నిజం…

నిప్పులా కాల్చేస్తున్నా..

ఆశయాల చమురు నీరైనా ..

భగవద్గీత మీద ఒట్టేసినా..

నిజం మాత్రం చెప్పం…

కళ్ళలో ప్రతిఫలిస్తున్నా..

కటినత్వం కరి మబ్బైనా..

గ్రహాణాలెన్ని వీడినా..

పెదవి మాత్రం విప్పం..

సంస్కృతి మన సగ’మైనా

సహనం మసిబారిపోయినా

గీసిన లక్ష్మణుడు మర్చిపోయినా

రేఖలు మాత్రం దాటం..

హుంకారమే ఓంకారమైనా..

నవ్వన్నది నగుబాటన్నా..

నేనన్నది విరగబాటు అన్నా..

తలాడించటం ఆపం…

జీవన నిరంతరంలో..

నేర్చుకొంటూ..తెలుసుకొంటూ..

తెలియనట్టు మసిలే మనం..

ఎవరూ చవి చూడనంతటి గొప్ప కవులం…