కన్నీరుగా మారినప్పుడు జగమంతా కన్నీటి కొలనులో జారిపోతుంది మనస్సుకు పారిపోయే అవకాశం లేనప్పుడు గుండె దిగజారి.. మనస్సు చేజారి ప్రపంచం అంతా చీకటిగా కనిపిస్తుంది — LAKSHMI SRINIVAS.