తను నిలబడింది నా ముందు..

పారదర్శకమైన స్ఫటికంలా

పరాధీనమైన ఆత్మలా..

చుట్టూ ఉన్న వలువల పొరల చుట్టూ

మౌన గాజు బొమ్మలా

అతి జాగ్రత్తగా పదిలం చేసిన

అస్తిత్వాన్ని

చూడగలిగా నేను…

వందల వేల ఏళ్ళ నుంచీ కాపాడుకొస్తున్న

మౌనం..ఇంకా పదిలంగా ఉంది..

ఎక్కడో వినబడుతున్న గొంతు

తనదా..కాదా..అన్న సందేహం

పీడిస్తూనే ఉంది..

తను మాట్లాడగా వినలేదు నేను..

తన అస్తిత్వాన్ని

పాపాయి నగ్నత్వంలా చూడనూ లేదు..

ఆ ముసుగుల మాటున

అంతరాళంలో మెరుపై జలదరించిన

వెర్రి  కేక తనదేనా??

తన నిశ్శబ్దాన్ని.. నిస్సిగ్గుగా సిగ్గు ముద్ర వేసిన

నా జడత్వానిదా..??

ఒక్కరోజు ఆలోచిస్తేనే..

బాధ వేసింది..భయమూ వేసింది..

అదే దేహం వడలింది… సడలింది..

ప్రకాశవంతమవుతున్న ఆలోచనల తేజస్సులో..

వసి వాడిన దేహాన్ని…

చూస్తున్నా ఈనాడు..

దుఃఖంగా ఉంది..

పురాతనమైన ఆ నగ్నత్వంతో..

నిజంగా మాట్లడలేనందుకు…!!

యాతన తో నిండిన ఈ పరుగుల్లో ..

గాజు బొమ్మలకు అతుకులేసుకుంటూ..

బ్రతుకుతున్నందుకు…!!